ถ้าเป็นพระโพธิสัตว์ที่เป็นอนาคามี จะลงมาเกิดอีกครับ

เคยอ่านในหนังสือหลวงพ่อพุธหรือท่านใดไม่ค่อยแน่ใจ
ท่านบอกว่าเมื่อผ่านชีวิตในระดับหนี่ง ก้จะเริ่มรู้ผิดชอบชั่วดี แล้วจะเริ่มบำเพ็ญต่อๆไป
ผมเดาเอาว่าเมื่อปฏิบัติไปถึงจุดนึง ของเก่าที่ทำมา จะกลับมาหมด แล้วทำต่อในส่วนที่ยังขาดอยู่

ผมว่าได้ครับ อย่างน้อยก็พุทธานุสติ และครูบาอาจารย์ การที่เราทำอะไรแล้วนึกถึงท่าน อานิสงค์น่าจะมีไม่น้อย
ส่วนว่าจะเป็นน้ำหรืออะไรมันก้สุดแท้แต่ ถ้าเราเชื่อว่าท่านรับ เราได้หมด เพราะฉะนั้นขอให้เชื่ออย่าลังเลสงสัย
บางคนเขาเห็นปฎิมากรรม เขาก็เห็นว่าเป็นแค่ทองเหลืองหรือปูน แต่ถ้าเรานึกถึงพระคุณของท่าน มันมีมากมาย
ตรงนี้ถ้าเราระลึกได้ จะได้บุญมากมายนัก

เรื่องส่วนตัวอย่างนี้ต้องตัดสินใจเองจะดีกว่าครับ
ส่วนว่าจะเป็นเมียน้อยหรือไม่ ผมคิดว่าไม่นะ ถ้าเขาแยกทางกันจริงๆ แต่อาจจะไม่ถูกกฏหมาย แต่เขาก็เข้ามาถูกต้องตามประเพณีใช่มั้ย
จะยังไงก็แล้วแต่ ก็ให้อดทนอย่างมีสติแล้วเรื่องมันจะผ่านไปได้
เมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องยอมรับผลของมัน
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

ผมเคยฟังท่าน ว. พูดในรายการโทรทัศน์ว่า พระพุทธเจ้าสอนไว้ว่า นรกมีจริง สวรรค์มีจริง
ดังนั้นถ้าเราเชื่อในพระพุทธเจ้า ก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย
แต่ที่เราพบบ่อยคือผีทั้งหลายชอบอ้างตัวเป็นเทวดาที่ศักสิทธิ์ด้วย อันนั้ต้องพิจารณากันอีกที

เรื่องนี้จะเห็นได้ชัดเรื่องการทำบุญ ถ้าเราทำมากจนเราต้องเดือดร้อน ก็ศรัทธามากไปหน่อย
ท่านถึงสอนไว้ว่าศรัทธาต้องเสมอด้วยปัญญา

ลองนั่งต่อไปเรื่อยๆ ให้ถึงที่สุดของที่สุดแล้ว ดูซิว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
กำหนดเพียงแค่รู้ ถึงจิตจะทรมานมากก็แค่รู้ อย่าไปปรุง
ตรงนี้ถ้าทำได้
เดาเอาว่าจะเป็นลักษณะของการเปลี่ยนญาณ
จิตจะสงบลงแล้วจะสบายขึ้น ลองดูครับ

บทความดีมากครับ หามาอีกนะครับ

วันนี้นั่งดูข่าวน้ำท่วมแล้วเซ็งมาก เลยเข้ามาดูเว้บนี้  พออ่านในสื่งที่เราโพสต์ไว้ข้างบน
มันแรงเกินไป ก็เลยมาขอโทษเพื่อนสมาชิก อาจจะมีบางท่านไม่สบายใจ ก็ขอโทษด้วยครับ
แล้วจะแวะเข้ามาบ่อยๆครับ

สงสัยผมจะเป็นส่วนเกินเนอะ เพราะไม่สายกลาง เอาละเลิกเล่นดีกว่า ไม่อยากให้เว้บเขาเสีย โชคดีทุกท่านครับ

