พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

ขอบคุณภาพประกอบจาก http://www.dhammajak.net

ตอบคำถามที่ถามกันมา โดยรวม นะ

เป็นคำถามที่ดีเอามาตอบรวมเลยนะ
วันออกพรรษา มีความสำคัญอย่างไร ?
วันออกพรรษา นั้นมีเหตุการณ์สำคัญทางพระพุทธศาสนาหลายเรื่อง ด้วยกันแต่จะต้องแบ่งออกเป็นส่วน 2 ส่วน
คือ 1. มหาปวารณา คือ ส่วนของพระสงฆ์ และ สังฆมณฑล
    2. เทโวโรหณะ ส่วนของโลก โดยภาพรวม

ส่วนของสงฆ์ มีอยู่ 3 อย่าง
1.การประกาศการออกพรรษา คือ อนุญาตให้ภิกษุเดินทางได้โดยไม่ต้องสัตตาหะ
 
2.การปวารณา เรียกว่า มหาปวารณา หมายถึงการเปิดโอกาสให้ พระภิกษุ ที่อยู่ร่วมกันในสถานที่เดียวกัน ตลอด 3 ไตรมาสนั้น ให้ทำการปรับทิฏฐิ ไปสู่การอดโทษ โดยเปิดโอกาสให้ พระที่มีพรรษามากกว่า ได้รับฟังข้อคิดเห็นอันมีจากพระผู้น้อย ที่มีแก่ตน อันนี้มีความสำคัญมากเพราะโดยปกติแล้ว พระผู้ใหญ่ จะเป็นฝ่ายสอน แนะนำมากกว่า แต่วัน มหาปวารณา นั้นเป็นการเปิดโอกาสให้พระผู้น้อยแสดงข้อคิดเห็น ต่อพระที่เป็นผู้มีพรรษามาก
( ในสมัยก่อนนั้น พระผู้น้อยต้องให้ความเคารพพระที่มีพรรษามากกว่าอยู่แล้ว ดังนั้น เรื่องจะผิดจะถูก อย่างไรพระผู้น้อยต้องคอยฟังแต่ปัจจุบันเมืองไทย เรา เป็นประชาธิปไตย เดี๋ยวนี้มันมีอิสระในการวิจารณ์มาก ดังนั้นวันมหาปวารณาจึงไม่มีประโยชน์ เหลือแต่เพียงพระผู้ใหญ่อบรมพระผู้น้อยเช่นเดิม เพราะท้ายที่สุด พระผู้น้อยก็ต้องไม่กล้าแสดงความคิดเห็น ขืนแสดงสิ อยู่วัดไม่ได้แน่ ๆ ลองไปวิจารณ์พระเถระ พระผู้ใหญ่ ในที่ประชุมอย่างนั้น วิจารณ์ได้วันเดียวแต่สังคมโดยรวม ก็อยู่ไม่ได้หรอก แต่ก็ยังมีข้อดี คือการสามีจิกรรมเรียกว่า การขอขมาลาโทษ ต่อกันและกัน นั้นเป็นสิ่งที่ควรทำหลังจบ มหาปวารณา เพราะเป็นการขจัดกิเลส พยาปาท ( ขุ่นเคือง ) ด้วยการขอให้อดโทษ ธรรมเนียมจะใช้ได้ ก็ต้องอยูในสงฆ์ ปาริสุทธิ ที่ไหนทำได้ ที่นั้น รุ่งเรือง ที่ไหนยังทำไม่ได้ ที่นั้นยังถูกครอบงำ ด้วยระบบศํกดินาอยู่เช่นเดิมเป็นขอ้พิสูจน์ ดังนั้นถ้าเกิดทำมหาปวารณา แล้วทุกรูปพร้อมใจกันไม่แสดงความเห็นแน่นอน ก็ต้องเป็นหน้าที่ของพระเถระประธานสงฆ์ทำหน้าที่แทน )
หลังทำมหาปวารณา ถือว่าพระภิกษุชำระมลทินกันทั้งสิ้น เรียกว่า ทำให้เกิด ปริสุทธิสงฆ์ ซึ่งเป็นสงฆ์ที่ควรแก่เป็นเนื้อนาบุญต่อไป คนจึงนิยมทำบุญตักบาตรกับพระสงฆ์ในวันออกพรรษา เพราะเชื่อในอานิสงค์ว่าได้บุญจาก ปาริสุทธิสงฆ์

