พิมพ์

[fan]

มรณัสสติ มีการฝึกฝนทางกรรมฐานอย่างไรคะ คือสงสัยวิธีการปฏิบัติ มีการภาวนาอย่างไร

จึงจะปฏิบัติได้ถูกต้องคะ

[raponsan]

ว่าด้วยความตาย ตอนที่ ๑. “เมื่อพระพุทธเจ้าปลุกคนตายให้ตื่น”
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=314.0

ว่าด้วยความตาย ตอนที่ ๒. "ภาวนาหัดตาย"
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=315.0

ว่าด้วยความตาย ตอนที่ ๓. “มรณสติ”
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=316.0

ว่าด้วยความตาย ตอนที่ ๔. "คัมภีร์มรณะ"
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=317.0

มรณนุสสติ
            โดยระลึกถึงความตายว่า ความตายนี้ย่อมมีเพราะสิ้นบุญบ้าง เพราะสิ้นอายุบ้าง เพราะสิ้นทั้งสองอย่างบ้าง ความตายย่อมมีแก่บุคคลทั้งหลาย วัน-คืน ล่วงไป ชีวิตก็ดับไป อายุก็สิ้นไป แม้พระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า พระอรหันตสาวก ราชามหากษัตริย์ก็ยังไม่พ้นจากความตาย แม้แต่ตัวเรา เมื่อพระโยคาวจรพิจารณาความตายจนได้อารมณ์เต็มที่ถึงที่ จิตย่อมข่มนิวรณธรรมได้ เพราะเกิดขึ้นด้วยกำลังแห่งการระลึกถึงความตาย ฯ

คำอาราธนามรณนุสสติ
           ข้าฯขอภาวนา พระมรณนุสสติิเจ้า เพื่อจะขอเอายัง อุปจารสมาธิในห้องมรณนุสสติิเจ้านี้จงได้ ขอพระพุทธเจ้าจงมาเป็นที่พึ่งแก่ข้าฯนี้เถิด ฯลฯ ขอพระกรรมฐานเจ้าทั้งมวลจงมาเป็นที่พึ่งแก่ข้าฯนี้เถิด
           อุกาสะ ในที่นี้เล่า ข้าฯจะขอปฏิบัติบูชาตามคำสั่งสอนของพระสัพพัญญูโคดมเจ้า ขอเอามรณนุสสติิเจ้า เพื่อจะเอายังอุปจารสมาธิในห้อง มรณนุสสตินี้จงได้ ขอจงเจ้ากูมาบังเกิดปรากฏอยู่ใน จักขุทวาร มโนทวาร กายทวาร แห่งข้าในขณะเมื่อข้าฯนั่งภาวนาอยู่นี้เถิด

อิติปิโส ฯลฯ ภควาติ สมฺมาอรหํ ๓ ที อรหํ ๓ ที

คำภาวนาในห้องนี้ คือ มรณสติ สูญเปล่าสิ้น (มรณัง)

อ้างอิง
คู่มือสมถะ-วิปัสสนากรรมฐานมัชฌิมา แบบลำดับ
สมเด็จพระสังฆราชญาณสังวรมหาเถรเจ้า (สุก ไก่เถื่อน)
วัดราชสิทธาราม ราชวรวิหาร(พลับ) บางกอกใหญ่ กรุงเทพฯ

[raponsan]

ระลึกถึงความตายสบายนัก
พระไพศาล วิสาโล



ระลึกถึงความตายสบายนัก การเจริญมรณสติในชีวิตประจำวัน โดย พระไพศาล วิสาโล
จัดพิมพ์โดย ชมรมกัลยาณธรรม พิมพ์ครั้งที่ ๑ พฤษภาคม ๒๕๕๒

ไม่ว่าจะหลีกหนีให้ไกลเพียงใด
เราทุกคนก็หนีความตายไม่พ้น
ในเมื่อจะต้องเจอกับความตายอย่างแน่นอน
แทนที่จะวิ่งหนีความตายอย่างไร้ผล
จะไม่ดีกว่าหรือหากเราหันมาเตรียมใจรับมือกับความตาย

ระลึกถึงความตายสบายนัก
มันหักรักหักหลงในสงสาร
บรรเทามืดโมหันต์อันธการ
ทำให้หาญหายสะดุ้งไม่ยุ่งใจ
              พระศาสนโสภณ (จตตสลลเถร)

ที่มา  http://www.visalo.org/book/raluktung2.htm

แนบไฟล์หนังสือ ระลึกถึงความตายสบายนัก มาให้ครับ
 

[ธัมมะวังโส]

