ถ้ายืมแล้วไม่คืน ก็มีมาตรการจากเบาไปหาหนัก ครับ

  ขึ้นอยู่กับจำนวนเงินที่ยืมครับ สำหรับผม ซีเรียสตั้งแต่หลักพันครับ เพราะยังขอเงิน พ่อ แม่ ใช้อยู่ครับ

  1.ทวงถาม  ส่วนน้อยทีั่จะคืนครับ

  2.ทวงถามบ่อย ๆๆ  ส่วนใหญ่จะได้คืนแล้วครับ

  3.ทวงถามให้รำคาญมากขึ้น  จะได้คืนเร็วพร้อมโดนด่าด้วยครับ

  4.ก่อกวนให้รำคาญมากขึ้นไปอีก  ส่วนมากไม่ได้คืนครับ

  5.แจ้งผู้ปกครอง ครับ ส่วนใหญ่ผู้ปกครองจะให้คืนครับ แต่ผิดใจกันกับเพื่อนครับ

  6.แจ้งตำรวจ ครับ ยังไม่เคยทำถึงขนาดนี้ครับ

  7.กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้ครับ อันนี้ใ้ช้บ่อยครับ เพราะเพื่อนมันเป็นชนิดขอใช้ครับ ไม่ใช่ยืมแล้ว

    อันนี้สงบใจสักพัก นึกถึงบุญกุศลครับ

    ทำในใจว่า เราเคยเป็นหนี้เขาครับ


  เรื่องนี้ผมมีประสพการณ์มากครับ เพราะบ้านผมเป็นคนมีฐานะดี เพื่อน ๆ มันก็เลยชอบยืมกัน

  จากผู้มีประสพการณ์ครับ

   

ตอนนี้ผมเข้าไปดู สถิติ ของนักโพสต์แล้ว เห็นว่ามีระดับหลายคลาสครับ

เข้าชมสถิติ โดยรวมตรงนี้นะครับ
http://www.madchima.org/forum/index.php?action=stats

อยากให้ลงคะแนน ความชื่นชอบให้กับนักโพสต์ ตอบคำถามครับ ว่าใครตอบได้ดีตรงประเด็นยกเว้น
พระอาจารย์ออกรูปเดียวครับ

ตอนนี้นักโพสต์ที่ผมชื่นชอบ นะครับ

1. nathaponson มีเรื่องสาระ มาฝากสม่ำเสมอ และ จัดรูปแบบเรื่องที่โพสต์ให้อ่านด้วย ซึ่งผมเองได้อาศัย
นำไปทำรายงานหลายเรื่องแล้วครับ

2. หมวยจ้า ครับ แต่ตอนนี้ไม่เห็นโพสต์ เพราะผมจะได้อ่านเรื่องแนวๆ วัยรุ่น จาก fwd mail มากจริง ๆ นะครับ

และอีกหลายท่านครับ
สมควรแก่การอนุโมทนาจริง ๆ ครับ ที่ 1 ปีกว่า ๆ นี้ยังมีเรื่องโพสต์ให้อ่านตลอดครับ
ซึ่งต่างจากผมเอง ผู้ถามก็คิดไม่ออกว่าจะถามอะไร ?


 

เห็นด้วยครับ เพราะไม่ได้ปิดเว็บนี่ครับ โดยส่วนตัวผมมาอ่านเนื้อหา มากกว่าฟังครับ

 

ลองเปลี่ยนดูก่อนครับ ถ้าเปลี่ยนแล้วดีจริงก็ใช้ไป

แต่ถ้าหากเปลี่ยนแล้วไม่ดี ก็เปลี่ยนกลับมา ใช้ชื่อเดิม 

รู้สึกว่ายุ่งยากไม่ครับ ถ้ายุ่งยากก็ลองเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเรา แก้ที่ตัวเราก่อน ถ้าแก้ทำเต็มที่แล้วไม่ดีขึ้น ก็ลองเปลี่ยนดู ครับ


ชื่อบางครั้งพ่อแม่ก็ไม่ได้เตรียมพร้อม อย่างผมเกิดมา ไม่รู้ว่าจะตั้งอะไร พ่อก็นึกไม่ออก แม่ก็นึกไม่ออก ปู่ก็นึกไม่ออก พอดีเหลือบไปเห็นชื่อคนในหนังสือพิมพ์ ก็ตั้งให้

เคยถามปู่ถามว่าตั้งใจหรือไม่ว่าจะให้ใช้ชื่อนี้ ปู่ก็บอกว่า น่าจะมีชื่อดีกว่านี้ ถามแม่แม่ก็บอกว่าตามใจลูก แม่ก็ช่วยเลือกชื่อใหม่ หาเชื่อเท่ห์ ๆ ดี ๆ ก็เป็นกิจกรรมของครอบครัวที่เปลี่ยนชื่อ พอผมเปลี่ยน น้องชายก็อยากเปลี่ยน พอน้องชายเปลี่ยน น้องสาวก็ขอเปลี่ยน  ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ แม่ก็ยังบอกว่าเชย น่าจะเปลี่ยนตั้งนานแล้ว


 การเปลี่ยนชื่อหากจะถือว่าเป็นการเปลี่ยนดวงชะตา ผมคิดว่าคงจะไม่มีผลมากเท่าไหร่นัก ยกเว้นบางคนที่จำเป็นต้องเปลี่ยน

ในเมืองพาราณสี มีเศรษฐีท่านหนึ่ง มีนามว่าท่านจุลลกเศรษฐี เป็นผู้ฉลาดเฉียบแหลม เป็นบัณฑิตที่รู้จักปรากฏการณ์ต่าง ๆ รู้นิมิตต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี
วันหนึ่งจุลลกเศรษฐีไปเข้าเฝ้าพระราชา ในระหว่างทางเห็นหนูตายอยู่ตัวหนึ่ง ท่านเศรษฐีมองดูท้องฟ้าแล้วกล่าวขึ้นว่า

"กุลบุตรผู้มีดวงตา คือปัญญา อาจเอาหนูตัวนี้ไปกระทำการเลี้ยงดูภรรยา และประกอบการงานได้"

ขณะนั้น ชายผู้ยากไร้คนหนึ่งชื่อ จูฬันเตวาสิก ได้ยินท่านเศรษฐีกล่าวเช่นนั้น ก็คิดว่า ท่านเศรษฐีไม่รู้จริงคงไม่พูด จึงเอาซากหนูตายตัวนั้นไปขายคนเลี้ยงแมวเพื่อให้เป็นอาหารแมว ได้ทรัพย์จากคนเลี้ยงแมวมากากณึกหนึ่ง (กากณึก เป็นมาตราเงินอินเดียในสมัยนั้นที่มีค่าน้อยที่สุด เทียบมาตราเงินไทย ๑ สตางค์)
กากณึก [กา-กะ-หฺนึก] น. ทรัพย์มีค่าเท่าค่าแห่งชิ้นเนื้อพอกานำไปได้; เป็นชื่อมาตราเงินอย่างต่ำที่สุด.

จากนั้น จูฬันเตวาสิกก็นำทรัพย์หนึ่งกากณึกหนึ่งนั้น ไปซื้องบน้ำอ้อย (น้ำอ้อยที่เคี่ยวแล้วทำเป็นแผ่นเล็ก ๆ) แล้วนำหม้อใบหนึ่งตักน้ำ ไปยืนคอยพวกช่างดอกไม้ที่เดินทางกลับจากป่า ให้ชิ้นน้ำอ้อยชิ้นเล็ก ๆ กับช่างดอกไม้เหล่านั้น และให้ดื่มน้ำคนละกระบวย พวกช่างดอกไม้เดินทางมาเหนื่อย ได้งบน้ำอ้อยกับน้ำดื่มก็มีความพอใจ สดชื่น ชื่นกาย ชื่นใจ จึงต่างมอบดอกไม้คนละกำมือแก่เขาเป็นเครื่องตอบแทน

จูฬันเตวาสิก จึงเอาดอกไม้นั้นไปขาย ได้เงินกลับมามากขึ้น ก็นำเงินนั้นไปซื้องบน้ำอ้อย แล้วไปยืนคอยพวกช่างดอกไม้เช่นเดิม เขาทำเช่นนี้อยู่เป็นประจำ จนเขามีเงินถึง ๘ กหาปณะ (๔ บาทเท่ากับ ๑ กหาปณะ) "เริ่มรวยแล้ว"

วันหนึ่ง ฝนตก เกิดพายุหนัก กิ่งไม้แห้งบ้าง สดบ้าง ถูกพายุพัดหักหล่นลงมาในพระราชอุทยานเป็นอันมาก คนเฝ้าอุทยานไม่ทราบว่าจะดำเนินการอย่างไรดี จูฬันเตวาสิกได้พบเข้าจึงรีบไปบอกกับคนเฝ้าพระราชอุทยานว่า ถ้าให้ใบไม้ กิ่งไม้เหล่านั้นแก่เขา เขาอาสาจะขนออกไปให้เอง คนเฝ้าสวนดีใจที่ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยขนเอง จึงรีบบอกให้เขามาขนออกไปได้ในทันที

พอได้ความดังนั้น จูฬันเตวาสิกจึงรีบกลับไปที่สนามเด็กเล่น นำน้ำอ้อยเลี้ยงแก่เด็ก ๆ แล้วขอแรงเด็ก ๆ ให้ช่วยกันขนกิ่งไม้ออกมาจากพระราชอุทยาน ในเวลาไม่นานกิ่งไม้จำนวนมากก็ถูกขนมากองอยู่ที่หน้าประตูพระราชอุทยาน ก็พอดีกับช่างหม้อหลวงที่มาเที่ยวหาฟืน เพื่อนำไปเผาภาชนะดินของหลวงพบเข้า จึงขอซื้อกิ่งไม้เหล่านั้นจากจูฬันเตวาสิกในทันที