ขาดผู้รู้จริงมาตอบคำถามเรื่องกรรมฐาน

เรียกว่าเมตตาแบบเฉียบขาด

ผมก็เจ้าอารมณ์เหมือนกัน แก้ยาก ต้องฝึกสติมากๆ จะได้บรรเทา
ใหเลองพิจารณาอันนี้ดูครับ คือให้พิจารณาว่าจะไม่โกรธ ไม่ผูกโกรธ ไม่ผูกพยาบาท ให้มีสติกับ
เรื่องนี้ทั้งวัน ลองดูสักเจ็ดวัน รับรองจะบรรเทา ให้จิตมันผูกอารมณ์นี้อย่างเดียว ทั้งวัน
อีกอย่างให้แผ่เมตตามากๆ ลองดูครับ

ผมก็ง่วง แต่ไม่มีปัญหา นอนเรยย(ลองแก้วิธีของท่านโมคคัลลานะดูครับ)
ปวดหัวตรงไหนครับ ตรงกลางหรือขมับหรือหน้าผาก
เดาเอาว่า เพื่อนอาจจะตั้งใจทำมากเกินไป อย่าอยากได้ฌาน มันจะไม่ได้
แค่ทำใจให้สงบ อย่าอยาก
ถ้ายังเพ่งเกินไปอีก(เป็นนิสัยแล้ว) ให้ลองพิจารณาขันธ์ห้าหรืออะไรทำนองนี้ ก่อนที่จะเริ่มภาวนา
มันจะลดความเครียดลงได้ลองดูครับ

ขอบคุณครับคุณนงเยาว์ ผมจะพยายามไปที่ไปรษณีย์ แต่ถ้าบังเอิญไม่ทันก็ขออนุโมทนาล่วงหน้าครับ

เห็นด้วยกับคุณnathaponson มันมีความแตกต่างของแต่ละคน คือบัวสี่เหล่า
ถ้าระดับจิตสูงแล้วไม่ต้องใช้คอมก็ได้ มันอยู่ในใจตลอดเวลา
ส่วนหนึ่งคอมสามารถให้ความรู้แก่เรามากมาย แต่ถ้าใช้ไม่เป็นก็หลงยึดติดเอาง่ายๆ
ผมได้ข้อมูลทางธรรมมากมายจริงๆ อยากรู้ไรถามลุงกูเกิ้ล รับรองรู้หมด

พอจะมีเลขบัญชีมั้ยครับ ของคุณนงเยาว์ก็ได้

อนุโมทนาคุณaxeด้วยครับ

สิ่งที่เราเห็นทุกวันนี้เป็นธรรมทั้งหมด จะเกิดมากี่ครั้งมันก็เป็นอย่างนี้แหละ
ถ้าเราไม่อยากทุกข์มาก ก็ปล่อยวางมันซะบ้าง มันจะเบาบางลง
เมื่อเบาบางลงแล้ว ต่อให้ทุกข์มากมาย เราก็จะชนะมันได้คือทุกข์น้อยลง
เมื่อทุกข์น้อยลง เราจะสุขขึ้น ทุกข์ไม่สามารถเข้ามาในจิตเราได้
คิดว่าถ้าเราทำตรงนี้ได้ ธรรมะก็จะชนะทุกอย่าง
อีกอย่างที่ต้องระลึกคือบุญกับกรรมแยกออกจากกันอย่างชัดเจน
เราทำบุญมากใช่ว่าจะไม่มีกรรมมาถ่วงเรา เช่นผมทำบุญ(ทาน)มาก แต่ไม่เห็นรวยซักที(อยากรวยบ้าง)
เพราะชาติก่อนๆทำทานมาน้อย ก็ต้องทำใจ หวังว่าชาติหน้าต้องรวยบ้าง อิอิ
ดังนั้น สิ่งที่พวกทำชั่วเขามักจะชนะตอนนี้เพราะ มันมีบุญเก่าอยู่ แต่มั่นใจเถอะ มันได้รับแน่
เราก็เหมือนกัน หนีไม่พ้น แม้แต่พระพุทธเจ้าท่านยังรับกรรมในชาติที่บรรลุตั้ง 14ครั้ง

