อรรถคาถา
....... เป็นสิ่งที่ครูบาอาจารย์ผู้แตกฉานได้ขยายความ โดยการรวบรวมเอาเนื้อหาต่างๆที่อยู่ในแต่ละส่วนมารวมกันและอธิบายขยายความ หลายคน ต่อต้าน....หากต่อต้านส่วนนี้....สิ่งที่ท่านควรทำคือ เมื่อจะแสดงธรรม ควรยก ข้อความที่ห้ามมีการแสดงความคิดเห็นจากท่านหรือบุคคลอื่นเด็ดขาดเพราะทำให้พระไตรปิฏกเพี้ยนไปได้....ดังนั้นอย่าเพิ่งไปปรามาสตีทิ้งในภูมิของครูบาอาจารย์รุ่นก่อนๆที่ท่านแจกฉานพูดอ่านบาลีได้เหมือนกับคนอินเดีย.....

.....คำพูดที่ครูบาอาจารย์พูดในชั้นหลังๆ ท่านได้อธิบายใช้คำพูดเพื่อให้เป็นที่เข้าใจง่าย....มิได้จะไปเปลี่ยนแปลงอย่างที่หลายคนเข้าใจ....อย่างเช่น อนิจจัง ท่านาก็แปลว่า ไม่เที่ยง ไม่พูด อนิจจัง เพราะคนจะไม่เข้าใจ....คนที่ชอบยกพระไตรปิฏกมาเป็นเรื่องดี แต่ก็ต้องยอมรับความจริงด้วยว่าที่ท่านรู้และเข้าใจได้เพราะใครเพราะอะไร....ไม่ควรดูหมิ่นธรรมผู้อื่นที่เขาแสดงมาโดย ยกย่องเพียงพระพุทธองค์หรือจริตในผู้ที่เหมือนกัน...การรักษาศาสนาได้ไม่ได้รักษาเฉพาะอักษร และให้รักษา...เนื้อหาที่แท้จริงเข้าไปด้วย....ใบประดู่ในป่ามีมากกว่าในกำพระหัตน์ ซึ่งพระองค์ก็ทรงตรัสบอกแล้ว ท่านตรัสแค่นั้นเพราะอายุและกาละในเวลานั้นๆ....ไม่ทำตนเป็นผู้เกลียดปลาไหลกินน้ำแกงเสียเอง......


........................................

อรรถกถา

....คือคัมภีร์ที่รวบรวมคำอธิบายความในพระไตรปิฎกของโบราณจารย์ที่ได้ไขความในพระไตรปิฎกไว้ เรียกว่า คัมภีร์อรรถกถา บ้าง ปกรณ์อรรถกถา บ้าง อรรถกถา จัดเป็นแหล่งความรู้ทางพระพุทธศาสนาที่มีความสำคัญรองลงมาจากพระไตรปิฎก และใช้เป็นหลักฐานอ้างอิงอย่างแพร่หลายในวงการศึกษาพระพุทธศาสนา

.....คัมภีร์อรรถกถา แต่งโดย พระอรรถกถาจารย์ ซึ่งมีเป็นจำนวนหลายท่านมาก และอรรถกถาจารย์ได้แต่งหนังสืออรรถกถาอธิบายไว้หมดครบทั้งหมด ซึ่งคัมภีร์อรรถกถาเป็นหนังสือที่แต่งอธิบายความหรือคำที่ยากในพระไตรปิฎกให้เข้าใจง่ายขึ้น โดยยกศัพท์ออกมาอธิบายเป็นศัพท์ๆ บ้าง ยกข้อความหรือประโยคยาวๆ มาขยายความให้ชัดเจนขึ้นบ้าง แสดงทัศนะและวินิจฉัยของผู้แต่งสอดแทรกเข้าไว้บ้าง  เป็นหนังสือที่มีอุปการะแก่ผู้ศึกษาพระไตรปิฎกรุ่นหลัง ๆ เป็นอย่างยิ่ง