จากการขายไม้ ชายยากจนอย่างจูฬันเตวาสิก จึงมีทรัพย์เพิ่มขึ้นเป็น ๑๖ กหาปณะแล้ว
เมื่อมี ทรัพย์มากขึ้น เขาจึงจะขยายกิจการออกไป โดยการตั้งตุ่มน้ำไว้ไม่ไกลจากประตูเมือง เพื่อคอยให้บริการแก่คนหาบหญ้า ๕๐๐ คน เหล่าคนหาบหญ้าพอใจในบริการที่มีน้ำใจของเขา จึงเอ่ยปากว่า หากจูฬันเตวาสิกต้องการให้พวกตนช่วยอะไร ขอให้บอกได้เลย

นอกจากคนหาบหญ้าแล้ว จูฬันเตวาสิกยังได้ผูกมิตรกับคนมากหน้าหลายตา ทำให้เขาเป็นที่รู้จัก และมีเพื่อนฝูงมากมาย
วันหนึ่ง มีเพื่อนคนหนึ่งมาบอกข่าวแก่เขาว่า พรุ่งนี้จะมีพ่อค้าม้านำม้า ๕๐๐ ตัวมายังนครแห่งนี้ จูฬันเตวาสิกจึงไปพบคนหาบหญ้า และขอซื้อหญ้าจากคนหาบหญ้าทั้งหมดมาเตรียมเอาไว้

วันรุ่งขึ้น เมื่อพ่อค้าม้านำม้า ๕๐๐ ตัวมาถึง ก็พบว่ามีเพียงจูฬันเตวาสิกเท่านั้นที่มีหญ้าขาย จึงขอซื้อหญ้าทั้งหมดจากจูฬันเตวาสิก เขาได้กำไรจากการขายหญ้าในครั้งนี้ถึง ๑,๐๐๐ กหาปณะ

โอกาสต่อมา ก็มีเพื่อนมาแจ้งข่าวแก่เขาว่า จะมีพ่อค้านำเรือสำเภาขนาดใหญ่มาจอดเทียบท่า
จูฬันเตวาสิกไม่รอช้า รีบไปขอเหมาสินค้าทั้งลำเรือเอาไว้ เมื่อพ่อค้ารายอื่นมาถึง หาสินค้าไม่ได้จึงต้องมาขอซื้อสินค้าจากเขา สุดท้ายเขาได้ทรัพย์มาเป็นจำนวนถึง ๒๐๐,๐๐๐ กหาปณะ (กลายเป็นเศรษฐีไปแล้ว!)

เมื่อได้ทรัพย์เป็นจำนวนมากเช่นนี้ จูฬันเตวาสิกก็เกิดความคิดว่า "เรารวยขึ้นมาได้เพราะท่านจุลลกเศรษฐี เราควรเป็นคนกตัญญู นำทรัพย์ที่ได้ไปตอบแทนพระคุณท่านเศรษฐี"

เร็วเท่าใจคิด จูฬันเตวาสิกถือทรัพย์ ๑๐๐,๐๐๐ กหาปณะไปมอบให้เศรษฐีเพื่อเป็นการตอบแทน พอท่านเศรษฐีทราบเรื่องทั้งหมด เห็นสติปัญญา และความเฉลียวฉลาด จึงยกลูกสาวให้แต่งงานด้วย และเมื่อท่านจุลลกเศรษฐีล่วงลับไปแล้ว จูฬันเตวาสิกก็ได้เป็นเศรษฐีแห่งเมืองนั้นสืบต่อมา

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ครั้นตรัสพระธรรมเทศนานี้ ทรงเป็นผู้ตรัสรู้พร้อมยิ่งทีเดียว ได้ตรัสพระคาถานี้ว่า

"บุคคลผู้มีปัญญา รู้จักใคร่ครวญ ย่อมตั้งตนได้ด้วยทรัพย์อันเป็นต้นทุนแม้มีประมาณน้อย เหมือนคนก่อไฟกองน้อย ให้เป็นกองใหญ่ ฉะนั้น"

นิทานเรื่องนี้แสดงให้เห็นว่า การเชื่อฟังท่านผู้รู้ ไม่ดูเบาต่อคำสั่งสอน พยายามปฏิบัติตาม และทำอย่างมีปัญญา ใคร่ครวญพิจารณาให้ดี มีความคิดรอบคอบ และเมื่อได้ทรัพย์มาแล้วก็ระลึกถึงผู้มีพระคุณ บุคคลผู้มีคุณสมบัติเช่นนี้ ย่อมไม่ตกต่ำ มีแต่จะตั้งตนได้และเจริญรุ่งเรือง ความรู้ ความประพฤติ และการงานที่ดีย่อมเป็นที่พึ่งพิงของบุคคลได้ดีกว่าสิ่งอื่น ดังภาษิตที่ว่า "ไม่มีมิตรใดเสมอได้ด้วยวิชชา"

ชะตากรรมเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหยั่ง ถึงได้ แต่ความเพียรพยายามเป็นสิ่งที่เรารู้ได้และอยู่ในอำนาจของเรา การทำความเพียรให้เป็นหน้าที่ของเรา การให้ผลเป็นหน้าที่ของกรรม

เมื่อหวังความสำเร็จผล ก็ต้องรู้จักรอคอย และควรคอยอย่างสงบ ไม่ใช่กระวนกระวายใจ อะไรที่ควรได้ ย่อมได้มาเองโดยผลแห่งกรรม หรือความเพียรชอบนั้นแล

ขอบคุณข้อมูลดี ๆ จากหนังสือ "เพื่อเยาวชน" ของสำนักพิมพ์คนรู้ใจ

คนเรานั้น มีน้ำสาม สิบแปดลิตร
อย่าแคลงจิต แม่นแท้ แน่หนักหนา
ฟอสฟอรัส คือกำมะถัน ตามสัญญา
มีอยู่ใน กายา ทุกตัวคน
ทำหัวไม้ ขีดสองพัน สองร้อยก้าน
ใช่ประมาณ แพทย์เขาแยก แจกเป็นผล
ยังมีอีก ธาตุเหล็ก ในตัวตน
แยกแล้วย่น ได้ตะปู เพียงหนึ่งตัว
ยาวสามนิ้ว เท่านั้น อัศจรรย์แท้
ใช่จะแส่ พูดเล่น เป็นชวนหัว
แล้วยังมี ไขมัน คั้นจนทั่ว
ผสมกลั้ว เป็นสบู่เหลว ได้เจ็ดก้อน
เราควรเร่ง เพ่งพิศ คิดดูเถิด
ว่าคนเกิด มีราคา น่าอาวรณ์
ที่รู้ได้ แพทย์เขาบอก ใช่หลอกหลอน
คิดเขียนกลอน เพื่ออ่านเล่น เป็นปัญญา
เมื่อรวมแล้ว ค่าตก หกสิบหกบาท
ไม่ผิดพลาด สิบห้าสตางค์ เท่านั้นหนา
หากไม่เพิ่ม คุณความดี มีวิชา
เพียงราคา ต่ำกว่าสัตว์ ถนัดใจ
ประกอบแต่ ศีลธรรม คุณความดี
ก็จะมี คุณค่า จักหาไหน
มีชีวิต ก็สุขกาย สบายใจ
เมื่อตายไป ชื่อหอมอยู่ คู่โลกาฯ.

พระอาจารย์สรวง ปริสุทฺโธ
๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๒๘
(เขียนที่ศาลาสระน้ำ)

ไม่ผิด ไม่บาป  แต่ไม่บุญ

เชื่อบางอย่าง ทำให้จิตเป็นกุศล

เทวดา = คนที่ทำความดี เป็นผู้มีความดี
เชื่อเทวดา = ระลึกถึงเทวดา = อนุสสติคือเทวตานุสติ = มีใจเลื่อมใสในผู้มีความดี หรือระลึกถึงการทำความดี = จิตเป็นกุศล = ได้บุญ


เชื่อ อภินิหาริย์ ปาฏิหาริย์ ถ้าเป็นของพระพุทธเจ้า = ระลึกในความดีและความสามารถของพระพุทธเจ้า = พุทธานุสติ  = จิตเป็นกุศล = ได้บุญ

ถ้าเป็นของพระสงฆ์ = ระลึกในความดีและความสามารถของพระสงฆ์ = สังฆานุสติ  = จิตเป็นกุศล = ได้บุญ

ถ้า เชื่อแล้ว เลื่อมใสศรัทธา เกิดความอยากปฏิบัติ เจริญรอยตาม อยากทำบุญกับท่าน อย่างนี้ เป็นกุศล  คือจิตเป็นกุศล ก่อให้เกิดจิตที่เป็นกุศลอีก นำไปสู่การกระทำดี

แต่ถ้าเชื่อแล้ว งมงาย ขอโดยไม่พยายาม ยึดเป็นที่พึ่ง มัวเมา  อย่างนี้ ตอนแรกจิตเป็นกุศล แต่ส่งผลให้เกิดอกุศล เพราะเชื่อโดยขาดปัญญา

ส่วนเรื่องเปรตอสุรกาย ถ้าเชื่อแล้ว กลัวบาป กลัวจะต้องเป็นอย่างนั้น เชื่อว่ามีผีแล้วเชื่อเรื่องชาติภพ แล้วทำให้อยากทำดี กลัวการทำชั่ว.. อย่างนี้เชื่อแล้วเป็นบุญ

แต่ถ้าเชื่อแล้วหลอน กลัว ทำให้ต้องไปหาที่พึ่ง เช่นหมอผี ฯลฯ อย่างนี้เชื่อแล้วจิตตกต่ำ อย่าเชื่อเลยจะดีกว่า..

