พิมพ์

[DANAPOL]

วิบากแห่ง มิจฉาวาจา
ดูกรภิกษุทั้งหลาย มุสาวาท อันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่ง มุสาวาท อย่างเบาที่สุด ย่อมยังการกล่าวตู่ด้วยคำไม่เป็นจริง
ให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปิสุณาวาจา อันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่ง ปิสุณาวาจา อย่างเบาที่สุด ย่อมยังการแตกจากมิตร
ให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ผรุสวาจา อันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่ง ผรุสวาจา อย่างเบาที่สุด ย่อมยังเสียงที่ไม่น่าพอใจ
ให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัมผัปปลาปะ อันบุคคลเสพแล้ว เจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมยังสัตว์ให้เป็นไปในนรก ในกำเนิดสัตว์ดิรัจฉาน ในเปรตวิสัย
วิบากแห่ง สัมผัปปลาปะ อย่างเบาที่สุด ย่อมยังคำไม่ควรเชื่อถือ
ให้เป็นไปแก่ผู้มาเกิดเป็นมนุษย์ ฯ
นว.อํ ๒๓/๑๙๓/๑๓๐
*มุสาวาท = พูดเท็จ // ปิสุณาวาจา = ส่อเสียด // ผรุสวาจา = หยาบ // สัมผัปปลาปะ = เพ้อเจ้อ

ถ้าคิดว่าข้อนี้รักษาได้ยากที่สุด หัดเป็นคนพูดแต่น้อยครับ
ถ้าเจริญสมาธิด้วยบ่อยๆ จะช่วยได้เร็วขึ้น
ดูกรโมคคัลลานะ เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล
เมื่อมีถ้อยคำซึ่งจะเป็นเหตุให้ทุ่มเถียงกัน ก็จำต้องหวังการพูดมาก
เมื่อมีการพูดมาก ย่อมคิดฟุ้งซ่าน
เมื่อคิดฟุ้งซ่าน ย่อมไม่สำรวม
เมื่อไม่สำรวม จิตย่อมห่างจากสมาธิ ฯ
นว.อํ ๑๕/๗๔/๕๘

[ธุลีธวัช (chai173)]

ถ้าคิดว่าข้อนี้รักษาได้ยากที่สุด หัดเป็นคนพูดแต่น้อยครับ
ถ้าเจริญสมาธิด้วยบ่อยๆ จะช่วยได้เร็วขึ้น
ดูกรโมคคัลลานะ เธอพึงศึกษาอย่างนี้แล
เมื่อมีถ้อยคำซึ่งจะเป็นเหตุให้ทุ่มเถียงกัน ก็จำต้องหวังการพูดมาก
เมื่อมีการพูดมาก ย่อมคิดฟุ้งซ่าน
เมื่อคิดฟุ้งซ่าน ย่อมไม่สำรวม
เมื่อไม่สำรวม จิตย่อมห่างจากสมาธิ ฯ
นว.อํ ๑๕/๗๔/๕๘

http://widget.sanook.com/user/%E0%B8%AA%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%A2%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%A5%E0%B8%A2%E0%B8%B2/?type=2

[ส้ม]

มุสาวาท = พูดเท็จ // ปิสุณาวาจา = ส่อเสียด // ผรุสวาจา = หยาบ // สัมผัปปลาปะ = เพ้อเจ้อ

เยี่ยมคะ เข้าใจ คำพูด และ สงวน คำพูด จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน

ว่าแต่ การพิมพ์ การเขีัยน จัดเป็นคำพูดหรือไม่คะ