ชื่อกลอน โยม และ พระ
คน ๆ หนึ่ง มี ศีลแล้ว ก็ประเสริฐ เป็นผู้เลิศ ตั้งจิตมั่น เหมือน อุษา
ทำกิจ โลก อยู่ กับ ธรรม ไร้มารยา รู้รักษา ตัวรอด ใน โลก ธรรม
เป็นผู้ไม่ เบียดเบียน เพื่อนมนุษย์ เป็นผู้หยุด กระทำ ความบัดสี
เป็นผู้ไม่ มัวหมอง ในราคี เป็นผู้มี ชีวี ผุดผ่อง ธรรม
เป็นผู้ มองเห็น อริยสัจ ที่ขจัด ตัดสงสาร เป็นวสี
เป็นผู้ ไม่ มัวเมา ในโลกีย์ ผู้ย่ำยี เผาผลาญ ความมัวเมา
โยม และ พระ ต่างกันด้วยมุมไหน หรือด้วยกาย นุ่งห่ม ผ้าต่างสี
โยม และ พระ เป็นได้ ใช่วจี หรือใช่ ที่ เป็นได้ เพราะร่างกาย
โยม เป็น พระ เป็นได้ ใช่ทุกที่ เพราะเป็นหนี้ โลกธรรม ไม่ห่างหาย
โยม เป็น พระ เป็นได้ ไม่ใช่กาย ทั้ง หญิงชาย เป็นได้ เท่าเทียมกัน
โยม เป็น พระ เป็นแล้ว พูดไม่ได้ หากพูดไป อาจเข้าข่าย เป็นมุสา
โยม เป็น พระ เป็นได้ ใช่วาจา เป็นแล้วลา จากไกล อบายภูมิ
โยม เป็น พระ เป็นได้ ย่อมสูงเลิศ สุขประเสริฐ เลิสล้ำ นำสมัย
โยม เป็น พระ เป็นได้ ไม่บรรลัย ย่อมห่างไกล อวิชชา ความมัวเมา
ประพันธ์โดย
พระสนธยา ธัมมะวังโส
11 ก.พ. 2549
ผู้เขียน
หัวข้อ: บันทึกการเดินทาง (อ่าน 3771 ครั้ง)