คนที่ไม่เชื่อ แล้วเฉยๆ ไม่มีบุญไม่มีบาป (เอาให้มันไม่มีบาปได้จริงๆ นะ) ก็เสมอตัว

ส่วน ใหญ่ผู้ที่ตายไปเป็นผีนาน พระท่านว่าเป็นกลุ่มนี้ คือมันไม่มีแรงส่งน่ะ ไม่ทำกรรมอะไรมาก แต่ว่าทำบุญน้อย มันก็เป็นศูนย์  จะขึ้นก็ไม่ขึ้น จะลงก็ไม่ลง ก็ต้องรอกันไปจนถึงเวลาเกิดใหม่   ครั้นจะรอให้ลูกหลานทำบุญให้ ลูกหลานก็ดันไม่เชื่อไปด้วยกัน เพราะสอนกันมาอย่างนั้น ก็เลยไม่ค่อยได้ทำบุญให้  ก็ต้องรอเจอลูกหลานที่ทำบุญมากหน่อย จิตถึงจะสว่างไสว เปลี่ยนภพภูมิได้..  คิดง่ายๆ ก็จิตมันนึกถึงบุญ มันก็มีความสุข มันก็เลยปรับไปอยู่ในภพที่มีความสุขไง 

ส่วนจิตเฉยๆ ก็เฉยๆ แต่มันเฉยแบบโมหะนะ.. โหวงๆ ทื่อๆ ไปอย่างนั้น

จิตที่ทื่อๆ อันประกอบด้วยโมหะ จะนึกถึงบุญก็นึกถึงไม่ได้ เพราะไม่เคยทำไม่เคยเชื่อ อย่างนี้พระท่านว่า มักไปเกิดภูมิสัตว์

เขียน มาอย่างนี้ก็ไม่ต้องเชื่อหรอก พระท่านเล่าให้ฟังสนุกๆ ว่า ที่รู้อย่างนี้ผีนั่นแหละมาเล่าให้ฟัง..  ผีว่า หลวงพี่..ผีก็เหมือนคนแหละ มีทุกแบบ..ทำไงก็ได้อย่างนั้น..

ท่านก็เลยว่า.. วันนี้ไม่เชื่อไม่เป็นไร เดี๋ยวตายไปก็รู้เอง..

ธรรมชาติ ของจิตมนุษย์ต้องยึดเหนี่ยวสิ่งใดสิ่งหนึ่งไว้เสมอ  จิตที่ไม่ยึดเหนี่ยวสิ่งใดเลยได้จริงๆ คือจิตของพระอรหันต์ เป็นอิสระไร้พันธนาการ

จิตมนุษย์ทั่วไป ที่บอกว่าไม่ยึดเหนี่ยวอะไรนั้น ไม่ยึดไม่จริง  ที่จริงยึด เช่นยึดถือความเชื่อมั่นว่าไม่มีนรกสวรรค์ ไม่มีผี ไม่มีปาฏิหาริย์ ก็ยึดไว้มั่นไง ถึงใครมาพูดก็ไม่เชื่อ..

บ้างก็ยึดวิทยาศาสตร์ ถ้าไม่สามารถพิสูจน์ด้วยวิธีการทางวิทยาศาสตร์พื้นฐาน ก็ไม่เชื่อ อันนี้ก็ยึด

ทาง ปรัชญามีคำพูดตลกๆ ว่า "ซาร์ตเอาพระเจ้าไปจากมนุษย์แล้ว แต่ซาร์ตไม่สามารถเอาศรัทธาไปจากมนุษย์ได้ มนุษย์ที่เชื่อซาร์ต ก็เลยต้องมายึดมาศรัทธาซาร์ตแทน" ว่าเข้านั่น..

ดังนั้น ถ้าอยากไม่เชื่อ ก็ต้องไม่เชื่อแบบกาลามสูตร ก็ต้องศึกษา วิจัย พิจารณาข้อมูลต่างๆ จนเกิดความรู้ความเข้าใจ ไม่ใช่ยึดความไม่เชื่อไว้ โดยไม่เคยเรียนรู้หรือศึกษาทางใดทางหนึ่งหรือหลายๆ ทางเลย.. อย่างนี้ก็เข้าข้อที่ว่า "เชื่อโดยฟังตามๆ กันมา เชื่อโดยวัฒนธรรมการสั่งสอนทางสังคม"  ก็เป็นความเชื่ออยู่ดี


เอ้อ..ลืม ไปอีกนิดนึง ไม่เชื่อไม่เป็นไร เสมอตัว  แต่ไม่เชื่อแล้วพูดจาปรามาสสิ่งนั้น หรือบอกคนอื่นให้ไม่เชื่อตาม หรือปรามาสคนที่เชื่อ  อันนี้บาปทันที

ผลของกรรมปรามาส (แม้จะเกิดจากความไม่รู้) โดยเฉพาะปรามาสพระพุทธเจ้าพระอริยะสงฆ์  ออกจะเป็นกรรมหนักมิใช่น้อย  เราโดนมาแล้ว และขอบอกเลยว่า..เข็ดจริงๆ 
จบแระ

แฟชั่นสวยสยอง! สมัยโบราณ

อันดับ 6 คริโนไลน์(crinoline)


คริโนไลน์ (crinoline) เป็นกระโปรงที่สวมบนสุ่ม (เพื่อให้กระโปรงบานออก) เป็นชุดที่มีกระโปรงบานๆ บานมากบานจนเหมือนสุ่มไก่บ้านเราโดยเขาจะทำเป็นโครงให้ให้มันบานใหญ่ โดยโครงทำมาจากมันทำจากขนม้า, เส้นป่าน หรือเหล็ก ซึ่งมันได้รับความนิยมในหมู่คนชั้นสูงในศตวรรษที่ 19

ทำไมมันถึงน่า กลัว? การออกแบบคริโนไลน์ของมันตอบสนองได้ดีทีเดียวเลยแหละเมื่อมีลมแรงๆ มาพัดอย่างกะทันหัน กระโปรงบานๆ ของเจ้าหล่อนจะถูกพัดเหมือนกับร่ม(กาง)ที่ปลิวของลมนั้นแหละ มีหลายรายถูกลมพัดดันให้ตกจากที่สูง(ที่ออกงานของพวกเธออยู่ที่สูงๆ ทั้งสิ้นนี้) และบางรายเพราะหายใจไม่ออกเพราะลมพัดแรงจนโครงเหล็กรัดตัวเธอจนกระดูกหัก บางรายกระโปรงเกิดไปเกี่ยวกับรถม้าและลากผู้หญิงที่ส่งเสียงร้องกรี๊ดตาม ท้องถนน

แต่ที่เลวร้ายที่สุดคือกระโปรงนี้ติดไฟง่ายสุดๆ และเหตุการณ์ครั้งใหญ่ที่ตายเพราะกระโปรงตัวนี้เกิดขึ้นเมื่อปี 1863 ในSantiago ประเทศซิลี ในอเมริกาใต้ มีคนตายกว่า 2000 - 3000 คน ในขณะไฟไหม้โบสถ์ เมื่อไฟผ้าคลุมหน้าต่างโบสถ์เกิดติดไฟ ผู้คนต่างพยายามหนีตายหาทางออกจากประตู แต่เจ้ากรรม ด้วยความกว้างของกระโปรงบานของเจ้าหล่อนดันไปขว้างติดประตูซะนี้(หลายคน พยายามออกประตูเดียว) แถมเอาออกยากซะด้วยสิเพราะมันทำจากโครงเหล็กนี้น่า ซึ่งมันทำให้ทางออกถูกปิดโดยสิ้นเชิง ที่นี้ก็ลองคิดละกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป...ก็ตายยกหมู่

 

อันดับ 5 เดอะ คอร์ซิท (The Corset)

 
เดอะ คอร์ซิท (The Corset) เป็นเสื้อรัดลำตัวสตรี,เสื้อยกทรงรัดรูปของสตรี และชุดชั้นในผู้หญิงที่สวมเพื่อให้สะโพกและหน้าอกเข้ารูปทรง นิยมในช่วงทศวรรษที่ 1830-1839 สมัย วิกตอเรียนที่ตั้งกฎเกณฑ์ศิลธรรมให้ผู้หญิงต้องใส่ ไม่ใส่ถือว่าผู้หญิงคนนั้นสกปรก ต่ำต้อย ไม่มีมารยาทและไม่มีศิลธรรม และสมัยศตวรรษที่ 19นิยมให้สตรีมีเอวคอดกิ่ว อกตั้ง ทำให้เสื้อนี้ถูกประดิษฐ์ขึ้นเพื่อทำหน้าที่ดังกล่าว

ทำไมมันถึงน่ากลัว? เนื่องจากการใส่คอร์ซิทต้องรัดแน่นมากๆ แน่นจนทำให้กระดูกผิดรูป หรือ เราเรียกว่าเอวคอด ซี่โครงจะเจ็บปวดชา อวัยวะเครื่องในจะถูกเคลื่อนย้ายลงต่ำมาถึงก้น ทั้งเป็นสาเหตุให้การไหลของเลือดภายในผิดปกติ ใน1903 มี ผู้หญิงที่ตายทันทีเพราะเสื้อรัดลำตัวสตรีที่เป็นเหล็กกระแทกหัวใจของเธอ แต่กระนั้นแฟชั่นนี้ก็ถูกดัดแปลงให้เหมาะสมกับยุคปัจจุบันมาเป็นชุดชั้นใน สุดเซ็กซี่ออกศึกที่นิยมของสาวๆ ทั้งหลาย

