พิมพ์

[kittisak]

วันนี้มาเล่าประสพการณ์ ชีวิต ที่ผมประมวลมาแล้ว ในช่วงพรรษานี้ ไม่รู้จะมีพรรษาต่อไปหรือป่าว

จากชีวิตวัยเด็ก ก็วุ่น อยู่กับการเป็นพระเอก ชอบเด่น ชอบดัง ชอบอวด

พอเข้าวัยรุ่นหน่อย ก็ชอบห่าม ชอบแสดงมากขึ้น

พอเข้าชีวิตทำงาน ก็ชอบนำ ไม่ชอบตาม

พอเข้าชีวิตจะเกษียณ ก็ชอบทำเป็นเรียกร้องความสนใจ

พอเข้าชีวิตบั้นปลาย ก็ชอบฝักใฝ่ในธรรม

เขียนรวบรัดหน่อย เพราะไม่อยากพิมพ์มาก ๆ



สรุปก็ตรงที่ว่า ชีวิตของเรา ที่วุ่น ... .นี้ ก็เพราะชอบ .....

การชอบ..... นี้ก็คือ อารมณ์ที่ยินดี ....... พูดตรง ๆ ก็คือ ตัณหา ....

ที่นี้มันเกี่ยวอะไรกับความวุ่น วาย ครับ



เพราะเราชอบ ให้เขา สรรเสริญ เรา พอมีคน นินทา ด่าเรา ๆ ก็ไม่ชอบ

  บางครั้ง ก็เก็บอาการต่าง ๆ มาวิเคราะห์ ในใจ จน ใจขาดธรรมะ เพราะหดหู่ ไม่ร่าเริง ในธรรม

เพราะเราชอบ มีสุข มาก  พอ เรา ต้องทุกข์  ก็เครียด สิครับ

  บางครั้ง เราเองก็หลงแต่ความสุข พอได้รับทุกข์ ก็มานั่งบ่น นั่งร้องไห้ อันที่จริง ชีวิตคนเราก็มีขึ้น มีลง

  ใครจะสุขได้ทั้งปี ใครจะทุกข์ได้ตลอด นี่เป็นเพราะเรา ชอบ .....

เพราะเราชอบ ความก้าวหน้า ในการดำเนินชีิวิต พอเราต้องมาตกอับ หรือไม่ก้าวหน้า

  ก็มาตีโพย ตีพาย ว่าเป็นเพราะเวร เพราะกรรม สุดแท้ แต่จะนึกได้ในตอนนั้น ที่เราต้องหน้าดำ หน้าแดง

  ก็เพราะชอบ นี่ละครับ

เพราะเราชอบ ที่จะได้ เลย ไม่คิด ว่าจะมีเรื่องเสีย เมื่อถึงคราวต้องเสีย ก็มานั่งทุกข์อก ทุกข์ใจ ว่าเสีย

  แท้ที่จริง แล้ว ก็ไม่มีอะไรมาด้วยเจ้า เจ้าจะเอาแต่สุข สนุกไฉน เจ้ามาตัวเปล่า แล้วเจ้าจะเอาอะไร

  เจ้าก็ไปตัวเปล่า เหมือนเจ้ามา



   ดังนั้น เรื่อง วุ่น ๆ ทั้งหมด นี้ ล้วนแล้วเกิด จาก ความชอบ ...... ของเราทั้งนั้นครับ

   

   เมื่อเรารู้อย่างนี้ แล้ว ก็ควรจะพึงสังวร ในความเป็นธรรม ที่แท้จริง ว่า


   สังขารทั้งหลาย มีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา ท่านทั้งหลาย จงทำความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด เสียครับ


   พระอาจารย์ให้กลอนบทหนึ่งมาทางเมล์ กับผมแจกให้อ่านด้วยครับ



    มีเหรียญบาท ยัดใส่ปาก 
   
   สัปเหร่อ ยังควัก ไม่ให้เจ้ากลืน

  คิดแล้ว มันน่าขมขื่น
   
  เหลือผ้าสองผืน พอปิดกาย

    บางครั้งคนเผลอ สัปเหร่อ ยังแก้้
 
  เอาผ้าม่วง ผ้าแพร ไปเที่ยวเหร่ขาย

 ต้องแต่งชุดเดียว ทั้งวันเกิด วันตาย

 ต้องไปนอนเปลือยกาย อยู่บนเชิงตะกอน