[ผมขอเล่าประสงการณ์จริงๆโดยส่วนตัวผมนี้ ซึ่งผมเจอมากับตัวเองครับ]

 

หน่วงนึกระลึกถึงพุทโธ ก็เป็นคำสอนตามธชัคคสูตรนี้ แน่นอนไม่ต้องสงสัย

ผมขอเล่าประสงการณ์จริงๆโดยส่วนตัวผมนี้ ซึ่งผมเจอมากับตัวเองครับ ..ในขณะที่จิตกระวนกระวายสลับกับระส้ำกลัวบ้าง แล้วเกิดราคะกำหนัดนักบ้าง หลายๆคนจะนึกถึงพุทโธไม่ได้ นึกภึงพระพุทธเจ้าไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเหตุใดเพราะกลัวว่าจิตอันเป็น ราตะ โทสะ โมหะนั้นแลจะครอบงำความคิดอุกศลทั้งปวงต่อพระศาสดา จึงพยายามไม่ระลึกถึง ผมก็เป็นแบบนี้ จนวันหนึ่งผมได้อธิษฐานว่าหากมีบุญพอขอให้เห็นวิธีทำให้อาการนี้หายไป เพราะสมัยได้สมาธิบ้างเล็กน้อยอาการแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

    จากนั้นผมตั้งมั่นในศรัทธาต่อพระพุทธเจ้า เป็นอันดับที่ 1
    แล้วจึงหน่วงนึกขอเอาคุณของพุทโธนี้ว่าบุญใดที่ระลึกถึงพระพุทธเจ้าอยู่นี้ขอจงดับสมมติกิเลสความคิดทั้งปวงไปเสีย เป็นอันดับที่ 2
    แล้วระลึกพุทโธโดยน้อมนำเอาจิตไปคำนึงถึงพระพุทธเจ้าผู้ไม่มีกิเลสทุกข์ น้อมรำลึกถึงคุณที่จะำได้รับว่ามันสงบรำงับจากกิเลสกาม ราคะ โทสะ โมหะได้จริงตามพระศาสดาตรัสสอนไว้แน่เทียว แล้วนึกถึงพระพุทธเจ้าที่อยู่แดนพระนิพพานนั้น เป็นลำดับที่ 3
    เมื่อจิตมันตั้งใจมั่นไว้อย่างนั้นสักพักมันก็มีอาการเหมือนจิตเราไหลไปถึงพระพุทธเจ้าจริงๆ แล้วเกิดวูบลงความที่กระวนกระวายสลับกับระส้ำกลัวบ้าง แล้วเกิดราคะกำหนัดนักบ้าง คับแค้นขัดใจบ้างก็ดับหายไปเลย มีแต่จิตที่อยู่ในอาการสภาพเหมือนมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้ด้านบนทั้งๆที่มันว่างเปล่าแต่จิตมันรู้เพียงว่าพระพุทธเจ้าอยู่ตรงนั้น แล้วกำลังรำลึกถึงพระพุทธเจ้าอยู่
    อาการทั้งหมดนี้เกิดขึ้นประมาณ 3-5 นาที เท่านั้น

พอสักพักก็หลุดออกมา แล้วอาการที่กระวนกระวายต่างๆก็สงบรำงับไปเลยไม่มีอีก จิตสงบ สบาย ผ่อนคลาย แต่จิตเบาผ่องใสดีมากครับ


 

 

ท่านที่มีโอกาสไปขึ้นกรรมฐานนับว่ามีบุญมาก ได้เรียนรู้ธรรมที่นับว่าหายาก วิจิตรพิสดาร ที่หารู้ได้ยาก จากพระอริยะสงฆ์

ขออนุโมทนาครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

 

 

    ขอบพระคุณครับ

 

 

 

 

[มีประโยชน์มากครับ]

