พิมพ์

[ลูกคิด]

จาก วีรกร ตรีเศศ    มติชนรายสัปดาห์

วันที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2551    ปีที่ 28 ฉบับที่  1466

ได้อ่านเรื่องที่น่าประทับใจซึ่งส่งต่อๆกันมาจึงขอนำมาแปลเพื่อเผยแพร่ต่อ

มันเป็นตอนเช้าเวลาประมาณ 08.30 น. ที่วุ่นวายเอาการ   เมื่อสุภาพบุรุษสูงอายุท่านหนึ่งในวัย  80 กว่ามารับ บริการแพทย์ตัดไหมจากแผลที่หัวแม่มือ  และบอกว่าขอให้รีบหน่อย  เพราะมีนัด ตอน  09.00 น.

เมื่อผมตรวจร่างกายตามปกติเสร็จ  ผมก็ขอให้นั่งรอ  โดยผมรู้ว่า  อย่างไร เสีย  ก็ไม่หนีหนึ่งชั่วโมงกว่า  ที่จะถึงคิว  ผมเห็นสุภาพบุรุษท่านนี้  ดู นาฬิกาหลายครั้งอย่างกระสับกระส่าย

ผมว่างอยู่พอดีจึงเข้าไปดูแผลให้  เมื่อตรวจดูก็เห็นเป็นปกติ ผมจึงเดินไปหารือกับหมอคนหนึ่งที่ให้บริการอยู่   เอายาและวัสดุมาทำแผลให้

ขณะที่ตัดไหมอยู่ผมก็ถามว่า  มีนัดกับหมออีกคนหรือจึงดูรีบร้อน

สุภาพบุรุษท่านนี้ตอบว่าไม่หรอก  แต่จำเป็นต้องรีบไปเนิร์ซซิ่งโฮมเพื่อกินอาหารเช้ากับภรรยา

ผมก็ถามถึงสุขภาพของภรรยา

ก็ตอบว่าภรรยาอยู่ที่นั่นมานานพอควรแล้ว  และเธอเป็นโรคAlzheimer's

ขณะที่คุยกันผมก็ลองถามดูว่า  เธอจะรู้สึกกังวลเป็นทุกข์ไหมถ้าไปสายสักหน่อย

สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่า  เธอไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร  เธอจำผมไม่ได้มา 5 ปีแล้ว

ผมรู้สึกแปลกใจจึงถามว่า  'แล้วคุณก็ยังไปทุกเช้า  ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็ตาม'

สุภาพบุรุษสูงอายุยิ้มและตบเบาๆ บนมือผมและพูดว่า 'ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร'

ผมต้องกลั้นน้ำตา  ขณะที่เดินจากไป  ขนบนแขนผมลุกชันและคิดว่า

'นั่นคือความรักอย่างที่ผมต้องการในชีวิต'ความรักที่แท้จริงไม่ใช่เรื่องของ กายภาพหรือโรแมนติก  ความรักที่แท้จริง  คือการยอมรับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ใน ปัจจุบันได้เป็นมาตลอด  รวมทั้งที่จะเป็น และที่จะไม่เป็นด้วยคนที่มีความ สุขที่สุด  ไม่จำเป็นว่าจะต้องมีสิ่งดีที่สุดของทุกสิ่ง  เขาเพียงทำสิ่งที่ เขามีอยู่ให้ดีที่สุด  ผมขอบอกว่า 'ชีวิตไม่ใช่เรื่องของการทำอย่างไรให้รอด จากพายุฝน  แต่เป็นเรื่องของการจะเล่นน้ำฝนอย่างไร'(Life  is not about how to survive the storm, but how to dance in  the rain)