อันดับ 4 ฟุตบาดดิ้ง (Footbinding)


ฟุตบาด ดิ้ง (Footbinding) เป็นการพันเท้าผู้หญิงให้เป็นรูปดอกบัว เป็นประเพณีปฏิบัติของผู้หญิงจีนโบราณ ซึ่ง เป็นที่นิยมในจีนสมัยศตวรรษที่ 8 โดยมันเริ่มมาจากสมัยก่อนจักรพรรดิ์มีเมียหลายคน แต่ไม่ค่อยมีเวลาเอาใจใส่กับเมียน้อยเหล่านี้มากนัก ทำให้หลายนางแอบไปมีชู้ จักรพรรดิจึงใช้วิธีป้องกันโดยการรัดเท้าเพื่อให้พวกเธอเดินเหินไม่สะดวก ซึ่งต่อมากลายเป็นค่านิยมที่ผู้หญิงในวังต้องวัดเท้า ชาวบ้านก็นึกว่าเป็นแฟชั่นของไฮโซเลยทำตามบ้าง จึงกลายเป็นค่านิยมของจีนในที่สุด โดยเกิดวลีว่า "ผู้หญิงที่เท้าเล็ก ยิ่งเซ็กซี่"

ทำไมมันถึงน่ากลัว? กระบวนการพันเท้านั้นจะเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่เด็กอายุ 5-6 ขวบ โดยคนเป็นแม่จะใช้วิธี หักนิ้วน้อย ๆ สี่นิ้ว แล้วงอย้อนกลับไปทางด้านหลัง แล้วก็เอาผ้ามาพันเอาไว้ โดยจะพันแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนได้เท้าที่เล็กตามต้องการ(บาง ตำราก็เขียนว่าให้เอาเท้าแช่ปัสสาวะและกระเพาะแพะ) นอกจากนี้ผู้ที่ทำการพันเท้า กล้ามเนื้อตั้งแต่บริเวณสะโพกลงไปจะต้องเกร็งมากในการเดินแต่ละครั้ง เมื่อเยื้องย่างด้วยท่าอ้อนแอ้นแลดูสวยงาม จะเกิดความเจ็บปวดแสนสาหัส ราวเข็มพันเล่มกระหน่ำแทงพวกเธอราวกับขุนนรกโลกันต์ เท้าที่ถูกปิดไว้อย่างแน่นหนา กลิ่นจะเหม็นมากๆ จนเป็นแผลเน่า และเลวร้ายที่สุดคือเธอไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้สะดวกเกิดมีไฟไหม้บ้าน โจรมาข่มขืนละก็คงแล้วแต่ดวงแหละเพราะหนีไม่ได้...เหอๆ


อันดับ 3 ฟองตางเก (The Fontange)


ผมทรงฟอง ตางเก(The Fontange) เป็นการทำเกล้าให้ผมสูงไว้กลางศีรษะ มัดโบเล็กๆ หลายอันด้านหน้า จากนั้นประกบด้วยลูกไม้จีบและมัดมวยผมเป็นแผง 3 - 4 ชั้น วนไล่ขึ้นไปเป็นยอด ด้านหลังกับด้านข้างทิ้งปอยหยิกห้อยและผูกโบว์ยาวซึ่งยิ่งผมสูงยิ่งดีแสดง ถึงฐานะ โดยแฟชั่นนี้นิยมในฝรั่งเศสในศตวรรษที่ 17 -18

ทำไมมันถึง น่ากลัว? ทรงผมนี้มันติดไฟง่ายครับ ยิ่ง งานราตรีที่มีโคมไฟระยิบระย้ายิ่งติดไฟง่ายไปใหญ่แถมเวลาไฟติดบนหัวของเจ้า หล่อนละก็ตัดยากสุดๆ เพราะหัวเธอเต็มไปด้วยวัสดุติดไฟง่ายทั้งนั้น และจากผมก็จะลามมาถึงคอและหน้าและมือ จากสาวสวยกลายเป็นสุเทพ สีใสทันที ซึ่งกรณีนี้เคยเกิดขึ้นกับ Angelique de Fontanges ชู้รักคนโปรดของกษัตริย์อังกฤษคนหนึ่งที่ตายเพราะทรงผมของเธอตัดไปโดนเทียน ทำให้หัวของเธอติดไฟ

อันดับ 2 ลีด เมคอัพ(Lead Makeup)


เป็นการทำ ให้หน้าขาวมากที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยใช้เครื่องสำอางที่มีส่วนผสมของตะกั่ว ว่ากันว่าต้นกำเนิดมาจากประเทศกรีกในยุคโบราณกว่า2,000 ปีมาแล้ว และนิยมในฝรั่งเศสศตวรรษที่ 14 -19 ซึ่งสังคมนั้นมันชั้นสูงมากๆ แบบใครผิวดำถือว่าเป็นคนไม่มีเงิน(เพราะคนผิวดำมักทำงานหนัก คนผิวขาวไฮโซไม่ต้องทำงาน) ซึ่งคนดังที่ใช้แป้งข่าวทานั้นก็มีสมเด็จพระราชินีนาถอลิซาเบธที่ 1 แห่งอังกฤษ

ทำไมมันถึงน่ากลัว? แน่นอนเพราะมันมีส่วนประกอบของตะกั่ว ซึ่งทางอนามัยโลก จัด เป็นวัตถุที่ห้ามใช้เป็นส่วนผสมในการผลิตอยู่แล้ว โดยลีด เมคอัพเครื่องสำอางโบราณนั้นมี ส่วนประกอบคือตะกั่วขาวผสมกับขี้ผึ้ง ไขมันสัตว์ น้ำมันและไข่ขาว ซึ่งสารตะกั่วนี้เป็นอันตรายต่อร่างกายเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากทำให้เบื่ออาหาร ท้องไส้ปั่นป่วน มึนงง แขนขาชา ตาบอด และหายใจไม่ออก บางครั้งอาจเสียชีวิตได้ หรือถ้าร่างกายสะสมตะกั่วมากๆ อาจเป็นมะเร็งได้

โดยในปี 1760 Marie Gunning สตรีชั้นสูงชาวไอริชที่มีชื่อเสียงในด้านหน้าขาวของเธอกลายเป็นเหยื่อรายแรก ของการใช้สารตะกั่วพิษ และในปี 1878 คุณนาย Madame Rachel,ก็ตายเพราะพิษของตะกั่วที่ทาบนหน้าเช่นกัน

อันดับ 1เดอะ สตีฟ ไฮ คอลล่า (The Stiff High Collar)

 

เป็น คอเสื้อแข็งๆ ใส่เพื่อให้ปกเสื้อสูงขึ้น นิยมใช้กับผู้ชายในศตรรษที่ 19 โดยคอเสื้อจะเป็นสีขาว เวลาใส่ก็เอาชุดเชิ๊ตมาใส่ทับอีกที ทำให้เหมือนเป็นคนขี้โอ่ มีอำนาจ โดยบุคคลสำคัญที่ใส่ก็มี ออสกา ไวลด์Oscar Wildeนักประพันธ์ชาวไอซ์แลนด์

ทำไมมันถึงน่ากลัว? ที่เยอรมัน, เดนมาร์ก และดัชท์ เรียกเจ้าปลอกคอนี้ว่า"พ่อมือสังหาร father killer " ซึ่ง ดูรูปร่างคงจะทราบแล้วมั้งว่ามันน่ากลัวยังไง คือมันทำให้ทำให้คนสวมหายใจลำบากและอึดอัดที่ลำคอเพราะมันค่อนข้างบีบรัดคอ พอสมควร ซึ่งคนสวมมักเสียชีวิตในขณะใส่ชุดนี้ตอนเวลานอนและพอมันรัดคอคนสวมมักตาย เพราะขาดอาการหายใจอย่างไม่รู้ตัว และทำให้เกิดฝีในสมอง เวลากินข้าวก็ผ่านลำคอยากแต่ที่ร้ายสุดๆ คือมันเหมือนกิโยตินแบบพกติดตัวคือในปี 1800 ชายคนหนึ่งหัวขาดเพราะคอเสื้อไปเกี่ยวกับรถขณะวิ่งมาแล้ว

เป็นไงบ้างค่แต่ละแฟชั่น คงสวยถูกใจทุกคนน่ะค่ะ

ขอขอบคุณข้อมูลจาก http://www.moonsthailand.com/smf/index.php?topic=544.0;wap2

อุทาหรณ์ สอนใจเรื่องความรัก ซึ่งนำมาซึ่งความทุกข์ หากแต่ปัญญาที่ใช้ สติ ที่มีตามทันก็จะเข้าใจ

อุปสรรคที่เกิด ก็เป็นสิ่งทีพิสูจน์รัก

ขอให้ทั้งคู่ ไปสู่ภพที่ดี เถิด
 

บทว่า ปภสฺสรํ ได้แก่ ขาวคือบริสุทธิ์.
               บทว่า จิตฺตํ ได้แก่ ภวังคจิต.