ลองนอนสมาธิซิครับ

ผมยังไม่เคยบรรลุกับเขานะ เดาเอาว่า เมื่อครบองค์อริยะมรรค ก็บรรลุได้เลย
ถ้าจำไม่ผิดหลวงปู่มั่น ท่านบรรลุที่สี่แยกที่ไหนสักแห่งตอนมากรุงเทพ ลองหาอ่านดูครับ
ส่วนมากผู้ที่บรรลุธรรมแบบนี้มีกำลังสติสูง มีสติตลอดเวลา

กระทู้นี้คุณมดตะนอยจัดหนักเลยนะครับ
1เราคิดง่ายๆนะว่า อรหันต์ที่เห็น สัก20ปีที่แล้วมีแบบการเจริญสติแบบที่คุณว่ากี่คน และแบบนั่งฌาณกี่คน ใครมากกว่ากัน
2ผู้ที่ปฏิบัติดีแล้ว จะไม่ไปว่าคนอื่น อันนี้ให้กลับไปคิดใหม่ เขาจะตรงหรืออ้อมเราก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขา
จริตมันมาอย่างนั้น ผมมีเพื่อนที่มาบอกว่าผมเดินสายออ้ม ผมก็บอกเขาว่า คนเราที่มาไม่เหมือนกัน ที่ไปก็ไม่เหมือนกัน  คนที่ฝึกสติบางคนจะมีปัญหาว่านั่งแล้วฌาณไม่เข้า นั่งไม่ได้
3 กรรมฐานแบบมัชฌิมา นี่แหละเป็นตัวฝึกสติอย่างดี แต่คุณไม่เข้าใจ ลองดูซิ เขาเริ่มจากปีติ  เขากำหนดรู้ตลอด
อันนี้เป็นสติแบบหนึ่ง  แต่พวกที่ฝึกอิริยาบทชอบบอกว่า  แบบนี้อย่างเดียวที่เป็นสติปัฎฐาน
อนาปานสติก็เป็นสติปัฎฐานเหมือนกัน ไปหาดูหนังสือท่านพุทธทาสก็ได้

ตาท่านอาจจะต้องการให้เราอยู่ในโลกของความเป็นจริงมั้งครับ
บางครั้งวัดไม่ได้ตอบโจทย์เราได้ทุกเรื่อง เพราะบางครั้งที่บ้านเราก็ทุกข์ พอไปวัด(บางที่)อาจจะทุกข์กลับมาอีก
ทุกข์มันอยู่ที่ใจเรา ไม่ใช่ที่บ้านหรือวัด  ที่พูดไม่ใช่ว่าไม่เห็นด้วยกับการไปวัดนะครับ
เพราะผมเองก็ไปบ่อย และเมื่อก่อนเป็นคนบ้าบุญด้วย พอมารู้ตัวอีกที ได้มาแต่บุญแต่ธรรมแทบจะไม่ได้เลย
ตอนหลังเลยถอยออกมานิดนึง บางครั้งธรรมะที่เราได้ ต้องโดนกับตัวเองมันถึงจะเชื่อ

อีกอันที่ตาท่านไม่เห็นด้วย อาจจะเรื่องอคติเหมือนที่ว่ามั้งครับ

ทำใจเป็นอารมณ์ของการวาง การตัด ตรงนี้ต้องฝึกบ่อยๆจนชิน แล้วจะทุกข์น้อยลง
ลองพิจารณาอภิหปัจจเวก(มีโพสต์แล้วข้างบนครับ) ใช้ได้ดีมากครับ
ยิ่งพิจารณาก่อนนั่งสมาธิจะดีมากๆ จะเข้าฌาณได้ดีขึ้น เพราะจะตัดห่วงกังวลได้

[ดูกับ เห็น]

ควรศึกษา เรื่อง สุญญตา คะ เพราะสุญญตา นั้นมาจากธรรม ที่เป็นอนัตตา คะ
ส่วนการที่ถามว่า เข้าใจ อนิจจัง กับ ทุกขัง นั้นหรือยัง ก็ตอบได้ ว่า ผู้ที่ศึกษา สุญญตา จะเข้าใจพระไตรลักษณ์
ได้เองโดย สภาวะธรรม คะ

 ดังนั้น ผู้ที่ถึง ธรรมะสุญญตา ก็คือ ผู้ที่เป็นพระอรหันต์

 

