พิมพ์

[raponsan]

‘ตรอมใจ’แก้ได้ด้วยการภาวนา : ธรรมะยู-เทิร์น โดยอิทธิโชโต

             สนาถา วิหรถ มา อนาถา
             จงอยู่อย่างมีหลักยึดเหนี่ยวใจ อย่าเป็นคนไร้ที่พึ่ง...(พุทธพจน์ )

ที่พึ่งในที่นี้ ไม่ใช่ที่พึ่งภายนอก แต่เป็นที่พึ่งภายใน คนเราส่วนใหญ่แสวงหาแต่ที่พึ่งภายนอกกัน ตั้งแต่จำความได้ พ่อแม่กลัวว่าลูกจะไม่มีที่พึ่งในอนาคตก็ให้เรียนเพื่อจะได้มีงานทำดีๆ พอเรียนจบทำงานแสนสาหัสจนมีครอบครัว มีทุกอย่าง แต่สุดท้ายกลายเป็นโรคตรอมใจ

การตรอมใจมาจากหลายสาเหตุ เช่น คนที่แพทย์บอกว่าป่วยเป็นมะเร็ง หากเขาไม่ได้เตรียมใจมาก่อน เขาก็จะเป็นทุกข์ราวกับเศรษฐีสูญเสียทรัพย์มหาศาลเพียงข้ามคืน เหมือนพระราชาสูญเสียราชบัลลังก์ก็เป็นทุกข์แล้วตรอมใจ พอตรอมใจ โอกาสที่จะเสียชีวิตก็มาไว ตายไวเพราะตรอมใจ ไม่ใช่ตายเพราะโรค

 

ก็ลงไปสู่ธรรมะของพระพุทธเจ้าที่ว่าชีวิตมันเป็นทุกข์ สุขมีน้อย ส่วนใหญ่มีทุกข์ทั้งนั้น แต่คนเราก็แสวงหาแต่ความสุขกันทุกคน จริงไหม แต่สิ่งที่ได้มาดูเหมือนจะเป็นความสุข หากดูด้วยสายตาผิวเผิน มีฐานะทางสังคมที่ดี มีหน้าตาสวยงาม แต่ถ้ามองไปลึกๆ เขาอาจจะแบกรับอะไรไว้ในบ่าของเขา แบกอีโกหรือแบกตัวตนหรือ แบกทรัพย์สินเงินทองหรือ ก็แบกไป ยศถาบรรดาศักดิ์ ก็แบกไป จากภาคกลางไปอีสาน ก็แบกไป ฐานะทางสังคมก็แบกไปด้วย ใส่ล้อใส่เกวียน ใส่เครื่องบินไปเต็ม เมื่อแบกไปก็หนัก ก็ทุกข์แน่นอนอยู่แล้ว

ทุกข์เพราะรักษา ทุกข์เพราะไม่ยอมปล่อย ไม่ยอมวาง สูญเสียก็ทุกข์ แล้วมันจริงไหม ที่พระพุทธเจ้าสอน แล้วท่านก็บอกว่า ให้วางเสีย ที่ถือมาหนักๆ น่ะ วางเสีย อย่าถือไป

เราต้องคิดให้ได้ว่า ทุกข์เพราะโรค หรือทุกข์เพราะกลัวสูญเสีย

เนื่องจากเราไม่ได้พิจารณาตามที่พระพุทธองค์บอกไว้ คนไหนเกิดมาไม่มีโรคว่ามาสิ มีทุกคน แม้แต่พระพุทธองค์แท้ๆ ก็ยังมีโรค ก่อนจะปรินิพพาน ยังอาพาธหนัก ทำไมท่านไม่ทุกข์

 

วันนั้นท่านฉันอาหารของนายจุนทะมื้อสุดท้าย ก็รู้อยู่ว่าอาหารนี้ไม่ดีต่อผู้ป่วย เป็นของแสลง ท่านก็บอกว่าไม่ต้องถวายให้พระรูปอื่น ให้ถวายแด่ท่านผู้เดียว ทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่าแสลง พระองค์ก็ยังเสวย เมื่อเสวย อาพาธก็กำเริบทันที วันนั้น เรียกว่าพระองค์เดินไปตาย ถ้าเป็นคนทั่วไปจะทำไหม

คนทั่วไปทำไม่ได้ กินของแสลง ถ้าหมอสั่งก็หยุด ไม่มีใครแตะ เพราะอันตรายต่อชีวิต เพราะกลัวมรณภัย แต่พระพุทธเจ้า ท่านเข้าใจในเรื่องสังขารถ่องแท้ แต่ที่ท่านทำอย่างนั้น ก็เพื่อสงเคราะห์ โปรดนายจุนทะ ท่านไม่ได้ทำเพื่อรักษาร่างกายท่าน ยังไงเสียพระองค์ก็จะต้องตายวันนี้ พระองค์ปลงอายุสังขารมาแล้ว กำหนดมาแล้วว่า นี่คือวันตายของเรา

 

หลังจากนั้นยังโปรดสุภัททะปริพาชก สาวกองค์สุดท้ายให้บวชจนบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์องค์สุดท้าย ท่านยังไม่สะทกสะท้านเลย เพราะท่านเข้าใจในธรรมชาติหมดแล้ว ทั้งๆ ที่วันนี้จะตายอยู่แล้วท่านก็ไม่กลัว ถ้าเข้าใจ ยอมรับความตาย ไม่ว่าจะเป็นใคร เป็นพระพุทธเจ้า หรือเป็นพระสาวก เมื่อเข้าใจความจริงว่าทุกอย่างย่อมมีการแตกสลาย ไม่ว่าจะสร้างขึ้นมาสวยงามอย่างไรก็ตาม สุดท้ายก็แตกไปเป็นดินเหมือนเดิม จะต่างอะไรกับร่างกายของคน

ขอบคุณภาพและบทความจาก
http://www.komchadluek.net/detail/20151203/217932.html

[นิรตา ป้อมนาวิน]

 

[Lux]

อนุโมทนา สาธุ
 

[bajang]