พิมพ์

[lamai54]

สอบถามผู้รู้ค่ะ

การนั่งปฏิบัติ  จนมีอาการปวดขา เป็นเหน็บ แล้ว เราตามดูรู้ว่าขาปวด
แล้วไปรู้ส่วนใจ  เห็นว่าใจสบาย ใจไม่มีอาการปวด เป็นเหน็บตาม
แล้วก็เลยไปตามดูรู้ลมหายใจ  รู้สึกว่าพอไปดูลมหายใจแล้วมีความสุข มาก ๆ

 
อย่างนี้เรียกว่า  แยกกาย แยกใจ ได้แล้วใช่ไหม

 

[samathi]

การแยกกาย กับ การแยกใจ

จัดเป็น ปัจจยปริคหญาณ เป็น ญาณที่ 2

รู้เหตุปัจจัย ของ กาย และ ใจ

แต่ก่อน จะรู้ ญาณที่ 2 ต้องย้อนกลับไปดู ญาณที่ 1 นามรูปปริจเฉทญาณ

คือ ญาณกำหนดรู้ว่าอะไรคือ รูป ( กาย ) อะไร คือ นาม ( ใจ )

ดังนั้น 2 ญาณนี้จะคล้าย ๆ กัน และ ต่อเนื่องกัน

 

[ธุลีธวัช (chai173)]

การนั่งปฏิบัติ อาการปวดเหน็บ เรารู้   ส่วนใจตามดูรู้ลมหายใจ แล้วมีความสุข มาก ๆ

อย่างนี้เรียกว่า แยกกาย แยกใจ แล้วใช่ไหม

เวทนานั้น ก็ส่วนกายเรื่องของกาย ส่วนใจใส่บริกรรม เพลินรู้อยู่ก็ส่วนใจ อย่่างนี้ชื่อว่าแยกรูป แยกนาม เวทนา

กายเป็นทุกข์ ใจเพลิดเพลินเป็นสุข คุณน้องละมัยได้อย่างนี้ ผมขออนุโมทนา...สาธุ ด้วย ผมเองนั้นก็ผ่านพ้น

ด้วยค้นอย่างนี้เข้าใจได้ด้วยตนเองอย่างนี้ ไม่ภาวนาก็ไม่รู้ ไม่ลองดูก็ไม่เห็น



      เป็นคนมีสาระอย่าผละหนี      
ภาวนามีเป็นศรีไม่หม่นหมอง
รู้หยั่งใจบริกรรมประคับประคอง   
ใจขุ่นข้องได้กระจ่างสว่างเอง.


                                                      ธรรมธวัช.!

[ธัมมะวังโส]

ไม่ใช่นะจ๊ะ เป็นเพียงแต่ จิตทำความเข้าใจ

เหตุ เพราะยังประกอบด้วยสังขารปรุงแต่ง จึงมีเรื่องเปลี่ยนไป เปลี่ยนมาอยู่ในระหว่างนั้น

มิได้ดำเนินจิตไปในญาณ


ไม่ใช่เป็นการแยกกาย แยกใจ อันเป็นญาณ


สรุป ยังไม่ใช่ วิปัสสนาญาณ ... เป็นเพียงแต่ ปรุงแต่งอารมณ์ ด้วยความตรึก นึกคิด


เจริญธรรม