ลองดูที่วัดพลับครับ ไม่แน่ใจว่าองคืใหญ่ ประมาณ9นิ้ว ไม่แน่ว่ากี่พัน  องค์เล็ก 3นิ้ว 1000 บาท

ผมสงสัย อยู่เรื่องครับ เวลาเราไปล่วงเกินใครให้เจ็บช้ำน้ำใจ

แล้ว เราก็เอา ธูป เทียน หรือ บายศรี กระทงขมา ไปทำการขอขมา

และกราบขอ อโหสิกรรม แล้ว กรรมจะยุติทันทีหรือป่าวครับ

ผมดูเวลา พวกคนที่ทำผิด เวลาถูกจับเช่น ไปฆ่าลูกเขาตาย ถูกตำรวจจับแล้ว ก็มากราบอโหสิกรรม

เหมือน ที่ผมดูใน Youtueb ที่คนใช้ลวงเด็กไปจมน้ำตาย แล้วมากราบขอขมาแม่ของเด็ก นี่

กรรม จะยุติได้จริงหรือป่าว ครับ

ถ้าไม่ได้ ทำไมต้องมีการอโหสิ กันด้วยครับ
[/quote
สมมติว่ากรรมเกิดขึ้นระหว่างเรากับเขา เมื่อเราขอขมาด้วยความจริงใจ กรรมที่เกิดในจิตเราจะจบไป
แต่เขาจะอโหสิให้เราหรือไม่ มันก็สิทะของเขา
ถ้าเขาไม่อโหสิให้เรา จิตเขาจะจับไว้ แล้วเราต้องยอมรับกรรมที่จะสนองตอบ แบบนี้จะเรียกว่าเวร
การขออโหสินั้น มันจะเป็นตัวชำระจิตเราให้ขาวขึ้น ส่วนเขาจะเมตตาต่อเราหรือไม่ มันก็เรื่องของเขา
ควรทำบ่อยๆ เพื่อชำระจิตของเราเองครับ

อีกนิดนึง
เมื่อจิตถอยออกมาจากอัปปนาสมาธิ ให้ประคองสติไว้ แล้วพิจารณาธรรมตรงนั้นเลย จะเป็นวิปัสสนากรรมฐาน
เมื่อทำบ่อยจนเป็นวสี จะได้วิปัสสนาณาณเอง
ทีนี้ทำไมเราไม่ได้อัปนาฌาณ เพราะว่ากำลังของสติยังอ่อนไปหน่อย ถ้าอยากได้ฌาณให้เริ่มกระบวนการของฌาณ
ตั้งแต่ขั้นต้น ถ้ามันยังเร็วอยู่เหมือนเดิม ให้ใช้วิธีสะดุดลมหายใจคือกักลมไว้นิดนึงเพื่อไม่ไห้มันดิ่งลองดูครับ
น่าจะใช้ได้ผล
ถ้าคุณเพิ่งฝึกแล้วได้แบบนี้ แสดงว่ามีวาสนาบารมีมาก่อน ตรงนี้สิ่งที่ควรระวังที่สุดคือมานะทิฎฐิ ก็คือเมื่อฝึกไปสักพักจะได้ณาณทัสสนะ รู้หมด อะไรเป็นอะไร ถึงตรงนี้ให้ระวัง จิตเรานี่แหละจะหลอกตัวเอง เมื่อถึงตอนนั้น ใครมาพูดก็ไม่ฟังแล้ว เพราะเราเก่งกว่า ให้ลองพิจารณาอันนี้ดูครับ ให้พิจารณากายนี้เป็นอนัตตา ไม่ใช่อัตตาก่อนครับ(ท่านพุทธทาส) ขอให้โชคดี 

ช่วงที่ผมนั่งทำสมาธิ จะมี
1.ช่วงนึงที่รู้สึก ว่าร่างกายโอนเอนนิดหน่อย
2. แล้วรู้สึกเหมือนกับว่า อยู่ดีๆก็หลุดเข้าไปอยู่ในที่ๆกว้างมากๆ ลึกมากๆ
3. จากนั้นสักพักก็จะรู้สึกลมหายใจละเอียดขี้นเรื่อยๆ จนเกือบไม่มี อารมณ์ก็จะเครียดๆนิ่งๆแน่วแน่ อธิบายไม่ถูก

