อรรถคาถา
....... เป็นสิ่งที่ครูบาอาจารย์ผู้แตกฉานได้ขยายความ โดยการรวบรวมเอาเนื้อหาต่างๆที่อยู่ในแต่ละส่วนมารวมกันและอธิบายขยายความ หลายคน ต่อต้าน....หากต่อต้านส่วนนี้....สิ่งที่ท่านควรทำคือ เมื่อจะแสดงธรรม ควรยก ข้อความที่ห้ามมีการแสดงความคิดเห็นจากท่านหรือบุคคลอื่นเด็ดขาดเพราะทำให้พระไตรปิฏกเพี้ยนไปได้....ดังนั้นอย่าเพิ่งไปปรามาสตีทิ้งในภูมิของครูบาอาจารย์รุ่นก่อนๆที่ท่านแจกฉานพูดอ่านบาลีได้เหมือนกับคนอินเดีย.....

.....คำพูดที่ครูบาอาจารย์พูดในชั้นหลังๆ ท่านได้อธิบายใช้คำพูดเพื่อให้เป็นที่เข้าใจง่าย....มิได้จะไปเปลี่ยนแปลงอย่างที่หลายคนเข้าใจ....อย่างเช่น อนิจจัง ท่านาก็แปลว่า ไม่เที่ยง ไม่พูด อนิจจัง เพราะคนจะไม่เข้าใจ....คนที่ชอบยกพระไตรปิฏกมาเป็นเรื่องดี แต่ก็ต้องยอมรับความจริงด้วยว่าที่ท่านรู้และเข้าใจได้เพราะใครเพราะอะไร....ไม่ควรดูหมิ่นธรรมผู้อื่นที่เขาแสดงมาโดย ยกย่องเพียงพระพุทธองค์หรือจริตในผู้ที่เหมือนกัน...การรักษาศาสนาได้ไม่ได้รักษาเฉพาะอักษร และให้รักษา...เนื้อหาที่แท้จริงเข้าไปด้วย....ใบประดู่ในป่ามีมากกว่าในกำพระหัตน์ ซึ่งพระองค์ก็ทรงตรัสบอกแล้ว ท่านตรัสแค่นั้นเพราะอายุและกาละในเวลานั้นๆ....ไม่ทำตนเป็นผู้เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงเสียเอง......


........................................

อรรถกถา

....คือคัมภีร์ที่รวบรวมคำอธิบายความในพระไตรปิฎกของโบราณจารย์ที่ได้ไขความในพระไตรปิฎกไว้ เรียกว่า คัมภีร์อรรถกถา บ้าง ปกรณ์อรรถกถา บ้าง อรรถกถา จัดเป็นแหล่งความรู้ทางพระพุทธศาสนาที่มีความสำคัญรองลงมาจากพระไตรปิฎก และใช้เป็นหลักฐานอ้างอิงอย่างแพร่หลายในวงการศึกษาพระพุทธศาสนา

.....คัมภีร์อรรถกถา แต่งโดย พระอรรถกถาจารย์ ซึ่งมีเป็นจำนวนหลายท่านมาก และอรรถกถาจารย์ได้แต่งหนังสืออรรถกถาอธิบายไว้หมดครบทั้งหมด ซึ่งคัมภีร์อรรถกถาเป็นหนังสือที่แต่งอธิบายความหรือคำที่ยากในพระไตรปิฎกให้เข้าใจง่ายขึ้น โดยยกศัพท์ออกมาอธิบายเป็นศัพท์ๆ บ้าง ยกข้อความหรือประโยคยาวๆ มาขยายความให้ชัดเจนขึ้นบ้าง แสดงทัศนะและวินิจฉัยของผู้แต่งสอดแทรกเข้าไว้บ้าง  เป็นหนังสือที่มีอุปการะแก่ผู้ศึกษาพระไตรปิฎกรุ่นหลัง ๆ เป็นอย่างยิ่ง

......ลักษณะการอธิบายความในพระไตรปิฎกของอรรถกถานั้น ไม่ได้นำทุกเรื่องในพระไตรปิฎกมาอธิบาย แต่นำเฉพาะบางศัพท์ วลี ประโยค หรือบางเรื่องที่อรรถกถาจารย์เห็นว่าควรอธิบายเพิ่มเติมเท่านั้น ดังนั้นบางเรื่องในพระไตรปิฎกจึงไม่มีอรรถกถาขยายความ เพราะอรรถกถาจารย์เห็นว่าเนื้อหาในพระไตรปิฎกส่วนนั้นเข้าใจได้ง่ายนั่นเอง

.....http://th.wikipedia.org/wiki/อรรถกถา

ขออนุโมทนา กับการเสียสละลงมาครั้งนี้ด้วยคะ ด้วยส่วนตัวเวลาเห็นพระอาจารย์ประกาศขอรับบริจาคแต่จะไม่ค่อยมีใครบริจาคให้เลยนะคะ ก็เลยตั้งใจไว้ว่าถ้าเรียนจบแล้ว มีเงินเดือนบ้างจะร่วมสนับสนุนพระอาจารย์บ้างคะ

 

สาธุ งานเริ่มตั้งแต่เมือ่วานแล้วนี่คะ นึำว่า จัดตรงกับวันวิสาขบูชาซะอีก ต่างจังหวัดไปไม่ได้เลย

  อนุโมทนา ด้วยคะ

 

รับทราบ คะ และ เห็นด้วยมาก ๆ ด้วยคะ กับการควบคุมเรื่อง การวางลิงก์ ไปยังโฆษณา ที่ไม่เหมาะสมคะ

 

อนุโมทนา สาธู ด้วยใจจริง คะ

อยากบวชบ้าง ทำไม่ได้ แบบเว็บมาสเตอร์

 

เวลาปฏิบัติกรรมฐาน จำเป็นต้องเกิดปีติ หรือไม่คะ

เพราะไม่ทราบว่า สำคัญมากหรือไม่ อยากรู้เรื่องปีติ มาก ๆ คะ

 

