พิมพ์

[raponsan]

"ภาษามคธ" เป็นภาษาทั่วไปของสัตวโลก

             
   (ยกมาแสดงบางส่วน)...ก็แลครั้นท่านกล่าวแล้ว จึงกล่าวคำในที่นี้ต่อไปอีกว่า ธรรมดาว่า สัตว์ทั้งหลายก็ย่อมเรียนภาษา ดังนี้.
    จริงอยู่ มารดาและบิดาให้ลูกน้อยนอนที่เตียงหรือที่ตั้งในเวลาที่ลูกยังเป็นทารก แล้วพูดซึ่งกิจนั้นๆ เด็กทั้งหลายย่อมกำหนดภาษาของมารดาหรือของบิดาว่า คำนี้ผู้นี้กล่าวแล้ว คำนี้ผู้นี้กล่าวแล้ว เมื่อกาลผ่านไปๆ พวกเด็กย่อมรู้ภาษาแม้ทั้งหมด.

    มารดาเป็นชาวทมิฬ บิดาเป็นชาวอันธกะ เด็กที่เกิดแต่ชนทั้งสองนั้น ถ้าเขาฟังถ้อยคำของมารดาก่อน เขาจักพูดภาษาทมิฬก่อน ถ้าฟังถ้อยคำของบิดาก่อน เขาจักพูดภาษาชาวอันธกะก่อน.
    แต่เมื่อไม่ได้ฟังถ้อยคำของชนแม้ทั้งสอง ก็จักกล่าว (พูด) ภาษาของชนชาวมคธ.
    ทารกแม้ใดเกิดในป่าใหญ่ไม่มีบ้าน คนอื่นชื่อว่ากล่าวอยู่ไม่มีในป่าใหญ่นั้น ทารกแม้นั้น เมื่อจะยังวาจาให้ตั้งขึ้นตามธรรมดาของตน ก็จักกล่าวภาษาของชนชาวมคธนั่นแหละ.

    ภาษาของชนชาวมคธเท่านั้นหนาแน่นแล้ว (มากมาย) ในที่ทั้งปวง คือ
          ๑. ในนิรยะ (นรก)
          ๒. ในกำเนิดแห่งสัตว์ดิรัจฉาน
          ๓. ในปิตติวิสัย (กำเนิดเปรต)
          ๔. ในมนุษยโลก
          ๕. ในเทวโลก

     

    ในภาษาของสัตว์ทั้งหลาย ภาษา ๑๘ อย่างนอกจากภาษาของชนชาวมคธ มีภาษาของคนป่า ของชาวอันธกะ ของชาวโยนก ของทมิฬตามที่กล่าวแล้วเป็นต้น ย่อมเปลี่ยนแปลงไป ภาษาของชนชาวมคธ กล่าวคือ เป็นโวหารของพรหม เป็นโวหารของพระอริยะตามความเป็นจริง ภาษานี้ภาษาเดียวเท่านั้นไม่เปลี่ยนแปลง.
    แม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเมื่อจะทรงยกพระไตรปิฎก คือ พระพุทธพจน์ขึ้นสู่แบบแผน ก็ทรงยกขึ้นด้วยภาษาของชนชาวมคธนั่นแหละ.

   

    ถามว่า เพราะเหตุไร.?
    ตอบว่า ก็เพราะเพื่อจะนำมาซึ่งอรรถ (ประโยชน์) ได้โดยง่าย.

    จริงอยู่ การเข้าถึงคลองกระแสแห่งพระพุทธพจน์ที่ยกขึ้นสู่แบบแผน ด้วยภาษาแห่งชนชาวมคธย่อมเป็นการมาอย่างพิสดารแก่ผู้บรรลุปฏิสัมภิทาทั้งหลาย.
    คือว่า เมื่อกระแสแห่งพระพุทธพจน์นั้นสักว่า ผู้บรรลุปฏิสัมภิทาสืบต่อแล้วนั่นแหละ อรรถย่อมมาปรากฏนับโดยร้อยนัยพันนัย.
    ก็การที่บุคคลท่องแล้วๆ เรียนเอาซึ่งพระพุทธพจน์ที่ยกขึ้นสู่แบบแผนด้วยภาษาอื่นมีอยู่
    แต่ชื่อว่า การบรรลุปฏิสัมภิทาของปุถุชน เพราะเรียนเอาพุทธพจน์นั้นแม้มาก ย่อมไม่มี.
    พระอริยสาวกผู้ไม่บรรลุปฏิสัมภิทาหามีไม่....ฯลฯ.....


ที่มา : อรรถกถา วิภังคปกรณ์ ปฏิสัมภิทาวิภังค์ สุตตันตภาชนีย์
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=35&i=777
อ่านเนื้อความในพระไตรปิฎกได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=35&A=10060&Z=10069
ขอบคุณภาพจาก : http://www.web-pra.com/ , http://www.dmc.tv/

[ธัมมะวังโส]

ภาษา มาคธี เป็น ภาษา รูปปรมัตถ์ ใช้ หมู่สัตว์ที่ เป็น โอปปาติกะ เป็นส่วนใหญ่ เรียกว่า ภาษาใจ รับรู้ด้วย ภาษาใจ อักขระเกิดได้ เห็นได้ ด้วยใจเป็นสื่อกลาง ภาษา นี้เรียกว่า ภาษา แห่งความปรารถนา

   โดยปกติ เวลาเรา ฟังเพลง ฟังสวด พูดคุย สนทนา ด่าทอ ด้วยความกราดเกรี้ยว แม้ไม่ต้องเปล่งเสียง ออกไป อีกผู้หนึ่งก็สามารถ รับรู้อารมณ์นั้นได้ อันนี้เรียกว่า ผัสสะแห่ง มาคธี

   เพราะธรรมดา ในเสียง มีแต่เพียง คลื่น สูง คลื่น ต่ำ แต่ มนุษย์ กำหนด เสียงนั้นให้เป็น รูปบัญญัติ พาลถึงนำเสียงสื่อท่าทางต่าง ๆ ลงไปที่สัตว์ เพื่อให้ สัตว์ เข้าใจใน รูปบัญญัติ แบบที่ตัวมนุษย์เข้าใจ นั่นเอง

   อันที่จริง เรื่องนี้ ยังมีความซับซ้อน อยู่ อีกหลายประการนะ

     

[PRAMOTE(aaaa)]

ขออนุโมทนาสาธุ ครับ