พิมพ์หน้านี้ - จากจุดเริ่ม ต้น ทาง ปณิธาน จน ถึง ปัจจุบัน

(https://scontent-sin.xx.fbcdn.net/hphotos-xpf1/v/t1.0-9/10429850_818677224880400_8274998875608170251_n.jpg?oh=c03baf0994d10465f41cab604f14b2da&oe=55C850FB)

" ตอนที่บวช ก็มี ปณิธาน มาเรื่อย แต่มันก็เปลี่ยนไปเรื่อย ตามกาลเวลา และ การภาวนา
1. เมื่อตอนบวชใหม่ ปณิธาน ฉันต้องการเป็น "มหา" ต้องการเป็น เจ้าคณะ อย่างอุปัชฌาย์
2. พอผ่านไป 6 ปี เข้าไปร่วมศึกษาธรรม ที่สวนโมกขพลาราม ปณิธาน เป็นอยู่อย่างต่ำ มุ่งกระทำอย่างสูง
3. พอผ่านยุคสมัย ปากกัด ตีนถีบ ยุคเศรษฐกิจร่วง ปณิธาน อยู่ให้รอด อย่างสันโดษ เช่นพุทธบุตร
4. พอผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านศึก โลกธรรม ปณิธาน แพ้อย่างพระ ดีกว่าชนะ อย่างโจร
5. พอได้ผ่านตาย ผ่านเป็น ปณิธาน จงใช้ชีวิตที่มีอยู่ เพื่อหนทางแห่งการไม่กลับมา
6. หลังจากได้ภาวนาเอาจริง เอาจัง ปณิธาน มุ่งเผยแผ่ธรรม เพื่อการสืบต่อ ของพุทธวงศ์
7. หลังจากได้รับสาสน์แห่งความตาย ปณิธาน ขอเพียงหนึ่งเดียว ที่สืบทอด ก่อนฉันไป
8. ........ กำลัง อยู่ในระหว่าง แห่ง กาล

จะเห็นได้ว่า ชีวิตของ สมณะ ที่ต้องอาศัยกาลเวลา เป็นเครื่องนำทางก็มีปณิธาน เปลี่ยนแปลงไปเรื่อย

สมัยก่อน ฉัน มีความคิดว่า ทุกชีวิต มีความบริสุทธิ์ สามารถไป นิพพานกันได้ ดังนั้นทุกชีวิต ไม่คิดจะเบียดเบียนกัน ทฤษฏีนี้ อยู่ในใจฉันมาตั้งแต่ อายุ 18ปี จน 30ปี สิ่งที่เกิดกับฉันก็คือ มนุษย์ ไม่สนใจเรื่อง ความดี แล้วจะไปนิพพาน กันได้อย่างไร มนุษย์สนใจ โลกธรรม มากกว่า การไร้โลกธรรม คนมี ก็ไม่รู้จัก พอ ในขณะที่คนไม่มี ความพอ มันมีไม่ได้อยู่แล้ว มนุษย์ ยังชอบการเวียนว่ายตายเกิด อย่างนี้ และยอมที่จะมีความทุกข์ ทั้งที่รู้ว่า ทุกข์ ด้วยรัก สันติ มนุษย์ยังก่อสงคราม ไปอย่างเรือ่ย ๆ แม้ในหมู่ สมณะ ด้วยกัน บางครั้งก็ยังทะเลาะวิวาทกัน ทั้งด้วยวาทะ และ ลงแรง ลงมือ ลงไม้ ก่อสงคราม ย่อย ๆ ในสถานศักดิ์สิทธิ์ ที่เรียกว่า วัด หรือ อาราม

ความคิดเช่นนี้ ฉันรู้ว่ามันผิด ตอนที่ต้องละ มานานุสัย เพราะครูอาจารย์ ทำให้ฉันเห็นว่า มันเป็นเพียง ปรัชญา คำว่าเป็นสิ่งที่คิดได้ แต่ความเป็นไปน่าจะเป็นไปได้ แต่ความเป็นจริงก็เป็นไปไม่ได้ เช่นความคิดขอให้คนทั้งโลก เป็นคนเสมอภาคกัน ไม่เบียดเบียนกัน ดูความคิดมันเหมือนจะเป็นไปได้ แต่ความเป็นจริง มันทำไม่ได้ แม้แต่คิดจะหยุดสงคราม ไม่ฆ่ากัน ไม่ประหัตประหารกัน แม้กฏหมายมีก็ยังห้ามไม่ได้ นี่แหละเขาเรียก ปรัชญา