3.การระลึกถึงบัญญัติวินัย ปาราชิกข้อที่ 4 ซึ่งปรากฏความเกี่ยวเนื่องการออกพรรษาของพระสงฆ์ มีธรรมเนียมอย่างหนึ่งเมื่อออกพรรษาก็จะพากันไปฟังธรรม จากพระพุทธเจ้า ในครั้งนั้น ก็มีภิกษุที่ออกพรรษาแล้วไปเยี่ยมพระพุทธเจ้า จนเป็นสาเหตุต้นบัญญัติวินัยเรื่องการแสดงอุตริมนุสสธรรม มีข้อความปรากฏในพระไตรปิฏก เล่มที่ 1 หน้า 177 - 210 ว่าโดยการบัญญัติวินัย ปาราชิกข้อที่ 4 อุตริมนุสธรรม ที่ไม่มีในตน แบบต่าง ๆ
ที่สำคัญ หัวข้อธรรม ที่พระพุทธเจ้าทรงจำแนวภิกษุที่มาอาศัยศาสนาของพระองค์เป็นที่หากิน หาอาศัย ด้วยการตรัสแสดง ภิกษุมหาโจร 5 จำพวก ( ใครที่เป็นแบบนี้อ่านแล้วหนาวแน่ ๆ ) พึงไปอ่านกันเองนะ เดี๋ยวมันจะยาวมากไปในคำตอบ
โดยสรุป 3 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ สงฆ์ ควรทำและควรพูด เพื่อให้เกิดความบริสุทธิ์ใน หมู่สงฆ์ ที่ต้องอยู่ร่วมกันมีทิศทางในการอยู่ร่วมกันในการภาวนาต่อไป ( รู้สึกว่ายาวแล้วนะนี่ )

ต่อไปเป็นส่วนของโลก โดยรวม
วันออกพรรษา มีเหตุการณ์ที่สำคัญที่สุด ที่จะไม่กล่าวไม่ได้ นั่นคือ พุทธปาฏิหาริย์ ( อย่างไรก็หลบเรื่องนี้ไม่ได้ ) การออกพรรษาที่สำคัญของพระพุทธเจ้า
1. ด้วยการแสดงความกตัญญู ทรงเสด็จคือ สู่สวรรค์ ด้วยการแสดงยมกปาฏิหาริย์ แล้วไปโปรดพุทธมารดา ณ ดาวดึงส์ การโปรดพุทธมารดา ใช้เวลาทั้งสิ้น 3 เดือน ( 1 พรรษา ) ในการโปรดพุทธมารดา ทรงแสดงธรรมอันลึกซึ้งที่เหมาะแก่เทวดารับฟัง นั่นก็คือ พระอภิธรรม แบ่ง 7 หมวด

2.การได้เนื้อหาพระอภิธรรม ส่วนของพระอภิธรรมได้พระสารีบุตร ผู้ตามไปอุปัฏฐาก พระพุทธเจ้า และได้รับพุทธานุญาติให้บันทึก ธรรมส่วนนี้ไว้ ซึ่งในพระไตรปิฏกพระอภิธรรมจัดว่าเป็นครึ่งหนึ่งของ พระธรรมขันธ์โดยรวม แม้จะไม่กี่เล่มมีจำนวนถึง 42000 พระธรรมขันธ์

3. การเปิดโลก แสดงจุดที่เปิดโลก ที่สำคัญ คือ เส้นทางลงจากสวรรค์ ด้วยบันไดแก้ว เสด็จลงที่ ประตูเมือง สังกัสสะนคร พระพุทธเจ้าทรงแสดง พุทธฤทธิ์ อันยิ่งคือการเปิดโลก ทั้งสามให้สามารถมองเห็นและกันในขณะที่ พระพุทธเสด็จลงจากสวรรค์
จะเห็นได้ว่า คนไทยจะสืบทอดประเพณีการทำบุญตักบาตรในวันนี้เป็นพิเศษ สระบุรีก็เห็นจัดมีกิจกรรมที่ วัดพระพุทธฉาย ด้วยประเพณีตักบาตรพระสงฆ์ ด้วยข้าวต้มลูกโยน เป็นต้น

คงตอบเท่านี้ก่อนนะเพราะลำบากในการพิมพ์สายตาไม่ค่อยดี เพราะยังรักษา เนสัชชิกธุดงค์อยู่


