|
หัวข้อ: ธรรมสำหรับ อนาคามี เริ่มหัวข้อโดย: ธัมมะวังโส ที่ มิถุนายน 25, 2021, 02:13:49 pm ธรรมสำหรับ อนาคามี
================ กายเป็นเพียงเรือนอาศัย ภายนอกหุ้มห่อไว้ด้วย อนิจจัง ภายในกรุ่นด้วยเครื่องในตับไตไส้พุงเป็นปฏิกูล กายนี้เป็นเพียงเครื่องอาศัยเพียงเพื่อกิจต่างๆ กายนี้มีปฏิกูลไหลออกทั่วกายไม่ว่า เหงื่อไคล ทางขุมขน ปฏิกูลก็ยังไหลออกทั้งทวารทั้งหมด ไม่ว่า จะทางตา ทางหู ทางจมูก ทางปาก ทางทวารหนัก ทางทวารเบา ร่างกายสวยก็เป็นเพียงสมมุติ ไม่เที่ยง ร่างกายไม่สวยก็เป็นเพียงความรู้สึก อุปาทาน ไม่เทียง ร่างกายนี้ไม่เที่ยง มีความแก่ ความเจ็บ และความตายในที่สุด ร่างกายนี้ไม่ประกอบด้วย ธรรมที่เรียกว่า ตัวตน ปราศจากความเป็นเจ้าของ ร่างกายนี้ว่างเปล่า ดุจดินที่เกลื่อนในปฐพี ร่างกายนี้เน่าเปื่อยด้วย อาโปธาตุ และ เตโชธาตุ ร่างกายนี้เมื่อจะดับ วาโยธาตุย่อมดับก่อน อาโปธาตุค่อยดับตาม เตโชค่อยดับตาม ไหลไปสู่ ปฐวีธาตุที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง ร่างกายนี้เมื่อตาย วิญญาณละจาก ย่อมเป็นสิ่งปฏิกูลปรากฏแล้วในโลก ร่างกายนี้เป็นสิ่งเน่าเหม็น เกลือกกลั้วไปด้วยน้ำเหลืองน้ำหนองน้ำเลือดอันเปรอะกรัง ไร้คนมีชีวิตจะสนใจ กายนี้ย่อมแก่ ต้องการอาหาร อาหารก็ปฏิกูล กายก็ปฏิกูล ล้วนไม่สะอาดทั้งสอง จิตไม่ควรยินดี ในกายที่เน่าเปื่อย จิตไม่ควรยินดี ในกายที่เป็นปฏิกูล ใจควรรู้จักธรรม ว่า กายนี้ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ใจควรเห็นว่า กายนี้เป็นอนัตตา เมื่อรู้เห็นกายอย่างนี้แล้ว ควรหรือที่จะหลงมัวเมาว่าเรางดงาม หล่อเหลา ไม่ควรยินดีในกายที่เน่าเปื่อย อันมีความแก่ริดรอนไปสู่ความตาย ไม่ควรขัดเคืองต่อกายที่เน่าแต่พึงใช้กายที่เน่านี้ให้ถูกกาละเทสะ ควรใช้เรือนให้เป็นประโยชน์ ในการภาวนาแล้วพิจารณาเห็นตามความเป้นจริงว่า กายนี้เป็นทุกข์ กายนี้มีตัณหาเป็นเหตุแห่งทุกข์ นั่นเอง กายสงบระงับ จิตสงบระงับ กายเป็นสมาธิ จิตเป็นสมาธิ กายเข้าสู่สุขอันเกิดด้วยญาณ จิตก็สงบอันเกิดดัวยญาณ การดำรงกายขันธ์ในปกติจึงเป็นหน้าที่ ๆ ต้องดูแลให้เป็นเช่นนั้นเอง สิ่งทั้งหลายอันประกอบด้วย ย่อมอาศัยสิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น สิ่งทั้งหลายอันประกอบด้วย ย่อมอาศัยสิ่งใดสิ่งหนึ่งดับลงเสื่อมไป ทำจิตให้กระจ่าง ละจากความยึดมั่นถือมั่น ต่อกาย ใจก็จะผ่องใส สงบเย็นเป็นธรรม เจริญธรรม / เจริญพร |