พิมพ์

[whanjai]

หวานทำงาน ด้าน ครีเอทีฟ โฆษณา

พอหวานมาปฏิบัติ พระกรรมฐาน แล้ว ทำให้หวานได้รับประโยชน์ ดังนี้

ใจร่าเริง ป่วยน้อยลง นอนหลับง่าย ตื่นมาก็แจ่มใส ปลงได้เมื่อเสีย โกรธน้อย ใจน้อยก็น้อยลง เห็นชีวิตที่มีเป็นเรื่องไร้สาระ เป็นต้น


แต่ขณะเดียวกัน ก็ทำให้หวานเสียเปรียบ เพื่อนคู่แข่งการทำงาน

การแต่งตัว การใช้เครื่องประดับ การประทินผิว การตกแต่ง เมื่อก่อนชอบแต่งคะ เพราะเป็นสาวออฟฟิส
ปัจจุบันพอมาแต่งตัวปอน ๆ งานถ่ายแบบ น้อยลงเลยคะ ผจก.บอกว่าถ้าจะทำแบบโฆษณานั่งสมาธิ จะให้หวานถ่าย  ;D ;D ;D

แต่หวานก็พอใจ คะ เพราะว่าเรามีความสุขในการทำงาน ถึงแม้ไม่รุ่งแบบเพื่อน แต่ก็พออยู่ได้
นะ ยิ่งมาดู วีดีโอ บทพิจารณาสังขารที่ พระอาจารย์ ทำไว้ ยิ่งใจ ห่อเหี่ยว เลยคะ

ต้องเท่านี้ก่อนนะคะ จะไปทำงานแล้วคะ

[whanjai]

  พระอาจารย์ ลงจาก mail ให้แล้ว อนุโมทนา

[หลวงพี่เฉย]

คุณโยมหวานมีจิตใจร่าเริง ป่วยน้อยลง นอนหลับง่าย ตื่นมาก็แจ่มใส ปลงได้เมื่อเสีย โกรธน้อย ใจน้อยก็น้อยลง  ตรงนี้นะเป็นผลจากการปฏิบัติธรรมถูกต้องแล้วละนะ อนุโมทนาสาธุด้วย. 
สาระของชีวิตแท้จริงคือการปฏิบัติธรรมเพื่อออกจากสังสารวัฏ    หากคุณโยมหวานเห็นชีวิตที่มีเป็นเรื่องไร้สาระ ก็ทำให้มันมีสาระซะอย่ามัวทำเรื่องไร้สาระ..ก็จะเดินได้ถูกทางไม่หลงทางในการปฏิบัติธรรม
การแต่งตัวของคุณโยมหวาน การใช้เครื่องประดับ การประทินผิว การตกแต่งแบบของคุณโยมหวานนะ  ก่อนอื่นต้องรู้ตัวเราเองให้ชัดแจ้งก่อนว่าก่อนว่า 
**เราแต่งตัวไปนั้นเพื่ออะไรกัน? 
**หรือเราแต่งตัวเพราะตามใจกิเลสหรือเปล่า? 
**หรือว่าเราแต่งตัวเพราะว่ามันเป็นหน้าที่การงานของเรา? 
**หรือว่าถ้าเราไม่แต่งตัวเลยหันมาแต่งตัวปอน ๆ จะเป็นการละเลยหน้าที่การงานหรือเปล่า?
ขอบอกว่า การปฏิบัติธรรมนั้นเป็นเรืองภายใน  ตราบใดที่เรายังต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกธรรมโลกแห่งสมมุติมายานี้  เรื่องภายนอก(หมายถึงการแต่งตัวให้ดูดีนะ)นั้นก็ต้องปฏิบัติตนปล่อยไปตามชาวโลกอย่างนั้นอยู่   อย่าได้สับสนเอามาปนกัน ภายนอกนั้นคนอื่นเขาต้องดูต้องเห็นเรา  แต่ภายในนั้นเขาไม่มารู้มาเห็นอะไรกับเราหรอกนะ.
คุนโยมหวานบอกว่าพอใจ มีความสุขในการทำงาน ถึงแม้ไม่รุ่งแบบเพื่อน แต่ก็พออยู่ได้.
ตรงนี้คุณโยมหวานต้องแยกให้ออกระหว่างคำว่า  ปล่อยวาง กับ ปล่อยทิ้ง สองอย่างนี้ต่างกันมาก
การปล่อยวางนั้น คือการที่เราได้พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว  แต่ผลอาจไม่เป็นที่พอใจ ใช่เรารับมันได้.
การปล่อยทิ้งนั้น คือการไม่กระตือรือร้น ไม่พยายาม ไม่ทำเต็มความสามารถ ทำพอขอไปที  นี่ใช้ไม่ได้.
ถึงตรงนี้แล้วคุณโยมหวานคงพอจะมองเห็นตัวเอง  และตอบคำถามให้ตัวเองได้บ้าง.  ขอความเจริญแบบสุดๆในหน้าที่การงานจงมีแก่คุณโยมหวาน สิ้นกาลนานเทอญ...เจริญพร

