สาธ สาธุ สาธุ

 

 

 

 

 

มีจิตผ่องใส มีใจเอื้อเฟื้อ เว้นจากความเบียดเบียน คือ ศรัทธา
ศรัทธา คือ ความเชื่อด้วยปัญญาอันทำไว้ในใจโดยแยบคายแล้ว รู้เห็นตามจริง น้อมไปในการปฏิบัติ
มีศรัทธาพละ ก็ย่อมทำสัจจะได้ ความอิ่มใจ เย็นใจไม่เร่าร้อน เบาสบายสว่างไสวไม่มัวหมองย่อมเกิดขึ้นแก่ผู้นั้น

 

     

 

 

[มิจฉาวณิชชา]

 

มิจฉาวณิชชา

[ให้ทำความเข้าใจเรื่องกรรม(การกระทำทางกายวาจาใจในปัจจุบัน) และ วิบากกรรม(ผลจากการกระทำทางกายวาจาใจที่เราได้ทำมาแล้วในกาลก่อน)]

ผมขออนุญาตท่านเจ้าของกระทู้แสดงความเห็นตามปุถุชนผู้ไม่รู้ไม่ถึงธรรม จึงอาจจะเป็นคำตอบที่ไม่น่าพึงพอใจ หรือไม่ถูกต้องดีงาม

- ธรรมชาติของคนทั่วไปแหละ ยังไม่แจ้งชัดในกรรม เหตุ ผล ของกรรมจึงยังไม่รู้จักเหตุและผลของการมีศีล ด้วยเหตุดังนี้แล้วจึงชื่อว่าเป็นเพียงสมมติสาวกซึ่งยังเพียงอาศัยศาสพุทธเป็นเครื่องยึดให้ตนมีศาสนา ความเชื่อ เหมือนคนธรรมดาทั่วไป
- ฉะนั้นเขาไม่ถือศีลสักแต่บอกว่านับถือศาสนาพุทธ จะว่าผิดก็คงไม่ได้ เพราะเขายังไม่ถึงปัญญาในธรรมนั้นเอง

1. ให้ทำความเข้าใจเรื่องกรรม(การกระทำทางกายวาจาใจในปัจจุบัน) และ วิบากกรรม(ผลจากการกระทำทางกายวาจาใจที่เราได้ทำมาแล้วในกาลก่อน)

เมื่อจะแก้ต่อคำถามนี้ ด้วยควมเห็นส่วนตัวผมเห็นว่า.. ก็ให้เขาเห็นเรื่องกรรม รู้ว่า เขามีกรรมเป็นของๆตน มีกรรมเป็นผู้ให้ผล มีกรรมเป็นแดนเกิด มีกรรมเป็นผู้ติดตามและอาศัย เขาจะทำกรรมใดไว้เป็นบุญหรือเป็นบาปเราจะเป็นทายาทได้รับผลของกรรมนั้นสืบไป จิตของเรานี้ท่องเที่ยวไปในวัฏฏะสงสารไม่สิ้นสุด มีสังขารกรรมโดยความหมายว่า..เป็นสังขารอันเกิดแต่วิบากกรรม ที่มีรูปลักษณ์ รูปร่างต่างๆนาๆให้จิตเราที่จรมา ปฏิสนธิเกิดขึ้นเกิดเป็นขันธ์ ๕ ที่เป็นในปัจจุบันนี้
- หากทำอกุศลกรรมมามาก เราก็มีขันธ์ ๕ ที่ไม่มีพลัง ไม่มีกำลัง ที่มีกำลังด้วยสังขารอันเกิดแต่วิบากกรรมให้เป็นไป ซึ่งเป็นที่อาศัอันจิตเราเข้ามาอาศัยปฏิสนธินั้นไม่เป็นที่เจริญใจ เช่น พิการ รูปร่างหน้าตาหยาบไม่งาม ยากจนค้นแค้นทำคุณไม่ขึ้น ทำสิ่งใดก็ฉิบหายไม่เจริญ ตกอับ มีแต่คนเกลียดชัง ถูกผู้อื่นทำร้ายกลั่นแกล้งให้ทุกทรมานเป็นนิตย์ กล่าวคือ..มีอายุ วรรณะ พละ ไม่ดี เป็นทุกข์
- หากเราทำกรรมดีเป็นกุศลกรรมมามาก เราก็มีขันธ์ ๕ ที่มีกำลังด้วยสังขารอันเกิดแต่วิบากกรรมให้เป็นไป ซึ่งเป็นที่อาศัอันจิตเราเข้ามาอาศัยปฏิสนธินั้นดีงาม สดใส ทำอะไรก็เจริญ มีแต่คนรักใคร่เอ็นดู มีขันธ์ ๕ ที่ดี มีฐานะดี มีอายุ วัณณะ สุขะ พละ ที่ดีงาม

