พิมพ์

[sakda]

คือส่วนตัวไม่ทราบ ว่าผมคิดผิด หรือไม่ครับ ว่า การจะสอนธรรมะ ให้คนที่มีความทุกข์ อยู่นั้นเป็นเรื่องที่ำทำไม่ไ้ด้ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุด ก็คือ ทำทุกข์ของเขาให้สงบลงเสียก่อน จึงค่อยมอบธรรมะ ให้จะดีกว่าหรือไม่ครับ

 ในทางกลับกันอีก ก็คือคนที่มีความสุข อยู่ก็ใช่ว่าจะสอนธรรมะให้เขาได้ เพราะเมื่อเขามีความสุขอยู่จึงไม่คิดที่จะภาวนา แต่อย่างใด เพียงแต่นอนตื่น นอนตื่น อยู่อย่างนี้จนกว่าสุขของเขาจะหมด ดังนั้นกลุ่มนี้ ควรมอบธรรมอะไรให้ก่อนดีครับ

 อีกกลุ่มหนึ่ง กลุ่มที่เฉยเมย ไม่ว่าจะทุกข์ หรือ สุข ข้าก็ไม่สน ใครจะเป็นอย่างไร ก็ช่าง ช่างหัวมันหมด คนกลุ่มนี้จะนำธรรมะใด ๆ ไปให้เขาครับ

 ลองเสวนากันดูครับ เผื่อจะมีแนวทางที่ดี ๆ แนะนำกันได้บ้างครับ

 

[เด็กวัด]

ก็ดีนะครับ ทำให้ทุกข์ เขาสงบลงก่อนแล้วมอบธรรมะ เห็นด้วยครับ

          ส่วนสุขทำให้สงบ คงยากนะครับ เพราะใคร ๆ ก็ชอบนะครับ

 

[ธัมมะวังโส]

การเผยแผ่ ธรรม บางครั้งก็ไม่มีรูปแบบ เพราะเรานึกถึงรูปแบบมากจึงต้องมีสถานที่ปฏิบัติภาวนา ทั้ง ๆ ที่จริงสถานที่ ต้องใช้ภาวนาจริง ๆ นั้น ก็คือ กายนคร หรือ ร่างกาย และ จิตใจ ของเรา มิได้เกี่ยวกับสภาวะภายนอกการดับกิเลส เป็นสภาวะ ภายใน ถ้ารู้อย่างนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องวิ่งไปโน่นไปนี่ แต่ ใช้ กายนคร นี้ในการตรัสรู้ ตามพระสุคต หรือ รู้ตามพระพุทธเจ้า

   การเข้าใจธรรม 2 ส่วนมีความสำคัญ เพราะธรรมสองส่วนนั้น เนื่องซึ่งกันและกัน และเป็นธรรมทีี่ควรรู้ยิ่ง
  1.ทุกข์ เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับแรก เป็น ปฐมบท
  2.สุข  เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับที่สอง
  3.การเกิดขึ้น และความเสื่อมไป เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับ 3
  4.การรู้แจ้งชัดในธรรม คือความเกิดขึ้น และ ความเสื่อมไป เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับที่ 4
  5.การปล่อยวางจากธรรมทั้งปวง เป็นธรรมที่ยิ่ง ควรรู้ลำดับที่ 5
  6.กิจของพระอริยะ เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับที่ 6
  7.นิพพาน เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับที่ 7 เป็นเบื้องปลาย

   การเผยแผ่ธรรม ก็ต้องดูสภาวะ ของผู้นั้น ว่าอยู่ลำัดับไหนแล้วจึงจะชี้ช่องทาง นั้นได้ถูกต้องตาม สภาวะธรรม  สภาวะเป็นทุกข์ ควรให้ดับ ดีหรือไม่ สำหรับปุถุชน ไม่ควรให้สภาวะทุกข์ หายไป แล้วมาสอนธรรม ควรให้มีสภาวะ ทุกข์ นั้นอยู่ แล้วจึงสอนธรรม  สำหรับโคตรภู ขึ้นไป ควรให้ สภาวะทุกข์หายไป แล้วจึงสอนธรรม เพราะจิตฉลาดแล้ว  ในคน ๆ เดียวเป็นได้ทุกสภาวะ ผู้สอนอย่างนี้จึงควรมี เจโตปริยญาณ กำหนดจิตรู้ใจ ของผู้เรียนได้  แต่หากไม่มีให้สอนตามแบบแผน คือ
      เริ่มจาก ทุกข์ สมุทัย ( อันนี้คือสภาวะทุกข์ )
      นิโรธ มรรค ( อันนี้คือสภาวะสุข )