......ลักษณะการอธิบายความในพระไตรปิฎกของอรรถกถานั้น ไม่ได้นำทุกเรื่องในพระไตรปิฎกมาอธิบาย แต่นำเฉพาะบางศัพท์ วลี ประโยค หรือบางเรื่องที่อรรถกถาจารย์เห็นว่าควรอธิบายเพิ่มเติมเท่านั้น ดังนั้นบางเรื่องในพระไตรปิฎกจึงไม่มีอรรถกถาขยายความ เพราะอรรถกถาจารย์เห็นว่าเนื้อหาในพระไตรปิฎกส่วนนั้นเข้าใจได้ง่ายนั่นเอง

.....http://th.wikipedia.org/wiki/อรรถกถา

เวลาปฏิบัติกรรมฐาน จำเป็นต้องเกิดปีติ หรือไม่คะ

เพราะไม่ทราบว่า สำคัญมากหรือไม่ อยากรู้เรื่องปีติ มาก ๆ คะ

 

[นายจีรศักดิ์ บุญโชคช่วย ผอ.เขตบางกอกใหญ่ แจ้งว่า เขตจัดโครงการ "ล่องเรือไหว้พระ 5 วัด เสริมสิริมงคล ตามรอยวิถีพุทธ" ในพื้นที่เขต เพื่อประชาสัมพันธ์ศาสนสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญในพื้นที่เขต ส่งเสริมอนุรักษ์โบราณสถาน โบราณวัตถุ สถาปัตยกรรมและศิลปวัฒนธรรม รวมทั้งกระจายรายได้สู่ชุมชนในพื้นที่เขตและบริเวณใกล้เคียงโดยรอบ ในวันที่ 28 ส.ค. ระหว่างเวลา 07.00-16.30 น.โดยกำหนดการ เวลา 07.00 น. ผู้ร่วมโครงการลงทะเบียน ณ สำนักงานเขต จากนั้นเวลา 08.30 น.เดินทางจากท่าเรือรัชดาภิเษกไปวัดสังข์กระจาย นมัสการหลวงพ่อกัจจายน์ ชมความงามจิตรกรรมฝาผนังและหอระฆัง เดินทางไปวัดหงส์รัตนาราม นมัสการหลวงพ่อแสน หลวงพ่อทองคำ สักการะศาลสมเด็จพระเจ้าตากสินฯ ชมพระอุโบสถ และสระน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์เดินทางไปวัดโมลีโลกยราม ชมหอพระไตรปิฎก พระวิหารฉางเกลือ นมัสการรูปหล่อสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ขุน) เดินทางไปวัดอรุณราชวรารามฯ นมัสการพระอรุณหรือพระแจ้งภายในพระวิหาร สักการะพระบรมราชานุสาวรีย์พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย สุดท้ายเดินทางไปวัดประดู่ฉิมพลี นมัสการรูปหล่อหลวงปู่โต๊ะ และชมสถาปัตยกรรมของวัดอันงดงาม ผู้สนใจร่วมกิจกรรมได้ฟรี สอบถามที่ฝ่ายพัฒนาชุมชนฯ โทร.0-2457-0069 ต่อ 5719-5721, 0-2868-1253]

นายจีรศักดิ์ บุญโชคช่วย ผอ.เขตบางกอกใหญ่ แจ้งว่า เขตจัดโครงการ "ล่องเรือไหว้พระ 5 วัด เสริมสิริมงคล ตามรอยวิถีพุทธ" ในพื้นที่เขต เพื่อประชาสัมพันธ์ศาสนสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญในพื้นที่เขต ส่งเสริมอนุรักษ์โบราณสถาน โบราณวัตถุ สถาปัตยกรรมและศิลปวัฒนธรรม รวมทั้งกระจายรายได้สู่ชุมชนในพื้นที่เขตและบริเวณใกล้เคียงโดยรอบ

ในวันที่ 28 ส.ค. ระหว่างเวลา 07.00-16.30 น.

