พิมพ์

[หมิว]

ฉิคคฬสูตรที่ ๑
ว่าด้วยความเป็นมนุษย์ยาก



            [๑๗๔๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษโยนแอก ซึ่งมีช่องเดียวลงไปใน
มหาสมุทร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาสมุทรนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอ
ทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ
จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ?  ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่
พระองค์ผู้เจริญ ถ้าล่วงกาลนานไปบางครั้งบางคราว เต่าจะสอดคอให้เข้าไปในแอกนั้นได้บ้าง.


            พ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย  เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ สอด
คอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้น ยังจะเร็วกว่า เราย่อมกล่าวความเป็นมนุษย์เพราะคนพาล
ผู้ไปสู่วินิบาตแล้วคราวเดียวก็หามิได้ ข้อนั้น เพราะเหตุไร?  เพราะว่าในวินิบาตนี้ ไม่มีการ
ประพฤติธรรม การประพฤติชอบ การกระทำกุศล  การกระทำบุญ มีแต่การเคี้ยวกินกันและกัน
การเคี้ยวกิน ผู้มีกำลังน้อยกว่า ย่อมเป็นไปในวินิบาตนี้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร?  เพราะไม่เห็น
อริยสัจ ๔ อริยสัจ ๔ เป็นไฉน?  คือ ทุกขอริยสัจ ฯลฯ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียร เพื่อรู้ตามความเป็นจริง
ว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.

จบ สูตรที่ ๗
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙  บรรทัดที่ ๑๐๖๙๙ - ๑๐๗๑๔.  หน้าที่  ๔๔๗.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=19&A=10699&Z=10714&pagebreak=0
            ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=19&i=1743


ขอบคุณภาพประกอบจาก http://www.matichon.co.th

[บุญเอก]

อ่านแล้วทำให้นึกถึง เวลาตอนที่เราเกิดมานั้น เริ่มต้นจากไม่รู้ แล้วก็ไปสู่ความไม่รู้เลยนะครับ
ผมลองนึกถึงภาพ ตัวเอง ที่มาจากเชือ้ของพ่อ แล้วเข้าไปอยู่ท้องแม่ คุดคู้อยู่อย่างนั้น เจริญวัยมาเป็นตัว เป็นตน สุดท้าย เวลาไปเก็บศพ ที่เป็นอุบัติเหตุแล้ว รู้สึกว่า ชีวิตคนเรานี้ไม่แน่นอนเลยนะครับ
   
   ความเกิดก็เป็นทุกข์
   ความแก่ก็เป็นทุกข์
   ความเจ็บก็เป็นทุกข์
   ความตายก็เป็นทุกข์
   การใช้ชีวิตอยู่ก็เป็นทุกข์ นะครับ
   
  เจริญธรรมวันเสาร์ต้นเดือน กันยายน นะครับ