วันก่อนพาสุชินตุ้ม ไปกราบอธิฐานบารมีกับรอย พระพุทธบาทเขาวงพระจันทร์ เที่ยวนี้พาคนไป เที่ยวแรกพระอาจารย์พาเราไป ครานั้นไปกัน 5 ชีวิต มีพระอาจารย์ และธรรมธวัช และเพื่อนๆ ครานี้ไป 2 บางกว่าเดิม มีแค่สุชินตุ้ม กับเรา
ออกจากบ้านนา สามโมงกว่า เป็นวันเสาร์กระเป๋าใบเดียว ต่อรถที่เสา 11 ขนส่งสระบุรี ถึงหน้าวัด กินข้าว จ้างมอร์เตอร์ไซด์ ปากทางเข้าถึงวัด ค่ารถคนละ 40 ขอเบอร์มอเตอร์ไซด์ไว้ตอนลง จากเขาวงพระจันทร์ ตลาดโคกสําโรง ห่างออกไป 10 กม กะว่าต้องพักนั่น
แต่สรุปแล้ว ขาออก หกโมงเย็นเกือบยํ่าทุ่ม มอเตอร์ไซด์โทรจองตั๋ว รถตู้โคกสําโรง-สระบุรีให้ ถึงสระบุรีรถหมด นอนสระบุรี กลับบ้านนาเช้า ได้รสชาติแบบทัวร์กระเป๋าใบจุดหมายคาดฝันไม่ได้ ตามที่คิด
ได้กราบรอยพระพุทธบาทเขาวงพระจันทร์ และทํากิจที่ตั้งใจไว้
ที่บนยอดเขา มีนํ้าดื่ม นํ้าแข็งเครื่องดื่มโคล่า ขายด้วย มีคนดูแลอยู่ สามคน เป็นหญิงสองคน ชายหนึ่งคน อยู่เฉพาะ เสาร์-อาทิตย์ และวันหยุดสําคัญเท่านั้น ข้างทางที่มี ศาลาพัก ก็พอมี พ่อค้าแม่ค้าอยู่ประปรายเห็นอยู่ที่ทางผ่านขึ้นมาประมาณอีก สามสี่คน เน้นตามวันที่ว่าดังกล่าว
ความอุตสาหะ ที่ต้องขึ้นไปดูแลสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ กับจํานวนขั้นบันได กับความบ่อยครั้ง และจํานวนครั้งที่ขึ้นลง ไม่เป็นอุปสรรคสําหรับ พวกเค้า ผู้ดูแลภาระกิจศาสนา บนยอดมีธูปเทียนพร้อม มีตู้รับบริจาค มีคนดูแล
ผู้ชายผู้เป็นสามี ได้นําข้าวที่เหลือจากพระฉันท์ ใส่กระสอบปุ๋ย แบกข้าวด้วยใหล่สองข้าง ข้างละใบ ดูใบหนึ่งก็หนักมากทีเดียว และต้องแบกขึ้นบันได ไปเลียงหมา ที่อยู่ข้างบน เป็นหมาวัด ที่หลวงปู่เคยเลียงไว้ มันมีมาก ก็กระจัดกระจายขึ้นไปอยู่ตามเขา แก่งหิน หน้าผา ข้างๆทาง เราดูมันเป็นมิตและฉลาด ไม่เห่า เพราะมันคง หิว บางตัวโซเหมือนจะหมดแรงก็มี ข้าวคงไม่ได้กินทุกวัน
ที่เห็นมีประมาณ 20 30 ตัว ที่เจอระหว่างทาง ไม่เห่าคน เพราะว่ามันคงคิดว่าเราเป็นคนให้ข้าวมันมั๊ง ไอ้เราก็ไม่มีอาหาร สงสารมันจัง
มันอยู่ตามเหลียวเขา เหลี่ยมหินที่เป็นเพิงธรรมชาติที่อยู่ข้งๆ ทางบันได มีเป็นครอกๆ แม่ลูกน้อย ที่เป็นพี่น้องของมัน สังเกตุจาก สีกลุ่ม แยกอยู่เป็นกลุ่มเป็นสีเหล่ามัน แต่สงสารที่อาหารมันคง ไม่พอเพียง อย่างแน่แท้
