พิมพ์

[สุกัญญา]

ได้เริ่มฝึกนั่งสมาธิมาเป็นระยะเวลา 2 ปีแล้วค่ะ
คือจะนั่งภาวนาพุทโธบ้าง บางครั้งก็นั่ง ดูลมหายใจบ้าง
จนกระทั่ง มีความรู้สึกว่า
การนั่งนั้นจะรู้สึกว่าตัวโยกโคลง เอนไปข้างหน้าข้างหลังได้เอง ครั้งแรกก็ตกใจ 
แต่พอทำได้ไปนาน ๆ ก็รู้สึกเฉย ๆ เมื่อมีอาการอย่างนี้เกิดขึ้น 

พยายามจะไม่สนใจ และปล่อยให้มันเป็นไปตามสบายในการนั่ง

นึกอยู่ว่าเดี๋ยวมันก็หยุดเอง  แล้วมันก็หยุดเอง 

เราคุยกับเพื่อน ๆ บอกว่าน่าจะเป็นอาการของปิติ  แต่ที่เพื่อนทำได้จะเป็นแบบขนลุกซู่ไปทั้งกาย 
แล้วก็มีสุขเกิดขึ้นพร้อมๆกัน

เรา ก็ไม่ค่อยจะเข้าใจตรงนี้แหละ  เพราะเรายังไม่รู้สึกถึงความสุขเลยค่ะ 

เราก็ถามเพื่อนว่ามันเป็นสุขเป็นยังไง  เพื่อนก็บอกว่าอธิบายไม่ถูก 

แต่มันจะมาพร้อมๆกันกับปิติ

อยากถามว่า เรามีอาการของปิติหรือยังคะ ? เพราะเราเองยังไม่รู้สึกถึงความสุขเลย 
ได้แต่รู้สึกตัวแล้วก็เฉยๆ เหมือนนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น และไม่มีอารมณ์อะไรเลย 

อยากทราบว่า เรามาถูกทางหรือเปล่าคะ ?

 

[ธัมมะวังโส]

ทำมาดี แล้ว ก็ทำต่อไปนะจ๊ะ อย่าท้อถอย

สุขสมาธิ เป็น สุขละเอียด สุขละเอียด เรียกว่า สุขทิพย์ มิใช่ นึกจะเกิด จะมี ก็มีได้ เกิดได้

แต่การที่จะได้ สุขอันประณีต ยิ่งกว่า สุข ทั่วไป นั้นต้องถึง สุข ขั้นพื้นฐาน จนอิ่มก่อน

ดังนั้นเวลาภาวนา ให้ถึงสุขพึ้นฐาน อันละเอียด คือ ความระงับจากนิวรณ์ หรือ กิเลสเบื้องต้น ให้มากก่อน

เมื่อถึงขึ้นเต็มแล้ว สุขทิพย์ ก็จะเกิดขึ้นเอง

ถามว่าถูกทางหรือไม่ ?

ก็ต้องย้อนไปดูคำถามว่า คุณภาวนาปฏิบัต นั้นเพื่ออะไร แล้วรู้สึกได้สิ่งที่ต้องการหรือยัง

นั่นถึงจะรู้คำตอบ ว่าถูกทางหรือไม่

เพราะบางท่านภาวนา ก็เพียงเพื่อ ความโชคดี หายป่วย สร้างบารมี หรือ เพื่อพระนิพพาน

ดังนั้น จึงต้องให้ย้อนกลับไปตั้งคำพามของคุณเองก่อนว่า คุณภาวนาปฏิบัติเพื่ออะไร ก็จะได้คำตอบว่า

ถูกทางหรือไม่


แต่ในส่วนของพระนิพพาน นั้น ต้องประกอบด้วย องค์ 8 ประการ นะจ๊ะ

เจริญธรรม

 

[mongkol]

มัชฌิมาปฏิปทาหรือทางสายกลางเป็นหัวข้อหนึ่งใน ปฐมเทศนาที่พระพุทธเจ้าทรงแสดงในวันอาสาฬหบูชา ซึ่งจะเป็นหลักสำคัญในการปฏิบัติธรรมของทุกคนต่อไปในภายภาคหน้า

ทาง สายกลางเป็นทางแห่งปัญญา เพราะหากปราศจากปัญญาแล้ว ย่อมไม่สามารถเดินไปถึงจุดหมายแห่งการพ้นทุกข์ได้ บางท่านเข้าใจผิดว่าทางสายกลางหมายถึง ไม่ดีสุดโต่งและไม่เลวสุดโต่ง ซึ่งไม่ใช่ความเห็นที่ถูกต้อง เพราะเรากำลังพูดถึงกุศลธรรมหรือธรรมฝ่ายดี ย่อมไม่ใช่การทำดีบ้างทำเลวบ้างตามที่บางคนเข้าใจ

