พิมพ์หน้านี้ - สู้กิเลสภายนอก ฤาจะสู้กิเลสภายใน ตน

สู้กิเลสภายนอก มีสังคม มีบุคคลที่สอง กิเลสสายนี้ไม่มีชนะ มีแค่ผ่อนคลาย เท่านั้น คือ ต้องทำให้เขาชอบ หรือ ทำให้เขาเฉย ๆ ต้องมีมานะ บ้าง ดังนั้นเรื่องการจัดการกิเลสภายนอก เป็นเรื่องที่จัดการให้หายไปไม่ได้ มีแค่บรรเทา เท่านั้น เพราะว่าตราบใดที่คนมีกิเลส ตราบนั้นตัณหา ก็ย่อมทำให้เกิดปัญหา เรื่อยไป

สู้กิเลสภายใน มันอยู่ในตนเอง สามารถจัดการได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องรอใครมาจัดการให้ไม่ได้ ดังนั้นเวลาภาวนา มันก็เป็น อธิจิต ศึกษาจิตตัวเอง ว่า มีตัณหา มีอุปาทาน อะไรอยู่ ก็จัดการมันซะ สำคัญที่ตัวรู้ คือ สติ ต้องรู้ก่อน รู้แล้วก็ยังชนะไม่ได้ เพราะว่ามันต้อง รู้ดับด้วย คือ รู้ต้นตอปัญหา ที่แท้จริง ดังนั้น เมื่อ สติ ก็อาศัย สมาธิ คือ ธรรมมรรคสมังคี ลงไป เพื่อไปมองเห็นตามความเป็นจริง การมองเห็นตามความเป็นจริง จะช่วยให้เกิดการละวาง มากขึ้น เพราะถ้าไม่ละวาง ก็แสดงว่ายังไม่ปล่อย ยังยึดมั่นถือมั่น หมายว่าเป็นเรา เป็นของเรา เป็นตัวเป็นตนของเรา อยู่นั่นเองการ ละสักกายทิฏฐิ ความเห็นว่าไม่ใช่เรา ก็ต้องอาศัย จิตที่ฝึกฝนมาดีแล้ว จึงมองเห็นตามความเป็นจริง การมองเห็นตามความเป็นจริง มีการเห็นสองแบบ คือ เห็นด้วยทิฏฐิ ความเห็นถูกต้อง การเห็นแบบนี้ยังไม่บรรลุ แต่การเป็นการเริ่มต้น การเห็นแบบที่สอง คือ การน้อมความเห็นแบบที่หนึ่ง มาใคร่ครวญ บ่อย ๆ และ กระทำให้แจ้งในใจ ในสภาพความเป็นจริง จนสามารถยอมรับว่าเป็นธรรมดา อย่างนั้นนั่นเอง ( ตอนนี้ จะมีสภาวะความส่วางเกิดขึ้นในจริง ถ้าเข้าสู่การบรรลุ เมื่อสว่างกระจ่างแล้ว ก็จะเข้าสภาวะผลสมาบัติ )

(http://madchima.net/2017/smile.jpg)

สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

กรรมฐาน มัชฌิมา => ถามตอบ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับ กรรมฐาน => ข้อความที่เริ่มโดย: ธัมมะวังโส ที่ เมษายน 26, 2017, 09:20:27 am