พิมพ์

[raponsan]

ความงามใดที่ไม่เคยเปลี่ยน

บาตรเดียงท่องโลก โดยพระพิทยา ฐานิสสโร

รัฐเวอร์มอนต์ ประเทศสหรัฐอเมริกา เป็นสถานที่ที่นิยมของนักท่องเที่ยวชื่นชอบธรรมชาติบริสุทธิ์ โดยเฉพาะช่วงฤดูใบไม้ร่วง ขณะที่ใบไม้ต่างชนิดพร้อมใจกันเปลี่ยนสี โดยเฉพาะป่าเมเปิล ความงดงามของธรรมชาติที่แต่งแต้มสีสันบนพื้นโลกแห่งนี้ มีให้มนุษย์อยู่ตลอดเวลา เพียงแค่เราช่วยกันรักษา อนุรักษ์ให้คงอยู่เพื่อความสมดุลแห่งโลก

ต้นไม้เปลี่ยนสีสันสวยงาม แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเหมือนกันทุกต้น บางต้นใบไม้ร่วงหมดเกลี้ยง บางต้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสี เหลือง ชมพู ส้ม แดง น้ำตาล บางต้นยังคงเขียวขจี แต่ละต้นต่างทำหน้าที่ของตน เป็นไปตามเหตุปัจจัย ไม่มีการปรุงแต่งเปรียบเทียบว่าใครสวยกว่าใคร ไม่ทะนงหลงตน ไม่น้อยเนื้อต่ำใจ ไม่ดูถูกเหยียดหยาม ฯลฯ

การที่ต้นไม้ผลัดใบในแต่ละปี ช่วงเวลาเดียวกัน ก็ใช่ว่าจะเหมือนกันทุกปี ขึ้นอยู่กับสภาพอากาศ สิ่งแวดล้อมที่เกื้อกูลของการดำรงอยู่ของต้นไม้เหล่านั้นด้วย

เมื่อเราดื่มด่ำสัมผัสอยู่กับธรรมชาติอย่างแท้จริง เราจะเข้าใจธรรมชาติในตัวเราเองด้วยเช่นกัน เพราะการปรับตัว เปลี่ยนแปลงของธรรมชาติ คือ ธรรมมะแท้จริง ความสวยงามแห่งสีสันก็จะเปลี่ยนแปลงเพียงช่วงเวลาไม่นาน พร้อมต้อนรับฤดูหนาวที่กำลังมาเยือน

 

ความงดงาม ดีงาม บางครั้งก็ควรปล่อย ถ้าความงดงาม ดีงามนั้น ทำให้ขาดความรัก สามัคคีในครอบครัว สังคม ไม่ได้หมายความว่า เราสูญเสียความดีงาม เรายังคงรักษาความดีงามและกระทำความดีงามนั้นสม่ำเสมอ ที่ควรปล่อยคือ ความคาดหวังความดีงามจากคนในครอบครัว สังคมโลก เพราะไม่เช่นนั้นแล้วคนที่ทุกข์ที่สุด คือตัวเราเอง

เพราะความคาดหวังนั้นอาจทำให้เกิดความแตกแยก ร้าวฉาน จากการก้าวก่ายในพื้นที่ของผู้อื่นที่เราสมมติว่าเป็นครอบครัว คนรัก เพื่อน เจ้านาย ผู้ร่วมงาน ฯลฯ

หลายครั้งที่เราปล่อยไม่ได้ โดยนำเหตุผลมาอ้างว่าเรารัก เป็นห่วงเป็นใย อยากเห็นเขาเติบโตไปในทางที่ดีหรือเพื่อความสำเร็จของงาน แต่โดยแท้จริงแล้ว เรายอมรับการเปลี่ยนแปลงของเขาไม่ได้ เรากำลังยึด และกลัวการสูญเสียในสิ่งที่เคยเป็นอยู่ในอดีต หรือไม่ ก็กำลังตกเป็นเหยื่อความคาดหวังของสังคม กล่าวคือ เราไม่เข้าใจธรรมชาติอันแท้จริงของเขาและของตัวเราทำให้เราไม่เกิดความเมตตาที่แท้จริง เมื่อเขาไม่เป็นอย่างที่เราคาดหวัง อาจถึงขั้นเกลียดชัง เป็นศัตรูกันเลยก็ได้ ถ้าหาสาเหตุไม่พบว่า ที่แท้นั้น ไม่ใช่ใครไม่ดี แต่เราไม่ได้อยู่กับความเป็นจริงต่างหาก ใช่หรือไม่

 

หากการที่เขาไม่ได้เป็นไปตามการคาดหวังของเรา แล้วทำให้เราเป็นทุกข์ เราต้องเข้าใจว่า แต่ละคนก็มีศักยภาพไม่เหมือนกัน ดังนั้นทุกคนต้องรู้จัก ยอมรับ ศักยภาพของตนเอง ว่าเรามีกำลังแค่ไหน ทำได้เท่าไร และยอมรับศักยภาพของผู้อื่นว่า อาจทำได้ดีไม่เท่ากัน แต่ไม่จำเป็นต้องเป็นทุกข์ เมื่อต้องอยู่ร่วมกัน ทำงานด้วยกัน

เพราะถึงที่สุดแล้ว เราต้องปรับที่ตัวเราเอง ถ้าเรามองแต่เฉพาะความผิดพลาด ความไม่ดีของผู้อื่น คนที่ขาดทุน และเป็นทุกข์ คือ ตัวเรา แต่ถ้าเรามองเห็นความดีงาม งดงามแม้เพียงน้อยนิดที่เขามี คนมีความสุขคนแรกคือ ตัวเรา อีกเช่นกัน

ใครก็ตามที่ทำผิดพลาดบ่อยๆ กระทำ คิด พูดในสิ่งไม่ดี ไม่รับผิดชอบ ไม่ว่าเรื่องใดๆ หน้าที่ไหนๆ ในสิ่งสมมติแห่งสังคมโลก เป็นสิ่งที่บ่งบอกชัดเจนว่า เขามีความอ่อนแอภายในจิตใจ แม้ภายนอกอาจแต่งตัวดี มีฐานะ มีเกียรติ มีหน้ามีตาในทางสังคม ดูเป็นคนเข้มแข็งฯลฯ แต่การให้กำลังใจและเป็นตัวอย่างที่ดีอย่างสงบสุข ไม่ซ้ำเติม ดูถูก พูดเหน็บแนม ส่อเสียด เป็นสิ่งที่ดีสุดที่จะช่วยบุคคลที่มีความอ่อนแอทางจิตใจได้

 

บุคคลที่มีจิตใจเข้มแข็ง จะไม่พึ่งพา การกระทำ แม้แต่คิดในสิ่งไม่ดีใดๆ ก็ไม่คิด ต่อให้เขาเห็นคนทำไม่ดี หรือพบเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นไม่ดีก็ตาม เพราะเขารู้ว่า ความคิดที่ไม่ดี แม้ยังไม่ได้ลงมือกระทำ ก็สามารถทำร้ายบุคคลที่คิดเองนั้นไม่มากก็น้อย ไม่ทำร้ายเลยเป็นไม่มี

     ฉะนั้นจิตใจที่เข้มแข็งจึงไม่สามารถพาตัวเองไปพึ่งพา กระทำสิ่งไม่ดีใดๆ บนโลกใบนี้เป็นอันขาด
     เข้าใจทุกสิ่งอย่างที่เป็น ก็จะเห็นความงดงามแห่งโลก
 
ขอบคุณภาพข่าวจาก
http://www.komchadluek.net/detail/20151020/215441.html