ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

ผู้เขียน หัวข้อ: Miss call ( เรื่องสั้น แต่มีข้อคิด )  (อ่าน 3304 ครั้ง)

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ปอง

  • กำลังแหวกกระแส
  • **
  • ผลบุญ: +2/-0
  • ออฟไลน์ ออฟไลน์
  • เพศ: หญิง
  • กระทู้: 119
  • จิตที่ฝึกดีแ้ล้ว ย่อมนำสุขมาให้
  • Respect: 0
    • ดูรายละเอียด
Miss call ( เรื่องสั้น แต่มีข้อคิด )
« เมื่อ: กันยายน 20, 2010, 03:17:19 pm »
0
เก็บไว้นานกับเรื่อง นี้ รื้อมาใหม่ ตอนที่ Fwd mail ว่อนกันทั่วเมื่อ 3 ปี

อ่านตอนนั้นยังไม่ค่อยเข้าใจ เพราะอายุยังน้อยอยู่ วันนี้กลับมาอ่านอีกครั้ง

รู้สึก ซึ้ง จริง ๆ กับเรื่องนี้



 สายซ้อน miss call สุดท้ายแห่งชีวิต



        ก่อนอื่นต้องขออภัยสำหรับเจ้าของต้นเรื่อง
        มันอาจตอกย้ำความเจ็บปวดกับคุณในเรื่องนี้ แต่เรื่องนี้เป็นสิ่ง
        ที่ควรเผยแพร่เพื่อตอกย้ำคนที่ได้ชื่อว่าลูกทุกคนให้หันกลับมาดูคนที่ส่งเสียคุณเลี้ยงดูคุณมาด้วยความเหนื่อย
        ยาก วันนี้เราหันไปเหลียวท่านบ้างหรือเปล่า ก่อนจะไม่มีโอกาสดูแล
        เมื่อท่านจากเราไปแล้วการจัดงาน
        ใหญ่โตมันไม่มีประโยชน์อะไร เวลาท่านอยู่ทำไมไม่ทำ?

        ความรู้สึกของน้องคนหนึ่งที่บรรยายออกมาจากใจ ในขณะที่....
        ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป เรียน
        เที่ยว นอน กิน ดึกๆผมก็โทรคุยกับแฟนของผม
        ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผมและผมก็
        เชื่อว่าใครๆเค้าก็ทำแบบนี้กัน 'จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง'
        'กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิด
        ถึงเค้ามั้ยเนี่ย' 'รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย
        เค้าอยากเป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง'
        'ตัวเองวางก่อนดิ ก่อนดิ'

        ประโยคต่างๆที่ผมได้คิดและคัดสรร เตรียมพร้อมมาต่างๆก่อนโทร
        ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไปกับ
        การคุยโทรศัพท์ ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น
        พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ผมก็
        ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน
        'เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่าง

        กิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน'
        'ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง'
        'เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย' 'วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง'
        'อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ' โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็
        ตอบไปแบบเดิมๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ
        โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย ผมกับแม่
        น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง'
        จนกระทั่งวันนั้น
        'ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย' 'เร็วๆสิ
        เค้ายังอุฒส่าห์บอกรักตัวเองไปแล้วนะ'
        'แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ'

        ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน
        ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า 'Home'

        'โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย'
        ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของ
        ผมต่อไป เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ
        'และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมี
        โอกาสฟังเสียงของแม่'

        หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า
        เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืน
        และได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง
        แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ญาติของผม
        เล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น
        และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทร
        แจ้งตำรวจหรือเรียกรถพยาบาล แต่แม่เลือกที่จะโทรหา 'ผม'
        สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ
        โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม

        วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น
        วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟน
        ผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม ผู้หญิงคนเดียวในโลก
        ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต ผู้หญิงคนเดียวที่ผม
        สามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ
        ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือ
        ไม่ ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ
        คนเดียวในโลกที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ คน
        เดียวในโลกที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม
        'และคนเดียวในโลกที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต'

        ในบางครั้งประโยคที่ว่า 'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะแก้ตัว'
        มันก็ไม่เป็นความจริง
        'เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว'
        อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม หลังจากนั้น
        ไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆชั่วโมงคุยกับเธอก็ทิ้งผมไป
        วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น
        หลายๆอย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป
        เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการ
        กระทำของเราเอง 'เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป'
        ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์ รอ
        ที่จะตอบคำถามเดิมๆให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง
        แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว


ภาพประกอบจากเว็บ

 http://campus.sanook.com/inlove/read.php?id=247
บันทึกการเข้า