สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

เวลาที่รู้สึกเหงา ๆ อ้างว้าง ว้าเหว่ เราควรทำอย่างไร ดีคะ

  หลายครั้งที่รู้สึกอย่างนี้ จนรู้สึก เซ็ง ๆ กับชีวิต คะ
  เราควรทำอย่างไร ดีคะ ที่ถูกต้องในแนวกาารภาวนา คะ

  เพราะเวลารู้สึกอย่างนี้ ก็ไม่เอาการภาวนาเลยคะ เคยนั่งกรรมฐาน แล้ว ก็นั่งได้แป๊บเดียวเอง ทำให้รู้สึก หงุดหงิด ขึ้นมา มากขึ้น คะ


  thk56 :c017:

ผ่อนคลาย ดูหนัง สนุก ๆ เล่มเกมส์ กีฬา หย่อนใจ

  หางานอดิเรกทำ ไปช่วยกวาดลานวัด บ้าง ก็ได้ คะ

  :coffee2:

ปุถุชน ย่อม เข้าหาสุข อย่างปุถุชน เพื่อหนี ทุกข์

 การเข้ากรรมฐาน เพื่อให้สุขเกิด สำหรับท่านทั้งหลาย อาจจะเป็นเรื่องยาก
 
ส่วนอารมณ์เหงา ๆ อ้างว้าง ว้าเหว่ เซ็ง ๆ กับชีวิต ย่อมจะเกิดขึ้น เมื่อ เราไม่เห็นว่า เราเป็นคนสำคัญ สำหรับคนอื่น ๆ  แก้ได้โดยง่าย  ทางโลกจะมีกิจกรรมอาสา มากมาย อย่างเช่น ครูอาสา  อ่านหนังสือเสียงให้คนตาบอกฟัง และอื่น ๆ อีกมากมาย หรือจะเข้ามาช่วยงานการที่วัด ก็สามารถกระทำได้ ได้เห็นคนมาทำบุญ ได้ช่วยพระปฏิสันฐาน ได้บุญด้วย ได้เจอกับผู้คนที่ดี ๆ ด้วย ได้กัลญาณมิตร สามารถจะพานำ ไปทำกิจกรรมที่ดี ๆ  เดียวก็จะหายเหงา

  เพื่อน ๆ สมาชิกธรรม มีใครพอจะเสนอ งานอาสาต่างมาไว้ให้ ก็จะเป็นการดีนะจ๊ะ แบ่งบุญกัน คนละงานสองงาน ที่น่าสนใจ

การหางาน ให้แก่ตน ก็คือ การหางาน ให้แก่จิต

   ถ้าเหงามาก ๆ ควรปฏิบัติ กรรมฐาน ให้มันสุดๆ ไปเลยดี หรือไม่ครับ คนที่มีเวลาเหงา แสดงว่า มีเวลามาก ใช่หรือไม่ครับ

    ดังนั้นผมว่า มาร่วม ทำปาฏิหาริย์ แห่งลมหายใจเข้าออก ตามที่พระอาจารย์สอนกันดีหรือไม่ครับ

  (http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/429715_432842996797160_1977825343_n.jpg)

ความเหงาๆ เพราะมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งในใจที่ตั้งความสำคัญมั่นหมายไว้ในใจอยู่ เช่น
- อยากมีใครสักคนมาอยู่ข้างๆ
- อยากทำในสิ่งที่ตนเองชอบ
- อยากให้มีสิ่งไรที่ตนคลื้นเครง เพลิดเพลินยินดีเข้ามา
แต่เมื่อมันไม่เป็นไปตามที่ตั้งความสำคัญมั่นหมายไรๆไว้ในใจ มันก็เกิดเป็นความไม่พอใจยินดี เกิดความเบื่อหน่ายด้วยความว่างที่ลุ่มหลง เกิดความเบื่อหน่ายจากความขุ่นมัวใจ ไม่พอใจยินดี จนร้อนรุ่มเศร้าหมองใจ