ความคิด ปรัชญา จะเป็นความคิดแบบ พระโพธิสัตว์ คือ ต้องการให้สัตว์โลก อยู่ในความดี มีนิพพานเป็นที่สุด เป็นกำเนิดถิ่นที่เรียวกว่า สุขาวดี แบบ มหายาน

ถิ่นอย่างนี้ ไม่มีอยู่จริง ตราบใดที่มนุษย์ ยังมีกิเลส ไม่มี สุขาวดี จริง แม้ เทวดา อินทร์ พรหม ถ้ายังมีกิเลสอยู่ สุขาวดี จริง ๆ นั้นมีไม่ได้ เพราะสุขาวดี คือ ถิ่นของผู้ปรารถนาให้ตนเองและคนอื่นมีความสุข แม้ในเมืองลับแล ที่ว่ามีแต่คนทรงศีล มันก็ยังมีผู้ที่ทำผิดศีล อยู่เช่นกัน นั้นจึงเป็นเหตุให้ขับชน ด้วยมติกลุ่ม ให้ออกจากเมืองลับแล ครั้นคนที่ถูกขับ มันก็มีอยู่สองประเภท ประเภท คือ พวกที่สำนึกตนว่าผิด แล้วพยายามทำตนให้ดี เพื่อกลับเข้ากลุ่ม กับอีกประเภท คือ เคียดแค้นเพิ่ม ขึ้น และหาทางทำลายล้าง กลุ่มนั้น อันนี้มันเกิดจากอะไร ยกตัวอย่างให้ท่านฟัง ก็คือ สภาวะจิตที่ประกอบด้วยกิเลส เป็นเหตุให้กระทำอย่างนั้น เยี่ยงนั้น นั่นเอง

การเห็นปรมัตถ์ สัจจะ ก็คือ การเห็นตามความเป็นจริง ว่าโลกคือ หมู่สัตว์เป็นอย่างนี้ วัฏจักร ก็ยังคงอยู่เป็นอยู่อย่างนี้ ต่อให้มีพระพุทธเจ้า เป้น พันพระองค์ วัฏจักร์ ของ สังสารวัฏฏ์ ก็ยังคงไม่สิ้นไป ตามกิเลส ที่มันยังดำรงอยู่

ส่ิงที่ สาวกภูมิ จักทำ ก็คือ เมื่อเห็นตามความเป็นจริงแล้ว ก็ต้องไปสู่ประตูอมตะบท คือ การไม่กลับไปยุ่งกับวัฏจักร นั้น ๆ ต่อไป พระพุทธเจ้าทั้งหลาย ได้ชี้ประตูนี้มาแล้ว ถึง 28 พระองค์ และ แต่ละประตูนั้นก็มีอริยะบุคคลอยู่ทำหน้าที่ จนสุดท้าย แห่งพุทธวงศ์ ทุกครั้ง

ผู้ใดหวังธรรมในเบื้องสุง ไม่พึงข้องเกี่ยวกับโลก หรือ อาลัยในโลก จงใช้ชีวิตอย่างฉลาดในโลก โดยที่โลกไม่ครอบงำ เป็นอยู่อย่างผู้ไร้ความหมาย ไม่มีอะไร ๆ ให้เป็นที่อาลัยต่อไป ยินดีเฉพาะต่อ อมตะบท เท่านั้นเป็น มรรร สู่ความอยู่รอด ของ พุทธวงศ์

"

ข้อความบางส่วน จากหนังสือ เพียงหยดหนึ่งแห่งพระธรรม
บันทึกการภาวนา และการเดินทางของ ธัมมะวังโส

สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

กรรมฐาน มัชฌิมา => ถามตอบ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับ กรรมฐาน => ข้อความที่เริ่มโดย: ธัมมะวังโส ที่ พฤษภาคม 10, 2015, 12:48:07 pm