พิมพ์หน้านี้ - การเข้า สุญญตา สมาบัติ / สุญญตา วิหารสมาบัติ / มหาวิหารสุญญตาสมาบัติ

แม่บท -อนิจฺจโต มนสิกโรโต ขยโต สงฺขารา
อุปฏฺฐหนฺติ ทุกฺขโต มนสิกโรโต
ภยโต สงฺขารา อุปฏฺฐหนฺติ อนตฺตโต มนสิกโรโต
สุญฺญโต สงฺขารา อุปฏฺฐหนฺตีติ

เมื่อบุคคล มนสิการโดยความไม่เที่ยง สังขาร ปรากฏ โดยความสิ้นไป
เมื่อบุคคล มนสิการโดยความเป็นทุกข์ สังขาร ปรากฏ โดยความเป็นภัย
เมื่อบุคคล มนสิการโดยความเป็นอนัตตา สังขาร ปรากฏ โดยความเป็นสุญญตา ( ว่างเปล่า )

(http://www.madchima.org/kid/images/bot-39.jpg)

วันนี้จะได้มาแสดงวิธีการ เข้า สุญญตา สมาบัติ , สุญญตา วิหาร สมาบัติ , และ มหาวิหาร สุญญตา สมาบัติ

ทั้ง 3 ชื่อ นี้ มีชื่อแตกต่างกัน โดยสถานะ ลำดับบุคคล แต่เหมือนกัน ตรงที่ อาศัย สุญญตา และการเจริญ สุญญตา นั้นจัดเป็น สังขารุเปกขาญาณ ญาณเพื่อพิจารณาการวางเฉยต่อสังขาร เป็นการละดับสังขารใน วัฏฏจักร
แม่บทย่อย- สุญฺญโต โลกํ อเวกฺขสฺสุ โมฆราช สทา สโต
อตฺตานุทิฏฺฐึ โอหจฺจ เอวํ มจฺจุตโร สิยา
เอวํ โลกํ อเวกฺขนฺตํ มจฺจุราชา น ปสฺสตีติ
ขุ. จู. ๓๐/๒๔๕

พระโยคาวจร ผู้เจริญ บริกรรม ภาวนา โดย มนสิการ อนัตตา เมื่อสภาวะ แห่งธาตุรู้ปรากฏ ย่อมทรงความว่าง ชื่อว่า กระแสแห่งความว่าง นั้นชั่วระยะหนึ่ง แห่ง สมาธิโลกุตตระนั้น ในขณะนั้น โดย มนสิการ สุญญตา 2 4 6 และ 10 ชื่อว่า สุญญตา สมาบัติ ( เพราะไม่มีที่อยู่ )

แม่บทย่อย - สุญญตาวิหารธรรม หมายถึงการอยู่ด้วยสุญญตผลสมาบัติ ตั้งแต่ พระโสดาปัตติมรรค จนถึง พระอรหัตผล (ม.อุ.อ. ๓/๔๓๘/๒๕๕)

พระโสดาบัน ปัตติมรรค ผู้ มนสิการ อนัตตา เมื่อสภาวะแห่งดวงตาเห็นธรรมปรากฏ ย่อมทรงความว่าง ชื่อว่า ผู้เห็นอนัตตลักขณะเบื้องต้น นั่นชั่วระยะหนึ่ง แห่ง สมาธิโลกุตตระ 1 ทิวา บ้าง 1 ราตรี บ้าง ในขณะนั้น โดย มนสิการ สุญญตา 12 ชื่อว่า สุญญตา วิหาร สมาบัติ ( เพราะมีที่อยู่แห่งความว่าง )

แม่บทย่อย - ภิกฺขุ เอวํ ปชานาติ อชฺฌตฺตํ สุญฺญตํ โข เม มนสิกโรโต อชฺฌตฺตํ สุญฺญตาย จิตฺตํ ปกฺขนฺทติ ปสีทติ สนฺติฏฺฐติ วิมุจฺจตีติ ฯ อิติห ตตฺถ สมฺปชาโน โหติ ฯ โสพหิทฺธา สุญฺญตํ มนสิกโรติ ฯ โส อชฺฌตตพห ฺ ิทฺธา สุญฺญตํ มนสิกโรติ ฯ โส อาเนญฺชํ มนสิกโรติ
(สุ ม. อุปริ ๓๔๗/๒๓๗ )

พระโสดาบัน ปัตติผล ผู้ มนสิการ อนัตตา เมื่อธรรมจักษุปรากฏ อย่างเด่นชัด ย่อมทรงความว่าง ชื่อว่า ผู้เห็นลักษณะแห่งอนัตตา โดยความเป็นจริง นั้น ตลอด 1 ทิวา 1 ราตรี หรือ 1 ราตรี 1 ทิวา แห่งสมาธิโลกุตตระ ในขณะนั้น โดย มนสิการ สุญญตา 42 ชื่อว่า มหาวิหาร สุญญตา สมาบัติ ( เพราะเป็นผู้เข้ากระแสแห่งสุญญตา ไม่มีวันพลัดไป สู่อบายภูมิ 4 อีกต่อไป )