4. หลังจากถอนสมาธิ อารมณ์ก็จะนิ่งๆเพ่งๆเครียดๆอยู่พักนึงครับแล้วค่อยๆผ่อนออก บางทีผมต้องไปอาบน้ำ ไม่งั้นนอนไม่หลับ มันเหมือนสมองตื่นลุกโพลงอยู่ตลอดน่ะครับ

==================================
ไม่ ทราบว่าข้อ 1 และ 2 คืออาการในปีติห้าอย่างใช่มั้ยครับ

ข้อสามคือ อุปจารสมาธิใช่ไหมครับ คือเกือบถึงฌานใช่ไหมครับ

ผมอ่านหลายตำราค่อนข้างงง เพื่อนผมบอกว่าข้อสามผมคือฌาน4 ตำราบอกว่าตอนถึงฌาณ 1 ต้องมีอารมณ์ครบห้าอย่าง ของผมมันนิ่งเพ่งอย่างเดียว ไม่มีสุข ไม่มีปิติ ไม่มีนิมิต ไม่เห็นอะไรเลย เลยไม่แน่ใจว่าคืออะไรครับ

เวลาที่ใช้ในการนั่งราวๆ 1 ชั่วโมงครับ ข้อ 1,2 นี่ ราวๆ 20 นาทีหลังจากเริ่มนั่งส่วนข้อ 3 นี่ราวๆ 40 นาทีหลังจากเริ่มนั่ง

จากคุณ    : cantona_z

เห็นด้วยกับคุณธวัชชัยครับ
ข้อสามครับ จิตเป็นหนึ่งครับ เดาเอาว่าเป็นฌาณสี่ครับ เพราะฌาณสี่พวกที่มีฤทธิ์จะเครียดครับ
ข้อสี่ ตรงนี้มันเครียด ลองใช้วิธีถอยกลับ อย่าเพิ่งออกจากสมาธิทันทีตอนที่ฌาณดิ่ง ให้ไล่ฌาณกลับ
ให้มาอยู่ที่ฌาณหนี่งก็ได้ ให้มีปีติ แล้วถึงออกมา(ลองดูวิธีของลป.สรวง วัดถ้ำขวัญเมือง)
หรือใช้วิธีสบัดหน้าอย่างแรงแล้วออกมา ลองดูครับ ไม่งั้นจะงงทั้งวัน ทรงฌาณตลอดเวลา

ส่วนอีกคำถามที่จิตภาวนาเองตลอดเวลา แบบนั้นน่าจะทรงฌาณ จิตมันหลบเข้ากลับไปสภาวะที่มันคุ้นเคย
ไม่อยากจะรับอารมณ์อื่น ลองใช้วิปัสสนาควบคู่ไปด้วยจะเบาขึ้น ให้พิจารณากฏไตรลัษณ์ ไม่งั้นมันจะเบื่อ มึน ไม่อยากทำงาน 

อีกอันนึง ลักษณะที่มันดิ่ง ไม่มีปีติ ไม่มีสุข แบบนี้จะเป็นอัปปนาสมาธิครับ แต่ไม่ใช่อัปปนาฌาณ มันต่างกันอยู่นิดนึงตรงที่อัปปนาสมาธิ ไม่ได้ไล่องค์ฌาณ จากวิตกวิจารณ์ อะไรทำนองนี้ ถ้าเริ่มไล่องค์ฌาณตั้งแต่เรก จะเป็นอัปปนาฌาณ มันต่างกันนะ แต่ก็อย่าไปติดสมมติบัญญัติ

วิธีของเพื่อนสมาชิกก็ดีมากครับลองดู
ผมเองก็ฝันเห็นบ่อย  บางทีเราให้เขามากแต่เขารับได้นิดเดียว บางครั้งต้องมาหลายครั้งเพื่อจะให้ได้ธาตุครบ
หรือไม่ก็ลองสอนให้เขาอนุโมทนา ให้บอกเขาว่าการอนุโมทนามันดีอย่างไร เพราะจิตของผู้ตายเขาจะไม่ปรุง
เขาจะคิดตามที่เราอธิบาย
บางครั้งเขาพาไปดูศาลาพิพากษา สนุกดี

วิธีของปาล์มก็ดีครับ
จะว่างมงายก็ไม่เชิง มันมีจริง แต่ควรพูดกับคนที่เชื่อจะดีกว่า

