สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

(http://madchima.net/2019/p-035.jpg)

ได้สนทนา มูลเหตุความเสื่อมแห่งกรรมฐาน กลับครูอาจารย์ ก็ได้รับการแสดงความคิดเห็น ดังนี้ว่า

ข้อเสีย ของศิษย์ กัจจายนะ ยุคกรุงรัตนโกสินทร์ ที่เสื่อมลงเป็นเพราะว่า ศิษย์กัจจายนะ ไม่เผยแผ่ คำสอนทางกรรมฐานให้กับคนรอบข้างที่อยู่ใกล้ชิด คือไม่ชักนำ ไม่ชี้แจง ทำอุเบกขากันอยู่ เพราะมองว่า ไม่มีใครจะเข้าใจได้

ดังนั้น ศิษย์กัจจายนะ หลังจากเรียนกรรมฐาน แล้วก็ไม่กล่าวแสดง คำสรรเสริญในครูอาจารย์ เคารพกันเป็นโดยส่วนตัว ไม่กล่าวถึงตัวหลักวิชา ที่ปฏิบัติ และไม่ยกย่องครูอาจารย์เป็นพิเศษ และที่สำคัญเมื่อภาวนาไม่ได้ ก็จะคิดว่า สอนคนอื่นไม่ได้ นั่นจึงทำให้ มูลกรรมฐาน ยิ่งขาดการสืบทอดสอนต่อ

อีกปัจจัยหนึ่ง การทรงจำมูลกรรมฐานนั้น เป็นเรื่องลำบากหากไม่มีบันทึก จึงทำให้หัวข้อมูลกรรมฐาน มีไม่ครบถ้วนตามหลักการภาวนา

อีกปัจจัยหนึ่ง คือผู้เรียนกรรมฐาน นั้นยุครัตนโกสินทร์เน้นหนักไปทาง อาคมมากไป เมื่อความเจริญทางวัตถุวิทยาศาสตร์ มีมากคนยุคปัจจุบันจึงมองว่า วิชากรรมฐาน เป็นศาสตร์แห่งความงมงาย

อีกปัจจัยหนึ่ง ครูอาจารย์ที่ปฏิบัติถึงวิชากรรมฐานนั้น ไม่มีด้วย

คำคิดเห็นของครูอาจารย์ใหญ่ ให้สาระสำคัญมีเพียงเท่านี้

เจริญธรรม / เจริญพร

 :25:
สาธุครับ..นึกถึงพระอานนท์เลยครับ
ทำไมในสายนี้ไม่มีใครอธิษฐานเป็นพระอุปัฏฐากผู้สืบทอด เพื่อจดจำคำสอนทั้งหมด
หรือว่ายังไม่ถึงเวลาของคนนั้น

 st12 st12 st12