พิมพ์

[raponsan]

มรดกกรรมจากพ่อ
โดย อรรถวดี

คุณเชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษมากน้อยแค่ไหน

ก่อนหน้านี้ฉันก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไปที่ชอบเที่ยวเฮฮาสนุกสนานไปตามวัย ใครมาพูดเรื่องธรรมะให้ฟังก็มักจะส่ายหน้าหนี แถมใครมาพูดเรื่องเวรเรื่องกรรมยิ่งไม่เชื่อใหญ่ แอบหัวเราะด้วยซ้ำ แต่แล้ววันหนึ่งเหตุการณ์ที่ทำให้หัวเราะไม่ออกก็เกิดขึ้นกับครอบครัวของฉัน

ฉันเป็นลูกคนสุดท้องในจำนวนพี่น้อง 4 คน พี่คนที่หนึ่งและสองเป็นผู้หญิง ส่วนพี่คนที่สามเป็นผู้ชาย เราหกคนพ่อแม่ลูกใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาตลอด จนกระทั่งวันที่พวกเราพี่น้องแต่งงาน-แต่งการกันหมดแล้ว เรื่องแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น พี่สาวคนที่สองแต่งงานออกเรือนไปนานแล้ว แต่ไม่มีลูกให้พ่อกับแม่ฉันเชยชมเลยสักคน ห้าปีให้หลังพี่ชายคนที่สามก็แต่งงาน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าพี่สะใภ้จะท้องเลยสักนิด หนำซ้ำยังป่วยเป็นเนื้องอกที่มดลูก ต้องตัดมดลูกทิ้งข้างหนึ่ง ส่วนพี่สาวคนโตแต่งงานเมื่ออายุค่อนข้างมากแล้ว แม้จะปล่อยให้มีลูกตามธรรมชาติ แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีเด็กคนไหนมาเกิดสักที ส่วนฉันเองเพิ่งแต่งงานได้สองสามปีสามีอยากมีลูกมาก แต่ก็ไม่มีอีกเช่นกัน

 

ตอนแรกพวกเราไม่ได้เอะใจอะไร คิดว่าคงเป็นเพราะพวกเรา มัวแต่ยุ่งกับการทำงานจนทำให้เครียด แต่ทุกครั้งที่ไปตรวจสุขภาพผลออกมาว่า ทุกคนสุขภาพดีสมบูรณ์พร้อมในการมีลูก ยกเว้นพี่สะใภ้เท่านั้น แล้ววันหนึ่งความจริงก็ปรากฏ

ฉันมองไปยังพ่อที่ตอนนี้ป่วยกระเสาะกระแสะด้วยความชรา แถมยังมีอาการหลงๆ ลืมๆ และอัมพฤกษ์เล็กน้อยที่ขาด้านขวาด้วยความรักและสงสาร พ่อป่วยมานาน แถมยังดื้อไม่ยอมทำตามที่หมอสั่ง จนแม่เอือมระอาและเครียดมาก พ่อป่วยด้วยความชรา แต่ลูกๆ ของพ่อกำลังได้รับมรดกกรรมที่พ่อได้ทำไว้

ใครอาจจะหาว่าฉันคิดไปเองก็ได้ แต่ฉันยอมรับว่าทั้งฉันและพี่ๆ เชื่อเรื่องนี้กันหมดทุกคน เราคิดว่าสาเหตุที่ทำให้ไม่มีใครสักคนมีลูกและพ่อแม่ไม่มีหลานสืบสกุลมาจากการที่พ่อของเราเคยมีอาชีพทำหมันหมู

 

ตอนฉันยังเป็นเด็ก พ่อซึ่งชอบตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อนฝูงมักออกไปล่าสัตว์ป่ามาทำกับแกล้ม ภาพที่ติดตาฉันมากที่สุดคือ ภาพค่างตัวหนึ่งที่พ่อถลกหนังจนขาวสะอาดแล้วแขวนไว้ที่หน้าบ้าน แขนขามันยาว ตาปิดสนิทอย่างยอมจำนนต่อโชคชะตา แม้จะรู้สึกสงสาร แต่ฉันก็ไม่สามารถช่วยค่างตัวนั้นและสัตว์ตัวอื่นๆ ได้ ถ้าสิ่งนี้เป็นงานอดิเรกของพ่อที่ทำให้ฉันหวาดกลัวแล้ว การทำหมันหมูซึ่งเป็นงานประจำของท่านยิ่งทำให้ฉันขวัญเสียยิ่งกว่า

นอกจากที่บ้านเราจะเลี้ยงหมู โดยมีพ่อทำหมันให้หมูเองแล้วแรกๆ เพื่อนบ้านยังมาไหว้วานให้พ่อไปช่วยทำหมันหมูให้อีกด้วย เมื่อมากๆ เข้าเลยกลายเป็นอีกหนึ่งอาชีพที่ช่วยเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเราทั้งครอบครัว ตอนแรกฉันไม่ทราบว่าวิธีการทำหมันหมูโหดร้ายเพียงใด จนวันหนึ่งฉันจึงได้รู้ความจริง ได้เห็นทั้งภาพ ได้ยินทั้งเสียงกรีดร้องอย่างน่าสยดสยองของหมูที่โดนทำหมัน