มีอยู่ตัวหนึ่งตัวเล็กมากผอม ๆนั่งตัวสั่น เป็นไข้นําตาไหล ใครจะดูแลมัน เพราะไม่เห็น มันมีใครเลย อยู่ตัวเดียวเจ่าอยู่บนโขดหิน ไม่รู้ว่ามันเป็นไข้หนาวกระมัง จึงมานั่งตากแดด บนโขดหิน เท่าที่ดูอาการคงจะต้องตายในไม่ช้าถ้าไม่มีใครช่วย คุยกับมันไปคําหนึ่ง ว่าขอให้ไม่อดนะลูก
มันนั่งมองเราด้วยแววตาอันละห้อย
แต่เราไม่มีอะไรให้มันเลย ตอนนี้
หมาที่อยู่บนเขาผมว่ามันคงลงไปกินข้างล่างไม่ได้ เพราะธรรมชาติหมามีอานาจักร ลํ้าถิ่น แย่งอาหารและกัดกัน อ่อนแอแรงน้อย ก็ต้องถอย สู้แรงพวกด้านล่างไม่ได้
จํานวนบันได และการที่ต้องแยก และนําอาหาร ขึ้นไปเลียงมัน ที่อยู่ข้างบน ช่างแสนสงสาร ทั้งทั้งคนเลี้ยงทั้งหมาที่อาหาร มีกิน เฉพาะวันหยุด ที่เค้าขึ้นมา
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
..............................................เห็นเวทนา แก้ไขอะไรไม่ได้
บันไดเขาวงพระจันทร์ เกือบสี่พันขั้น เมื่อความสงสารหมามันเกิด กระสอบข้าวหมาก็ไม่หนัก ขึ้นบันไดก็ไม่เหนื่อย ผมคุยกับคนเลียงหมารู้ว่ามันไม่ได้กินทุกวัน อาทิตย์หนึ่งหลายวันที่ไม่ได้กิน เพราะเค้าบอกว่าไม่ได้มาประจํา มาตามวันเวลา
ขาลงผมมีเศษนํ้าก้นถุง ที่นํ้าแข็งละลาย เทให้มันกินที่ศาลา แต่กินได้ตัวเดียว อีกสองตัวหลบ กลัว กําลังน้อยกว่า
ผมบอกสุชินตุ้ม ว่าดูไว้ มันพูดไม่ได้ มันขอกินก็ไม่ได้ ต้องอยู่ตามมีตามเกิด ตามสันชาติญาณสัตว์
มันเชื่องและดูเป็นมิตกับเราเพราะต้องการ สิ่งแลกเปลียน คืออาหาร
มันมามองดูว่าเราใครจะมีอะไรให้มันได้กิน
รอยพระพุทธบาทเขาวงพระจันทร์ บารมีพระพุทธเจ้ายังไม่่เสื่อมคลาย เข้าให้ถึงพระพุทธเจ้าเขาวงพระจันทร์
........อย่าท้อ.....ดูตัวอย่างคนเลียงข้าวหมา....ยังไม่ท้อที่จะต้องขึ้นบันใดเกือบสี่พันขั้น
เพื่อขึ้นไปดูแลสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ และดูแลบรรดาสัตว์ของวัด ที่อยู่บนยอด เมตตากรุณาคํ้าจุนโลก เมื่อความสงสารเกิด ความเห็นว่าทุกข์จึงไม่มี
ใครมีใจรักหมาถืออาหารไปเผื่อมันบ้าง ก็คงเป็นบุญ มันจะได้ไม่โซ
หลวงปู่ท่านเลียงไว้ตอนนี้มันก็ขยายมากพอสมควร
อย่าลืมไปเดินเมตตาเพิ่มบารมีที่เขาวงพระจันทร์
บารมีพระพุทธเจ้ายังอยู่จวบ 5000ปี ได้กราบพระพุทธบาทอันศักดิ์สิทธิ์ หรือจะไปอธิฐานเข้าสาวกภูมิก็ได้ทั้งนั้น
[/color][/font]
ผู้เขียน
หัวข้อ: รอยพระพุทธบาทเขาวงพระจันทร์ บารมีบุญใหญ่ อย่าท้อ มีผู้ขึ้นลงเป็นว่าเล่น (อ่าน 3083 ครั้ง)