เรื่องของ “บุญมี กับ กรรมบัง”
เพื่อนสองคนนี้รักกันมาก
เพื่อนคนหนึ่งชื่อบุญมี บุญมีเป็นผู้มีปัญญาแบบปิ๊งปั้งเลย
ส่วนกรรมบังจะทึบๆ ทื่อๆ แต่สองคนนี้เป็นเพื่อนซี้กัน
เพราะฉะนั้นกรรมบังมีอะไรก็จะปรึกษาบุญมี
เพราะว่าเชื่อในสติปัญญาของบุญมี
มีอยู่วันหนึ่ง กรรมบังก็มาเล่าให้บุญมีฟังว่า
“ฉันเบื่อจังเลย อึดอัดมากด้วย
ห้องที่ฉันอยู่เนี่ยมันเล็กนิดเดียว
เงินก็มีอยู่แค่นี้ ที่จะไปเช่าห้องอยู่ก็มีอยู่แค่นี้
แต่ไม่ชอบเลย ห้องมันเล็ก
ทำยังไงเงินที่มีอยู่นี่ ถึงจะไปเช่าห้องได้ใหญ่กว่านี้”
บุญมีพอได้ยินเพื่อนก็เลยถามกลับไปว่า
“แล้วเงินมีเท่าไหร่”
กรรมบัง : “มีอยู่ 500 เนี่ย”
บุญมี : “500 หรอ ตอนนี้เช่าห้องแล้วใช่ไหม”
กรรมบัง : “เช่าไปแล้ว”
บุญมี : “แล้วเหลือเท่าไหร่”
กรรมบัง : “เหลือ 500 เนี่ย กินทั้งเดือนเลย
บุญมี : “อืม เอางี้ๆ ไปซื้อแพะตัวหนึ่ง”
กรรมบัง: “ซื้อแพะ? ตัวนึง 200 เลยนะ?”
บุญมี : “อืม ไปซื้อแพะมา เอาตัวผู้นะ ต้องตัวผู้ด้วย”
กรรมบัง : “ซื้อมาทำไม เดี๋ยวเงินหมด”
บุญมีก็หันไปมองหน้าแบบจ้องตา
กรรมบัง : “โอเคๆๆๆ”
…ก็เดินไปซื้อแพะ…
กรรมบัง : “ซื้อมาแล้วทำยังไง?”
บุญมี : “ก็เอาไปเลี้ยง”
กรรมบัง : “หา?? เลี้ยงที่ไหน อยู่ห้องพัก”
บุญมี : “เออ ก็เลี้ยงในห้องนั่นแหละ”
กรรมบัง : “เอ้า?”
บุญมี : “เออเลี้ยงไปเหอะ ถามอยู่นั่นล่ะ”
ก็เอาแพะเข้าไปเลี้ยง
ตกกลางคืนแพะก็เดินไม่หยุด
ทั้งฉี่ ทั้งขี้ ทั้งเยี่ยว ทั้งวิ่งจะออกไปข้างนอก
ไปมาจับขังไว้ในห้องสี่เหลี่ยม
โอย…ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนกัน
รำคาญก็รำคาญ เหม็นก็เหม็น ห้องก็เล็กอยู่แล้ว
เที่ยวนี้ทำไมทำอย่างนี้ เจ็บใจ นอนแค้นทั้งคืน
ตื่นมาก็ลากแพะไปหาบุญมีแต่เช้าเลย
(ตาโหลเลยเมื่อคืนไม่ได้นอน)
ไปถึงก็ต่อว่าไม่หยุดเลย
บุญมีก็นั่งฟังอยู่พักหนึ่ง
พอเห็นเพื่อนพูดจนเหนื่อยแล้วด่าเสร็จแล้ว
บุญมี : “อืม แล้วจะเอาไงล่ะ”
กรรมบัง : “ก็ใช่สิ! แล้วจะเอายังไงเนี่ย!”
บุญมี : “เอางี้ ไปซื้อตัวเมียอีกตัวหนึ่ง”
กรรมบังยั้วสุดขีดเลย
กรรมบัง : “นี่พูดจริงพูดเล่นเนี่ย”
บุญมี : “พูดจริง เคยพูดเล่นที่ไหน”
กรรมบัง : “นี่จะแกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย?”
บุญมี : “ไม่แกล้ง แล้วเหลือตังค์เท่าไหร่ล่ะ”
กรรมบัง : “ก็เหลือ 300 เนี่ย ซื้อไปแล้ว 200”
บุญมี : “ไปซื้อตัวเมียนะ เที่ยวนี้ตัวเมีย”
กรรมบัง : “ทำไมต้องตัวเมีย??”