[นายจีรศักดิ์ บุญโชคช่วย ผอ.เขตบางกอกใหญ่ แจ้งว่า เขตจัดโครงการ "ล่องเรือไหว้พระ 5 วัด เสริมสิริมงคล ตามรอยวิถีพุทธ" ในพื้นที่เขต เพื่อประชาสัมพันธ์ศาสนสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญในพื้นที่เขต ส่งเสริมอนุรักษ์โบราณสถาน โบราณวัตถุ สถาปัตยกรรมและศิลปวัฒนธรรม รวมทั้งกระจายรายได้สู่ชุมชนในพื้นที่เขตและบริเวณใกล้เคียงโดยรอบ ในวันที่ 28 ส.ค. ระหว่างเวลา 07.00-16.30 น.โดยกำหนดการ เวลา 07.00 น. ผู้ร่วมโครงการลงทะเบียน ณ สำนักงานเขต จากนั้นเวลา 08.30 น.เดินทางจากท่าเรือรัชดาภิเษกไปวัดสังข์กระจาย นมัสการหลวงพ่อกัจจายน์ ชมความงามจิตรกรรมฝาผนังและหอระฆัง เดินทางไปวัดหงส์รัตนาราม นมัสการหลวงพ่อแสน หลวงพ่อทองคำ สักการะศาลสมเด็จพระเจ้าตากสินฯ ชมพระอุโบสถ และสระน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์เดินทางไปวัดโมลีโลกยราม ชมหอพระไตรปิฎก พระวิหารฉางเกลือ นมัสการรูปหล่อสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ขุน) เดินทางไปวัดอรุณราชวรารามฯ นมัสการพระอรุณหรือพระแจ้งภายในพระวิหาร สักการะพระบรมราชานุสาวรีย์พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย สุดท้ายเดินทางไปวัดประดู่ฉิมพลี นมัสการรูปหล่อหลวงปู่โต๊ะ และชมสถาปัตยกรรมของวัดอันงดงาม ผู้สนใจร่วมกิจกรรมได้ฟรี สอบถามที่ฝ่ายพัฒนาชุมชนฯ โทร.0-2457-0069 ต่อ 5719-5721, 0-2868-1253]

นายจีรศักดิ์ บุญโชคช่วย ผอ.เขตบางกอกใหญ่ แจ้งว่า เขตจัดโครงการ "ล่องเรือไหว้พระ 5 วัด เสริมสิริมงคล ตามรอยวิถีพุทธ" ในพื้นที่เขต เพื่อประชาสัมพันธ์ศาสนสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญในพื้นที่เขต ส่งเสริมอนุรักษ์โบราณสถาน โบราณวัตถุ สถาปัตยกรรมและศิลปวัฒนธรรม รวมทั้งกระจายรายได้สู่ชุมชนในพื้นที่เขตและบริเวณใกล้เคียงโดยรอบ

ในวันที่ 28 ส.ค. ระหว่างเวลา 07.00-16.30 น.

โดยกำหนดการ เวลา 07.00 น. ผู้ร่วมโครงการลงทะเบียน ณ สำนักงานเขต จากนั้นเวลา 08.30 น.เดินทางจากท่าเรือรัชดาภิเษกไปวัดสังข์กระจาย นมัสการหลวงพ่อกัจจายน์ ชมความงามจิตรกรรมฝาผนังและหอระฆัง เดินทางไปวัดหงส์รัตนาราม นมัสการหลวงพ่อแสน หลวงพ่อทองคำ สักการะศาลสมเด็จพระเจ้าตากสินฯ ชมพระอุโบสถ และสระน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์

เดินทางไปวัดโมลีโลกยราม ชมหอพระไตรปิฎก พระวิหารฉางเกลือ นมัสการรูปหล่อสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ขุน) เดินทางไปวัดอรุณราชวรารามฯ นมัสการพระอรุณหรือพระแจ้งภายในพระวิหาร สักการะพระบรมราชานุสาวรีย์พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย สุดท้ายเดินทางไปวัดประดู่ฉิมพลี นมัสการรูปหล่อหลวงปู่โต๊ะ และชมสถาปัตยกรรมของวัดอันงดงาม

ผู้สนใจร่วมกิจกรรมได้ฟรี สอบถามที่ฝ่ายพัฒนาชุมชนฯ

 โทร.0-2457-0069 ต่อ 5719-5721, 0-2868-1253

อนุโมทนา คะ ได้อ่านแล้วตามระลึกถึง พระรัตนตรัย และ พระธรรมในวันนี้ รู้สึกดีจังคะ
อากาศเย็น ๆ พร้อมกับสายฝนที่ ลงมาให้กำลังใจ ในการภาวนาในวันหยุดด้วยคะ

 

