พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

"ในคืนหนึ่ง หลังจากที่ฉัน ออกจากสมาธิ แล้ว ก็นิมิต ( ฝัน ) เข้ามา โดยปกติ หลายปีมานี้ตั้งแต่ปฏิบัติภาวนากรรมฐาน มา ไม่เคยมีความฝัน ไม่ฝันอะไรทั้งนั้นมีแต่สภาวะ ว่าง ตอนหลับ ตอนตื่น ก็รู้ลมหายใจ ออก หรือ เข้า ระหว่างที่ตื่น เท่านั้น จึงนับว่าเป็นฝันที่แปลกอีกอัน จึงบันทึกไว้

   ในความฝันฉันเห็นตัวเอง ไปยืนอยู่ หน้าทะเล ที่มีเกลียวคลื่นสาดซัด มีฝูงปลาที่น่ากลัว มากมายกระโดดไปมา เตรียมที่จะเข้าขย้ำฉัน ฉันหันไปข้างหลัง ก็เห็นคนมากมาย คอยยืนมองฉันอยู่ ทั้งที่มีสายตาอ่อนโยน ดุดัน และ เฉยเมย ฉันจึงตัดสินใจ ก้าวเท้าลงไปเหยี่ยบน้ำทะเลนั้น ฉันเหยียบไปหลายก้าว ก็ยังไม่จมจึงหันไปมองข้างหลัง แต่พอหันกลับไปข้างหลัง คนที่มีสายตาดุดัน และ เฉยเมย ก็หายไป คงเหลือ แต่คนที่ฉันรู้จัก ไม่ว่า จะเป็นพี่น้อง พ่อแม่ เพื่อน ๆ ตลอดถึงศิษย์ฉันทุกคนฉันเห็นเขาทั้งหลาย ยืนอยู่บนนั้น มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง ฉันรู้สึกถึงความเป็นห่วงของพวกเขา แล้วรู้สึก ใจหายวาบ ๆ แต่ฉันก็ยังตัดใจ เดินต่อไป อีกหลายก้าว พอหันมาอีกครั้ง คนทั้งหลายเหล่านั้น ก็หายไปทีละคน ที่ละคน ทีละคน จนใจฉันยิ่งหายวาบ ๆ ไปทุกขณะ จนกระทั่ง เหลือ เพียงสองคนสุดท้าย ตอนนั้นเหมือนใจจะขาด มันไม่อยากก้าวต่อไป แต่ สุดท้ายฉันก็หันหลัง เดินออกไปอีก หลายก้าวเมื่อหันกลับมา ทั้งสองคนสุดท้าย ก็หายไป ต่อหน้า ตอนั้นเหลือเพียงฉันอย่างลำพัง ความรู้สึกขณะนั้น มันแล่นขึ้นไปด้วยความสับสน ความอ้างว้าง ความเปล่าเปลี่ยว ความเดียวดาย เหมือนคนที่ติดคุกจองจำและไม่มีใครดูแล แต่มีชีิวิตอย่างเป็นอมตะ ไม่มีใครเลยในขณะนั้น ความรู้สึกเช่นนั้น เป็นความรู้สึกที่ทรมานมาก ๆ แม้แต่จะนึกถึงคิดถึงใคร ก็คิดไม่ออก นึกอะไรก็ไม่ออก ว่าจะไปทางไหน จะทำอย่างไร จะไปหาใคร จะเดินไปทำไม มันมีแต่ความว่างเปล่า ว่างเปล่า และ ก็ว่างเปล่า จนไม่รู้ว่าแม้ตัวเอง ที่ยืนอยู่ขณะนั้น คือ อะไร เป็นใคร สุดท้าย ก็หยุดยืน ท่ามกลางทะเล บรรดาสัตว์ทั้งหลาย ก็โหมเข้ามาห้ำหั่น ด้วยเป้าหมายเดียว ตอนนั้นที่ฉันนึกได้คือ ช่างมันเถอะ ชีวิตนี้ สัตว์ทั้งหลายที่พุ่งเข้ามาก็กลายเป็น ฟองน้ำ สีคราม สีแดง สีเหลือง สีเหลือ สีขาว สีเขียว สีม่วง
ลอยฟ่องรอบตัว แม้กายฉันตัว ขณะนั้นมันก็กลายเป็นเพียง แสงสีขาว ที่มีสัญญลักษณ์ อะไรบางอย่างเท่านั้น จากนั้นฉันก็ตื่น ขึ้นมา พอนึกได้ว่ามันเป็นฝันที่แปลกประหลาด จึงบันทึกไว้เป็นเรื่อง ไว้อย่างนี้