ขอบคุณภาพจาก http://www.buddha-dhamma.com/

สำหรับ มรณานุสสติ นั้นเป็นกรรมฐานที่เจริญสติ ให้กับผู้ภาวนาได้เป็นอย่างดี

แต่คุณธรรมส่วนผลนั้น สำหรับบุคคล แตกต่างกัน

 ถ้าเป็นปุถุชน คนทั่วไป จะไม่นึกถึงความตายเลย ถึงแม้เห็นคนตายต่อหน้า

 ถ้าเป็นโคตรภูบุคคล ( ผู้กำลังต้องการภาวนา )ก็จะนึกขึ้นได้บ้าง ลืมบ้าง แต่ก็พอนึกได้ พอนึกได้ก็จะมีความเบื่อหน่าย เป็นบางครั้ง คิดได้เป็นบางครั้งแล้วก็ลืม

 ถ้าเป็นพระโสดาบัน ก็ระลึกอย่างน้อยวันละหนึ่งครั้ง

ถ้าเป็นสกทาคามี ก็จะระลึกได้มากกว่าหนึ่งครั้ง

ถ้าเป็นพระอนาคามี ก็จะตั้งความตายได้นานมากขึ้นในวัน

ถ้าเป็นพระอรหันต์ ก็จะระลึกได้ตลอดเวลา

   มีเรื่องที่ปรากฏตอนที่พระพุทธเจ้า สนทนาสอบถามพระอานนท์ เรื่องการระลึกถึงความตาย

ลองเสริชหาอ่านดูนะจ๊ะ

เจริญธรรม

 

[raponsan]

ภาพจากhttp://www.bloggang.com/

"สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา พวกเธอจงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด"

                                                                                ....พุทธพจน์ มหาปรินิพพานสูตร

[ลูกเณร-รัตน์]

อนุโมทนา สาธุ เป็นธรรม ที่ควรพอกพูน อย่างมาก
ในยุคนี้ สาระชีวิต คือ อะไร ตายไปจะได้อะไร เป็นอย่างไร

 มรณานุสสติ มีคำตอบที่ให้ผู้ปฏิบัติ นั้นไม่ตั้งอยู่บนความประมาท

 

[modtanoy]

กวีนิพนธ์ของท่านพุทธทาสภิกขุ
ตายก่อนตาย

ตายเมื่อตายย่อมกลายไปเป็นผี ตายไม่ดีได้เป็นที่ผีตายโหง

ตายทำไมเพียงให้เขาใส่โลง ตายโอ่โถงนั้นคือตายเสียก่อนตาย

ตายก่อนตายมิใช่กลายไปเป็นผี แต่กลายเป็นสิ่งที่ไม่สูญหาย

ที่แท้คือความตายที่ไม่ตาย มีความหมายไม่มีใครได้เกิดแล

คำพูดนี้ผันผวนชวนฉงน เหมือนเล่นลิ้นกลาวนคนตอแหล

แต่เป็นความจริงอันไม่ผันแปร ใครคิดแก้อรรถได้ไม่ตายเอย

เรื่อง ตายเสียก่อนตาย นับเป็น 'ปริญญาเอกจากสวนโมกข์' ที่ท่านพุทธทาสภิกขุนำมาสอนอย่างค่อนข้างถี่ในช่วงหลังแห่งชีวิตของท่านจน เป็นที่รู้จักกันแพร่หลาย และตัวท่านเองก็ใช้ชีวิตทั้งหมดพิสูจน์ในสิ่งที่ท่านสอนให้คนทั่วไปได้ ประจักษ์ว่าการตายเสียก่อนตายนั้นเป็นไปได้จริงไม่ใช่เรื่องเลื่อนลอย

ว่า โดยเนื้อหา การตายเสียก่อนตายก็คือเรื่อง การบรรลุนิพพานได้ในชีวิตนี้นั่นเอง ก่อนหน้าท่านพุทธทาสขึ้นไป คนไทยที่เป็นชาวพุทธมีความเชื่อว่า การบรรลุพระนิพพานคงต้องรอหลังจากตายแล้ว และต้องเวียนว่ายตายเกิดกันอีกหลายภพชาติจึงจะลุถึงภาวะพระนิพพาน ดังเมื่อมีการทำบุญเสร็จแล้ว และจะตั้งจิตอธิษฐานก็มักอธิษฐานกันว่า 'นิพพานปัจจโย โหตุ เม อนาคตกาเล' (ขอให้บุญที่ข้าพเจ้าทำไว้จงเป็นปัจจัยให้บรรลุพระนิพพานในอนาคตกาลโน้น เทอญ) ทั้งๆ ที่คนสมัยพระพุทธเจ้าท่านไม่อธิษฐานกันอย่างนี้ หากแต่อธิษฐานว่า 'ตุมเหหิ ทิฏฐธัมมัสสะ ภาคี โหมิ' (ขอให้ข้าพเจ้าเป็นผู้มีส่วนได้รู้แจ้งเห็นจริงในธรรมที่ท่านได้บรรลุแล้ว ด้วยเถิด)