สัพเพ ธรรมา อนัตตา
ถ้าจิตเรายังต่ำ แล้วคิดว่าทุกอย่างไม่มีอะไร เป็นความว่างอย่างเดียว ไม่เกี่ยวอะไรกับใคร
จะทำอะไรก็ได้ แบบนี้จะไปนิพพานได้อย่างไร

แต่ถ้าเราปฎิบัติแล้ว จนเกิดญาณทัสสนะ จะรู้เองว่า สัพเพ ธรรมา อนัตตา ตรงนี้
จะเป็นอริยะบุคคล  ตรงนี้ บุญไม่มี บาป ไม่มี ดี ชั่วไม่มี คือพ้นจากสมมติแล้ว
ตรงนี้แหละจะเข้าใจเรื่องสุญญตา

อนัตตามีความสำคัญมาก จะทำให้ภูมิ วิปัสนาไปได้เร็วขึ้น ลองหาอ่านของท่านพุทธทาสเรื่อง ดูกับ เห็นว่าต่างกันตรงไหน

ข้อมูลผิดเพี้ยนไปหน่อยนะ

เรื่องที่กล่วมานี้ มันอยู่ที่ภูมิธรรมของแต่ละคน ว่าจะตีความอย่างไร
ข้อดีอย่างหนึ่งของการมีครูอาจารย์คือการที่จะช่วยให้เราไม่หลงตัวเองจนเกินไป ยกตัวอย่างเช่น
ถ้าเราสมมติได้ฌาณ8  เราจะนึกถึงว่าครูท่านช่วย ความดีทั้งหมดต้องยกให้ท่านด้วย ถ้าเราพิจารณาอย่างนี้
จะลดมานะทิฎฐิ ซึ่งจะเป็นตัวขวางอย่างมากที่จะทำให้เราเห็นธรรมจริงๆ

สำหรับผมครูบาอาจารย์สำคัญที่สุด ท่านมาช่วยเราตลอด ผมมักกราบห้าครั้ง ตรงนี้มันเป็นศรัทธา

การที่ตีความว่าไม่จำเป็นต้องมีครูนั้น ผมคิดว่าไม่ผิดหรอก พระท่านอยากให้เราพึ่งตนเอง
หรืออาจจะเป็นการบำเพ็ญอีกแบบหนึ่ง แต่จิตเราก็อาจจะแข็งกระด้างไปได้ ทำให้บรรลุช้าไปนิดนึง
การคิดแบบนี้คงไม่ถึงกับปรามาสหรอก  แต่อาจจะเป็นลังเลสงสัยมากกว่า

สัตว์โลกต้องเป็นไปตามกรรม

เคยฟังท่านป.อ.ปยุตโต พูดว่า คนเรานี่แหละที่เอาใจพระท่าน จนกลายเป็นเทวดา พระเลยชอบคิดว่าเป็นสมณะทีควรยึดติด มันเลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ  ท่านยังพูดต่ออีกว่า นักบวชคือผู้ที่พร้อมซึ่งไตรสิกขา ควรเน้นอย่างนี้มากกว่า

ทีนี้ นักบวชทั้งหลายที่เราเห็นในปัจจุบันนั้น ไม่ใช่ว่าในสมัยพุทธกาลจะไม่มี เผลอๆจะมากกว่าสมัยนี้เสียอีก
ดังนั้น ผมคิดว่าอย่าไปยุ่งเขาเลย เขาจะได้รับผลกรรมที่เขาทำแน่นอน อย่าเอาจิตเราไปเศร้าหมองกับเรื่องอย่างนั้น หรือคิดในแง่เมตตาว่า ในอดีตเราเองอาจจะเคยเป็นเหมือนเขาก็ได้

ตั้งคำถาม ดูจะง่ายไปหรือไม่ครับ

 เพราะสงสัยว่า ทำไมพระโสดาบัน อย่าง นางวิสาขา ถึงต้องร้องไห้ เพราะหลานเสียชีวิต

 ทั้ง ๆ ที่ สักกายทิฏฐิ ที่ละแล้ว ก็คือเข้าใจว่า สิ่งนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนของเรา

 เมื่อเห็นไม่ใช่ของเรา แล้ว ทำไมจึงต้องร้องไห้ เพราะเสียใจอีกเล่า


 

 

 

