พิมพ์

[axe]

มันเป็นตอนเช้าเวลาประมาณ 08.30 น. ที่วุ่นวายเอาการ   เมื่อสุภาพบุรุษสูงอายุท่านหนึ่งในวัย  80 กว่ามารับบริการแพทย์ตัดไหมจากแผลที่หัวแม่มือ  และบอกว่าขอให้รีบหน่อย  เพราะมีนัดตอน  09.00 น.
 
เมื่อผมตรวจร่างกายตามปกติเสร็จ  ผมก็ขอให้นั่งรอ  โดยผมรู้ว่า  อย่างไรเสีย  ก็ไม่หนีหนึ่งชั่วโมงกว่า  ที่จะถึงคิว  ผมเห็นสุภาพบุรุษท่านนี้  ดูนาฬิกาหลายครั้งอย่างกระสับกระส่าย
 
ผมว่างอยู่พอดีจึงเข้าไปดูแผล ให้  เมื่อตรวจดูก็เห็นเป็นปกติ ผมจึงเดินไปหารือกับหมอคนหนึ่งที่ให้บริการอยู่   เอายาและวัสดุมาทำแผลให้
 
ขณะที่ตัดไหมอยู่ผมก็ถามว่า  มีนัดกับหมออีกคนหรือจึงดูรีบร้อน
 
สุภาพบุรุษท่านนี้ตอบว่าไม่หรอก  แต่จำเป็นต้องรีบไปเนิร์ซซิ่งโฮมเพื่อกินอาหารเช้ากับภรรยา
 
ผมก็ถามถึงสุขภาพของภรรยา
 
ก็ตอบว่าภรรยาอยู่ที่นั่นมานานพอควรแล้ว  และเธอเป็นโรค Alzheimer's
 
ขณะที่คุยกันผมก็ลองถามดูว่า  เธอจะรู้สึกกังวลเป็นทุกข์ไหมถ้าไปสายสักหน่อย
 
สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่า  เธอไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร  เธอจำผมไม่ได้มา 5 ปีแล้ว
 
ผมรู้สึกแปลกใจจึงถามว่า  'แล้วคุณก็ยังไปทุกเช้า  ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็ตาม'
 
สุภาพบุรุษสูงอายุยิ้มและตบเบาๆ บนมือผมและพูดว่า 'ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร'
 
ผมต้องกลั้นน้ำตา  ขณะที่เดินจากไป  ขนบนแขนผมลุกชันและคิดว่า

           'นั่นคือความรักอย่างที่ผมต้องการในชีวิต'
ความ รักที่แท้จริงไม่ใช่เรื่องของกายภาพหรือโรแมนติก  ความรักที่แท้จริง  คือการยอมรับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันได้เป็นมาตลอด  รวมทั้งที่จะเป็น
           และที่จะไม่เป็นด้วยคนที่มีความสุขที่สุด  ไม่จำเป็นว่าจะต้องมีสิ่งดีที่สุดของทุกสิ่ง  เขาเพียงทำสิ่งที่เขามีอยู่ให้ดีที่สุด  ผมขอบอกว่า
         'ชีวิตไม่ใช่เรื่องของการทำอย่างไรให้รอดจากพายุฝน  แต่เป็นเรื่องของการจะเล่นน้ำฝนอย่างไร'
          (Life  is not about how to survive the storm, but how to dance in  the rain)

[axe]

[axe]

[สาวิตรี]

นึกว่า นำเสนอเรื่องเด็กแฝด

มาตอนท้าย กลายเป็นภาพคนแ่ก่

ต้องการสื่อ อะไร กันจ๊ะ .....