ต่อมาท่านพุทธทาสภิกขุเห็นว่า การเชื่อและสอนกันอย่างนี้ไม่ตรงตามพุทธพจน์ ท่านจึงสอนเสียใหม่ทั้งในรูปของกวีนิพนธ์อีกหลายบทที่มีเนื้อหาทำนองนี้และ ในรูปของคำบรรยาย และหนังสืออีกหลายสิบเล่ม มาถึงยุคสมัยของพวกเรา ความเชื่อ และความรับรู้เกี่ยวกับพระนิพพานได้รับการเน้นย้ำและสานต่อให้ชัดเจนขึ้น อย่างเป็นรูปธรรมว่าสามารถเป็นไปได้ในชีวิตนี้โดยพระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต) และหลวงพ่อเทียน จิตตสุโภ หลวงพ่อชา สุภัทโท เป็นต้น

การที่ชาวพุทธ ส่วนใหญ่เริ่มมองเห็นว่าภาวะพระนิพพานไม่ได้เป็นเรื่องของโลกหลังความตายและ ไม่ได้อยู่ไกลถึงในอนาคต หากแต่อยู่ที่นี่ และเดี๋ยวนี้ [HEAR and NOW] ทุกคนสามารถเข้าถึงได้โดยไม่จำกัดเพศ วัย ชาติ ศาสนา ภาษา ผิวพรรณ วัฒนธรรม คงต้องยกความดีนี้ถวายเป็นอาจาริยบูชาว่าเป็นเพราะการบุกเบิกอย่างสร้าง สรรค์และเป็นผลงานชิ้นเยี่ยมของท่านพุทธทาสภิกขุโดยแท้

นี่หากไม่ ได้ ไม้ซีก (คำของท่านเอง) อย่างท่านพุทธทาสภิกขุที่อาสามาเป็นไม้ซุงคอยงัดกับการสอนพุทธศาสนาแนวจารีต แต่โบราณกาลที่ให้ความสำคัญต่อความเชื่อ (ศรัทธา) และการฟังตามกันมาอย่างเป็นด้านหลักแล้วละก็ ชาวพุทธไทยในบัดนี้เวลาทำบุญอาจยังต้องอธิษฐานให้บรรลุนิพพานในอนาคตกาลชาติ หน้ากันอยู่ต่อไปอีกนานนับนานโดยหารู้ไม่ว่าพระนิพพานอันเป็นบรมธรรมและ อุดมการณ์สูงสุดของพุทธศาสนานั้นอาจเกิดขึ้นได้ ที่นี่ เดี๋ยวนี้ และกับคนทุกคนโดยไม่เกี่ยวกับการบวชหรือไม่บวชแต่อย่างใดทั้งสิ้น

[ครูนภา]

ตายโอ่โถงนั้นคือตายเสียก่อนตาย

ตายก่อนตายมิใช่กลายไปเป็นผี

แต่กลายเป็นสิ่งที่ไม่สูญหาย

ที่แท้คือความตายที่ไม่ตาย

มีความหมายไม่มีใครได้เกิดแล

  เมื่อคนตายไปแล้ว จะไม่มี สูง จน หรู หรือ ต่ำ เพียงทิ้งกายไว้ในโลก คืนสู่ธรรมธาตุ

ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้า แม้ตัวเราเอง ก็ต้องตาย ใครระลึกไ้ด้ส่วนนี้ ความหลงในโลกธรรม ก็จะเบาบางลง ได้

  แต่เมื่อรู้แล้ว จะอยู่ อย่าว ซังกะตาย ( ไร้ชีวิต จิตใจ ) ปล่อยตัว ไปวัน ๆ หรือ ยังไง ?

  ควรจะมีคำตอบ ตรงนี้

  พระพุทธเจ้า มา ผนวช เพื่อพ้น จาก แก่ เจ็บ ตาย ทุกข์ และ พระองค์ พ้นหรือไม่ ควรหาคำตอบ ด้วยคะ

แก่นของ มรณานุสสติ คือ อะไร ? ผล ของกรรมฐาน นี้ คืออะไร ?

  ต้องทำเป็นการบ้านต่อ ใช่หรือไม่ คะ