ผมว่าถ้านางวิสาขาท่านตายเอง ท่านก็ไม่อาลัย ท่านวางได้แล้ว ไม่เสียใจ
แต่เมื่อเห็นคนอื่นท่านสงสาร จิตท่านมีเมตตามาก

ผมเดาเอาว่า ถ้าเป็นโสดาบันจริง ไม่น่าจะตั้งใจปรามาสต่อครูบาอาจารย์

[พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๓ อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต]

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๓ อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต
ปฏิปทาวรรคที่ ๒

ทรงแสดงปฏิปทา ๔ อย่าง มีชื่อเดียวกัน แต่ต่างใน คือ 
   ๑. ปฏิบัติลำบาก ทั้งรู้ได้ช้า
   ๒. ปฏิบัติลำบาก แต่รู้ได้เร็ว
   ๓. ปฏิบัติสะดวก แต่รู้ได้ช้า
   ๔. ปฏิบัติสะดวก ทั้งรู้ได้เร็ว.

 

ผมว่า ทั้งอดทนและปล่อยวาง ก็ดีทั้งคู่แล้วแต่จริตของแต่ละคน
คนที่ฝึกสมถะมักจะเน้นอดทน
คนที่ฝึกวิปัสสนามักจะปล่อยวาง
 การที่เราปวดเมือ่ยที่หลายปัจจัย เช่น ขันธมาร กรรมเก่ามาตาม ร่างกายไม่สมบูรณ์
ตรงนี้เราต้องพิจารณาเองว่าน่าจะเป็นอะไร
ผมเคยฝึกเล่นกับมัน ว่าวันนี้อยากรู้กฏไตรลักษณ์ ปรากฏว่าเขาจัดเต็มมาเลย มันปวดมากจริงๆ
เลยกำหนดเพียงแค่รู้ ประคองสติไว้ สนุกมาก เป็นอย่างนี้ประมาณ สิบนาที ทีนี้เมื่อเราก็กำหนดจะออกจากฌาณ
เมื่อออกมา ปรากฏว่า ตรงที่ปวดนะไม่มีอะไรเลย ไม่ปวด จิตมันปรุงเองทั้งนั้น เมือ่เป็นอย่างนี้ ตรงนี้เรารู้ทันทีว่า
จิตปรุงแต่งมันเป็นอย่างไร มันรู้เอง ลองเล่นดูซิ แล้วจะเห็นเอง

เคยสนทนากับพระท่านนึง ที่อุบล ท่านสอนว่า สมถะเหมือนกับที่พักของจิต เพื่อที่จะเป็นกำลังของวิปัสสนา
ดังนั้นมันอยู่คู่กัน ผมว่าควรให้ความสำคัญทั้งสองอย่าง ถึงจะง่ายต่อการบำเพ็ญธรรม
ส่วนใครชอบแบบไหนก็สุดแท้แต่ครับ

สำหรับผม ขันติมีความสำคัญมาก ถ้าจำไม่ผิด พระพุทธเจ้าท่านสอนเป็นสิ่งแรกในบทธรรมจักร
ส่วนจะเป็นการทรมาณตัวเองหรือไม่ ต้องพิจารณาดูเอง วิธีการมีมากมาย
แต่คิดว่าถ้าสามารถผ่านเวทนาได้ และแยกออกว่าที่ปวดนะไม่ใช่เรา แล้วจะเห็นไตรลักษณ์เอง
ตรงนี้จะเกิดปํญญาเองโดยอัตโนมัติ

การฝึกจิตมันจะเป็นไปตามวิถึของมัน บางทีเราก็ห้ามไม่ไห้มันเกิดไม่ได้ เช่นปีติ มันเป็นไปเอง
ให้ฝึกต่อเถอะครับ บรมครูเราคือพระพุทธเจ้า อารธนาท่านมาช่วยด้วยความศรัทธา แล้วจะดีเองครับ
ส่วนเรื่องไม่เชื่อครูนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน สมมติว่าเรามีครูอย่างท่านเทวทัต แล้วเราเชื่อ ก็ต้องตามท่านอยู่ด้วยกัน
ตรงนี้ให้พิจารณาเอง

