สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

มีผู้ถามมาว่า ทำไม ท่านยินดี ในทานที่ เขาถวาย ก็ขอตอบว่า ดังนี้ ทานที่ถวายควรยินดี อยู่แล้ว แต่ไม่ถึงขั้นพองใจให้เป็นกิเลส สำหรับ พระที่อยู่วิเวก ไม่มีอาหารการฉัน บิณฑบาตรไม่ได้ ไม่มีรายได้ อย่างตอนอยู่ที่วัด นั้น การได้รับทานแบบนี้ ไม่ได้สูญเปล่า เพราะทุกชิ้นไม่มีทิ้ง ไม่มีขว้าง ไม่มีปล่อยเสีย มีแต่ไม่พอฉัน ๆ เป็นที่ซื้อ อาหารฉันเป็นประจำ ถามว่าเป็นอาบัติ หรือ ไม่ ก็ตอบว่า ไม่เป็นเพราะไม่ได้ทำเอง ไม่ได้ใช้ให้ใครทำ แต่ มีลูกศิษย์ทำให้ฉัน อยู่ ขาดแต่อาหารแห้ง ไม่มีถวาย ก็ให้ปัจจัยเขาไปซือ้มาทำ ทุกวันก็ฉันข้าวต้ม ตามมีตามได้ พออยู่ได้
   ดังนั้น เมื่อมีทานที่บริสุทุธฺ์ ส่งมาช่วยเหลือ ก็สมควรที่จะต้องยินดี อยู่บ้าง อย่างน้อยก็ยังมีผู้ดูแล ให้เราได้ทำกิจกรรม และ พรหมจรรย์ ต่อไป
   ขอบคุณทุกท่าน ที่ยังติดตามดูแล พระอาจารย์กันอยู่
   เจริญพร