[พระพุทธเจ้า สอนวิธีแก้วิปัสสนูกิเลส แก่ พระอนุรุทธะ๑๐. อนุรุทธสูตร[๑๒๐] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ป่าเภสกลามิคทายวันแขวงเมืองสุงสุมารคิระ แคว้นภัคคชนบท ก็โดยสมัยนั้น ท่านพระอนุรุทธะอยู่ที่วิหารปาจีนวังสทายวัน แคว้นเจดีย์ ครั้งนั้น ท่านพระอนุรุทธะหลีกออกเร้นอยู่ในที่ลับ เกิดความปริวิตกทางใจอย่างนี้ว่า ธรรมนี้เป็นธรรมของบุคคลผู้มีความปรารถนาน้อย มิใช่ของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก ของบุคคลผู้สันโดษ มิใช่ของบุคคลผู้ไม่สันโดษ ของบุคคลผู้สงัด มิใช่ของบุคคลผู้ยินดีในการคลุกคลีด้วยหมู่คณะ ของบุคคลผู้ปรารภความเพียร มิใช่ของบุคคลผู้เกียจคร้าน ของบุคคลผู้มีสติตั้งมั่น มิใช่ของบุคคลผู้มีสติหลงลืม ของบุคคลผู้มีจิตมั่นคง มิใช่ของบุคคลผู้มีจิตไม่มั่นคง ของบุคคลผู้มีปัญญา มิใช่ของบุคคลผู้มีปัญญาทราม ฯ ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบความปริวิตกทางใจของท่านพระอนุรุทธะแล้ว เสด็จจากเภสกลามิคทายวัน แขวงสุงสุมารคิระ แคว้นภัคคชนบท ไปปรากฏเฉพาะหน้าท่านอนุรุทธะที่วิหารปาจีนวังสทายวัน เปรียบเหมือนบุรุษผู้มีกำลังเหยียดแขนที่คู้ หรือคู้แขนที่เหยียด ฉะนั้น พระผู้มีพระภาคประทับนั่งบนอาสนะที่จัดไว้ถวายแล้ว แม้ท่านพระอนุรุทธะถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง พระผู้มีพระภาคได้ตรัสกะท่านพระอนุรุทธะว่า ดีแล้วๆ อนุรุทธะถูกละ ที่เธอตรึกมหาปุริสวิตกว่าธรรมนี้เป็นธรรมของบุคคลผู้มีความปรารถนาน้อยมิใช่ของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก ... ของบุคคลผู้มีปัญญา มิใช่ของบุคคลผู้มีปัญญาทราม ดูกรอนุรุทธะ ถ้าอย่างนั้น เธอจงตรึกมหาปุริสวิตกข้อที่ ๘ นี้ว่าธรรมนี้เป็นธรรมของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่ไม่ทำให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ไม่ทำให้เนิ่นช้า มิใช่ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่ทำให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ทำให้เนิ่นช้า ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ในกาลนั้น เธอจักหวังได้ทีเดียวว่า จักสงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตกวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ ในกาลนั้น เธอจักหวังได้ทีเดียวว่า จักบรรลุทุติยฌานมีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตกวิจาร เพราะวิตกวิจารสงบไป มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก๘ ประการนี้ ในการนั้น เธอจักหวังได้ทีเดียวว่า จักมีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะเสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌานที่พระอริยเจ้าทั้งหลายสรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ ในกาลนั้น เธอจักหวังได้ทีเดียวว่า จักบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์และดับโสมนัสโทมนัสก่อนๆได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้มีปรกติได้ตามปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น ผ้าบังสุกุลจีวรจักปรากฏแก่เธอ ผู้สันโดษ อยู่ด้วยความยินดี ด้วยความไม่หวาดเสียว ด้วยความอยู่เป็นสุข ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน เปรียบเหมือนหีบใส่ผ้าของคฤหบดีหรือบุตรแห่งคฤหบดี อันเต็มไปด้วยผ้าสีต่างๆ ฉะนั้น ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้ได้ตามความปรารถนาได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น โภชนะ คือ คำข้าวที่ได้มาด้วยปลีแข้ง จักปรากฏแก่เธอผู้สันโดษ ... ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน เปรียบเหมือนข้าวสุก (หุงจาก) ข้าวสาลีคัดเอาดำออกแล้ว มีแกงและกับหลายอย่าง ของคฤหบดีและบุตรแห่งคฤหบดีฉะนั้น ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้ได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น เสนาสนะ คือ โคนไม้ จักปรากฏแก่เธอผู้สันโดษ ... ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน เปรียบเหมือนเรือนยอดของคฤหบดีหรือบุตรของคฤหบดี ฉาบทาไว้ดีแล้ว ปราศจากลม ลงลิ่มสลักมิดชิด ปิดหน้าต่างสนิท ฉะนั้น ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริส-*วิตก ๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้ได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบากซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น ที่นอนที่นั่งอันลาดด้วยหญ้า จักปรากฏแก่เธอผู้สันโดษ ... ด้วยการก้าวลงสู่นิพพานเปรียบเหมือนบัลลังก์ของคฤหบดีหรือบุตรของคฤหบดี อันลาดด้วยผ้าโกเชาว์ขนยาว ลาดด้วยขนแกะสีขาว ลาดด้วยผ้าสัณฐานเป็นช่อดอกไม้ มีเครื่องลาดอย่างดีทำด้วยหนังชะมด มีเครื่องลาดเพดานแดง มีหมอนข้างแดงสองข้าง ฉะนั้น ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้ได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่งเป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น ยาดองด้วยน้ำมูตรเน่า จักปรากฏแก่เธอผู้สันโดษ ... ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน เปรียบเหมือนเภสัชต่างๆ คือเนยใส เนยข้น น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย ของคฤหบดีหรือบุตรของคฤหบดีฉะนั้น ฯ....ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ของบุคคลผู้มีความปรารถนาน้อย มิใช่ธรรมของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก เราอาศัยอะไรกล่าวแล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีความปรารถนาน้อยย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า มีความปรารถนาน้อย เป็นผู้สันโดษย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า เป็นผู้สันโดษ เป็นผู้สงัดย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า เป็นผู้สงัด เป็นผู้ปรารภความเพียรย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า ปรารภความเพียร เป็นผู้มีสติตั้งมั่นย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า มีสติตั้งมั่น เป็นผู้มีจิตมั่นคงย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า เป็นผู้มีจิตมั่นคง เป็นผู้มีปัญญาย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า มีปัญญา เป็นผู้ชอบใจในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้าย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า เป็นผู้ชอบใจในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ข้อที่เรากล่าวว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ของบุคคลผู้มีความปรารถนาน้อย มิใช่ของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก ดังนี้ เราอาศัยข้อนี้กล่าวแล้ว ฯ..ก็ข้อที่เรากล่าวว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า มิใช่ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า เราอาศัยอะไรกล่าวแล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย จิตของภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมแล่นไปเลื่อมใส ตั้งมั่นอยู่ในความดับกิเลสเป็นเครื่องเนิ่นช้า ย่อมหลุดพ้น ข้อที่เรากล่าวว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า มิใช่ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ดังนี้ เราอาศัยข้อนี้กล่าวแล้ว ฯ]

