อันที่จริงคนเขาอยากให้เราเป็นคนดี แต่ถ้าเด่นขึ้นทุกทีเขาก็หมั่นไส้
จงทำดีแต่อย่าเด่น จะเป็นภัย ไม่มีใคร อยากเห็นเราเด่นดีเกิน

อันนี้เป็นคติที่ผมได้รับจากเพื่อน ๆ จาก ลูกพี่ จากเจ้านาย

บางครั้งโลกนี้มันก็น่าเบื่อนะครับ
เพราะว่าดี แต่ละเรื่องนั้น เขามาขอให้ผมแก้ ผมทำให้
แต่พอผมแก้ได้ ทำเสร็จแล้ว ก็กลายเป็นคนเด่น
พอเป็นคนเด่น ก็มีคนหมั่นไส้
ที่จริงแล้วผมอยากใช้ ชีิวิตอย่างสงบ พออยู่ พอกิน พอได้ปฏิบัติภาวนา แต่ผมก็ยังต้องอยู่ในท่ามกลาง
ของคนเหล่านี้

วางเฉย ๆๆๆๆ  :'(
ผมเชื่อว่าผู้ที่ออกมาทำงานให้พระพุทธศาสนา ตอนนี้ต้องประสพปัญหาเช่นนี้แน่นอน จากประสพการณ์ผมบอกเพราะผมลองอ่านและไปที่ ศูนย์กรรมฐานมาบ้างแล้วครับแต่ไม่พบอาจารย์สนธยา พบแต่เจ้าอาวาสสนทนากับท่านแล้ว ผมจึงพอจะทราบภาวะเหมือนกัน และแม้แต่พระสงฆ์ที่อยู่ในวัด ที่ผมได้เดินสนทนาด้วยยิ่งทำให้ผมทราบดีขึ้น

กระทู้นี้ ต้องการเป็นกำลังใจครับ อย่าหยุด อย่านิ่ง เมื่อถึงคราวที่ต้องทำ จงหยุด จงนิ่ง เมื่อคราวที่กิเลสของตนเล่นงาน

 :'( :'( :'( :'(

ยกตัวอย่าง เช่นเขามาพูดด่าเรา แต่เพราะเราเป็นผู้ที่ปฏิบัติธรรม ก็ไม่ได้คิดอะไร เฉยๆๆๆๆๆ ซะเป็นส่วนใหญ่
การที่นิ่งเฉยอย่างนี้ ที่จริงแล้วดูก็น่าเป็นการถูกต้อง เพราะพระพุทธเจ้าก็ใช้วิธีนี้บ่อยเหมือนกัน แต่การนิ่งเฉยก็มีคติได้เป็น 2 นัยคือ
1 จริง ยอมรับ ไม่รู้จะแก้อย่างไร
2 ไม่จริง ไม่ยอมรับ และกระทำเช่นเิดิม

ผมว่าการทำอย่างนี้ บางครั้งก็เสียโอกาส ทอง จริง ยกตัวอย่างเรื่องจริงของผมเอง
แม่ผมมาเยี่ยมผม แต่แม่มาพร้อมกับความหงุดหงิด ด้วยโรคประจำตัวที่จะต้องเข้าโรงพยาบาล
แม่ผมนั่งพรรณนาถึงความเจ็บไข้ได้ป่วยต่างๆนานา ทำนองอ้อนว่าแม่ป่วยนะ คิดถึงแม่บ้าง
แต่เพราะความเป็นคนที่ศึกษาธรรมะ และสวดอภิณหปัจจเวกขณทุกวัน ก็เลยบอกแม่ไปว่า
เรามีความแก่ ความเจ็บ ความตาย เป็นธรรมดา ไม่มีใครพ้นจากความแก่ ความเจ็บ ความตายไปได้
แม่ผมก็นั่งพรรณนา ทำนองเก่า ส่วนผมก็นั่งฟังนิ่งๆๆๆๆ เพราะมองเห็นเป็นเรื่องธรรมดา
สุดท้าุยแม่ผมก็ลากลับ พร้อมกับพูดขึ้นว่า ปิดประตูด้วย
ผมก็พูดขึ้นว่า แม่ไปเถอะ เดี๋ยวหนูปิดเอง แม่ผมได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นว่า ไม่ต้องมาไล่หรอกไม่มีใครสนใจ มีแต่เจ้า เหมียวคนเดียวที่สนใจ(น้องสาว) ส่วนผมผู้ยืนฟังอยู่เฉย ๆ เพราะไม่เห็นว่าเป็นความผิดอะไร

ผ่านไป 2 ชั่วโมงก็ได้รับโทรศัพท์จากน้องสาวว่า เสียใจมาก ที่มีลูกไม่สนใจ แม่

เฮ้อ ที่เล่ามานี้ ผมกำลังจะชี้ให้เห็นว่า ปัญหาของคนศึกษาหลักธรรมส่วนใหญ่เมื่อเข้าสู่การปฏิบัติภาวนาแล้ว
มักไม่ค่อยพูดเพราะเห็นเป็นเรื่องที่ธรรมดา

และผมว่า ผู้ปฏิบัติส่วนใหญ่ ก็จะเป็นอย่างนี้

เหมือนกระทู้นี้ ผมได้ทราบจากเพื่อนๆว่าเข้ามาอ่านกันพอสมควร และพูดว่าอยากจะพิมพ์กระทู้บ้าง
แต่ก็เฉย ๆๆๆๆๆ อืม

ตุณหี ภวิตัพพัง ตุณหี ภาเวนะ
การเฉยแท้จริงยังไม่ใช่ วิธีการแก้ปัญหา
ผมว่าบางครั้งปัญหา มักจะเกิดจากการไม่ได้พูดกันให้รู้เรื่อง เพราะว่าในโลกนี้ ไม่มีใครที่จะพยายามเข้าใจ
ในอุปนิสัยของบุคคลอื่น ดังนั้นโอกาสจึงมีแก่ผู้ที่ไม่เฉย

 :'( :'( :'(

 :'( ผมพยายามสอนลูกเรื่องการทำสมาธิ แล้วผมก็เป็นแบบอย่าง แต่ลูกสาวผมเป็นโรคสมาธิสั้น จำอยากนั่งด้วยกันทีไร ก็หลับ แต่ก็นั่งอยู่ด้วยกันเป็นชั่วโมง แนะนำวิธี ที่ใช้ได้ให้ผมหน่อย

วันนี้ผมลองโทรศัพท์ ปรึกษาอาจารย์ครับ สัญญาณโทรศัพท์ไม่มี เหมือนปิดเครื่อง :'(

 :o ถ้าพูดถึงพระไตรปิฏก แล้วผมก็รู้จักครับ
แต่ถ้าพูด ถึง กรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับ กับพระไตรปิฏก เกี่ยวข้องการอย่างไร ?