ในส่วนนี้ถ้า จำไม่ผิดเคยอ่านมาว่า แปลสำนวนไทยผิด จึงทำให้ความหมายเปลี่ยน

 

จำคุกหมอดูกฤษณ์6เดือนปรับ75000บ.
หมอกฤษณ์ คอนเฟิร์ม
ศาลฯ สั่งจำคุก หมอกฤษณ์ คอนเฟิร์ม 6 เดือน หมิ่นประมาท ลีเดีย นักร้องสาวชื่อดัง
ศาลอาญาพิพากษา หมอดูกฤษณ์ คอนเฟิร์ม ในคดีหมิ่นประมาท ลีเดีย นักร้องดัง ซึ่งทำนายดวงลิเดียผ่านสื่อมวลชนว่ามีเกณฑ์ตั้งท้อง จนทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง มีโทษจำคุก 8 เดือน ปรับ 1 แสนบาท แต่ให้การเป็นประโยชน์ คงเหลือโทษจำคุก 6 เดือน ปรับ 75,000 บาท แต่จำเลยประกอบอาชีพสุจริตไม่เคยประพฤติผิดมาก่อน จึงให้โอกาสปรับตัวโดยโทษจำคุกให้รอลงอาญา 2 ปี พร้อมให้ลงข้อความขอโทษลิเดียในหนังสือพิมพ์รายวัน 1 ฉบับ เป็นเวลา 1 วัน

หมอกฤษณ์ คอนเฟิร์ม
ศาลฯ สั่งจำคุก หมอกฤษณ์ คอนเฟิร์ม 6 เดือน หมิ่นประมาท ลีเดีย นักร้องสาวชื่อดัง
ศาลอาญาพิพากษา หมอดูกฤษณ์ คอนเฟิร์ม ในคดีหมิ่นประมาท ลีเดีย นักร้องดัง ซึ่งทำนายดวงลิเดียผ่านสื่อมวลชนว่ามีเกณฑ์ตั้งท้อง จนทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง มีโทษจำคุก 8 เดือน ปรับ 1 แสนบาท แต่ให้การเป็นประโยชน์ คงเหลือโทษจำคุก 6 เดือน ปรับ 75,000 บาท แต่จำเลยประกอบอาชีพสุจริตไม่เคยประพฤติผิดมาก่อน จึงให้โอกาสปรับตัวโดยโทษจำคุกให้รอลงอาญา 2 ปี พร้อมให้ลงข้อความขอโทษลิเดียในหนังสือพิมพ์รายวัน 1 ฉบับ เป็นเวลา 1 วัน

เป็นวิธีเจริญสติ ที่เข้ากับสถานการณ์ ดีเป็นอย่างยิ่งเลยครับ

 

นิทานธรรมะ – บุญที่ให้ทานแก่ปลา



ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวันเมืองสาวัตถี ทรงปรารภพ่อค้าโกงชาวเมืองสาวัตถีคนหนึ่ง ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธก ว่า…
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิดเป็นลูกชายของพ่อค้าตระกูลหนึ่งในเมืองพาราณสี มีน้องชายอยู่คนหนึ่ง เมื่อบิดาเสียชีวิตแล้วสองพี่น้องได้ปรึกษาหารือกันเรื่องบริหารกิจการค้า ขาย ตกลงกันเดินทางไปสะสางบัญชีการค้าที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ได้เงินพันหนึ่งแล้วก็เดินทางกลับมานั่งกินข้าวห่อรอเรือข้ามฟากที่ริมฝั่ง แม่น้ำคงคา
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว พระโพธิสัตว์ได้ให้อาหารที่เหลือแก่ปลาในแม่น้ำแล้วอุทิศส่วนบุญกุศลให้สรรพ สัตว์รวมถึงเทวดาที่แม่น้ำนั้นด้วย เทวดาพออนุโมทนารับส่วนบุญเท่านั้น ก็เป็นผู้บริบูรณ์ด้วยลาภยศอันเป็นทิพย์ เมื่อให้อาหารปลาหมดแล้วเขาก็ลาดผ้าบนหาดทรายล้มตัวลงนอนหลับไป ส่วนน้องชายของเขามีนิสัยเป็นหัวขโมยมาตั้งแต่เด็ก นั่งคิดวางแผนฉกเอาทรัพย์จึงห่อก้อนหินขึ้นห่อหนึ่งขนาดเท่ากับถุงห่อเงิน นั้น
เมื่อเรือข้ามฟากมาถึง เขาก็ปลุกพี่ชายแล้วถือถุงสองถุงขึ้นเรือไปก่อน เมื่อเรือไปถึงกลางแม่น้ำ เขาก็ทำให้เรือโครงเครงทำทีเป็นเสียหลักโยนถุงหนึ่งลงน้ำไปพร้อมกับพูดขึ้น ว่า
” พี่ ถุงห่อเงินตกน้ำไปแล้ว เราจะทำอย่างไรละทีนี้ ”
” เมื่อมันตกน้ำไปแล้วก็ช่างมันเถอะ อย่าคิดถึงมันเลยหาเอาใหม่ได้มากกว่านี้ ” พี่ชายตอบ
เทวดาประจำแม่น้ำคงคาเห็นเหตุการณ์นั้นตลอดจึงบันดาลให้ปลาปากกว้างตัว หนึ่งมากลืนกินถุงเงินนั้นไป ฝ่ายน้องชายเมื่อกลับถึงบ้านแล้วก็รีบแก้ถุงเงินอีกถุงหนึ่งออกดูด้วยความ กระหยิ่มใจ แต่พอแก้ห่อดูกลับเป็นถุงห่อก้อนหินจึงได้แต่นั่งคร่ำครวญเสียใจอยู่คนเดียว ที่หลงทิ้งถุงห่อเงินลงน้ำไป ฝ่ายพี่ชายก็กลับไปบ้านของตนโดยไม่คิดอะไร
หลายวันต่อมา พวกชาวประมงไปหาปลาจับได้ปลาปากกว้างตัวนั้น จึงเที่ยวเดินขายปลาอยู่ว่า
” ปลาสดๆ จ้า ตัวนี้ขายตัวละ ๑,๗๐๐ บาท สนไหมครับ ”
ชาวบ้านพากันหัวเราะเยาะว่า ” ปลาอะไรจะแพงขนาดนั้นละ ” จึงไม่มีใครซื้อไป พวกเขาเดินขายไปจนถึงประตูร้านบ้านของพระโพธิสัตว์ได้ร้องขายปลาอยู่หน้า ร้านนั้น
พระโพธิสัตว์เดินออกมาดูปลา สนใจปลาปากกว้างตัวนั้นจึงถามราคาว่า
” ปลาตัวนี้ราคาเท่าไหร่จ้ะ ”
” ผมขายให้ ๒๘ บาทละกันครับ ” ชาวประมงตอบ
เขาจึงซื้อปลาตัวนั้นไปมอบให้ภรรยาปรุงอาหาร พอภรรยาผ่าท้องปลาเท่านั้นก็พบถุงเงินจึงมอบให้เขา เขาเปิดดูเห็นตราประทับห่อของตนก็จำได้ จึงนั่งคิดแปลกใจอยู่คนเดียวว่า
” แปลกจัง ชาวประมงร้องขายปลาให้คนอื่น ๑,๗๐๐ บาท แต่ขายให้เราเพียง ๒๘ บาท เราได้เงินคืนมาเพราะอะไรหนอ ”
ขณะนั้น เทวดาได้ปรากฏร่างยืนอยู่ในอากาศพูดว่า
” เราเป็นเทวดาประจำแม่น้ำคงคา ท่านให้อาหารปลาวันนั้นแล้วอุทิศส่วนบุญแก่เรา เราจึงขอมอบทรัพย์แก่ท่านคืน ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะแผนการณ์ของน้องชายท่านเอง ชื่อว่าความเจริญย่อมไม่เกิดแก่คนผู้มีจิตคิดร้ายผู้อื่น ”
แล้วได้กล่าวคาถาว่า
” ผู้ใดทำกรรมชั่ว ล่อลวงเอาทรัพย์สมบัติของพี่น้องและของพ่อแม่
ผู้นั้นจัดว่าเป็นผู้มีจิตชั่วร้าย ย่อมไม่มีความเจริญ แม้เทวดาก็ไม่นับถือเขา ”
กล่าวคาถาจบก็หายร่างไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ผลบุญกุศลช่วยให้ผู้มีจิตไม่ประทุษร้ายได้รับของคืน แม้เทวดาก็สรรเสริญยกย่อง

เทศกาลถอดกางเกงขึ้นรถไฟเริ่มแล้วอีกครั้ง

http://video.nationchannel.com/data/6/2011/01/10/ibgbjbd7iffbijj658df6.flv

เทศกาลถอดกางเกงขึ้นรถไฟจัดขึ้นอีกครั้งแล้วที่สถานีรถไฟใต้ดินใน นครนิวยอร์กของสหรัฐเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา โดยจัดติดต่อกันครั้งนี้เป็นปีที่ 10 แล้วและจุดกระแสให้มีการจัดงานขึ้นในอีกหลายประเทศ




ผมว่าเป็นเทศกาลบ้องตื้น ทำเพื่อสนุก

กรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับ

พระอาจารย์ท่านได้กล่าวว่า ไม่ได้อยู่ที่วัด หรือ พระอาจารย์

แต่กรรมฐาน นั้นอยู่ที่ใจของผู้ภาวนาครับ

เรื่องทางสังคมต้องวางบ้าง เพราะเราปฏิบัติกรรมฐาน ก็เพื่อ มรรค และ ผล ครับ


 

ขอบคุณภาพ จาก teenee.com

ขอบคุณภาพ

http://lampangnha.ob.tc/-View.php?N=27

สาเหตุที่ไม่ควรมี ภรรยา!!