พระพุทธเจ้า สอนวิธีแก้วิปัสสนูกิเลส แก่ พระอนุรุทธะ
๑๐. อนุรุทธสูตร

[๑๒๐] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ป่าเภสกลามิคทายวัน
แขวงเมืองสุงสุมารคิระ แคว้นภัคคชนบท ก็โดยสมัยนั้น ท่านพระอนุรุทธะอยู่
ที่วิหารปาจีนวังสทายวัน แคว้นเจดีย์ ครั้งนั้น ท่านพระอนุรุทธะหลีกออกเร้นอยู่
ในที่ลับ เกิดความปริวิตกทางใจอย่างนี้ว่า ธรรมนี้เป็นธรรมของบุคคลผู้มีความ
ปรารถนาน้อย มิใช่ของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก ของบุคคลผู้สันโดษ มิใช่
ของบุคคลผู้ไม่สันโดษ ของบุคคลผู้สงัด มิใช่ของบุคคลผู้ยินดีในการคลุกคลีด้วย
หมู่คณะ ของบุคคลผู้ปรารภความเพียร มิใช่ของบุคคลผู้เกียจคร้าน ของบุคคลผู้
มีสติตั้งมั่น มิใช่ของบุคคลผู้มีสติหลงลืม ของบุคคลผู้มีจิตมั่นคง มิใช่ของบุคคล
ผู้มีจิตไม่มั่นคง ของบุคคลผู้มีปัญญา มิใช่ของบุคคลผู้มีปัญญาทราม ฯ
            ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบความปริวิตกทางใจของท่านพระอนุรุทธะ
แล้ว เสด็จจากเภสกลามิคทายวัน แขวงสุงสุมารคิระ แคว้นภัคคชนบท ไป
ปรากฏเฉพาะหน้าท่านอนุรุทธะที่วิหารปาจีนวังสทายวัน เปรียบเหมือนบุรุษผู้มีกำลัง
เหยียดแขนที่คู้ หรือคู้แขนที่เหยียด ฉะนั้น พระผู้มีพระภาคประทับนั่งบนอาสนะ
ที่จัดไว้ถวายแล้ว แม้ท่านพระอนุรุทธะถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่
ควรส่วนข้างหนึ่ง พระผู้มีพระภาคได้ตรัสกะท่านพระอนุรุทธะว่า ดีแล้วๆ อนุรุทธะ
ถูกละ ที่เธอตรึกมหาปุริสวิตกว่าธรรมนี้เป็นธรรมของบุคคลผู้มีความปรารถนาน้อย
มิใช่ของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก ... ของบุคคลผู้มีปัญญา มิใช่ของบุคคลผู้มี
ปัญญาทราม ดูกรอนุรุทธะ ถ้าอย่างนั้น เธอจงตรึกมหาปุริสวิตกข้อที่ ๘ นี้ว่า
ธรรมนี้เป็นธรรมของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่ไม่ทำให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ไม่
ทำให้เนิ่นช้า มิใช่ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่ทำให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ทำ
ให้เนิ่นช้า ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้
ในกาลนั้น เธอจักหวังได้ทีเดียวว่า จักสงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม บรรลุ
ปฐมฌาน มีวิตกวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ ในกาลใดแล เธอจักตรึก
มหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ ในกาลนั้น เธอจักหวังได้ทีเดียวว่า จักบรรลุทุติยฌาน
มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ไม่มีวิตกวิจาร เพราะวิตก
วิจารสงบไป มีปีติและสุขเกิดแต่สมาธิอยู่ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก
๘ ประการนี้ ในการนั้น เธอจักหวังได้ทีเดียวว่า จักมีอุเบกขา มีสติสัมปชัญญะ
เสวยสุขด้วยนามกาย เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌานที่พระอริยเจ้าทั้งหลาย
สรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข ในกาลใดแล เธอ
จักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ ในกาลนั้น เธอจักหวังได้ทีเดียวว่า จักบรรลุ
จตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์และดับโสมนัสโทมนัสก่อนๆ
ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก
๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้มีปรกติได้ตามปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่ง
ฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น ผ้าบังสุกุล
จีวรจักปรากฏแก่เธอ ผู้สันโดษ อยู่ด้วยความยินดี ด้วยความไม่หวาดเสียว ด้วย
ความอยู่เป็นสุข ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน เปรียบเหมือนหีบใส่ผ้าของคฤหบดี
หรือบุตรแห่งคฤหบดี อันเต็มไปด้วยผ้าสีต่างๆ ฉะนั้น ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใด
แล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้ได้ตามความปรารถนา
ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขใน
ปัจจุบัน ในกาลนั้น โภชนะ คือ คำข้าวที่ได้มาด้วยปลีแข้ง จักปรากฏแก่เธอผู้
สันโดษ ... ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน เปรียบเหมือนข้าวสุก (หุงจาก) ข้าวสาลี
คัดเอาดำออกแล้ว มีแกงและกับหลายอย่าง ของคฤหบดีและบุตรแห่งคฤหบดี
ฉะนั้น ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ และ
จักเป็นผู้ได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิต
ยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น เสนาสนะ คือ โคนไม้ จัก
ปรากฏแก่เธอผู้สันโดษ ... ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน เปรียบเหมือนเรือนยอด
ของคฤหบดีหรือบุตรของคฤหบดี ฉาบทาไว้ดีแล้ว ปราศจากลม ลงลิ่มสลักมิด
ชิด ปิดหน้าต่างสนิท ฉะนั้น ดูกรอนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริส-
*วิตก ๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้ได้ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก
ซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่ง เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น ที่นอน
ที่นั่งอันลาดด้วยหญ้า จักปรากฏแก่เธอผู้สันโดษ ... ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน
เปรียบเหมือนบัลลังก์ของคฤหบดีหรือบุตรของคฤหบดี อันลาดด้วยผ้าโกเชาว์ขน
ยาว ลาดด้วยขนแกะสีขาว ลาดด้วยผ้าสัณฐานเป็นช่อดอกไม้ มีเครื่องลาดอย่างดี
ทำด้วยหนังชะมด มีเครื่องลาดเพดานแดง มีหมอนข้างแดงสองข้าง ฉะนั้น ดูกร
อนุรุทธะ ในกาลใดแล เธอจักตรึกมหาปุริสวิตก ๘ ประการนี้ และจักเป็นผู้ได้
ตามความปรารถนา ได้โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก ซึ่งฌาน ๔ นี้อันมีในจิตยิ่ง
เป็นเครื่องอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน ในกาลนั้น ยาดองด้วยน้ำมูตรเน่า จักปรากฏ
แก่เธอผู้สันโดษ ... ด้วยการก้าวลงสู่นิพพาน เปรียบเหมือนเภสัชต่างๆ คือ
เนยใส เนยข้น น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย ของคฤหบดีหรือบุตรของคฤหบดี
ฉะนั้น ฯ