 กล่าวมาพอเป็นแบบแผนให้กับท่านทั้งหลาย   
 เจริญธรรม
   

 

[ประสิทธิ์]

1.ทุกข์ เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับแรก เป็น ปฐมบท
  2.สุข  เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับที่สอง
  3.การเกิดขึ้น และความเสื่อมไป เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับ 3
  4.การรู้แจ้งชัดในธรรม คือความเกิดขึ้น และ ความเสื่อมไป เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับที่ 4
  5.การปล่อยวางจากธรรมทั้งปวง เป็นธรรมที่ยิ่ง ควรรู้ลำดับที่ 5
  6.กิจของพระอริยะ เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับที่ 6
  7.นิพพาน เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับที่ 7 เป็นเบื้องปลาย

 ขั้นตอนคงไม่พ้นจากนี้ แล้ว ใ่ช่หรือไม่ครับ พระอาจารย์

 

[สถาพร]

อ่านมาแล้ว รู้สึกว่า ตัวเอง จะอยู่ในระยะที่ 1 กับ 2 เท่านั้นเองครับ
อาจจะเป็นเพราะยังไม่ปรารถนา ความพ้นทุกข์ ในชาตินี้ครับ

 อนุโมทนากับ พระอาจารย์ ที่แนะนำไว้ครับ

 

[intro]

1.ทุกข์ เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ลำดับแรก เป็น ปฐมบท

ทำไมถึงให้ ทุกข์ เป็นธรรมที่ควรรู้ยิ่ง ครับ ไม่ค่อยจะเข้าใจ ครับ เพราะตอนนี้ตนเองก็ุทุกข์หลายเรื่องแล้วครับ ยิ่งรู้ก็ยิ่งทุกข์ มากขึ้นครับ คือถึงไม่อยากจะรู้จัก ก็รู้เองไม่ใช่หรือครับ

 

[ธัมมะวังโส]

  1. ทุกข์ เป็น รู้ยิ่ง อันดับหนึ่ง

  ทุกข์ คือ ความไม่สบายกาย ไม่สบายใจ ( ความหมายเท่านี้ ก็คลุมหมดแล้วนะ )
 
  พระพุทธเจ้าสอนให้พุทธสาวกเบื้องต้น ให้ศึกษาเรื่อง ทุกข์ เป็นอันดับแรก ดังนั้นเมื่อพระองค์ประกาศธรรมครั้งแรก ธรรมที่ทำให้เกิด พระโสดาบัน 1 องค์แรก ก็คือ อริยสัจจะ 4 กับ อริยมรรค มีองค์ 8 

  ทุกข์ จัดเป็นผล ให้ผลคือ ความไม่สบายกาย ความไม่สบายใจ
   
  พระพุทธเจ้าพระองค์ทรงตรัสสอนให้ พุทธสาวกรู้จัก แยกทุกข์ได้ โดยหา สมุฏฐาน ของทุกข์ ว่า ทุกข์ นี้มาจากอะไร ? แก้ไขได้หรือไม่   พุทธสาวก ต้องทำความเข้าใจกับทุกข์ 2 ประการ   
 
   ทุกข์ ที่มีสมุฏฐาน ที่มีแล้วไม่สามารถแก้ได้ ประการ 1     
   ทุกข์ ที่มีสมุฏฐาน ที่มีแล้ว สามารถแก้ได้ประการ 1   
 
   ทุกข์ มีได้เพราะอาศัยเหตุ เพราะเข้าใจเหตุ ก็จะเข้าใจมรรค เพราะเข้าใจมรรค ก็จะรู้จักผลของมรรค   

   ทุกข์ มีได้ในกายหยาบ รู้จักกายหยาบ ก็จะรู้จักทุกข์ 
  เจริญธรรม