พระพทุธเจ้าองค์พระบรมศาสดาเมื่อตรัสรู้ธรรมแล้วทรงพรญาณเห็นดังนี้จึงทรงพระกรุณาสอนให้ตั้งมั่นเจริญในกุศล ทาน ศีล พรหมวิหาร ๔ ภาวนา เพราะสิ่งนี้คือกรรม เป็น กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม, เพื่อให้สัตว์โลกทั้งหลายได้มีสังขารกรรม ขันธ์ ๕ อายุ วรรณะ สุขะ พละ ที่ดีงามนั้นเอง เหตุดังนี้ชาวพุทธทั้งหลายเมื่อถึงซึ่งพระรัตนตรัยแล้วจึงต้องมี ทาน ศีล พรหมวิหาร ๔ ภาวนา แต่หากเราเคารพนับถือในพระพุทธศาสนาจริงๆแต่ไม่อาจมี ทาน ศีล พรหมวิหาร ๔ ภาวนาได้ นั่นเพราะเรายังสะสมเหตุของธรรมเหล่านี้ไม่เพียงพอ ไม่ถึงใจ หรือ ยังมีวิบากกรรมที่ปิดกั้นธรรมเครื่องกุศลของพระพุทธเจ้าอยู่ ดังนั้น เราก็ควรค่อยๆสะสมเหตุไป เช่นทำทุกวันพระให้เต็มวัน หรือเริ่มอธิษฐานทำจากเวลานี้ไปถึงเวลาโน้น ทำตื่นนอน ก่อนนอนจนหลับไป เวลาจะทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมให้เราเว้นยั้งไว้ก่อน ค่อยๆให้มันห่างการกระทำที่เป็นอกุศลนั้นๆออกไป ทำสะสมไปเรื่อยๆ พร้อมพิจารณาดูข้อแตกต่างให้มันเห็นคุณและโทษที่มีศีลและไม่มีศีล ดูเทียบเคียงผลจากการมีศีลและไม่มีศีลให้มันลงใจ
เพราะ ศีล คือ เจตนาละเว้นความเบียดเบียน เจตนาละเว้นในอกุศลกรรมทั้งปวงนั่นเอง


2. ทำใจให้ผ่องใส เว้นจากความเบียดเบียน

เมื่อจะแก้ต่อคำถามนี้ ด้วยควมเห็นส่วนตัวผมเห็นว่า..วิธีปฏิบัติในการทำใจให้ผ่องใส เว้นจากความเบียดเบียน คือ..
- เคารพศรัทธาในพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ พ่อแม่ ครูบาอาจารย์
- กตัญญูรู้คุณ กตเวทีแทนคุณ พ่อ แม่ บุพการี และ ดูแลบริวาร
- รู้จักสละให้ ไม่เห็นแก่ตัวละความปรนเปรอตนเกินความจำเป็น
- เว้นจากความเบียดเบียน
- มีใจเอื้อเฟื้อผู้อื่น, เกื้อกูลผู้อื่น, ยินดีเมื่อผู้อื่นสำเร็จประโยชน์สุขสวัสดิ์ดี, ไม่ทำสิ่งใดด้วยความลำเอียง
- ทำใจให้ผ่องใส สงบ รู้จักปล่อยวาง

กล่าวโดยย่อ คือ ศรัทธา กตัญญู กตเวที ทาน ศีล พรหมวิหาร ๔ ภาวนา

 

ผมก็กลัวจะเป็นอยู่ครับโรคนี้

 

 

 

 

 

[“ละโลภได้ทาน ละเบียดเบียนได้ศีล ละหลงได้ปัญญา”]

 

ผมขออนุญาตเสริมตามความเห็นความเข้าใจส่วนตัวของผมสักนิดนะครับ

บุญบารมีเกิดตั้งแต่สละให้แล้ว แต่ถ้าหลังให้ไปติดใจข้องแวะว่าท่านจะฉันไม่ฉันของตน อันนี้บุญก็หายแล้ว