....


ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ของ
บุคคลผู้มีความปรารถนาน้อย มิใช่ธรรมของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก เราอาศัย
อะไรกล่าวแล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้มีความปรารถนา
น้อยย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า มีความปรารถนาน้อย เป็นผู้
สันโดษย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า เป็นผู้สันโดษ เป็นผู้สงัด
ย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า เป็นผู้สงัด เป็นผู้ปรารภความเพียร
ย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า ปรารภความเพียร เป็นผู้มีสติ
ตั้งมั่นย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า มีสติตั้งมั่น เป็นผู้มีจิตมั่นคง
ย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า เป็นผู้มีจิตมั่นคง เป็นผู้มีปัญญา
ย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า มีปัญญา เป็นผู้ชอบใจในธรรมที่
ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้าย่อมไม่ปรารถนาว่า ขอชนทั้งหลายพึงรู้เราว่า เป็นผู้ชอบใจ
ในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ข้อที่เรากล่าวว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ของ
บุคคลผู้มีความปรารถนาน้อย มิใช่ของบุคคลผู้มีความปรารถนามาก ดังนี้ เรา
อาศัยข้อนี้กล่าวแล้ว ฯ
..
ก็ข้อที่เรากล่าวว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรม
ที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า มิใช่ของบุคคล
ผู้ชอบใจในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า เรา
อาศัยอะไรกล่าวแล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย จิตของภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมแล่นไป
เลื่อมใส ตั้งมั่นอยู่ในความดับกิเลสเป็นเครื่องเนิ่นช้า ย่อมหลุดพ้น ข้อที่เรา
กล่าวว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรมนี้ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้
เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่ไม่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า มิใช่ของบุคคลผู้ชอบใจในธรรม
ที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ผู้ยินดีในธรรมที่เป็นเหตุให้เนิ่นช้า ดังนี้ เราอาศัยข้อนี้
กล่าวแล้ว ฯ

[พระสารีบุตรแก้อุปกิเลสของ ท่านอนุรุทธะอย่างไรพระไตรปิฎก เล่มที่ 20 สุตตันตปิฎกที่ ๑๒ อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาตอนุรุทธสูตรที่ ๒[๕๗๐] ครั้งนั้นแล ท่านพระอนุรุทธะได้เข้าไปหาท่านพระสารีบุตรถึงที่อยู่ได้ปราศรัยกับท่านพระสารีบุตร ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้วจึงนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วกล่าวว่า ขอโอกาสเถิดท่านสารีบุตร"ผมตรวจดูตลอดพันโลกด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์""ก็ผมปรารภความเพียรไม่ย่อหย่อน ตั้งสติไม่หลงลืม กายสงบระงับไม่ระส่ำระสาย จิตตั้งมั่นเป็นเอกัคคตา""เออก็ไฉนเล่า จิตของผมจึงยังไม่พ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่น"ท่านพระสารีบุตรกล่าวว่า ดูกรท่านอนุรุทธะการที่ท่านคิดอย่างนี้ว่า เราตรวจดูตลอดพันโลก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์ดังนี้ เป็นเพราะมานะของท่านการที่ท่านคิดอย่างนี้ว่า ก็เราปรารภความเพียรไม่ย่อหย่อน ตั้งสติมั่นไม่หลงลืมกายสงบระงับไม่ระส่ำระสาย จิตตั้งมั่นเป็นเอกัคคตาดังนี้ เป็นเพราะอุทธัจจะของท่านถึงการที่ท่านคิดอย่างนี้ว่า เออก็ไฉนเล่า จิตของเรายังไม่พ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่นดังนี้ ก็เป็นเพราะกุกกุจจะของท่านเป็นความดีหนอ ท่านพระอนุรุทธะจงละธรรม๓อย่างนี้ ไม่ใส่ใจธรรม๓อย่างนี้แล้วน้อมจิตไปในอมตธาตุครั้งนั้นแล ท่านพระอนุรุทธะต่อมาได้ละธรรม ๓ อย่างนี้ ไม่ใส่ใจถึงธรรม ๓ อย่างนี้น้อมจิตไปในอมตธาตุ ครั้งนั้นแล ท่านพระอนุรุทธะ หลีกออกจากหมู่อยู่ผู้เดียวเป็นผู้ไม่ประมาท มีตนอันส่งไปอยู่ ไม่นานนัก ได้ทำให้แจ้งซึ่งที่สุดแห่งพรหมจรรย์อันยอดเยี่ยม ที่กุลบุตรทั้งหลายออกบวชเป็นบรรพชิตโดยชอบต้องกันนั้นด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้วกิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ก็แหละท่านพระอนุรุทธะได้เป็นพระอรหันต์องค์หนึ่ง ในจำนวนพระอรหันต์ทั้งหลาย ฯ]

