พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

ถาม การแผ่เมตตาและอุทิศบุญบารมีภาวนา ควรทำอย่างกว้างหรือแคบ ( หมายถึงการแผ่จิตออกไป ) ขอ พอจ แนะแนวทางหน่อยครับ
ตอบ การแผ่บารมีส่วนภาวนา กระทำได้ทั้งสองแบบ คือ แบบกว้างไม่จำกัดบุคคล และ แบบแคบจำกัดบุคคล ทั้งสองอย่างมีข้อดีแตกต่างกันไป
บารมีธรรมภาวนา จะเปรียก็เหมือน อาหารเม็ดที่จะให้ปลา
ถ้าแผ่ออกกว้าง ก็สาดออกไปให้ไกล ปลาตัวไหนมีโชควาสนาดี ก็จะได้รับส่วนของอาหารเม็ดนั้น ส่วนปลาตัวไหนอยู่ห่างก็จะไม่ได้รับอาหารนั้น การแผ่แบบไม่เจาะจงนั้น ย่อมไปถึงสัตว์ที่มีโชคเท่านั้น
เปรียบได้กับฝูงปลาที่อยู่ในสระใหญ่ แหวกว่ายไปทั่วเพื่อแสวงอาหารนั้นและการดำรงอยู่
ทางธรรม ก็หมายถึง สัตว์ใดที่ดำเนินชีวิตอยู่และแสวงหาความอิ่มพอใจ ได้อยู่ใกล้และโชคดี ย่อมได้รับการแผ่บารมีธรรมนั้น แต่ธรรมบารมีที่แผ่ออกไปอย่างกว้างย่อมถึงสัตว์ได้เพียงเล็กน้อย เพราะปริมาณไม่เพียงพอแก่บุคคลที่ได้รับ เพราะบารมีธรรมที่แผ่มีจำกัดแต่บุคคลผู้รับมีจำนวนมาก ดังนั้นบุคคลผู้รับจึงไม่ได้รู้สึกอะไรในบารมีธรรมที่แผ่ไป เพราะจำนวนบารมีธรรมมีไม่เพียงพอต่อความต้องการ
การแผ่บารมีธรรมแบบเจาะจง นั้นย่อมทำให้บุคคลที่เจาะจงได้รับผลภาวนาธรรมอย่างรวดเร็วถูกกลุ่ม ซึ่งเป็นไปตามหลักของปฎิจจสมุปบาท คือแผ่บารมีธรรมเพื่อให้เกิดผลมาสนับสนุนผู้แผ่บารมีธรรม ดังนั้น ครูอาจารย์ผู้่ภาวนาย่อมควรแบ่งปันบารมีธรรมให้กับศิษย์ผู้สนับสนุนก่อน และศิษย์ผู้สนับสนุนจะได้มีกำลังมาช่วยเหลือครูอาจารย์ผู้ภาวนาได้มีกำลังในการแผ่บารมีธรรมต่อไป เมื่อมีล้นมากแล้วจึงควรแผ่เป็นวงกว้างขึ้นไป
สรุปการแผ่แบบเจาะจง ย่อมได้ผลที่ดีกว่า ไม่เจาะจง เพราะบารมีธรรมภาวนานั้น ไม่เหมือนการแผ่เมตตาคนละแบบกัน
เจริญธรรม / เจริญพร