ขอบคุณภาพประกอบจาก http://pr.prd.go.th/saraburi

[ธัมมะวังโส]

สำหรับ ธัมมะวังโส วันออกพรรษา มีแค่เรื่องเดียวขณะนี้

  คือการทบทวนวินัยสงฆ์ เรื่อง อาบัติปาราชิก ข้อที่สี่
สิ่งที่ต้องทำการศึกษา คือ การระมัดระวังการสอน วิชากรรมฐาน โดยที่ไม่ต้องอาบัติ ( ข้อกล่าวหา ) ทำอย่างไรเพราะว่า การสอนกรรมฐาน มันต้องสอนเรื่อง อุปจาระสมาธิ อัปปนาสมาธิ ผลสมาบัติ เหล่านี้ล้วนแล้วแต่มีความหมิ่นเหม่ เรือ่ง อุตริมนุสธรรม ทั้งนั้น ที่จะถูกกล่าวหาได้ จึงทำให้หาพระสงฆ์ออกมาสอนเรื่องเหล่านี้ได้ยาก

   นับว่า วินัยข้อนี้ เป็นเหมือนดาบสองคมในปัจจุบัน กับพระสงฆ์ที่ สำเร็จแล้ว ก็ต้องระวัง ด้วยเพราะความสำเร็จได้คุณธรรมนั้น ไม่ได้มีใครรับรองให้อย่างพระพุทธเจ้า

    ครูบาอาจารย์ในสายกรรมฐาน จึงเลือกที่ไม่สอนเป็นส่วนใหญ่ เพราะเหตุจะได้ไม่ต้อง มาพิสูจน์ อะไรให้ชาวโลก ทราบหรือดู มันเป็นการยุ่งยาก มากในสังคมปัจจุบันนี้

    ข้อดีก็มี แต่ข้อดีน่าจะมากกว่า เพราะพระอริยะนั้น มีน้อยกว่า พระที่ไม่เป็นอริยะ การจะควบคุม พระหมู่ใหญ่ที่ไม่เป็นอริยะ ด้วยบัญญัติ ข้อนี้จึงมีความสำคัญมาก เพราะว่ามันจะทำให้พระสงฆ์ที่ไม่มีคุณธรรม ไม่สามารถนำเรื่องเหล่านี้ไป หาลาภสักการะ และโลกธรรม ได้

     พระอริยะ ฉันไม่ห่วง เพราะท่านไม่สนโลกธรรม อยู่อย่างสันโดษอยู่แล้ว ดังนั้นจึงเข้าใจข้อจำเป็นของบัญญัติข้อนี้ เป็นอย่างดี และมีความระมัดระวังในการสอนด้วย

   เจริญธรรม / เจริญพร

[ธัมมะวังโส]

การเผยแผ่ ธรรมของฆราวาส ที่อ้าง ญาณฤทธิ์ ทำได้ง่าย

   ปัจจุบันจะเห็นว่า มี ฆราวาส ออกมาแสดงว่า ตนนั้นได้คุณธรรม ได้คุณธรรมนี้ มีพระอริยะจากพรหมโลกมาสอนวิชา สืบทอดจนแตกแขนงออกไปเป็น วิชา นอกพระไตรปิฏก ไปมากแล้ว

   เหตุเพราะว่า เขาไม่ต้องระวังเรื่อง วินัย และ ไม่ต้องกลัวตกนรก เพราะผิดวินัย ปาราชิกอยู่อย่างพระสงฆ์

   ส่วนพระสงฆ์ ที่มีคุณธรรม ก็ไม่สามารถที่จะกล่าวอ้างได้อย่าง ฆราวาส เพราะถ้ากล่าวอะไรไป มันจะต้องการพิสูจน์กันมาก แต่ส่วนใหญ่จะไม่ได้พิสูจน์ แค่ ถูกจับสึกซะเป็นส่วนใหญ่

    น่าคิดนะ การสอน ธรรม มรรคสมังคี แบบแนวทาง เจโตวิมุตติ จึงไม่มีพระสงฆ์กล้าสอน จึงไปเลือกสอนแบบ สติ ที่ออกแนวปัญญากันเป็นส่วนใหญ่ เพราะมันปลอดภัยจากข้อพิสูจน์ นั่นเอง

   

[นิรตา ป้อมนาวิน]

 

[Admax]

 

[PRAMOTE(aaaa)]

ขออนุโมทนาสาธุ

[kittisak]

 

[kobyamkala]