พระสารีบุตรแก้อุปกิเลสของ ท่านอนุรุทธะอย่างไร

พระไตรปิฎก เล่มที่ 20 สุตตันตปิฎกที่ ๑๒ อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต
อนุรุทธสูตรที่ ๒

[๕๗๐]  ครั้งนั้นแล ท่านพระอนุรุทธะได้เข้าไปหาท่านพระสารีบุตรถึงที่อยู่
ได้ปราศรัยกับท่านพระสารีบุตร ครั้นผ่านการปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว
จึงนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง แล้วกล่าวว่า ขอโอกาสเถิดท่านสารีบุตร

"ผมตรวจดูตลอดพันโลกด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์"

"ก็ผมปรารภความเพียรไม่ย่อหย่อน ตั้งสติไม่หลงลืม กายสงบระงับไม่ระส่ำระสาย จิตตั้งมั่นเป็นเอกัคคตา"

"เออก็ไฉนเล่า จิตของผมจึงยังไม่พ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่น"

ท่านพระสารีบุตรกล่าวว่า ดูกรท่านอนุรุทธะ
การที่ท่านคิดอย่างนี้ว่า เราตรวจดูตลอดพันโลก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุของมนุษย์
ดังนี้ เป็นเพราะมานะของท่าน

การที่ท่านคิดอย่างนี้ว่า ก็เราปรารภความเพียรไม่ย่อหย่อน ตั้งสติมั่นไม่หลงลืม
กายสงบระงับไม่ระส่ำระสาย จิตตั้งมั่นเป็นเอกัคคตา
ดังนี้ เป็นเพราะอุทธัจจะของท่าน

ถึงการที่ท่านคิดอย่างนี้ว่า เออก็ไฉนเล่า จิตของเรายังไม่พ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่น
ดังนี้ ก็เป็นเพราะกุกกุจจะของท่าน

เป็นความดีหนอ ท่านพระอนุรุทธะจงละธรรม๓อย่างนี้ ไม่ใส่ใจธรรม๓อย่างนี้
แล้วน้อมจิตไปในอมตธาตุ

ครั้งนั้นแล ท่านพระอนุรุทธะต่อมาได้ละธรรม ๓ อย่างนี้ ไม่ใส่ใจถึงธรรม ๓ อย่างนี้
น้อมจิตไปในอมตธาตุ ครั้งนั้นแล ท่านพระอนุรุทธะ หลีกออกจากหมู่อยู่ผู้เดียว
เป็นผู้ไม่ประมาท มีตนอันส่งไปอยู่ ไม่นานนัก ได้ทำให้แจ้งซึ่งที่สุดแห่งพรหมจรรย์
อันยอดเยี่ยม ที่กุลบุตรทั้งหลายออกบวชเป็นบรรพชิตโดยชอบต้องกันนั้น
ด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว
กิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ก็แหละ
ท่านพระอนุรุทธะได้เป็นพระอรหันต์องค์หนึ่ง ในจำนวนพระอรหันต์ทั้งหลาย ฯ

อยากจะทำบุญให้เขา แต่ไปทำสังฆทานแล้ว ก็ยังมาเข้าฝันอยู่อีก บ่อยมาก
ควรทำอย่างไรดี ที่จะให้เขาได้บุญหรือไปเกิด โดยไม่ต้องมาวนเวียนอยู่กับเราคะ

 

ถ้ามีคนใส่ร้ายป้ายสี เราด้วยเรื่องไม่จริง และพยายามทำให้คนอื่นเชื่อว่าเราเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
อยากถามในด้านกรรมฐาน ควรทำอย่างไร ปฏิบัติอย่างไรคะ

1.การที่เรามี ความขัดเคือง ในพฤติกรรมของเขา ทำให้ดับอย่างไรด้วยกรรมฐาน
2.สำหรับนักภาวนา จำเป็นต้องแก้ข้อกล่าวหาหรือไม่ หรือควรวาง อุเบกขา
3.ผลกรรม จะเกิดขึ้นกับเขาอย่างไรและกับเราอย่างไร ถ้าเรามุ่งแก้ปัญหาด้วยการภาวนา

 

อนุโมทนา คะ แสดงว่ายังมีคนฝึกฝนด้านการภาวนาอยู่นะคะ

 

[อย่า ทำงานจนป่วยตายอย่า มีความสุขที่ผิดศีลธรรมอย่า สบายจนเคยตัวอย่า บ้าฟังคำคนสอพลออย่า รวยบนความฉ้อฉลอย่า ใช้คนไม่เหมาะกับงานอย่า คบคนมองโลกในแง่ร้ายอย่า เป็นชาวพุทธแต่พึ่งไสยอย่า เก่งอยู่คนเดียวอย่า ใช้พระเดชจนลืมพระคุณอย่า ชำนาญในเรื่องชั่วช้าอย่า ขึ้งเคียดต่อคนที่คิดต่างอย่า ลืมใครผู้เคยทำคุณอย่า ให้ทานกับคนไม่เห็นคุณค่าอย่า หลงเสน่ห์อบายมุขอย่า จำแต่เรื่องเลวร้ายอย่า กลัวที่จะก้าวไปข้างหน้าอย่า รอให้พระเจ้ามาช่วยอย่า เป็นคนเห็นแก่ได้อย่า ปากหวานจนเสียระบบอย่า ขายศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์อย่า สนใจเรื่องของตัวเองอย่า เที่ยวเกินขอบเขตอย่า พึ่งใบบุญคนอื่นตลอดกาลอย่า ปลูกต้นกร่างต้นไทรอย่า สนับสนุนคนพาลอย่า ยกเงินตราขึ้นเป็นพระเจ้า]