แข่งทำบุญก็ได้บุญจริงๆครับ แต่อานิสงค์หรือกุศลที่จะได้ไม่เท่ากัน
เช่นอยากได้หน้าอยากเด่นดังก็ได้จริง แต่มันจะไปตัดกำลังบุญที่จะได้เพิ่มจากนั้น

ตอนที่เริ่มเข้ามาในวงการใหม่ๆ เราทำบุญมากทุกอย่างที่มีโอกาส เป็นแบบนี้มาสองปี
ทีนี้เริ่มน้อยใจว่าทำไม เราไม่รวยสักที ทั้งที่ทำเยอะมาก  เทวดาท่านคงทนไม่ได้ ก็เลยมาบอกว่า
คุณนะมีบุญเยอะมากเลย แต่กรรมเก่ามันเยอะ มันเหมือนเราเป็นหนี้เขา ยังไงก็ต้องใช้ให้เขา
ก็เลยซึ้งใจ บุญกับกรรมแยกคนละส่วนกันชัดเจน ดังนั้นอย่าไปเร่งผลของบุญ มันจะมาเอง

อีกอย่างที่สังเกตุได้ในตอนนี้ เราไม่อดอยากเลย เมื่อมีเหตุที่ต้องใช้ เขาจะจัดการมาให้เอง

เคยมีปาฏิหาริย์ เรื่องเงินนี่แหละ พบว่าหลังจากที่ภาวนาคาถาเงินล้านเป็นอารมณ์ มีเงินมาเพิ่มจริงๆ(เมื่อจำเป้นต้องใช้นะ) ภรรยาผมก็ เจอเหมือนกัน

ดังนั้น เมื่อมีปาฏิหาริย์มาให้เรามั่นใจ ว่าเราไม่อดแน่ ก็ยังบ้าบุญต่อไป อิอิ
แต่ปีนี้ค่อนข้างผ่อนหน่อย เอาภาวนามากขึ้น ก็ดีนะ

เพื่อนที่ทำบุญ(ทาน) ควรจะมี ศรัทธาเสมอด้วยปัญญา แล้วจะไม่ทุกข์ครับ

เรื่องทำบุญแล้วจนเห็นมาเยอะเหมือนกัน ตัวเองก็เป็นด้วย แต่ก็ยังอยากทำอีก(บ้าบุญ)

เมื่อปีที่แล้ว ผมได้เที่ยววัดภาคอิสาน ก็นำวัตถุมงคลไปถวาย พระท่านพูดมาคำหนึ่งว่า
โยมสร้างไปเถอะ มันเป็นสัญญลักษณ์ของพระพุทธเจ้า ต่อไปถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นศาสนาพุทธ
ท่านคงหมายถึงอีก พันสองพันปีต่อไป
เคยมีคนพูดว่า พอใกล้หมดยุคศาสนานี้ พระจะมีสัญญลักษณ์แค่จีวรที่ติ่งหู นั่นแหละสมณะสมัยนั้น

ผมเองก็ไม่เคยฝึกนะ แต่เดาเอาว่าน่าจะเป็นเรื่องสติ ถ้าเริ่มจากปีติแต่ละระดับ เราต้องกำหนดรู้ตลอด
แล้วทำเป็นปฏิโลมอีกที ตรงนี้ถ้าทำได้ สติจะมาแน่นอน ซึ่งใช้กำลังของอุปจารสมาธิ
ส่วนจะไปใช้ในชีวิตประจำวันอย่างไร ก็ต้องให้ผู้ที่ทำชำนาญแล้วมาตอบ

ผมเชื่อในกฏของกรรมว่ากรรมมีจริง
การเปลี่ยนคนคนรอบข้างให้เป็นสัมมามันแทบจะเป็นไปไม่ได้ ถ้ายังไม่ถึงเวลาหรือกรรมที่มีร่วมกันยังไม่หมด
คิดว่าถ้าเราพยายามทำความเข้าใจในเรื่องนี้แล้ววางมันลง ก็จะผ่อนหนักเป็นเบา ถ้าจะให้เร็วขึ้นให้แผ่เมตตาให้เขามากๆ มันจะทุเลา
อีกอย่างหากเจออุปสรรคแบบนี้ อย่าให้จิตเราเศร้าหมองเด็ดขาด ทำให้จิตตกเปล่าๆ พยายามทำให้จิตเราผ่องแผ้วเข้าไว้ ใครจะมาขวางทางก็ยิ้มรับ แล้ววางซะ  จิตคนอื่นจะชั่วก็ชั่งมัน เราต้องทำใจให้ผ่องแผ้ว
ลองทำแบบนี้ดู ปัญญามันเกิดแน่ แล้วจะรู้ว่า ไม่มีใครมาขวางทางเราได้
ทำหน่าที่ของแม่และเมียให้ดีที่สุด อย่าให้เขามาตำหนิเราได้