เห็นด้วยกับการเจริญสติ แต่วิธีการก็สุดแท้แต่จะทำกัน มีมากมาย ดีทั้งนั้น
ท่าพุทธทาสสอนอนาปานสติเหมือนกัน โดยใช้ลมแทนกายทั้งมวล
วิธรการมีมากมายอย่าไปยึดติดมากนัก ดีๆกันทั้งนั้น

ต้องอดทนครับ ถ้าชอบฝึกสติ ก็ให้นั่งเหมือนเดิม แล้วตามรู้ตรงเวทนา พิจารณาว่า
-ที่ปวดนะเป็นเรามั้ย
- มันเที่ยงมั้ย
ลองทำสักสิบครั้ง ถ้าชนะหนึ่งครั้ง ก็จะชนะตลอดไป
ตอนที่ชนะ เราก็จะรู้ว่าที่แท้ จิตนั่นแหละที่มันปรุง ไม่ใช่กาย ลองเล่นกับมันดูสนุกนะ
แล้วก็จะรู้กฏไตรลักษณ์เข้าไปอยู่ในจิตเราโดยอัตโนมัติ

ลองหาวิธีของลป.ดู่ ดูครับ ใช้ได้ดีมากๆ
การอัดพลัง ให้ใช้บารมีพระพุทธเจ้า...ครูบาอาจารย์ เป็นผู้เสก ตัวเราเป็นแค่ทางผ่านเท่านั้น
ถ้าใช้บารมีเราพลังอาจจะไม่มาก อยู่กับวัคถุได้ไม่นาน แต่ถึงครูบาอาจารย์ท่านมาเสก ก็ยังมีจิคเราอยู่ในวัตถุนั้น
-การอัดพลังโดยคาถา ให้ใช้คาบโดยหายใจเข้าช้าๆภาวนาคาถาจนสุดลมหายใจแล้วปล่อยออก
ตรงสุดลมหายใจเข้าให้ลงไปที่สะดือ แบบนี้เหนื่อยหน่อย
-การใช้ฌาณ ให้เข้าสุดที่กำลังสูงสุดที่ทำได้ แล้วถอยมาที่อุปจารสมาธิ แล้วเสก
ต้องการให้วัตถุดีทางไหน ก็อธิฐานเอา
-สำหรับผมแล้วการยกพานครูก็สำคัญนะ มันเป็นการแสดงการคารวะ
-อย่าลังเลสงสัย ทำไปด้วยจิตเป็นหนึ่ง ท่านมาช่วยเราเองครับ
ยีงมีวิธีอีกมากมายลองหาดู

ใช้อนาปานสติเหมือนเพื่อนสมาชิกว่าครับ
สภาวะธรรมแบบนี้เกิดกับทุกคนเป็นปกติครับ อย่าไปกังวล มันเป็นนิสัย หากเป็นมากๆให้กำหนดรู้อยู่ที่ลิ้นปี่
เพียงแต่รู้นะ อย่าไปปรุงต่อ เมื่อไรเรากำหนดรู้ก็จะมีสติ ลองทำบ่อยๆ ถ้าจะให้ดีทำทั้งวัน ต่อเนื่องไม่นานครับก็จะเห็นผล
จิตของคนโดยทั่วไปชอบสอดลส่ายเรืองคนอื่นเป็นธรรมดา แต่ถ้าเราไปรู้เรื่องเขามาก คนที่เป็นทุกข์ ก็เรานั่นแหละ ดังนั้นเมื่อยังห้ามมันไม่ได้ ให้ใช้พรหมวิหารสี่ เร่มจากเมตตา... อุเบกขา แล้ววางซะ
ให้มันจบที่จิตเรา มันจะได้ไม่ปรุงต่อ ลองดูครับ

การคุยต้องเลือกคน ถ้าเราลองพูดไปแล้วเขาไม่สนใจให้หยุดคุยเรื่องะรรมะ อย่าไปว่าเขานะเพราะเราเองอาจจะเคยเป้นเหมือนเขามาก่อน เมตตาต่อกันให้มากๆ
อีกอย่างถ้าเราไม่เลือกผู้ที่จะสนทนาด้วย แล้วบังเอิญเขามาว่าเราลับหลัง ก็เท่ากับว่า ไปส่งเสริมให้คนทำชั่ว
ไปสร้างกรรมให้เขาเปล่าๆ
ส่วนเรื่องฟุ้ง มันก็มีเป็นธรรมดา