  มีประโยชน์มากครับ

- ส่วนตัวผมสมัยตั้งแต่อายุ 13-15 ปี ก่อนที่จะรู้จักธรรม ก่อนจะปฏิบัติ เวลาผมเห็นคนที่เมื่อก่อนนี้ที่ไม่สวย ไม่งาม ที่เรารังเกลียด คนที่เราเกลียดชังเพราะไม่ชอบใจ ไม่พอใจเขาเพราะรูปร่าง ไม่ชอบหน้าเขาก็ตามแต่ ผมมักจะสบถในใจว่า..
     "คนทุกคนงามหมดสวยหมดแหละ เขาก็งามในแบบของเขา เราไม่รังเกลียดเขาหรอก ในโลกนี้ไม่มีใครไม่งามหรอก..แม้แต่เราเองก็ไม่ได้เลิศเลอหรืองามไปกว่าเขาเลย แล้วเหตุอันใดต้องไปมองเขาว่าน่ารังเกลียด ว่าไม่งามอย่างนั้น" แล้วก็มองเห็นเขางามเหมือนกันหมด

- ส่วนตัวผมสมัยตั้งแต่อายุ 13-15 ปี ก่อนที่จะรู้จักธรรม ก่อนจะปฏิบัติ เวลาผมเห็นคนที่เมื่อก่อนนี้ที่ไม่ชอบนิสัยเขา เกลียดชังเขา ผิดใจกัน ขัดใจกัน เขาแกล้งเราบ้าง หรือทะเลาะกันบ้าง ผมคิดแล้วว่าผมผิดไหม..หากผมไม่ผิดผมก็มักจะสบถในใจว่า..
     "เพราะเขาเป็นคนขี้อิจฉาริษยาเหมือนตัวโกงในหนัง แต่ไม่มีทางระบายความเครียดเพราะเลยแสดงออกมาอย่างนั้น..เขาก็เป็นคนดีในแบบของเขานั้นแหละ เราไม่เกลียดคนอย่างนี้หรอก" แล้วก็เอาใจไปไม่ผูกเวรผูกแค้นเขา

*** ผมเพิ่งมามารู้ทีหลังเมื่อรู้ธรรมแล้วว่า สมัยก่อนที่ผมนึกคิดอย่างนั้นนี่มันเป็นการทำไว้ในใจของเมตตาทั้งปวงเลย มิน่าล่ะสมัยก่อนเลยไม่ค่อยติดข้องใจอะไรใคร ไม่ค่อยคิดมาก ไม่ฟุ้งซ่านเป็นทุกข์ กล่าวคือ
- ประการอชแรกที่แท้มันเป็นการหัดเริ่มต้นให้เห็นเป็นสุภวิโมกข์(ซึ่งสุภะวิโมกข์จริงๆว่ากันว่าท่านเห็นเป็นองค์ธรรมเสมอกัน เช่น เป็นขันธ์ ๕ เหมือนกันบ้าง อาการทั้ง ๓๒ เหมือนกันบ้าง ธาตุเหมือนกันบ้าง ดวงจิต..คือ มโนเหมือนกันบ้าง)
- ประการที่สองที่แท้มันเป็นการหัดเริ่มต้นเพื่อทำใจให้ความเป็นมิตรนั้นเอง ไม่ให้โทมนัส อโทสะ ไม่มีที่รัก-ที่ชังเสมอกันหมด เมตตาอัปปะมัญญาที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนต้องละโลภ ละโกรธ ละหลงได้แล้ว จึงแผ่ไป**

ลองดูนะครับเวลาแผ่เมตตาอัปปะมัญญา ก่อนสวดก่อนแผ่ทำไว้ในใจอย่างนี้ จากนั้นสวดแล้วแผ่เอาความไม่ติดใจข้องแวะนอกจากปารถนาให้ความสุขทั้งปวงเกิดมีแก่เขา ไปให้บุคคลนั้นๆ ในทิศนั้นๆ อยู่ขั้นภูมิๆ หน่วงนึกในใจอย่างนี้เราจะเบาใจเวลาแผ่ไปไม่ว่าในนั้นจะเป็นที่รักหรือชังกับเรา

บอกก่อนนะครับผมไม่รู้ธรรม เข้าไม่ถึง อันใดที่ปุถุชนคนธรรมดาอย่างผมพอจะสงเคราะห์ลงในกุศลธรรมได้ ทำแล้วไม่หน่วงจิต มีประโยชน์ ก็พูดไปตามที่คนธรรมดาจะรู้ได้เท่านั้นครับ แล้วก็แบ่งปันสิ่งที่คิดว่าดีให้กันไป ผิดพลาดไม่ถูกต้องก็ขอโทษด้วยครับ