 
สาเหตุที่ไม่ควรมี ภรรยา

ผมสามารถเอ็นจอยxxxในราคาที่คุ้มค่าเที่ยวทุกอาทิตย์ =2,000 x 4 = 8,000 บาท/เดือน = 8000x12 = 96,000 บาท/ปี
เลือกได้ทุกรุ่นทุกขนาดใหม่ล่าสุดแกะกล่อง
ไม่มีข้อผูกพันใดๆรับประกันคุณภาพและการบริการ
หาเมีย:

ต้นทุนระหว่างจีบ = 100,000 up
ต้นทุนดาวน์ = 300,000 บาท up
ค่าที่อยู่อาศัยให้ = 1,500,000 up
ค่าพาหนะ = 600,000 up
ค่าบำรุงรายเดือน = 50% ของเงินเดือนup

ไม่รวมค่าเสียเวลาและประสาทเสียจากการแทรกแซงและการไร้คุณภาพเป็นพักๆของ
ผลิตภัณฑ์ ซื้อแล้วห้ามเปลี่ยนห้ามใช้ผลิตภัณฑ์อื่นร่วม

ผลิตภัณฑ์มีอายุยืนยาวแต่คุณภาพเสื่อมทันทีที่ซื้อ
ผลิตภัณฑ์อาจเป็นสินค้ามือสองแต่จำหน่ายในราคาเต็ม

คุณไม่มีสิทธิ์ครอบครองผลิตภัณฑ์แต่ผลิตภัณฑ์มีสิทธิ์ครอบครองคุณและทุกสิ่งที่
คุณเป็นเจ้าของผลิตภัณฑ์เกิดแตกหน่อ รายได้ข้างต้นที่ว่ามาทั้งหมด
ต้องหักออกอีก 30%ของรายได้...
ภรยตามา ปรมา ทุกขา" การมีภรรยามีทุกข์อย่างยิ่ง

มีเมีย เหมือนมือถือ.........เป็นเหมือนสื่อคอยติดตาม
มีเมีย เหมือนมียาม .........คอยสอบถามยุ่มย่ามใจ
มีเมีย เหมือนมีบ้าน .........อยู่นานนานย่อมเบื่อได้
มีเมีย เหมือนมอ´ไซค์......ซิ่งเร็วไปอาจเสี่ยงตาย
มีเมีย เหมือนมีรถ ...........ราคาหดเวลาขาย
มีเมีย เหมือนผีพราย ........หากร่างกายไม่แต่งเติม
มีเมีย เหมือนม้าห้อ .........ควบไม่รอยามฮึกเหิม
มีเมีย เหมือนบัตรเสริม ....ต้องคอยเติมเงินเรื่อยไป
มีเมีย เหมือนปีศาจ ..........ยามอาละวาดน่าตกใจ
มีเมีย เหมือนมีไห ...........ปลาร้า....ใส่หลายร้อยปี
มีเมีย เหมือนมีคอมพ์ .......ต้องคอยซ่อมบ่อยเหลือที่
มีเมีย เหมือนปลากระดี่ .....ได้น้ำดีก็จากไป
มีเมีย เหมือนดั่งเสือ.........ขย้ำเหยื่อจะเหลือไร
มีเมียเหมือนกรรไกร........ ตัดทีไรขาดทุกที
มีเมีย ชอบจ่ายดะ ..............ซื้อไม่ละ..นะคุณพี่
มีเมีย ชอบเซ้าซี้ ................บ่นทุกทีที่เจอกัน
มีเมีย ละเหี่ยใจ.................. แล้วทำไมชอบมีกัน
มีเมีย ไม่สร้างสรรค์ ............จำให้มั่น อย่ามีเมีย

แหล่งข้อมูล: Mail จาก

ขออภัยหากเรื่องนี้ไม่เหมาะสม แต่อยากให้ได้ขำกันบ้างครับ

ลุงปุ้ม หายไปไหนครับ ไม่มาตอบเลยครับ

 คิดถึงนะครับ

   

[อยากแต่งกับเขาบ้างใจเรา เหนื่อยที่ไร้ร่องรอยใจเรา คอยที่ไร้ความหมายใจเรา เดินที่ไร้ที่ไป ใจเรา เป็นใจที่ไร้พักพิง แล้วใจ อันนี้ คืออะไร ?]

ฝากกลอน ให้พี่ ๆ ป้า ๆ ลุง ๆ น้อง ๆ ได้อ่านกันครับ

อยากแต่งกับเขาบ้าง


ใจเรา เหนื่อยที่ไร้ร่องรอย

ใจเรา คอยที่ไร้ความหมาย

ใจเรา เดินที่ไร้ที่ไป

ใจเรา เป็นใจที่ไร้พักพิง

   แล้วใจ อันนี้ คืออะไร ?

เคยได้ยินว่าเป็นงานบวช ทางภาคเหนือ

 สันนิษฐาน จากการนั่งแคร่

   

ครั้งหนึ่งในวันครู เด็กนักเรียนอนุบาลโรงเรียนหนึ่งจัดหาของขวัญมาให้คุณครูที่รักของพวกเขา

เด็ก คนแรกเป็นลูกสาวร้านดอกไม้เธอเอาของขวัญใส่กล่องมาให้ครู
"ครูว่าต้อง เป็นดอกไม้แน่ๆเลย" คุณครูว่า
"คุณครูเก่งจังค่ะ รู้ได้ยังไงคะ" หนูน้อยแปลกใจ
"ครูเดาเอาน่ะจ้ะ" คุณครูอมยิ้ม

เด็กคนที่ สองเป็นลูกคนขายขนม
"ครูว่าต้องเป็นขนมแน่ๆเลย" คุณครูบอก
"คุณครู เก่งจังเลยค่ะ" หนูน้อยช่างซื่อซะจริงๆ
เช่นเคยคุณครูตอบว่า
"ครู เดาเอาน่ะจ้ะ"

เด็กคนที่สามเป็นลูกชายร้านขายเหล้านอก เขาเอากล่องของขวัญกล่องใหญ่ น้ำหนักก็ไม่ใช่น้อย คุณครูสังเกตเห็นตรงมุมกล่องมีน้ำซึมเปียกอยู่ด้วย
"ต้องเป็นไวน์แน่ๆ เลย" ครูเดา
"ไม่ใช่ครับ" ไอ้หนูยิ้มอย่างภูมิใจที่ครูเดาใจเขาไม่ถูก
ครู เอานิ้วแตะน้ำที่ซึมตรงมุมกล่องขึ้นมาชิมดูแล้วเดาใหม่
"แชมเปญเอ้า!"
"ฮี่ ฮี่ ไม่ถูกอยู่ดีครับ" ไอ้หนูชอบใจ
"ครูยอมดีกว่าจ้ะ อะไรอยู่ในกล่องจ๊ะ" ครูสาวยอมแพ้เพราะเธอไม่สันทัดเรื่องเมรัย

"ขอ เฉลยว่า..." ไอ้หนูทำท่าภูมิอกภูมิใจในชัยชนะ "ลูกหมาครับ!!!"

ชีิวิต นับหนึ่ง ได้เสมอครับ

   แต่ถ้าก้าวผิด อาจจะนับลำบาก

      ทำใจให้สบาย ขอให้ตั้งมั่นในกุศล ครับ รับรองว่า รอดครับ....

   อุทยาน แห่งชาติภูสระดอกบัว มีเนื้อที่อยู่บนแนวเขตรอยต่อ 3 จังหวัด คืออำเภอนิคมคำสร้อย อำเภอดอนตาล จังหวัดมุกดาหาร อำเภอเลิงนกทา จังหวัดยโสธร อำเภอชานุมารและอำเภอเสนานิคม จังหวัดอุบลราชธานี มีเนื้อที่ประมาณ 232 ตารางกิโลเมตร หรือประมาณ 145,000 ไร่

ลักษณะภูมิประเทศ
    สภาพ ภูมิประเทศโดยทั่วไป เป็นเทือกเขาสลับซับซ้อน ทอดตัวเป็นแนวจากทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ลงสู่ทิศตะวันออกเฉียงใต้ ประกอบด้วยป่าอันอุดมสมบูรณ์หลายชนิด พื้นที่หลายแห่งมีลานหินขนาดใหญ่ ชาวท้องถิ่นเรียกว่า “ดาน” กระจายอยู่ตามยอดเขาต่างๆ มียอดภูกระซะ เป็นยอดสูงสุดประมาณ 481 เมตร จากระดับน้ำทะเล ยอดอื่นมีความสูงโดยเฉลี่ยประมาณ 350-450 เมตร พื้นที่เหล่านี้ยังเป็นแหล่งกำเนิดของต้นน้ำหลายสาย เช่น ห้วยทม ห้วยกะบก ห้วยก้านเหลือง ห้วยลำกลาง ห้วยขี้เหล็ก ห้วยหินขัว ห้วยตูบ และห้วยไห เป็นต้น

พันธุ์ไม้และสัตว์ป่า
    ป่า ส่วนใหญ่เป็นป่าเบญจพรรณ ป่าดิบแล้ง กระจายอยู่ตามเทือกเขาต่างๆ มีไม้มีค่า อยู่เป็นจำนวนมาก เช่น มะค่าโมง มะค่าแต้ ประดู่ ชิงชัน พยุง แดง ตะเคียนทอง ยาง กระบาก เป็นต้นบริเวณพื้นที่ป่าเหล่านี้มีสัตว์ป่าอยู่หลายชนิดโดยเฉพาะที่เทือกเขา ภูสระดอกบัวซึ่งเป็นพื้นที่ป่าขนาดใหญ่และอุดมสมบูรณ์ไปด้วยแหล่งน้ำ
    เราสามารถพบสัตว์ป่าได้หลายชนิด เช่น เก้ง หมูป่า หมาไน สุนัขจิ้งจอก อีเห็น ลิง เม่น กระจง บ่าง ค้างคาว สัตว์ปีกประเภทต่างๆ ได้แก่ ไก่ฟ้าพญาลอ ไก่ฟ้าหลังขาว ไก่ป่า เป็นต้น