ให้ภาวนาไปเรื่อยๆ ดีกว่าครับ

ผมชอบ ที่ชอบเพราะเรื่องฤทธิ์
ไม่ชอบไม่เป็นไร อย่าไปว่าเขานะ คนเราชอบไม่เหมือนกัน
วัตถุมงคล เป็นพุทธานุสติอย่างหนึ่ง อานิสงค์การสร้างมีมาก

ผมว่าการภาวนา มันเกี่ยวกับครอบครัวแนๆ ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะมันเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
ถามว่าคนที่ปฏิบัติ ได้ทำหน้าที่ที่ดีแล้วหรือยัง ดูแล ลูก สามี ส่วนใหญ่ที่เจอจะเกิดนิพพิทาญาณ ทำให้มันเบื่อไปหมด ลูก ผัว หน้าที่การงาน ไม่เอาแล้ว จะไปนิพพานอย่างเดียว
 ตรงนี้เป้นโจทย์ใหญ่ที่ต้องมาพิจารณา ตรงใช้ปัญญามาแก้ อย่าคิดว่าครอบครัวไม่สำคัญ เพราะถ้าไปไม่ได้
ก็ต้องกลับมาแก้ในกรรมที่ทำไว้กับ ครอบครัวอีก มันเสียเวลาเปล่า
ผมคิดว่าให้ตั้งสติ คิดใหม่ว่า ต้องประคองชีวิตในครอบครัวให้ดีที่สุด ให้เป็นธรรมชาติที่สุด      พร้อมกับภาวนา ไม่จำเป็นต้องศีลแปดหรอก ใช้ศีลห้า เอาโสดาบันก่อน

โลกียะมีสมมติบัญญัติเช่น เรา เขา พืช  สัตว์
โลกกุตตระ จะไม่มีสมมติบัญญัติ

ให้ลองทบทวนอารมณืของเราตอนทำบุญตอนนั้น กับอารมณ์ตอนนี้ว่าเป็นยังไง
ตรงนี้จะได้สอนเราเองให้เกิดปัญญา ว่าเป็นยังไง  ผมว่าคุ้มนะ
ขออนุโมทนาด้วยครับ

คิดว่าท่านคงป้องกันไม่ให้สาวก หลงในฤทธิ์ เพราะท่านสอนให้หลุดพ้นมากกว่า

ผมว่ากลุ่มน่าจะช่วยได้ครับ ลองโทรไปคุยดู จะได้ระบายออกมาบ้าง
แต่ผมว่าการบวช อาจจะเป็นการหนีปัญหา ไม่ได้แก้ปัญหา บางครั้งอาจจะสร้างปัญหาให้มากกว่าเก่า
สิ่งที่น่าพิจารณาคือให้ยอมรับผลของกรรมที่ทันกำลังเกิดขึ้น แผ่เมตตาเยอะๆ อดทน นั่งสมาธิให้บ่อยๆ
จะค่อยผ่อนหนักเป็นเบาได้
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

ผมคิดว่า มีลูกก็เป็นกรรมแบบหนึ่ง ไม่มีลูกก็เป็นกรรมอีกแบบนึง
เพราะฉะนั้นขอให้พอใจในสิ่งที่มีอยู่ จะได้ไม่ทุกข์ครับ

การทำเพื่อเป็นสัญญลักษณ์ เพื่อสืบทอดศาสนามีอานิสงค์มากครับ

ผมไม่เคยฝึกแบบนี้ครับ  แต่เดาเอาว่า น่าจะไม่ได้เพราะความอยาก อย่าอยากครับ
อีกอย่างที่น่าลองพิจารณาคือความไม่เที่ยง ให้ถือว่าได้บ้าง  ไม่ได้บ้างเป็นสภาวธรรมปกติ
ที่ทุกคนต้องเจอ แล้ววางมัน ลองดูครับน่าจะดีขึ้นบ้าง