 

ก่อนทำหมันให้หมู พ่อจะหาเชือกเส้นใหญ่เตรียมไว้หนึ่งเส้น ท่านจะเดินอย่างใจเย็นไปหาหมูที่เคราะห์ร้าย แล้วใช้เชือกมัดขาหลังทั้งสองข้างของมันก่อนนำไปสอดไว้บนราวไม้ให้หัวหมูห้อยลงมาหลังจากนั้นท่านจะใช้มีดที่ลับมาคมกริบกรีดลงไปบนลูกอัณฑะของมันโดยไม่ฉีดยาชา ทันทีที่มีดเย็นๆ สัมผัสกับผิวบางๆ ของลูกอัณฑะ หมูตัวนั้นก็กรีดร้องโหยหวนดิ้นหนีสุดชีวิต พยายามตะเกียกตะกายให้หลุดจากมือที่แข็งแรงราวกับคีมเหล็กของพ่อ แต่ต่อให้ดิ้นสุดแรงแค่ไหนก็ไม่อาจหลีกหนีจากการถูกควักไข่ที่อยู่ในลูกอัณฑะไปได้ หมูตัวแล้วตัวเล่าที่ถูกพ่อจับทำหมันจะอาฆาตแค้นชิงชังพ่อมากแค่ไหนฉันไม่อาจรู้ได้ ฉันรู้เพียงแต่ว่า ทุกวันนี้ผลกรรมจากการที่พ่อทำให้หมูไม่สามารถมีลูกได้นั้นส่งผลมายังลูกๆ ทุกคนจนไม่สามารถมีลูกได้เช่นกัน

ทุกวันนี้ ความที่อยากมีลูก แต่มีเองไม่ได้ พี่สาวคนที่สองเลยรับเด็กชายคนหนึ่งมาเป็นลูกบุญธรรม เรื่องราวที่ผ่านมาถือเป็นบทเรียนให้ฉันระลึกว่า “กรรมติดจรวด” นั้นมีจริง ไม่ต้องรอดูชาติหน้า แม้ชาตินี้ก็เห็นได้ด้วยตาตัวเอง

ขอบคุณบทความจาก
http://www.secret-thai.com/category/article/supernatural/

[ธัมมะวังโส]

เรื่องนี้ยังมีการอธิบายไม่ถูก นะ
  ที่จริง แล้ว ต้องถามว่าเชื่อ พระพุทธเจ้าไหม ?

  ถ้าเชื่อ ก็ให้ทบทวนตรงนี้ก่อนว่า
    พระพุทธเจ้าตรัสสว่า กรรมเป้นของบุคคล บุคคลทำกรรมย่อมได้รับผลของกรรม แม้ที่จะรับกรรมต่อไปก็คือกรรมที่ตนเองกระทำไว้นั่นเอง

   ถ้าเชื่อตรงนี้ จะเห็นว่า

    พ่อ เป็นคนสร้างกรรม ลูก ต้องรับกรรม แทนไหม ?
    ถ้าเชื่อ ก็คือ กรรที่พ่อทำ ลูกไม่ต้องมารับกรรม  อันนี้ถูก

    ที่นี้คำพูดที่ผิด คือ พ่อทำกรรม ลูกก็เลยต้องมารับกรรม อันนี้ผิด
    แสดงว่า กรรมที่ลูกรับอยู่นั้น ไม่ใช่กรรมจากพ่อทำ เกิดแต่ตนเองเป็นผู้ทำด้วย คือร่วมด้วย อย่างนี้ถึงจะถูก

   การร่วมทำกรรม ไม่จำเป็นต้องลงมือทำ แค่ไปยืนดูเขาทำก็ถือว่า ร่วมแล้ว และยืนดูเฉยๆ ไม่มีการห้าม หรือสั่งใหหยุดทำ หรือวิงวอนไม่ให้ทำ นั่นคือการร่วมกันกระทำกรรม เพราะว่าเห็นว่ามีความจำเป็นที่ต้องทำเป็นอาชี ทุกคนในบ้านรับรู้หมด ว่าต้องทำกรรมอย่างนี้ อันนี้คือกรรมสืบเนื่อง ที่เกิดจาการร่วมกระทำไม่ใช่ กรรมของพ่อที่กระทำ อันนั้นเขาต้องไปรับหนักกว่า ที่เราเป็นแค่คนร่วม

   ที่นี้ก็มีบางกรรม ทำตามคำสั่ง ทำตามอาชีพ ถึงแม้ต้องทำกรรม แต่คนสั่งให้ทำ มีกรรมมากกว่า เช่น เพชฌฆาต ที่ต้องประหารชีวิตนักโทษ สิ่งที่เพชฌฆาตต้องทำก็คือ สังหารให้รวดเร็วโดยมีความเจ็บปวดน้อยที่สุด ในกรณีที่ถือว่า ทำตามหน้าที่ แต่โทษก็มีอยู่ไม่ใช่ไม่มี แต่ไม่ได้รับกรรมใหญ่ นอกเสียจากมีจิตคิดประหารด้วย จึงจะมีกรรมใหญ่ น้อยคนที่จะทำจิตไม่ไให้ร่วมได้

   


 

[นิรตา ป้อมนาวิน]

 

[Admax]