โดยกำหนดการ เวลา 07.00 น. ผู้ร่วมโครงการลงทะเบียน ณ สำนักงานเขต จากนั้นเวลา 08.30 น.เดินทางจากท่าเรือรัชดาภิเษกไปวัดสังข์กระจาย นมัสการหลวงพ่อกัจจายน์ ชมความงามจิตรกรรมฝาผนังและหอระฆัง เดินทางไปวัดหงส์รัตนาราม นมัสการหลวงพ่อแสน หลวงพ่อทองคำ สักการะศาลสมเด็จพระเจ้าตากสินฯ ชมพระอุโบสถ และสระน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์

เดินทางไปวัดโมลีโลกยราม ชมหอพระไตรปิฎก พระวิหารฉางเกลือ นมัสการรูปหล่อสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ขุน) เดินทางไปวัดอรุณราชวรารามฯ นมัสการพระอรุณหรือพระแจ้งภายในพระวิหาร สักการะพระบรมราชานุสาวรีย์พระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย สุดท้ายเดินทางไปวัดประดู่ฉิมพลี นมัสการรูปหล่อหลวงปู่โต๊ะ และชมสถาปัตยกรรมของวัดอันงดงาม

ผู้สนใจร่วมกิจกรรมได้ฟรี สอบถามที่ฝ่ายพัฒนาชุมชนฯ

 โทร.0-2457-0069 ต่อ 5719-5721, 0-2868-1253

อยากจะทำบุญให้เขา แต่ไปทำสังฆทานแล้ว ก็ยังมาเข้าฝันอยู่อีก บ่อยมาก
ควรทำอย่างไรดี ที่จะให้เขาได้บุญหรือไปเกิด โดยไม่ต้องมาวนเวียนอยู่กับเราคะ

 

ถ้ามีคนใส่ร้ายป้ายสี เราด้วยเรื่องไม่จริง และพยายามทำให้คนอื่นเชื่อว่าเราเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
อยากถามในด้านกรรมฐาน ควรทำอย่างไร ปฏิบัติอย่างไรคะ

1.การที่เรามี ความขัดเคือง ในพฤติกรรมของเขา ทำให้ดับอย่างไรด้วยกรรมฐาน
2.สำหรับนักภาวนา จำเป็นต้องแก้ข้อกล่าวหาหรือไม่ หรือควรวาง อุเบกขา
3.ผลกรรม จะเกิดขึ้นกับเขาอย่างไรและกับเราอย่างไร ถ้าเรามุ่งแก้ปัญหาด้วยการภาวนา

 

[อย่า ทำงานจนป่วยตายอย่า มีความสุขที่ผิดศีลธรรมอย่า สบายจนเคยตัวอย่า บ้าฟังคำคนสอพลออย่า รวยบนความฉ้อฉลอย่า ใช้คนไม่เหมาะกับงานอย่า คบคนมองโลกในแง่ร้ายอย่า เป็นชาวพุทธแต่พึ่งไสยอย่า เก่งอยู่คนเดียวอย่า ใช้พระเดชจนลืมพระคุณอย่า ชำนาญในเรื่องชั่วช้าอย่า ขึ้งเคียดต่อคนที่คิดต่างอย่า ลืมใครผู้เคยทำคุณอย่า ให้ทานกับคนไม่เห็นคุณค่าอย่า หลงเสน่ห์อบายมุขอย่า จำแต่เรื่องเลวร้ายอย่า กลัวที่จะก้าวไปข้างหน้าอย่า รอให้พระเจ้ามาช่วยอย่า เป็นคนเห็นแก่ได้อย่า ปากหวานจนเสียระบบอย่า ขายศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์อย่า สนใจเรื่องของตัวเองอย่า เที่ยวเกินขอบเขตอย่า พึ่งใบบุญคนอื่นตลอดกาลอย่า ปลูกต้นกร่างต้นไทรอย่า สนับสนุนคนพาลอย่า ยกเงินตราขึ้นเป็นพระเจ้า]