จริงๆแล้วสาเหตุหลักอีกประการที่พระพุทธเจ้า พระบรมศาสดาทรงชี้นำพาพระสงฆ์สาวกหรือสมมติสงฆ์ท่านเดินบิณฑบาตร หรือรับกิจนิมนต์ ก็เพื่อโปรดญาติโยมให้ได้ทำบุญทำทานสะสมเหตุกุศลบารมีกัน แต่ชาวพุทธโดยทั่วไปจะไม่เข้าใจจุดนี้ หรือบางที่สมมติสาวกผู้ที่อาศัยผ้าเหลืองหากินก็ทำเพื่อลาภสักการะจนทำให้เสื่อม ชาวพุทธสมมติสาวกโดยทั่วไปที่ยังไม่ได้ศึกษาเรียนรู้พระธรรมของพระศาสดาจึงไม่รู้เหตุผลของการบิญฑบาตร และเห็นคุณในการทำบุญตักบาตรในข้อนี้

- ทานจะเป็นบุญได้ก้อต้องรู้จักสละให้ ให้ด้วยใจเอื้อเฟื้อประโยชน์สุขสวัสดีเกิดมีแก่ผู้รับจากสิ่งที่เราให้นั้น เมื่อให้แล้วก็ถือว่าเราขาดจากความเป็นเจ้าของในสิ่งนั้นแล้วโดยสิ้นเชิง ผู้รับเขาจะเอาไปทำยังไงมันก้อเรื่องของเขา เพราะสิ่งนั้นเราให้เขาแล้ว ผู้รับเป็นเจ้าของในสิ่งนั้นแล้วไม่ใช่เราอีกต่อไป จิตจึงจะเป็นทานได้จาคะ
- แต่หากให้แล้วมาคิดเสียใจเสียดายภายหลัง หรือให้ด้วยหวังลาภสักการะก็ไม่ได้ทานที่สำเร็จ เขาเรียกสักแต่ว่าให้เฉยๆแต่ไม่สำเร็จในทานที่บริบูรณ์ จาคะก็ไม่เกิด บุญก็ไม่ได้ใจเพราะขุ่นข้องไปกับสิ่งที่ตนให้และการให้นั้นของตน ด้วยเหตุอย่างนี้ๆเป็นต้นพระอริยะสงฆ์ท่านจึงสอนว่า...
“ละโลภได้ทาน ละเบียดเบียนได้ศีล ละหลงได้ปัญญา”

กระทู้นี้มีประโยชน์มากครับ บ่งบอกให้คฤหัสทั้งหลายฝึกทำใจให้เป็นทาน ทำไว้ในใจให้เป็น ถึงความสละโดยแท้จริง

 

สาธุๆ

 

 

ใช่เลยครับพระอาจารย์ สาธุ ผมเห็นเยอะมากแบบนี้

สาธุ สาธุ สาธุ ขอบพระคุณพระอาจารย์ที่เมตตาและกรุณาแจ้งข่าวครับ

ผมเองก็มีคัดลอกคำสอนของพระอาจารย์ไปนะครับแต่ ถ้าเป็นห้องศิษย์สายตรงผมจะบันทึกไว้แบบอ่านคนเดียว เสมอๆ และโดยมากจะพยายามไม่เข้าไปห้องนี้ เพราะเคยสอบถามพระอาจารย์ไว้แล้ว แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีพลั้งเผลอผิดพลาดอะไรหรือไม่ที่ทำให้พระอาจารย์ต้องเดือดร้อนครับ

หากเป็นเพราะผม ผมก็กราบขอขมาพระอาจารย์จงอดโทษไว้แก่ผมด้วยเทอญ เพื่อการสำรวมระวังในคราวต่อไปครับ

หากผมไม่ได้ทำอะไรพลาดพลั้งผิดไปให้พระอาจารย์ต้องเดือดร้อน ผมก็ดีใจยิ่งที่ยังรักษากฏของสายกรีมฐานไว้ได้และจะสำรวมระว้งให้มากสืบไปครับ เพราะำระอาจารย์สนทยาได้เมตตาผมมากมายนัก แม้ตอนนี้จะยังไม่มีโอกาสเป็นศิษย์สายตรงแต่ไม่เคยลืมพระคุณของพระอาจารย์ และ ไม่เคยคิดที่จะทำกานอันใด เจตนาเหล่าใดให้พระอาจารย์ต้องเดือดร้อนครับ

ด้วยเหตุดังนี้เพราะไม่รู้ว่าตนเองทำพลาดพลั้งต่อพระอาจารย์หรือไม่ หรือเป็นศิษย์หรือผู้เรียนรู้ท่านอื่นที่เข้ามาแวะชมเวบก็ตาม อย่างไรผมก็ขอขมาต่อพระอาจารย์และขอให้พระอาจารย์อดโทษให้แก่ผมไว้ก่อนครับ ด้วยความเคารพและศรัทธาพระอาจารย์ครับ