พิมพ์

[chatchay]

ใน พันปีแรก  ยังมี พระอรหันต์  ที่ทรงปฏิสัมภิทา  ( คือมีฤทธิ์ เช่น เหาะได้  ตาทิพย์  หู

                   ทิพย์ เป็นต้น )

ใน พันปีที่สอง  พ.ศ.1001-2000  ผู้มีคุณธรรมสูงสุด คือ พระอรหันต์ทีเป็นสุกขวิปัสส-

                  กะ ( คือ ไม่ทรงปฏิสัมภิทา )

ใน พันปีที่สาม  ตั้งแต่  พ.ศ.2001-3000 (คือในยุคนี้ )   ผู้มีคุณธรรมสูงสุด   เป็นเพียง

                  พระอนาคามีบุคคล

ใน พันปีที่สี่  พ.ศ.3001-4000  ผู้มีคุณธรรมสูงสุด คือ พระสกทาคามี

ใน พันปีที่ห้า พ.ศ.4001-5000  ผู้มีคุณธรรมสูงสุด คือ พระโสดาบัน

ดังนั้น เลย พ.ศ.5000  จึงไม่มีพระอริยบุคคล   แม้จะมีหนังสือพระไตรปิฎกอยู่   แต่ไม่มี

                   ผู้เข้าใจ  จึงกล่าวว่า พุทธศาสนา ก็หมดสิ้นไปด้วย    แต่ บนสวรรค์ทั้ง 6

                   ชั้น และ พรหมโลก  ยังมีพระอริยบุคคล อยู่ ครับ


จากข้อความพระไตรปิฏก จักกวัติสูตร

ผมก็มาพิจารณา ดูแล้ว ว่า ในยุคนี้ ก็มองเห็นว่าการพัฒนา ทางด้านตำรา ความเข้าใจของมนุษย์นั้น มีความ
ฉลาดกว่าคนยุคก่อนมาก แต่ทำไมจึงไม่มีผู้บรรลุธรรมขั้นสูง

ทั้งที่ผมมองอย่างปัจจุบัน นี้เช่น พระไตรปิฏก นั้นมีทั้งที่เป็น ซีดี ข้อความ หนังสือ สืื่อต่าง ๆ ซึ่งคนหาอ่านง่าย

ถ้าเทียบกับสมัยก่อน ๆ โน้น แค่พระไตรปิฏก นี้ก็แทบหาอ่านไม่ได้แล้ว ไ่ม่ต้องไปกล่าวเรื่องได้ยิน

ในยุคก่อน ๆ โน้น ก็เป็นยุคของคนหลง เชื่อ เรื่องไสยศาสตร์ สิ่งลึกลับ แต่ยุคปัจจุบันนั้น กับเป็นยุคที่ปรากฏ

ไปในแนววิทยาศาสตร์ ซึ่งที่จริงแล้วผมกับมองว่าในยุคปัจจุับันนี้ คนเป็นคนฉลาด ไหวพริบดี กว่าเมื่อก่อนอีก

แต่ทำไม คนมีความฉลาด และมีิสิ่งอำนวยความสะดวกด้านการศึกษา มากขนาดนี้ ทำไมจึงปรากฏข้อความ

การเป็น พระอริยบุคคลสูงสุด แค่ พระอนาคามี


ซึ่งผมดูจากข้อความขัดแย้ง กับพระพุทธพจน์ ที่ว่า

  ตราบใดที่มียังมีผู้ปฏิบัติ ตามอริยมรรค ตราบนั้นโลกนี้ก็จักไม่ว่างจากพระอรหันต์


--------------------------------------------------------------------

ผมเองก็คาดหวัง ไว้ว่า ในยุคนี้ น่าจะมีพระอรหันต์ อยู่นะครับ


========================================================

[arlogo]

พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ - หน้าที่ 274


บุคคลไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว 

ไม่ควรมุ่งหวังสิ่งที่ยังไม่มาถึง

สิ่งใดล่วงไปแล้ว  สิ่งนั้นก็เป็นอันละไปแล้ว 

และสิ่งที่ยังไม่มาถึงก็เป็นอันยังไม่ถึง 

ก็บุคคลใดเห็นแจ้งธรรมปัจจุบันไม่ง่อนแง่น ไม่คลอนแคลนในธรรมนั้น ๆ  ได้ 

บุคคลนั้นพึงเจริญธรรมนั้นเนืองๆ  ให้ปรุโปร่งเถิด 

พึงทำความเพียรเสียในวันนี้แหละ  ใครเล่าจะรู้ความตายในวันพรุ่ง 

เพราะว่าความผัดเพี้ยนกับมัจจุราชผู้มีเสนาใหญ่นั้น  ย่อมไม่มีแก่เราทั้งหลาย 

พระมุนีผู้สงบย่อมเรียกบุคคล ผู้มีปรกติอยู่อย่างนี้  มีความเพียร  ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวัน

และกลางคืน  นั้นแลว่า  ผู้มีราตรีหนึ่งเจริญ