อย่า ทำงานจนป่วยตาย

อย่า มีความสุขที่ผิดศีลธรรม

อย่า สบายจนเคยตัว

อย่า บ้าฟังคำคนสอพลอ

อย่า รวยบนความฉ้อฉล

อย่า ใช้คนไม่เหมาะกับงาน

อย่า คบคนมองโลกในแง่ร้าย

อย่า เป็นชาวพุทธแต่พึ่งไสย

อย่า เก่งอยู่คนเดียว

อย่า ใช้พระเดชจนลืมพระคุณ

อย่า ชำนาญในเรื่องชั่วช้า

อย่า ขึ้งเคียดต่อคนที่คิดต่าง

อย่า ลืมใครผู้เคยทำคุณ

อย่า ให้ทานกับคนไม่เห็นคุณค่า

อย่า หลงเสน่ห์อบายมุข

อย่า จำแต่เรื่องเลวร้าย

อย่า กลัวที่จะก้าวไปข้างหน้า

อย่า รอให้พระเจ้ามาช่วย

อย่า เป็นคนเห็นแก่ได้

อย่า ปากหวานจนเสียระบบ

อย่า ขายศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์

อย่า สนใจเรื่องของตัวเอง

อย่า เที่ยวเกินขอบเขต

อย่า พึ่งใบบุญคนอื่นตลอดกาล

อย่า ปลูกต้นกร่างต้นไทร

อย่า สนับสนุนคนพาล

อย่า ยกเงินตราขึ้นเป็นพระเจ้า

[ความกลัวย่อมเกิดขึ้นและดำรงอยู่ด้วยความนึกคิด ที่ไม่รู้จริงเราจะเอาชนะความกลัวด้วยการพยายามไม่กลัวนั้นหาได้ไม่เมื่อความกลัวเกิดขึ้นแล้วจงกล้าที่จะค้นให้พบว่าทำไมความกลัวเป็นเรื่องเกินความเป็นจริงเมื่ออยู่กับความเป็นจริงเฉพาะหน้าก็ยังไม่มีอะไรต้องกลัวจงกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความกลัวความปรารถนาที่จะพ้นความกลัวเป็นหนทางโน้มเอียงสู่ชีวิตนิรันดร์"เมื่อเราไม่รู้จริงสิ่งที่เรากลัวก็คือตัวเราเอง"]

ความกลัวย่อมเกิดขึ้นและดำรงอยู่
ด้วยความนึกคิด ที่ไม่รู้จริง

เราจะเอาชนะความกลัว
ด้วยการพยายามไม่กลัวนั้นหาได้ไม่

เมื่อความกลัวเกิดขึ้นแล้ว
จงกล้าที่จะค้นให้พบว่าทำไม

ความกลัวเป็นเรื่องเกินความเป็นจริง
เมื่ออยู่กับความเป็นจริงเฉพาะหน้า
ก็ยังไม่มีอะไรต้องกลัว

จงกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความกลัว
ความปรารถนาที่จะพ้นความกลัว
เป็นหนทางโน้มเอียงสู่ชีวิตนิรันดร์

"เมื่อเราไม่รู้จริง
สิ่งที่เรากลัว
ก็คือตัวเราเอง"


โดย บูลสไมล์

ตอนงานย้อนรอยสงครามโลกครั้งที่ 2 แถวริมแม่น้ำเขาสร้างสะพานไม้เพื่อรำลึกสมัยนั้ย จริงๆ มีการแสดงแสงสีเสียงด้วย แต่ไปไม่ทัน เสียดายสุดๆ


ิเจดีย์ที่วัดแก่งคอย รู้สึกว่าวันนี้มีการพิธีเปิดประดิษฐานพระธาตุ ที่พระเจดีย์ศรีป่าสัก ด้วยครับ

