พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

อะไรทำลายความตั้งใจ ในการภาวนา
เมื่อปี พ.ศ.2530 มีโยมคนหนึ่งมาหาฉันที่ สวนอิทัปปัจจยตา อายุเขาประมาณ 29 ปี ส่วนฉันนั้นอายุ 20 ปีพึ่งบวชพระ โยมคนนี้ได้มาขออยู่ที่สวน อยากปฏิบัติธรรม โดยเล่าให้ฟังว่าตัวเขาเองมีเมีย และลูก 3 คน ตอนนี้เขาหนีมาไม่อยากยุ่ง กับเมียและลูกที่ เชียงราย ด้วยความเป็นพระก็เห็นใจ ก็เลยรับไว้ให้อยู่ปฏิบัติธรรม ตอนนั้นประสบการณ์ชีวิตฉันยังไม่มี แต่ ก็โยมท่านนี้ขอบวช ก็รับไว้พิจารณา แต่ทำตามคำสั่งครูว่า ต้องอยู่รักษาศึลชุดขาวก่อน เพราะไม่มีคนรับรองให้ ก็สัญญากันไว้ 6 เดือนขอดู พฤติกรรม ความตั้งใจในขณะนั้น ในขณะนั้นก็มีอุบาสิกา เข้ามาขออยู่ปฏิบัติธรรมหลายคน ตามชื่อเสียงของสวน ก็มีคนสนใจมาอยู่ปฏิบัติธรรม ในสวนก็มีพื้นที่ เขตฆราวาส ของอุบาสิกา ส่วนของอุบาสกนั้นไม่มี แต่ก็อยู่ในเขตสงฆ์ ตอนนั้นฉันก็ยุติงานลงในพรรษา เข้าศึกษาเนื้อหาวิชาในอานาปานสติ ก็เลยไม่ทราบงานสวนเลย โดยให้คำสั่งทุกคนที่อยู่ทราบว่าไม่ต้องเข้ามายุ่งในเขตฉัน ทุกเข้าจะมีแม่ชีมาส่งอาหาร 1 ถาด รับประเคนแล้วฉันก็ทำงานต่อ ภาวนาต่อ จะทำอย่างนี้ 3 เดือน ซึ่งต่อมาก็ให้โยมผู้ชายทำหน้าที่แทน ซึ่งทุกเช้าก็จะสนทนาด้วยนิดหน่อย ผ่านไป เดือนที่ 5 โยมผู้ชายมานั่งร้องไห้หน้ากุฏิ ตอนนั้นก้เลยถามว่าเรื่องอะไร เขาก็เล่าให้ฟังว่า ตอนนี้เขาได้หลงไปมีความสัมพันธ์ กับอุบาสิกาท่านหนึ่งที่มาปฏิบัติธรรม ความสัมพันธ์เกิดตอนที่เขาชวนไปเที่ยวบ้านกัน จนทำให้เกิดความผูกพัน และ อุบาสิกาที่ผูกพันธ์กันใหม่ ได้ส่งข่าวไปยัง เมีย และ ลูก ที่เชียงราย ให้ทำการหย่ากัน เพื่อมาจดทะเบียนสมรสกันใหม่
ตอนนั้นก็เลยถามว่า อยากบวชแล้วทำไมไม่ห้ามใจ ถ้าเป็นพระนับว่ามีอันตรายมาก เธอจงไปตามทางเธอ ตอนที่จะกลับเขาก็พาเมียและลูกที่เชียงรายมากราบลา ฉันเห็นแล้วก็นึกสงสารแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ก็เลยให้โอวาทไป เรื่องจบอย่างไร ไมรู้
แต่ที่จะกล่าวก็คือ ถ้าคิดจะมุ่งทางธรรม ต้องมีสัจจะและต้องควบคุมจิตให้ได้ เพราะถ้าทำไม่ได้ ก็จะพลัดเข้าไปสู่ วังวนวัฏจักรสงสาร มากกว่าเดิม ดังนั้นฉันไม่เคยประมาทเรื่องนี้ และพยายามหาคนที่ตั้งใจจริง มารับสืบทอดกรรมฐาน
กมฺมุนา วตฺตตี โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

[นิรตา ป้อมนาวิน]

 

[PRAMOTE(aaaa)]

ครับ ก็ต้องฟังสดับไว้เป็นอุทาหรณ์