[raponsan]

 ขออนุโมทนากับคุณหวานใจ การพอใจกับสิ่งที่ตัวเอง เป็นอยู่ มีอยู่ ผู้รู้เรียกว่า สันโดษ

 ขอนำข้อธรรมในพจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ ของท่านปยุตโต

 มาแสดงให้คุณหวานใจเกิดปิติในธรรมดังนี้ครับ
 
 สันโดษ  ความยินดี, ความพอใจ, ยินดีด้วยปัจจัย ๔ คือ ผ้านุ่งผ้าห่ม อาหารที่นอนที่นั่ง และยา ตามมีตามได้, ยินดีของของตน, การมีความสุขความพอใจด้วยเครื่องเลี้ยงชีพที่หามาได้ด้วยความเพียรพยายามอันชอบธรรมของตน ไม่โลภ ไม่ริษยาใคร;

สันโดษ ๓ คือ

๑.ยถาลาภสันโดษ ยินดีตามที่ได้ คือได้สิ่งใดมาด้วยความเพียรของตน ก็พอใจด้วยสิ่งนั้น ไม่เดือดร้อนเพราะของที่ไม่ได้ ไม่เพ่งเล็งอยากได้ของคนอื่นไม่ริษยาเขา

๒.ยถาพลสันโดษ ยินดีตามกำลัง คือพอใจเพียงแค่พอแก่กำลังร่างกายสุขภาพและขอบเขตการใช้สอยของตน ของที่เกินกำลังก็ไม่หวงแหนเสียดายไม่เก็บไว้ให้เสียเปล่า หรือฝืนใช้ให้เป็นโทษแก่ตน

๓.ยถาสารุปปสันโดษ ยินดีตามสมควร คือ พอใจตามที่สมควรแก่ภาวะ ฐานะ แนว ทางชีวิต และจุดหมายแห่งการบำเพ็ญกิจของตน เช่นภิกษุพอใจแต่ของอันเหมาะกับสมณภาวะ หรือได้ของใช้ที่ไม่เหมาะกับตนแต่จะมีประโยชน์แก่ผู้อื่น ก็นำไปมอบให้แก่เขา เป็นต้น


 คุณหวานใจ ต้องแยกเรื่องงานและปฏิบัติธรรมออกจากกัน  หน้าที่ของคุณหวานใจจำเป็น
 ต้องสวยใส ดูดีอยู่เสมอ ก็ต้องปฏิบัติไปตามนั้นครับ
 
      "ความสวยใส ดูดีอยู่เสมอ"ขอให้ถือว่าเป็นเพียง "สิ่งที่ถูกรู้ถูกดูเท่านั้น"(สักแต่ว่ารู้)
      แต่อย่าไปยึดติดหรือหลงไปกับมัน
      สันโดษแล้ว ก็สวยได้นะครับไม่ผิดกติกา
      ยกเว้นก่อนไปทำงานได้อาราธนาศีล ๘ เอาไว้
      แต่คิดว่าคุณหวานใจน่าจะถื่อแค่ศีล ๕

      ขอยุติการคุยเอาไว้เท่านี้นะครับ
      ขอให้คุณหวานใจสวยแบบเบญจกัลยาณีตลอดไป