พิมพ์

[บุญเอก]

ชีวิตเหมือนโรงละคร เมื่อก่อนผมไม่ได้ทำงานอาสา ก็ไม่ค่อยรู้หรือเห็นเรื่องพวกนี้

เมื่อไม่กี่วันนี้ ผมได้ไปพักผ่อนหย่อนใจกับเพื่อน เป็นหมู่คณะ ที่อรัญประเทศ

ในขณะที่พวกเรานั่งทานข้าวกันอยู่ที่ร้านอาหาร ก็มีเด็กคนหนึ่งเข้ามาขอทาน จากพวกเรา
โดยบอกว่า หิว เนื้อตัวมอมแมม พูดไทยก็ไม่ชัดน่าจะเป็นเด็กเขมร เราก็เลยให้อาหารกัน
เพราะพวกผู้หญิง สงสารกัน เด็กบอกว่าไม่เอาอาหาร ขอเป็นสตางค์เลยครับ ก็ให้ไปกัน
คนละ 20 บาท ประมาณเกือน 10 คน ก็ได้ไปประมาณเกือบ 200 บาท เพราะว่าไม่มีเศษตังค์ครับ

หลังจากเด็กคนนี้จากไป พวกเราก็นั่งทานข้าวต่อ
แต่การนั่งทานข้าวครั้งนี้ แทนที่จะได้ความสุข กับมีเด็กอีกหลายคน มายืนล้อมรอบแบมือขอเงินกับพวกเรา
จนกระทั่้ง เจ้าของร้านต้องมาไล่เด็กเหล่านี้ไป .............

ผลเแห่งการไม่ให้ เด็กก็พวกนี้ก็พูดเป็นภาษาเขมรดังพอควร
เจ้าของร้านบอกเราว่า....เด็กพวกนี้กำลังให้ของลัีบเราครับ....
จิตเป็นกุศลครั้งแรกของผู้หญิง......เริ่มจะเปลี่ยนเป็นดุ

พอเราทานข้าวออกมา เิดินซื้อของอยู่สักพัก ก็เห็นเด็กคนที่เราให้เงินนั้นกำลังโดนผู้ใหญ่ ตบหัวแล้วเก็บเงินไป พวกเราเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ทำทีว่าเดินซื้อของจึงรู้ว่าผู้ใหญ่คนนี้เป็นคนคุมเด็กมาขอทานมากันเป็นทีมมีรถกระบะมาด้วย ...........โอ้........

การช่วยเด็กพวกนี้ ควรทำอย่างไร เด็กเมื่อโตมาจะเป็นยังไง
ควรเข้าไปจัดการดีไหมครับ เราจะโดนเมื่อเราเข้าไปจัดการ
แต่เราพวกเราก็เลือกแบบชาวบ้าน คือไม่เข้าไปยุ่ง
ถ้าตัดสินใจแบบชาวพุทธ พวกเราควรทำอย่างไร

ตอนนี้ถ้าเป็นเขต พัทยาพวกผมจะแจ้งตำรวจทันทีเลยครับ

[raponsan]

  ปรกติผมจะไม่ให้ทานขอทาน เพราะจะเป็นการส่งเสริมอาชีพนี้
  แต่อีกใจหนึ่งก็สงสาร มีบางคนเท่านั้นที่ผมสงสารแล้วให้

  บางครั้งก็คิดว่า ทำบุญทั้งที่น่าจะทำกับเนื้อนาบุญ
  บางครั้งก็รู้สึกเฉยๆคล้ายๆจะเป็นอุเบกขา

  บางครั้งก็คิดว่า กรรมใครกรรมมัน อย่าไปยุ่งเลย
  ตัวเราเอง ยังเอาตัวไม่รอด

  แม้ผมรู้ว่าพวกขอทานทำผิดกฏหมาย ก็ไม่เคยคิดจะแจ้งตำรวจ
  ใจผมแขว่งไปมาตามกิเลส ไม่มีอะไรแน่นอน
  พยายามที่จะพิจารณาให้เป็นไตรลักษณ์