มายาการแห่งหลอดด้าย โดยท่าน ว . วชิรเมธี



  เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ผู้เขียนจาริกปฏิบัติศาสนกิจในฐานะพระธรรมทูตอยู่ที่มหานครนิวยอร์ค สหรัฐอเมริกา วันหนึ่งหลังจบการเสวนาธรรม สตรีสูงอายุคนหนึ่งขอโอกาสเข้ามานั่งคุยกับผู้เขียน ระหว่างการสนทนา ผู้เขียนสังเกตเห็นว่า น้ำตาเธอคลอหน่วย เมื่อสอบถามถึงสาเหตุเธอจึงตอบว่า ที่น้ำตาคลอหน่วย เพราะรู้สึกดีใจที่ได้มาฟังธรรม แต่พร้อมกันนั้นก็เสียใจจนสะเทือนใจ ที่สะเทือนใจก็เพราะเธอรู้สึกว่า ตนเองได้พบกับธรรมะเมื่ออายุมากแล้ว จึงรู้สึกเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา เธอเล่าว่า

" ชีวิตของคนเราก็เหมือนกับเส้นด้าย ที่ถูกดึงออกมาจากหลอดด้ายทีละนิดๆ ขณะที่ดึงด้ายออกมาจากหลอดด้ายนั้น บางทีเราก็รู้สึกกระหยิ่มว่า ยังมีด้ายเหลืออยู่อีกมากมาย จึงชะล่าใจจึงด้ายออกมาใช้อย่างฟุ่มเฟือย เพื่อที่จะพบว่า แท้ที่จริงแล้ว มีด้ายอยู่เพียงนิดเดียว เย็บผ้าได้เพียงนิดหน่อยก็หมด หากแต่ที่เราเห็นว่า ยังคงมีด้ายเหลืออยู่เยอะแยะนั่นเป็นเพราะว่า แกนด้ายมันใหญ่ต่างหาก ... แกนด้ายมันหลอกตาให้เราพลอยชะล่าใจ ... "

พลันที่เธอเล่าจบ ผู้เขียนก็รู้สึกสว่างโพลงขึ้นมาในใจ ผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ได้มาฟังเทศน์เสียแล้ว แต่เธอมาเทศน์ต่างหาก
เธอกำลังเทศน์เรื่อง "ความสำคัญของเวลา" และ " คุณค่าของชีวิต"
เคยได้ยินคำพูดในทำนองนี้บ่อยๆ ว่า เรามีเวลา ๒๔ ชั่วโมงต่อหนึ่งวันเท่ากัน ทว่าเราได้ประโยชน์จากเวลาไม่เคยเท่ากัน
สำหรับบางคนเวลา ๒๔ ชั่วโมงช่างแสนสั้น แต่สำหรับบางคน ๒๔ ชั่วโมง ช่างเป็นเวลายาวนานเหลือแสน
ผู้หญิงคนนี้เธอบอกว่า เธอเสียดายที่มีเวลาเหลืออีกไม่มาก อยากจะปฏิบัติธรรมให้ถึงที่สุดก็เกรงว่าเวลาจะมีไม่พอ

ผู้เขียนจึงบอกว่า การปฏิบัติธรรมนั้นไม่สำคัญที่เวลา แต่สำคัญที่ "ปัญญา" สำหรับคนมีปัญญากล้าแข็ง อย่าว่าเป็นวันเลย บางที นาทีเดียวก็บรรลุธรรมได้ สำหรับคนเขลา ต่อให้ภาวนาทั้งชีวิต บางทีก็ยังไม่เห็นผล คนที่อยู่ในวัยสนธยา จึงไม่ควรน้อยใจว่า เรามีเวลาไม่พอ แต่ควรจะบอกตัวเองว่า เรายัง " พอมีเวลา " ต่างหาก

แต่คนที่คิดว่าเรายัง "พอมีเวลา" ก็ต้องระวังด้วยเหมือนกัน เพราะบางทีการคิดด้วยท่าทีที่เป็นบวกอย่างนี้ ก็ทำให้ประมาท และเป็นเหตุให้พลาดโอกาสที่จะเร่งรัดทำสิ่งดีๆ

ดังนั้น นอกจากจะคิดว่ายังพอมีเวลาแล้ว ก็ควรจะคิดเพิ่มอีกอย่างหนึ่งว่า " วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต " ด้วย เพราะหากเราคิดว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิต เราจะเริ่มคิดถึงสิ่งที่ต้องทำแข่งกับเวลา และนั่นจะทำให้เวลา กลายเป็นสิ่งที่มีค่าสูงสุดของชีวิตได้ในทุกๆ วัน

เราเคยได้ยินพระท่านสอนอยู่บ่อยๆ ว่า การฆ่าสัตว์เป็นบาป แต่ผู้เขียนอยากบอกว่า การฆ่าเวลาต่างหากที่เป็นบาปมหันต์ยิ่งกว่า เพราะเมื่อคุณฆ่าสัตว์ หากสำนึกได้ คุณก็อาจจะไปหาสัตว์มาปล่อยเอาบุญ แต่หากคุณฆ่าเวลาด้วยวิธีใดก็ตาม ถึงแม้คุณจะสำนึกผิด กลับมาเห็นคุณค่าของเวลา ทว่าก็ไม่สามารถย้อนเวลาที่ผ่านไปแล้วให้หวนคืนกลับมาได้อีก เราทุกคนต่างก็มีเวลาที่ไม่อาจรีไซเคิล ไม่ว่าคุณจะมีเงินมหาศาลสักกี่ล้านล้านดอลล่าร์ก็ตามที   สำหรับเวลานั้น ผ่านแล้ว ผ่านเลยนิรันดร์

ครั้งหนึ่งลีโอ ตอลสตอย เคยเขียนปริศนาธรรมไว้ว่า
" ใคร คือ คนสำคัญที่สุด
งานใด คือ งานที่สำคัญที่สุด
เวลาใด คือ เวลาที่ดีที่สุด"

ตอลสตอยตั้งคำถามนี้ผ่านเรื่องสั้นเรื่องหนึ่ง และในที่สุดก็เฉลยว่า

" คนสำคัญที่สุด ก็คือ คนที่อยู่เบื้องหน้าเรา
งานสำคัญที่สุด ก็คือ งานที่เรากำลังทำอยู่ในขณะนี้
เวลาที่ดีที่สุด ก็คือ เวลาปัจจุบันขณะ "

ทำไมคนที่อยู่เบื้องหน้าเราจึงสำคัญที่สุด คำตอบก็คือ อาจเป็นไปได้ว่า ในชั่วชีวิตอันแสนสั้นนี้ เรากับเขาอาจมีโอกาสพบกันได้เพียงครั้งเดียว ดังนั้น เราจึงควรทำให้การพบกันทุกครั้ง เป็นเหมือนการเฉลิมฉลองอันแสนวิเศษที่ต่างฝ่ายต่างควรสร้างความทรงจำแสนงาม ไว้ให้แก่กันและกันตลอดไป

เราต้องไม่ลืมว่า มนุษย์นั้น รู้เกลียดยาวนานกว่ารู้รัก
หากการพบกันครั้งแรกนำมาซึ่งความรัก และหากเป็นการพบกันเพียงครั้งเดียวของชีวิตในอนันตจักรวาล นั่นก็นับว่า เป็นสิ่งที่คุ้มค่าที่สุดแล้วสำหรับการปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน

ทำไมงานที่เรากำลังทำอยู่ขณะนี้ จึงเป็นงานสำคัญที่สุด คำตอบก็คือ เพราะทันทีที่คุณปล่อยให้งานหลุดจากมือคุณไป งานก็จะกลายเป็นของสาธารณะ หากคุณทำงานดี มันก็คือ อนุสาวรีย์แห่งชีวิต และหากคุณทำงานไม่ดี มันก็คือ ความอัปรีย์แห่งชีวิต

ตอนแรกคุณเป็นผู้สร้างงาน แต่เมื่อปล่อยงานหลุดจากมือไปแล้ว งานมันจะเป็นผู้ย้อนกลับมาสร้างคุณ

ทำไมเวลาที่ดีที่สุด จึงควรเป็นปัจจุบันขณะ คำตอบก็คือ เพราะเวลาทุกวินาทีจะไหลผ่านชีวิตเราเพียงครั้งเดียว ไม่ว่าคุณจะหวงแหนเวลาขนาดไหน มีเงินมากเพียงไร ก็ไม่มีใครสามารถรื้อฟื้นเวลาที่ล่วงไปแล้วให้คืนกลับมาได้

ทุกครั้งที่เวลาไหลผ่านเราไป หากเราไม่ใช้เวลาให้เกิดประโยชน์สูงสุด ชีวิตของคุณก็พร่องไปแล้วจากปวงประโยชน์มากมายที่คุณควรได้จากห้วงเวลา

เวลาไม่มีตัวตน แต่หากเรามีปัญญา ก็สามารถสร้างคุณค่าที่เป็นรูปธรรมจากเวลาได้อเนกอนันต์ คน - - แม้มีตัวตนเห็นกันอยู่ชัดๆ แต่หากปฏิบัติไม่ถูกต่อเวลา ถึงมีตัวตนเป็นคนอยู่แท้ๆ แต่ชีวิตก็อาจว่างเปล่ายิ่งกว่าเวลา