คนที่ชอบพูดจาดูถูกคนทำบุญใส่บาตรว่า

ทำไมต้องใส่บาตรทุกวัน......ทั้งที่ไม่มีจะกินอยู่แล้ว...บาปไหมค่ะ

แล้วเขาจะได้รับกรรมเช่นไร

 

ขอขยายความโง่ที่มีอยู่ในตัวตนของธรรมฐิตพอเป็นกษัยในอุรา
หลายสิ่งหลายประการที่เราเกลียดชังขยะแขยงนั้น
มันไม่น่าเกลียดน่ากลัวเท่ากับดวงจิตของเราที่ไปเกลียดชังต่อสิ่งนั้น
บางครั้งความรู้สึกที่อยากจะผลักใสไล่ส่งในสิ่งที่เกลียดชัง
หากรู้ไม่เท่าทัน  ก็จะเป็นการยึดติดอีกแบบหนึ่งที่กลับมาทำร้ายตัวเรา
ดูลิงที่โดนกะปิที่มือสิ  มันเพียรถูเพื่อกำจัดกลิ่นกะปิที่มันเกลียดชังให้ออกไปจากมือ แต่ทว่าอดไม่ได้ที่มันจะดึงมือมาดมหากลิ่นกะปิ อยู่ร่ำไป
ทั้งที่รู้ว่ากลิ่นมันนะเหม็นน่าคิดนะ 
เฉกเช่นเดียวกับตัวเรา เราโกรธหรือเกลียดชังต่อสิ่งใด
ก็มักนำสิ่งนั้นมาเก็บไว้ในจิตใจอยู่เสมอ
ทั้งๆ ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ ก็คงไม่ต่างอะไรกับลิงกับกะปิมากนัก

ครั้งหนึ่งนานมาแล้วเมื่ออ่านเรื่องลิงกำถั่วธรรมฐิตเคยโง่กว่าลิงมาแล้ว
เรื่องมีอยู่ว่า ในอินเดีย ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
ลิงชอบโขมยผลไม้ในสวน ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิง
โดยใช้ลูกมะพร้าวเจาะรูเล็กๆ พอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้
แล้วใส่ถั่วไว้ในลูกมะพร้าว ซึ่งเป็นของโปรดของลิงนำไปผูกติดกับหลักในสวน ลิงมาที่สวนได้กลิ่นถั่วในลูกมะพร้าว ก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่ว
เวลามันสอดมือมันแบมือตรงๆสอดเข้าไป
แต่พอจะเอามือออกก็ติดที่รูมะพร้าว
เพราะมันกำมือถั่วไว้ซึ่งใหญ่กว่ารูที่เจาะ
ลิงพยายามดึงมือเท่าไหร่ก็ไม่ออก 
แต่ก็กำถั่วไว้แน่น พอชาวบ้านมาจับ วิ่งหนีก็ไม่ได้
เพราะมีมืออยู่ในลูกพร้าวซึ่งติดอยู่กับหลักที่ผูกไว้
สุดท้ายถูกคนจับได้ ลิงหาได้คิดสักนิดเลยว่า
เพียงแค่มันคลายมือออกเท่านั้น มันก็เอาตัวรอดได้
ธรรมฐิตเคยหัวเราะเยาะลิงมาแล้ว
แต่เมื่อคิดได้ตัวตนเรานี่นะบางครั้งจิตใจ
ก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าลิงสักเท่าไรนัก
เพราะบางเพลาเราก็เอามือถูกะปิแล้วดม
แล้วยังกำถั่วอยู่ในบางครั้งครา
โดยลิงสอนธรรมเข้าเต็มๆเลยแหละงานนี้
ใครที่กำลังเป็นเหมือนลิงถูกะปิและกำถั่วอยู่บ้างละยกมือขึ้น...
ธรรมะสวัสดีขอรับ..