พิมพ์

[หมวยจ้า]

ก่อนอื่น หากตั้งผิดหมวด ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วยนะครับ

เพียงแต่อยากจะแบ่งปันประสบการณ์ให้ทุกท่านได้รับรู้เท่านั้นเอง เพราะหมวดนี้น่าจะตรงจุดมากกว่า

เรื่องมันเริ่มจากตรงที่ว่า...

ผมไปเดินซื้อของที่โลตัส พระราม2 ตามปกติ (วันพุธที่ 29 ตุลาคม เวลาประมาณ 6โมงเย็น ไม่เกิน1ทุ่ม)

พอซื้อเสร็จ ก็เอาของไปฝาก แล้วก็ขึ้นชั้นสองไปนั่งกินข้าวที่ฟู๊ดคอร์ทด้านบน

นั่งกินซักแป๊บ ก็มีชายคนนึงเดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆผม แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ

เพราะกำลังเมามันส์กับข้าวมันไก่ตรงหน้า

อีกซักประมาณ2นาที ก็มีเด็กผู้ชายคนนึงมานั่งกับเค้า คาดคะเนจากสายตา ก็คงไม่เกิน ม.2-3

แต่ผมก็ยังไม่สนใจ เพราะน้ำแกงในถ้วยยังไม่หมด ตั้งหน้าตั้งตาซดต่อไป

แต่บทสนทนาของทั้งสองก็ลอยมาเข้าหูโดยไม่ตั้งใจ ไม่รู้ว่าแถวนั้นมันเงียบ หรือคู่นั้นเขาพูดดัง

ซึ่งจับใจความได้ประมาณนี้

พ่อ: เป็นไงบ้างลูก ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนะ เตรียมตัวรึยัง?

ลูก: ก็ไม่เป็นไง แล้วพ่อเรียกผมออกมาหาทำไม?

พ่อ: อ๋อ นี่ไง พ่อซื้อiPod ที่ลูกอยากได้มาให้แล้วนะ

ลูก: เหรอ?? อย่างพ่อน่ะเหรอจะซื้อiPodให้ผมได้ มีเงินรึไง ของปลอมมากกว่ามั้ง

ผมก็คิดในใจ "อ้าว ไอ้เด็กเวรนี่ ดูมันพูดเด่ะ" แต่ผมเห็นสีหน้าคุณพ่อเริ่มแป้วแล้วอ่ะนะ

พ่อ: พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นคนขายเขาบอกว่าใช่ ก็น่าจะใช่ล่ะนะ

ลูก: ไหน เอามาให้ผมดูหน่อย

งวดนี้ ผมอดที่จะไม่หันไปมองไม่ได้ เพราะอยากรู้ว่า ใครที่จะเป็นคนหน้าแหก

แต่พอเห็นลายกล่องโผล่ออกมาจากถุง ผมก็รู้สึกสงสารคุณพ่อขึ้นมาจับใจ

พอไอ้เด็กคนนั้นเปิดกล่องดู มันก็ทำตาขวางใส่พ่อมันทันที

ลูก: นี่มันของปลอม!!! พ่อไม่รู้จักiPodรึไง มันใช่แบบนี้ซะที่ไหน!!! ผมเคยเห็นรุ่นพี่เปิดให้ดูในเว็บพันทิปบ่อยๆ หน้าตามันต้องไม่ใช่แบบนี้!!! (อ้าว เวร พาดพิงๆ)

พ่อ: พ่อขอโทษ...พ่อไม่รู้จริงๆ พ่อก็แค่เห็นลูกอยากได้ พอเลยซื้อให้ แต่ว่า มันก็ฟังเพลงได้นะ ดูหนังก็ได้ อย่างที่ลูกต้องการเลยไง

แล้วคุณพ่อก็พยายามหยิบเครื่องมากดนู่นกดนี่ให้ไอ้คุณลูกดู ว่ามันก็ใช้ได้อย่างที่บอก

แต่ไอ้คุณลูกก็ยังไม่เลิกรา

ลูก: พ่อซื้อมาเท่าไหร่?

พ่อ: พะ...พันห้า

ลูก: ของจริงน่ะเป็นหมื่น อย่างพ่อไม่มีปัญญาซื้อให้ผมได้หรอกน่ะ ถ้าจะเรียกผมออกมาแค่นี้ คราวหลังไม่ต้อง เสียเวลาเล่นเกมกับเพื่อน!!!

แล้วไอ้คุณลูก มันก็ลุกขึ้นปึงปัง แล้วเดินกระแทกโต๊ะหายไปเลย แล้วผมได้ยินมันพูดตอนเดินผ่านผมไป

"โด่เอ้ย มีปัญญาซื้อแค่ของเก๊ ยังจะมีหน้าเอามาให้อีก" ดูมัน...

ผมหันมาดูคุณพ่อ ที่กำลังบรรจงเก็บของทั้งหมดใส่กล่อง พร้อมกับน้ำตาที่กำลังเอ่อ และเท่าที่ผมสังเกตดู

ลักษณะของคุณพ่อคนนี้ คงจะไม่ได้มีเงินทองมากมายนัก เพราะฉะนั้นเงิน1,500 ก็แปลว่ามันเยอะมาก

แล้วดูลูกชายทำกับเขาสิ เฮ้อ~

เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้แหละครับ แต่ประเด็นที่ผมอยากจะเสนอ มันอยู่ตรงที่ว่า

ถึงเราจะรู้มากหรือเชี่ยวชาญแค่ไหน ก็ไม่ควรไปทำให้ความรู้สึกหวังดีของคนอื่นต้องเจ็บปวดเลยนะครับ

ยังไง คนที่เขา"ไม่รู้" ก็แปลว่าเขา"ไม่รู้จริงๆ"

ขอบคุณที่ทนอ่านนะครับ ^^
 

[Whan]

อ่านแล้วสงสารพ่ออ่ะ

ไม่ใช่ประเด็นที่ว่าไม่รู้จัก ipod นะคะ

แต่สงสารที่มีลูกแบบนนี้อ่ะคะ เฮ้อ เศร้าแทน