นี่ล่ะคือเหตุแห่งทุกข์ของคุณ เป็นเห็นให้เกิดอาการของจิตนั้นๆ

ดังนั้นเมื่อรู้แล้วว่าขณะที่ตนเซ็ง เกิดความเบื่อหน่าย ในทางธรรมให้คุณเจริญกำหนดจิตดังนี้
1. มีสติรู้ตามว่า เราถูกความทุกข์หยั่งเอาแล้ว ให้รู้ว่าเกิดความเศร้าหมองใจอยู่
2. มีความรู้ตัวทั่วพร้อมว่านี่น่ะเรากำลังอยู่ในสภาพใดอยู่ อยู่อย่างไร กำลังเสพย์อารมณ์ความรู้สึกยังไง มีอาการของกายกับจิตเป้นยังไง
3. มีความรู้ตัวทั่วพร้อมว่าเราก็นั่งอยู่ของเราตามปกติ นอนตามปกติ ยืนตามปกติ กินตามปกติ ขับถ่ายตามปกติ แต่เรานั้นแหละที่เราจิตเข้าไปเสพย์กับอารมณ์ความรู้สึกในความลุ่มหลงไม่พอใจยินดีนั้น มันจึงเกิดทุกข์ เกิดความเศร้าหมองใจจากการที่เราไม่ได้เสพย์สิ่งไรๆที่ให้ความเพลิดเพลินยินดีไรๆที่เราตั้งสำคัญมั่นหมายไว้ในใจ
4. เมื่อรู้แล้วดังนี้ คือ คุณได้เจริญปฏิบัติให้ รู้จิตตานุสติปัฏฐาน(1-2) รู้ทุกขอริยะสัจ(1-2) รู้ทุกขสมุทัยอริยสัจ(3)
5. เมื่อเห็นดังนี้ตามในข้อ 1-4 แล้ว นี่คุณได้เห็นแล้วตามธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสสอน ได้เกิดปัญญาจนจิตเห็นจิตในเบื้องต้นแล้ว ได้กำหนดรู้ทุกข์ ได้เห็นในสมุทัยคือสิ่งที่ควรละแล้ว ทีนี้ก็ละที่เหตุนั้น
6. ทีนี้ลองละทีเหตุนั้น โดยเห็นว่าไอ้ความติดใจเพลิดเพลินอยากได้อย่างนั้นอย่างนี้ หรือ ความไม่พอใจยินดี ไม่ชอบนั้น ไม่ชอบนี้ มันเป็นทุกข์ มันไม่ใช่จิตแต่มันแค่เกิดประกอบกับจิต มันไม่มีประโยชน์ไรๆนอกจากทุกข์ วางใจไว้กลางๆละความติดข้องใจนั้นเสียจากความพอใจและไม่พอใจนั้น แล้วระลึกถึงสิ่งดีงามที่เราเคยได้ทำมาแล้ว ระลึกถึงความสุขในกุศลใดๆที่เราได้รับมา จิตใจเราจะแจ่มใสเบิกบาน ไม่เศร้าหมองอีก
7. เมื่อจิตใจไม่เศร้าหมอง คุณก็จะเห็นเองว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ยังไงในตอนนี้ เห็นว่าสิ่งใดที่ควรละ เมื่อละแล้วมันมีประโยชน์สุขยังไง เมื่อมีประโยชน์สุขจิตใจก็แจ่มใสเบิกบานยังไง (นี่เรียกว่า ทุกขนิโรธอริยะสัจเกิดขึ้นแก่คุณแล้ว) ทีนี้คุณก็จะเห็นเวทนานุสติปัฏฐาน จิตตานุสติปัฏฐาน จนเห็นธรรมมานุสติปัฏฐานคือธรรมใดๆที่เกิดขึ้นในตนทั้งกุศลและอกุศลทั้งปวง
8 แล้วกำหนดจิตเมตตาแก่ตนเสียว่า ขอข้าพเจ้าจงเป็นปกติสุขยินดี มีจิตแจ่มใสเบิกบาน ปราศจากกาม ราคะ โมหะ พยาบาท ซึ่งเป็นตัวร้อนรุ่ม เป็นเครื่องเศร้าหมองใจทั้งหลายเหล่านี้ ขอข้าพเจ้าจงเป็นผู้ไม่ผูกเวรพยาบาทเบียดเบียนใคร มีจิตเบิกบานด้วยธรรมแจ่มใสไม่เศร้าหมอง มีความปกติสุขยินดีด้วยกาย วาจา ใจ ไม่เบียดเบียนทำร้ายตนเองและผู้อื่น มีความปารถนาดี อนุเคราะห์แบ่งปันสุขแก่ตนเองและผู้อื่น มีความยินดีเมื่อตนเองและผู้อื่นพ้นจากทุกข์ หลุดจากความร้อนรนเศร้าหมองกายใจ มีความวางใจไว้กลางๆไม่ติดข้องใจทั้งความพอใจยินดีและไม่พอใจยินดีด้วยความแจ่มใส เบิกบาน ปิติ สุข มีจิตตั้งมั่นดีผ่องใสเป็นกุศลเพื่อความหลุดพ้นจากกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้เทอญ ปารถนาดีกับตนเองอย่างไรก็แผ่ไปให้ผู้อื่นทั้งที่รัก เกลียด เฉยๆ ทั้งที่รู้จัก และ ไม่รู้จักอย่างนั้น แผ่ไปโดยไม่มีประมาณ ทั้งเบื้องหน้า เบื้องหลัง เบื้องซ้าย เบื้องขวา ทำอย่างนี้เป็นเบื้องต้นประจำ จิตใจคุณจะแจ่มใสเบิกบาน อยู่ที่ใดก็เป็นสุขไม่ร้อนรุ่มใจ ไม่เศร้าหมองใจ นอนก็หลับสบาย


วิธีการแก้ในทางโลก ก้อย่างที่หลายๆท่านบอกไว้คือ ทำอะไรให้ตนเองเพลินเพลินยินดี จิตก็จะไม่หดหู่ แต่มันก้ไม่ใช่ทางดับทุกข์จริงๆ พอสักพักมันก็เกิดขึ้นใหม่อีกไม่รู้จบ เพราะยังแก้ด้วยการอิงในโลภะ โมหะ เป็นหลัก ไม่ได้แก้ด้วยทางดับความเศร้าหมองนั้นด้วยธรรมไม่ให้เหลือ

ลองเลือกปฏิบัติดูครับ สุดท้ายก็ขอให้เจริญในธรรมครับ

(http://sphotos-d.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/429715_432842996797160_1977825343_n.jpg)

  ได้มาอ่านกลอน กับภาพที่พระอาจารย์ ท่านลงไว้ แล้ว รู้สึกอึ้ง แสดงให้เห็นว่า พระอาจารย์ท่านมุ่งการสอนให้เรามาตลอดแต่เราไม่ได้ติดตามอ่าน กัน มีหลายหัวข้อที่ละเลยไปไม่ได้อ่าน พอเห็นภาพธรรมคำกลอนแล้ว รู้สึก อึ้งไปว่า เราหลุดไปได้อย่างไร จึงไม่ได้อ่าน


 :c017: thk56 st12 st12

ดีมากๆเลยครับ