บุญมี : “เออ ตัวเมียนั่นแหละ”
…ก็ไปตลาด เพราะเชื่อบุญมี…
ไปได้มาอีกตัว เลยเหลือร้อยเดียวเลยทีนี้
ลากกลับมาพะรุงพะรังสองตัว
ตกกลางคืนลากเข้าห้องอีก โอ๊ยทีนี้
ตัวเดียวก็จะแย่แล้ว ทีนี้ตัวผู้ได้ตัวเมียเลย
ยุ่งกันใหญ่เลยในห้อง มันวุ่นวายมาก
ทั้งขี้ทั้งเยี่ยวเต็มไปหมด
รำคาญสุดๆ กว่าเดิมทีนี้
ไม่ต้องหลับไม่ต้องนอน มันเดินย่ำเอาเลย
เช้ามานี่แค้นสุดๆ ลากไปทั้งคู่เลยด้วยความแค้น
กระชากลากถูกไปหาบุญมี
แล้วทีนี้ว่าด่าแล้วก็สาธยายความทุกข์ให้ได้ฟัง
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง เป็นชั่วโมง
จนเหนื่อย ถามจะเอายังไงทีนี้
บุญมี : “เอาอย่างนี้ละกัน ขอโทษที เอาไปขายเหอะ”
กรรมบัง : “หา?? เอาไปขายหรอ
เหลือตัวละร้อยยังไม่รู้จะได้รึเปล่า”
บุญมี : “เออ ขายไปเหอะถ้างั้น”
กรรมบัง : “อะไร! ทีหลังไม่ฟังแล้ว! แกล้งกันรึเปล่า”
บุญมี : “ขอโทษที ไปขายเหอะไป”
แล้วบุญมีก็เดินหลบเข้าบ้านไปเลย
กรรมบัง : “อื้มมมม…”
ก็ลากแพะไปตลาด ไปนั่งขายอีก
กว่าจะมีคนซื้อ ขายได้ตังค์มาตัวละ 100
ซื้อมาตัวละ 200 ขาดทุนเฉยๆ เลย
เหลือตัวละร้อย ขาดทุนไปสองร้อย
แค้นเพื่อน ใจอกุศลเลย
กลับบ้าน ไม่ไหวแล้ว เพลีย
ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาสองคืน
พอเปิดห้องโอโห… ขี้แพะเต็มไปหมด
ล้างห้องกว่าจะหมด
พอล้างเสร็จก็เอนตัวลงนอนเลย
“เฮ้อออ… ห้องค่อยกว้างขึ้นหน่อย…
เอาแพะไปขาย ค่อยหลับสบายหน่อย…”
…พึ่งรู้สึกว่าห้องมันกว้างขึ้น…
…แล้วก็นอนหลับอย่างมีความสุข…
กรรมบังเอ๋ย… เจอบุญมีเล่นซะห้องกว้างเลย
เสียไป 200 ห้องกว้างเลย
เห็นหรือยังการทำห้องให้กว้างโดยใช้ปัญญา
เพราะอะไรรู้ไหม
ผมลองให้ท่านคิดดูให้เป็นธรรมะ
แสดงว่ามันต้องมีสภาพธรรมอยู่ข้างใน
เพราะจิตทุกคนมีโมหะ(ความหลง) แต่เราไม่เห็นเลย
ผมถามความรู้สึกวันแรกที่ท่านเรียนจบ
แล้วท่านเข้าไปสมัครงาน
สมมุติว่าตอนนี้แล้วกัน
เขาบอกว่าปริญญาตรีจะได้หมื่นห้า
เราเรียนมาก็มีแต่เสียเงินค่าเทอม
จบปริญญา นี่ครั้งแรกจะได้เงินเดือนแล้ว
เจ้านายบอก “หมื่นสี่ เอาไหม ทดลองงานก่อน”
“เอา”
เพราะเราจะได้เงินตั้งหมื่นสี่
เราไม่เคยได้เงินเดือนมาก่อน นี่คือเงินเดือนที่เราจะได้มาฟรีๆ
เราทำงานไปได้เงินเดือนเดือนแรก
ดีใจมาก หมื่นสี่
เดือนที่สอง ได้มาอีกหมื่นสี่
เราก็เริ่มไปซื้อข้าวซื้อของ
เดือนที่สาม ได้หมื่นสี่
เพราะยังอยู่ใน Probation (ช่วงทดลองงาน)
พอถึงช่วงพ้นโปร นึกว่าจะได้หมื่นห้า
เจ้านายบอก
“งานของคุณแค่นี้ เอาไปแค่หมื่นสี่ละกัน จะเอาไม่เอา?”
“เฮ้ย โกงฉันพันนึง”
เอาล่ะมันโกงฉันพันนึงล่ะ
แล้วถ้าเขาบอกว่า
“ตกลงเราจ้างได้แค่หมื่นสาม”
…นี่มันโกงเรานะเนี่ย…
“ถ้าไม่เอาคุณก็คงต้องออกไป”
…งั้นออก…
กลับไปอยู่ที่ศูนย์
…ไม่ได้ มันโกงเรา…
เพราะว่าทุกครั้งจิตจะไปเกาะ
เกาะ เกาะ เกาะ
แล้วมันไม่ยอมรีเซ็ตตัวเองกลับมาที่ศูนย์
มนุษย์จึงมีแต่ความโลภ
แล้วก็อยากได้เพิ่มขึ้น อยากได้เพิ่มขึ้น
เพราะจิตไม่ยอมรีเซ็ตตัวเองกลับมาที่ศูนย์
ถ้าจิตรีเซ็ตตัวเองกลับมาที่ศูนย์เมื่อไหร่
ทุกบาททุกสตางค์ จะกลายเป็นได้ฟรีทุกขณะ
ตลอดการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้
คนๆ นั้นจึงมีความสุข
เรียบเรียงจากเรื่องเล่าในคอร์สปฏิบัติธรรม
มัคคานุคาเข้ม ที่ชื่อคอร์สว่า “ไฟลุกกลางหอธรรม”
ธรรมบรรยายโดย อาจารย์ประเสริฐ อุทัยเฉลิม
ผู้เขียน
หัวข้อ: เรื่องของบุญมี กับ กรรมบัง ส่วนตัวเรานั้น กรรมบัง หรือ บุญยังมี (อ่าน 1409 ครั้ง)