  นับว่าเป็นฝันที่ไร้สาระ เพ้อเจ้อ เป็นอย่างมาก
"

   ข้อความบางส่วน จากหนังสือ เพียงหยดหนึ่งแห่งพระธรรม
   บันทึกการภาวนา และการเดินทางของ ธัมมะวังโส

[kobyamkala]

อ่านข้อความแล้ว อยากฝันแบบนี้บ้าง คะ
แต่อ่านแล้ว น่าจะเป็น นิมิต มากกว่า เรื่อง เพ้อเจ้อ คะ คิดว่า หลายคนพอได้อ่านตงจะทราบความหมาย ของ ฝันนี้ดีคะ เชื่อว่าศิษย์ ที่ดูแลพระอาจารย์ คงเข้าใจความหมายทันที คะ

 

[Hero]

 

[ธุลีธวัช (chai173)]

ข้ามสมุทร......



     ห้วงมหรรณ์เท้าก้าวยื่นมิกลืนจม
สังโยชน์เต่าปลาระงมมากกลืนกิน
เหลียวหลังผละใจผงะฟากเนินดิน
ขรัวทิ้งถิ่นศิษย์มิอาจก้าวล่วงตาม

     ฝั่งมากหลากนัยน์ตาเกลื่อนหน่วงห่วงครู
มีเมินอยู่ที่เขื่องขุ่นมิอาจปราม
นิมิตนี้แท้ขรัวครูโอฆะข้าม
ศิษย์นั้นคร้ามคงคลาดแคล้วพรากอาจารย์

     ขรัวครูท่านแท้สืบศานต์พุทธวงษ์
เป็นเผ่าพงษ์ศากยะแน่อาจหาญ
เราเขลาศิษย์นับพุทโธนั้นยังคลาน
แคล้วยากพานพ้อขรัวเรานิจนิรันดร์.

                                                                   ธุลีธวัช.!

[sompong]

คำกลอนแต่งได้จับใจมากเลยครับ ความหมายตอนแรกอ่านก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ ในเรื่องที่เล่า แต่พออ่านคำกลอนจึงทราบความหมายมากครับ ผมอ่านแล้วน้ำตาไหลย้อยเลยครับ

 

[kobyamkala]

กลอนนี้เข้าใจง่าย ดี คะ

 

[fasai]

 

[PRAMOTE(aaaa)]

    ขออนุโมทนาสาธุ

[komol]

 

[fasai]

อ่านแล้ว ก็รู้ว่า ต่อไปจะไม่ได้พบพระอาจารย์อีกแล้ว ถ้าจะเรียน ต้องชาตินี้เท่านั้น ชาติต่อไปไม่ได้เจอท่านมาสอนอีกแล้ว หลายครั้งเหมือนหลวงปู่ ท่านก็ไม่ได้สอนให้ทุกคน ก็ต้องเลือกไปที่บุคคลสำคัญที่เป็นเป้าหมายหลัก เท่านั้น

 คำกลอน คุณ ธุลีธวัช แต่งได้กินใจ ดี

   

[amorntip]

นั่นสิ อ่านแล้ว ก็รู้สึกว่า พระอาจารย์รูปนี้ ท่านกำลังส่งเสียงเตือนว่า ท่านจะไม่หันกลับมาอีกแล้ว ใช่หรือไม่ คะ

 

[kobyamkala]

กลอนคราวนี้อ่านเข้าใจ ได้ง่าย มากคะ ไม่สลับซับซ้อนตรงตามความหมายอย่างที่ใจคิดเหมือนกัน