อย่า ทำงานจนป่วยตาย

อย่า มีความสุขที่ผิดศีลธรรม

อย่า สบายจนเคยตัว

อย่า บ้าฟังคำคนสอพลอ

อย่า รวยบนความฉ้อฉล

อย่า ใช้คนไม่เหมาะกับงาน

อย่า คบคนมองโลกในแง่ร้าย

อย่า เป็นชาวพุทธแต่พึ่งไสย

อย่า เก่งอยู่คนเดียว

อย่า ใช้พระเดชจนลืมพระคุณ

อย่า ชำนาญในเรื่องชั่วช้า

อย่า ขึ้งเคียดต่อคนที่คิดต่าง

อย่า ลืมใครผู้เคยทำคุณ

อย่า ให้ทานกับคนไม่เห็นคุณค่า

อย่า หลงเสน่ห์อบายมุข

อย่า จำแต่เรื่องเลวร้าย

อย่า กลัวที่จะก้าวไปข้างหน้า

อย่า รอให้พระเจ้ามาช่วย

อย่า เป็นคนเห็นแก่ได้

อย่า ปากหวานจนเสียระบบ

อย่า ขายศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์

อย่า สนใจเรื่องของตัวเอง

อย่า เที่ยวเกินขอบเขต

อย่า พึ่งใบบุญคนอื่นตลอดกาล

อย่า ปลูกต้นกร่างต้นไทร

อย่า สนับสนุนคนพาล

อย่า ยกเงินตราขึ้นเป็นพระเจ้า

[ความกลัวย่อมเกิดขึ้นและดำรงอยู่ด้วยความนึกคิด ที่ไม่รู้จริงเราจะเอาชนะความกลัวด้วยการพยายามไม่กลัวนั้นหาได้ไม่เมื่อความกลัวเกิดขึ้นแล้วจงกล้าที่จะค้นให้พบว่าทำไมความกลัวเป็นเรื่องเกินความเป็นจริงเมื่ออยู่กับความเป็นจริงเฉพาะหน้าก็ยังไม่มีอะไรต้องกลัวจงกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความกลัวความปรารถนาที่จะพ้นความกลัวเป็นหนทางโน้มเอียงสู่ชีวิตนิรันดร์"เมื่อเราไม่รู้จริงสิ่งที่เรากลัวก็คือตัวเราเอง"]

ความกลัวย่อมเกิดขึ้นและดำรงอยู่
ด้วยความนึกคิด ที่ไม่รู้จริง

เราจะเอาชนะความกลัว
ด้วยการพยายามไม่กลัวนั้นหาได้ไม่

เมื่อความกลัวเกิดขึ้นแล้ว
จงกล้าที่จะค้นให้พบว่าทำไม

ความกลัวเป็นเรื่องเกินความเป็นจริง
เมื่ออยู่กับความเป็นจริงเฉพาะหน้า
ก็ยังไม่มีอะไรต้องกลัว

จงกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความกลัว
ความปรารถนาที่จะพ้นความกลัว
เป็นหนทางโน้มเอียงสู่ชีวิตนิรันดร์

"เมื่อเราไม่รู้จริง
สิ่งที่เรากลัว
ก็คือตัวเราเอง"


โดย บูลสไมล์

ละเอียด มาก ๆ เลยสำหรับคำแนะนำ ของ คุณ suchin_tum

อนุโมทนาด้วยคะ

 

ทุกข์ คือ ความทนอยู่ไม่ได้ อันนี้เ็ป็นทุกข์ในไตรลักษณ์ หรือ สามัญลักษณะ

ทุกข์ คือ ไม่สบายกาย ไม่สบายใจ ความคับแค้นใจ เป็นต้น

ว่าโดยย่อ อุปานทานขันธ์ ทั้ง 5 เป็นตัวทุกข์

    สวดมนต์ทำวัตรเช้า แปลไทยคะ

    สังขิตเตนะปาทานักขันธาทุกขา ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง 5 เป็นตัวทุกข์

   

[http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=3671.0]

ในอภิธรรม มีการแบ่งหมวดหมู่ 4 ประการ คือ รูป จิต เจตสิก และ นิพพาน

ในมหาสติปัฏฐาน มีการแบ่งหมวดหมู่ 4 ประการเช่นเดียวกัน คือ กาย เวทนา จิต ธรรม

ในวิสุทธิ 7 ก็จัดจิต เป็นลำดับที่ 2  คือ สีลวิสุทธิ  จิตตวิสุทธิ เป็นต้น

การปฏิเสธเรื่อง จิต ไม่น่าจะมีสำหรับคนที่ภาวนาจริง ๆ


http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=3671.0
 

สมาทาน หมายถึง หมายถึงการรับเอามาปฏิบัติ นะคะ

สมทาน ประกอบด้วยศัพท์ 2 ศัพท์ คือ สม ( เสมอ,ประจำ ) ทาน  (การให้)

ถ้าแปลตามตรง ก็คือ ทำประจำเช่นการให้ หรือ ทำสม่ำเสมอ เหมือนการให้

การ สมาทาน ศีล ก็คือ การทำให้ กาย วาจา ให้เรียบร้อยสม่ำเสมอเช่นการให้ทาน

หรือ น้อมรับมาปฏิบัติ

 ทาน เป็นเรื่องของ มนุษย์ และ บัณฑิต ดังนั้นคนที่ทำทาน เปรียบเหมือนบัณฑิต

 การเข้าสู่การภาวนา ในพระพุทธศาสนา ต้อง มี ทาน ศีล และ ภาวนา

 

ก่อนจะวิจารณ์ คงต้อง....
จะให้ดี ต้องไปดูหนังเรื่องนี้ก่อน มีให้ดูในเน็ตหรือไม่ นี่

 

ตอนงานย้อนรอยสงครามโลกครั้งที่ 2 แถวริมแม่น้ำเขาสร้างสะพานไม้เพื่อรำลึกสมัยนั้ย จริงๆ มีการแสดงแสงสีเสียงด้วย แต่ไปไม่ทัน เสียดายสุดๆ


