พิมพ์

[วิชชุดา]

ถึงเวลาวางมือ

“อย่ามัวแต่นั่งอยู่กับบ้าน ให้เด็กมันถอนหงอกอยู่เลย”...เป็นเสียงตะโกนร้องบอกของท่านผู้เฒ่า ที่ชาวบ้านเรียกท่านว่า มัคนายก หรือ มักทายก สังเกตว่า ใครก็ตามที่ถูกท่านด่า อีกไม่กี่วันพระก็จะพากันแต่งกายชุดขาว มีหมอนที่ทำด้วยไม้ พากันมารักษาอุโบสถศีลค้างวัดหนึ่งวันกับหนึ่งคืน

อะไรกันหนอ ทำให้ท่านมักทายกพูดกะคนที่หัวหงอกว่า....อย่ามัวแต่นั่งอยู่กับบ้าน ให้เด็กมันถอนหงอกอยู่เลย...นั่นก็เพราะว่า ท่านมักทายกเข้าใจซึ้งถึงความเป็นจริง ที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรัสสอนว่า...”หัวหงอกออกบวช”

สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่ออดีตชาติ พระองค์เสวยพระชาติเป็นพระราชา ทรงพระนามว่า "มฆเทวราช" ทรงครองบ้านเมืองด้วยทศพิธราชธรรมวิธี บ้านเมืองเจริญรุ่งเรือง มิทรงประทับเพียงบัลลังก์ในราชวังเท่านั้น ได้เสด็จประพาสต้น ด้วยทรงทราบว่า ตรงที่ไหนๆ ที่พระราชาประทับก็เป็นบัลลังก์ทั้งนั้น แม้แต่เสด็จย่ำโดยพระบาทก็เป็นบาทบัลลังก์

กาลต่อมา พระองค์ตรัสสั่งให้ช่างกัลบก (นายช่างฉลองพระเกศา) ว่ายามใดถ้าเห็นพระเกศาหงอก ขอให้บอกแก่พระองค์ 

จนวันหนึ่ง นายช่างกัลบกกราบทูลว่า มีเส้นพระเกศาเส้นหนึ่งหงอกแล้ว ทรงรับสั่งให้ถอนออกมา เพื่อทอดพระเนตร

เมื่อเห็นเส้นพระเกศาหงอก ทรงรำพึงกับพระองค์เองว่า ดูก่อนพ่อ ผมหงอกขึ้นบนศีรษะของพ่อ ส่อว่าเป็นคนชราแล้ว แลกามารมณ์ที่เป็นของมนุษย์พ่อก็ได้บริโภคแล้ว จะมัวหลงติดไปไย พ่อจงแสวงหาความเป็นทิพย์เถิด บัดนี้เป็นสมัยที่จะต้องถึงเวลาสละวางด้วยการออกบวช

แล้วทรงรับสั่งให้ประชุมพระราชวงศ์ เสวกามาตย์ราชมนตรี ปุโรหิตาจารย์ ทรงประกาศสละราชสมบัติแก่ผู้ที่มหาสมาคมยอมรับให้ดำรงความเป็นกษัตริย์สืบไป แล้วพระองค์ก็เสด็จออกผนวช

 ท่านมักทายกท่านได้ปฏิบัติตามนี้ทุกประการ พร้อมกับกล่าวเตือนญาติโยมที่ทำบุญในวัดเดียวกับท่าน ให้เห็นเทวทูต คือ หัวหงอก ว่า เป็นเครื่องเตือนตนให้มุ่งในการบุญกุศล อย่าหมกมุ่นกังวลในกามคุณ คือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข จนพาให้จิตวนเวียนอยู่ในวัฏฏะแห่งกิเลส

คำเตือนของท่านมักทายกยังก้องในหู เตือนให้ปฏิบัติในหลายเรื่องที่ต้องสละ ละวาง ตามวันตามวัย ซึ่งได้ทำแล้ว และประสบความเจริญ คือ ความสุข 

ยังห่วงแต่ญาติโยมบางคน ที่หัวหงอก ยังไม่รู้จักความเปลี่ยนแปลง ยังหลงอยู่ เด็กๆ มันจะถอนหงอกเอา...น่าอับอายจริง...!!!

"พระราชวิจิตรปฏิภาณ (เจ้าคุณพิพิธ) "