จักกล่าวว่า การเจริญ สุญญตา สมาบัติ เป็นไปเพื่อ การเข้าสู่ความเป็น พระอรหัตผล โดยประการเดียวนั้นก็หามิใช่เลย ทีเดียว แต่ การเจริญ สุญญตาสมาบัติ ย่อมผ่าน ความเป็น พระสกทาคามี และ พระอนาคามี อย่างฉับพลัน คือ การเป็น พระสกทาคามี และ พระอนาคามี เพียงชั่วขณะหนึ่ง ดังนั้นจึงกล่าวว่าผู้เข้าสุญญตา ได้นั้น มีธรรมเป็นแก่นสาร เพื่อ พระอรหัตตผล นั่นเองแต่ก็ไม่ถูก ซะทีเดียวก็ไม่ได้ เพราะการบรรลุธรรมย่อมเป็นไปตามลำดับ แต่ ลำดับเกิดขึ้นอย่างไว และรวดเร็ว จึงดูเหมือนไม่ผ่านลำดับ นั่นเอง ผู้เจริญ สุญญตา ย่อมถึงการบรรลุธรรมชื่อว่า พระวิสุทธิ( พระอรหันต์ ) ก็เพราะความไวอย่างฉับพลันนั่นเอง

พระปัญจวัคคีย์ ทั้ง 5 มี พระอัญญาโกณฑัญญะ ได้ด้วยดวงตาเห็นธรรม เป็นพระโสดาบัน ในวันแรก ที่ได้รับฟังพระธรรมเทศนา ครั้นถัดมา อีก 4 วัน ที่เหลือจึงบรรลุเป็น พระโสดาบัน ทั้งหมดเสมอกัน ( นับรวมทั้งสิ้น 5 วัน หลังจากฟังธรรม สูตรที่ 1 ) พระพุทธเจ้า ได้ทรงตรัสแสดง อนัตตลักขณสูตร ก็คือ ลักษณะของสุญญตา 42 ประการ เมื่อพระปัญจวัคคีย์ ครั้นฟังธรรมจบ เจริญเข้า มหาวิหารสุญญตาสมาบัติ จึงบรรลุเป็นพระอรหันต์ ในไม่ช้าไม่นานนั่นเอง

เนื้อหา การเจริญ สุญญตา
โปรดอ่านต่อที่ลิงก์ นี้

วิธิการเจริญ สุญญตา สมาบัติ / สุญญตา วิหาร สมาบัติ / มหาวิหาร สุญญตา สมาบัติ ( ห้องศิษย์สายตรง )
http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=21479. (http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=21479.)

(http://serichon.vzatv.com/wp-content/uploads/2015/03/zzz_6740x.jpg)

อานนท์ หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรม อย่างนี้ จิตย่อมน้อมไป เพื่อการเดินจงกรม ภิกษุนั้นจึงเดินจงกรมด้วยหวังว่า ‘บาปอกุศลธรรมคืออภิชฌาและโทมนัส จักครอบงำเราผู้เดินจงกรมอยู่อย่างนี้ไม่ได้

ภิกษุนั้นชื่อว่าเป็นผู้มีสัมปชัญญะ๑ในการเดินจงกรมนั้น ด้วยอาการอย่างนี้

หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อมน้อมไปเพื่อการยืน ภิกษุนั้นจึงยืนด้วยหวังว่า ‘บาปอกุศลธรรมคืออภิชฌาและโทมนัส จักครอบงำเราผู้ยืนอยู่แล้วอย่างนี้ไม่ได้’

ภิกษุนั้นชื่อว่าเป็นผู้มีสัมปชัญญะในการยืนนั้น ด้วยอาการอย่างนี้

หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อมน้อมไปเพื่อการนั่ง ภิกษุนั้นจึงนั่งด้วยหวังว่า ‘บาปอกุศลธรรมคืออภิชฌาและโทมนัส จักครอบงำเราผู้นั่งอยู่แล้วอย่างนี้ไม่ได้’

ภิกษุนั้นชื่อว่าเป็นผู้มีสัมปชัญญะในการนั่งนั้น ด้วยอาการอย่างนี้

หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อมน้อมไปเพื่อการนอน ภิกษุนั้นจึงนอนด้วยหวังว่า ‘บาปอกุศลธรรมคืออภิชฌาและโทมนัส จักครอบงำเราผู้นอนอยู่อย่างนี้ไม่ได้’

ภิกษุนั้นชื่อว่าเป็นผู้มีสัมปชัญญะในการนอนนั้น ด้วยอาการอย่างนี้

พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ [๓. สุญญตวรรค] ๒. มหาสุญญตสูตร

สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

กรรมฐาน มัชฌิมา => ถามตอบ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับ กรรมฐาน => ข้อความที่เริ่มโดย: ธัมมะวังโส ที่ มิถุนายน 03, 2016, 05:15:34 pm