ทางสายกลางเป็นการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบที่ไม่ตึงไม่หย่อนเกินไป

เป็น ความพอดี ซึ่งจุดของความพอดีสำหรับแต่ละคนย่อมแตกต่างกันไป เพราะแต่ละคนสะสมมาต่างกัน (ทั้งกุศลและอกุศล) เปรียบได้กับนักกีฬาที่ต้องมีโปรแกรมการฝึกฝนที่ต่างกัน เพื่อเสริมจุดแข็งกำจัดจุดอ่อนของแต่ละคน โดยมีเป้าหมายที่เหมือนกันคือ ชัยชนะ หรือการพ้นทุกข์เมื่อพูดถึงการปฏิบัติธรรม การที่เศรษฐีใช้รถยุโรปราคาคันละหลายล้าน ในขณะที่คนรายได้ปานกลางใช้รถญี่ปุ่นราคาไม่ถึงล้าน ก็เป็นตัวอย่างของทางสายกลางหรือความพอดีในทางโลกได้ คือใช้สิ่งอำนวยความสะดวกตามฐานะและความเหมาะสมของแต่ละคน โดยที่ไม่ทำให้ตนหรือผู้อื่นต้องเดือดร้อน

ส่วนในทางธรรมจะเห็นได้ว่า แต่ละคนสะสมปัญญาบุญบารมีมาไม่เท่ากัน รวมทั้งมีอัธยาศัยที่ต่างกัน

ใช่ ว่าทุกคนสามารถจะรักษาศีลแปดได้ ใช่ว่าความเข้าใจในพระธรรมของทุกคนจะเท่ากัน ใช่ว่าทุกคนที่นั่งสมาธิแล้วจะบรรลุมรรคผลได้ ใช่ว่าทุกคนเหมาะที่จะอยู่ในเพศบรรพชิต ฯลฯ  การรู้กำลังของตัวเอง รวมทั้งการรู้อัธยาศัยที่แท้จริงของตน เป็นสิ่งจำเป็นที่แต่ละคนจะต้องรู้ในระหว่างการปฏิบัติธรรม ด้วยการฟังการศึกษาพระธรรม การพิจารณาโดยแยบคาย การรู้จักสังเกต การรู้ว่าจิตขณะใดเป็นกุศล จิตขณะใดเป็นอกุศลเป็นต้น

หากเราไม่รู้จักตัวเองไม่รู้จักพิจารณาโดยแยบคายแล้ว ย่อมเป็นการยากที่ดำเนินไปในทางสายกลางได้

เพราะ มักไปทำในสิ่งที่ไม่เหมาะกันตนเอง หรือในสิ่งที่ตนไม่มีความพร้อมนั่นเอง ซึ่งจะทำให้การปฏิบัติธรรมไม่ก้าวหน้าหรืออาจเกิดความท้อถอยได้ ทางสายกลางจึงเป็นทางที่ทุกคนต้องค้นหาให้พบเอง โดยอยู่ในแนวทางตามที่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงไว้แล้ว ทั้งหมดนี้เป็นการสละออกและการละกิเลสทั้งปวงด้วยปัญญาและบารมีที่ถึงพร้อม ซึ่งจะนำไปสู่การพ้นทุกข์หรือพระนิพพานในที่สุด


ที่มา http://www.dhammakid.com/board/index.php?topic=1635.0

[nongmai]

ผมว่า น่าจะยังถูกทางอยู่นะครับ เพราะพระอาจาย์ไม่ได้ห้าม นะครับ

ว่าแต่เจริญกรรมฐาน อะไรเป็นกรรมฐานหลักครับ

มีการภาวนาอย่างไรในประจำวัน ครับ

เล่าให้ฟังละเอียดกว่านี้ ได้หรือไม่ครับ สนใจเรื่องประสพการณ์ภาวนานะครับ

 



ธรรมดาๆ
ตามความเป็นจริงแล้ว โลกที่เราอยู่นี้ ไม่มีอะไรทำไมใครเลย
ไม่มีอะไรจะเป็นที่วิตกวิจารณ์เลย
ไม่มีอะไรที่น่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ
เพราะมันเป็นเรื่องอย่างนั้นธรรมดาๆ
แต่เราพูดธรรมดาได้ แต่มองไม่เห็นธรรมดา
แต่ถ้าเรารู้ธรรมะสม่ำเสมอ
ไม่มีอะไรเป็นอะไรแล้ว
มันเกิดมันดับของมันอยู่อย่างนั้น
เราก็สงบ

หลวงพ่อชา'‏