ิเจดีย์ที่วัดแก่งคอย รู้สึกว่าวันนี้มีการพิธีเปิดประดิษฐานพระธาตุ ที่พระเจดีย์ศรีป่าสัก ด้วยครับ

คนที่ชอบพูดจาดูถูกคนทำบุญใส่บาตรว่า

ทำไมต้องใส่บาตรทุกวัน......ทั้งที่ไม่มีจะกินอยู่แล้ว...บาปไหมค่ะ

แล้วเขาจะได้รับกรรมเช่นไร

 

ธรรมะของพระพุทธเจ้า นั้นเป็นเรื่องทางใจ ตามที่ จขกท. นำไว้ในเรื่อง จิตประภัสสร ดังนั้น

การปฏิบัติธรรม ย่อมไม่น่าจะมีผลทางกาย ใช่หรือป่าวคะ

การเจริญสวดบทโพชฌงค์ พระทั่วประเทศ ก็มักจะบอกว่าสวดบทนี้แล้วหายป่วยด้วยอานุภาพ พระปริต

แต่ความเป็นจริง มีกี่คนที่สวดแล้วหาย ตามประวัติก็มีแต่ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และ พระสาวก ที่เป็นพระอรหันต์

เท่านั้นที่สวดบทนี้แล้วหาย บทสวดนี้น่าจะเป็น เคล็ดวิชา จิตขั้นสูงมากกว่า ที่เราเข้าใจในปัจจุบัน

เห็นด้วยคะ กับ คุณ SAWWALUK

ดิฉันว่า พวกนำคาถามาประสานลงไป น่าจะเป็นพวกพราหมณ์ นะคะ

เพราะว่า พุทธ สอนให้ประเทืองปัญญา ไม่ใช่ให้ งมงาย คะ

 

ขอขยายความโง่ที่มีอยู่ในตัวตนของธรรมฐิตพอเป็นกษัยในอุรา
หลายสิ่งหลายประการที่เราเกลียดชังขยะแขยงนั้น
มันไม่น่าเกลียดน่ากลัวเท่ากับดวงจิตของเราที่ไปเกลียดชังต่อสิ่งนั้น
บางครั้งความรู้สึกที่อยากจะผลักใสไล่ส่งในสิ่งที่เกลียดชัง
หากรู้ไม่เท่าทัน  ก็จะเป็นการยึดติดอีกแบบหนึ่งที่กลับมาทำร้ายตัวเรา
ดูลิงที่โดนกะปิที่มือสิ  มันเพียรถูเพื่อกำจัดกลิ่นกะปิที่มันเกลียดชังให้ออกไปจากมือ แต่ทว่าอดไม่ได้ที่มันจะดึงมือมาดมหากลิ่นกะปิ อยู่ร่ำไป
ทั้งที่รู้ว่ากลิ่นมันนะเหม็นน่าคิดนะ 
เฉกเช่นเดียวกับตัวเรา เราโกรธหรือเกลียดชังต่อสิ่งใด
ก็มักนำสิ่งนั้นมาเก็บไว้ในจิตใจอยู่เสมอ
ทั้งๆ ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ ก็คงไม่ต่างอะไรกับลิงกับกะปิมากนัก

ครั้งหนึ่งนานมาแล้วเมื่ออ่านเรื่องลิงกำถั่วธรรมฐิตเคยโง่กว่าลิงมาแล้ว
เรื่องมีอยู่ว่า ในอินเดีย ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ลิงชอบโขมยผลไม้ในสวน ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิง
โดยใช้ลูกมะพร้าวเจาะรูเล็กๆ พอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้
แล้วใส่ถั่วไว้ในลูกมะพร้าว ซึ่งเป็นของโปรดของลิงนำไปผูกติดกับหลักในสวน ลิงมาที่สวนได้กลิ่นถั่วในลูกมะพร้าว ก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่ว
เวลามันสอดมือมันแบมือตรงๆสอดเข้าไป
แต่พอจะเอามือออกก็ติดที่รูมะพร้าว
เพราะมันกำมือถั่วไว้ซึ่งใหญ่กว่ารูที่เจาะ
ลิงพยายามดึงมือเท่าไหร่ก็ไม่ออก 
แต่ก็กำถั่วไว้แน่น พอชาวบ้านมาจับ วิ่งหนีก็ไม่ได้
เพราะมีมืออยู่ในลูกพร้าวซึ่งติดอยู่กับหลักที่ผูกไว้
สุดท้ายถูกคนจับได้ ลิงหาได้คิดสักนิดเลยว่า
เพียงแค่มันคลายมือออกเท่านั้น มันก็เอาตัวรอดได้
ธรรมฐิตเคยหัวเราะเยาะลิงมาแล้ว
แต่เมื่อคิดได้ตัวตนเรานี่นะบางครั้งจิตใจ
ก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าลิงสักเท่าไรนัก
เพราะบางเพลาเราก็เอามือถูกะปิแล้วดม
แล้วยังกำถั่วอยู่ในบางครั้งครา
โดยลิงสอนธรรมเข้าเต็มๆเลยแหละงานนี้
ใครที่กำลังเป็นเหมือนลิงถูกะปิและกำถั่วอยู่บ้างละยกมือขึ้น...
ธรรมะสวัสดีขอรับ..

วิธีการที่จะไม่ต้อง ใส่ใจมีหรือป่าวครับ  เพราะ้ถ้าบอกว่าอย่าไปใส่ใจ โดยธรรมชาติแล้วจิตมันก็ยังอุตส่าห์ไปใส่ใจอยู่ วิธีการที่จะไม่ใส่ใจได้จริง ๆ นั้น ต้องทำอย่างไรครับ

หนูว่าน่าจะมีหลายวิธี คะ หนูเองก็ใช้อยู่เหมือนกัน

 เช่น 1.เดินหนี เสีย

      2. ไม่สนทนาด้วย

      3. ดูทีวีแทน

  เป็นต้นคะ