ทุกวันนี้ เราทุกคนกำลังสาวด้ายแห่งเวลาในชีวิตออกมาใช้กันอยู่ทุกขณะจิต เคยคิดกันบ้างหรือไม่ว่า เส้นดายแห่งเวลาในชีวิตของเราเหลือกันอยู่สักกี่มากน้อย เราถนัดแต่สาวด้ายออกมาใช้

 

ตอนนี้ญาต ที่หลังสวนแจ้งว่า น้ำขึ้นมาสามเมตรแล้ว ขนาดโรงพยาบาทชัน 1 ก็รับไม่อยู่แล้วครับ

น่าเป็นห่วงกับสถานการณ์ ตอนนี้ดูจะเหลืออยู่  สองภาค คือ อิสาณ กับ ใต้ ส่วนภาคกลาง

อิ่มตัวไปก่อนแล้ว คือยังท่วมอยู่รอลด

น้ำใจตอนนี้ ทั่วประเทศ ครับ คนไทยเป็นคนพุทธ ช่วยเหลือกันอยู่แล้ว

 

บริจาคตั้งแต่ 1 บาทที่เซเว่น ทั่วประเทศครับ

ผมว่าคนส่วนใหญ่ เวลาเบื่ออะไรก็ชอบบ่นอย่างนี้ นะครับ

ยึดติด

โดย
พระไพศาล วิสาโล


สุด .. ได้เลขท้าย ๓ ตัวมาจากหลวงพ่อ เลยแทงไป ๑๕ บาท ปรากฏว่าถูก
เผง ได้มา ๖๐๐ บาท เขาดีใจมาก เที่ยวอวดใครต่อใครในหมู่บ้านว่าถูกหวย
แต่พอรู้ว่า คอนซึ่งเป็นเพื่อนบ้าน ก็แทงหวย ๓ ตัวถูกเหมือนกัน แต่ได้เงิน
มากกว่าคือ ๒ , ๐๐๐ บาท เพราะแทงมากกว่า สุดเลยยิ้มไม่ออก หงอยไป
ทั้งวัน แถมยังโมโหตัวเองที่แทงน้อยไป

ใจ .. ไปเที่ยวไนท์บาซ่า เห็นผ้าพื้นเมืองลายงาม ราคา ๕๐๐ บาท แต่เธอต่อ
ได้ ๓๕๐ บาทจึงคว้าผ้าผืนนั้นกลับโรงแรมด้วยความดีใจ แต่พอรู้ว่าไก่
เพื่อนร่วมห้องก็ซื้อผ้าแบบเดียวกันมา แต่ได้ราคาถูกกว่า คือ ๓๐๐ บาท ใจก็
หุบยิ้มทันที ไม่รู้สึกโปรดปรานผ้าของตนอีกต่อไป

แม้เราจะมี " โชค " หรือได้ของดีที่ถูกใจ
แต่หากไปเปรียบเทียบกับของคนอื่นเมื่อใด
สุขก็อาจกลายเป็นทุกข์ทันที หากรู้ว่าคนอื่นได้มากกว่า ได้ของดีกว่า
หรือได้ของที่ถูกกว่า ส่วนของดีที่เราได้มากลับด้อยคุณค่าไปถนัดใจ

บางครั้งอาจทำให้เราทุกข์กว่าตอนที่ยังไม่ได้ของนั้นมาด้วยซ้ำ
ที่จริงไม่ต้องไปเทียบกับของคนอื่นก็ได้
เพียงแค่เห็นของรุ่นใหม่วางขายหรือโฆษณาตามสื่อต่างๆ
ก็เกิดความไม่พอใจในของเดิมที่มีอยู่ทันที
ทั้งๆ ที่มันก็ยังใช้ได้ดี ไม่มีปัญหาอะไรรบกวนใจ
ยกเว้นข้อเดียวคือ มันสู้ของใหม่ที่วางขายไม่ได้
ทั้งๆ ที่มีของดีอยู่กับตัว แต่คนเราแทนที่จะพอใจกลับรู้สึกเป็นทุกข์
เพียงเพราะใจไปจดจ่ออยู่กับสิ่งดีกว่า (หรือมากกว่า) ที่ตัวเองยังไม่มี

แต่เมื่อใดก็ตามที่ของชิ้นนั้นเกิดมีอันเป็นไป
เช่นทำตกหล่นหรือถูกขโมยไป เราก็จะกลับมาเห็นคุณค่าของมัน
และนึกเสียใจที่เสียมันไป จะกินจะนอนก็ยังนึกถึงมันด้วยความเสียดาย
ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นใน กรณีที่เป็นสิ่งของเท่านั้น
แต่ยังเกิดกับกรณีที่เป็นคนด้วย เช่น คนรัก หรือแม้แต่พ่อแม่และลูก

ผู้คนจำนวนมากไม่เห็นคุณค่าหรือมีความสุขกับคนใกล้ชิด
เพราะไปนึกเปรียบเทียบคนอื่นว่าเขามีพ่อแม่ คนรัก หรือลูกที่ดีกว่าเรา แต่
วันใดที่เราเสียเขาไป เราถึงจะกลับมาเห็นคุณค่าของเขา
และเศร้าโศกเสียใจจนถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยทีเดียว
เฝ้าหวนคำนึงถึงวันคืนเก่าๆ ที่เขาเคยอยู่กับเรา

คนเรามักทุกข์เพราะจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ยังไม่มี หรืออาลัยในสิ่งที่สูญเสียไป
พูดให้ครอบคลุมกว่านั้นก็คือ
ทุกข์เพราะใจยังติดยึดอยู่กับอนาคตและอดีต
อนาคตและอดีตที่ว่ามิได้หมายถึง
สิ่งดีๆ ที่ยังไม่มีหรือที่เสียไปเท่านั้น
แต่ยังรวมถึงสิ่งไม่พึงปรารถนาที่ (คาดว่า) รออยู่ข้างหน้า
เช่นอุปสรรค และสิ่งไม่พึงปรารถนาที่พานพบ คำต่อว่า หรือการกระทำที่
น่ารังเกียจ

คำตำหนิติเตียนไม่ว่าจะร ุนแรงแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรเราไม่ได้
หากเราไม่เก็บเอาคิดซ้ำคิดซาก คำพูดเหล่านั้นผ่านพ้นไปนานแล้ว
แต่ที่ยังบาดใจเราอยู่ก็เพราะเราไม่ยอมปล่อยวางมันต่างหาก
ยิ่งคิดคำนึงถึงมันมากเท่าไรก็ยิ่งซ้ำเติมตัวเองมากเท่านั้น

การเอาเปรียบ กลั่นแกล้ง ทรยศ หักหลัง ก็เช่นกัน
แม้เป็นอดีตไปนานแล้ว แต่เราก็ยังทุกข์อยู่กับเหตุการณ์ดังกล่าว
ไม่ใช่เพราะเขายังทำเช่นนั้นกับเราอยู่
แต่เป็นเพราะเราชอบย้อนภาพอดีต
กลับมาฉายซ้ำในใจอย่างไม่ยอมเลิกรา
ย้อนแต่ละทีก็เหมือนกับกรีดแผลลงไปที่ใจ
หยุดย้อนอดีตเมื่อใดใจก็หายเจ็บเมื่อนั้น

อดีตเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ส่วนอนาคตยังมาไม่ถึง
แต่จะมาถึงหรือไม่ ไม่มีใครรู้ได้!
แต่บ่อยครั้งเรากลับยึดมั่นสำคัญหมายอย่างเป็นจริงเป็นจัง
ว่ามันจะต้องเกิด ขึ้นแน่ เท่านั้นยังไม่พอถ้าเป็นเรื่องแง่ลบด้วยแล้ว
เรามักจะวาดภาพไปในทางเลวร้าย
แล้วก็ยึดมันเอาไว้ไม่ให้คลาดไปจากใจ ทั้งๆ ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์

ชายผู้หนึ่งเดินขึ้นตึกไปหาหมอ เพื่อฟังผลตรวจโรค
พอหมอบอกว่า พบก้อนมะเร็งระยะที่สองในปอดของเขา
เขาก็ถึงกับทรุด เข่าอ่อนเดินไม่ได้ กลับถึงบ้านก็กินไม่ได้
นอนไม่หลับ ซึมไปเป็นเดือน

ส่วนหญิงผู้หนึ่ง ป่วยกระเสาะกระแสอยู่นานหลายสัปดาห์
แล้ววันหนึ่งหมอก็บอกว่า เธอเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายที่ตับ
จะอยู่ได้ไม่เกิน ๓ เดือน ปรากฏว่าผ่านไปแค่ ๑๒ วัน เธอก็สิ้นใจ
ทั้งสองกรณีไม่ได้ทรุดฮวบเพราะโรคมะเร็งเล่นงาน
แต่เป็นเ พราะใจเสีย ทันทีที่ได้ยินข่าวร้าย
ใจก็นึกภาพอนาคตของตัวเองไปในทางเลวร้าย
ยิ่งผู้ป่วยรายที่สองด้วยแล้ว
เธอนึกไปถึงวันตายของตัวเองเลยทีเดียว
แถมยังปรุงแต่งไปในทางที่มืดมน
เท่านั้นไม่พอเธอยังหมกมุ่นกับภาพดังกล่าวไม่หยุดหย่อน
ทั้งๆ ที่มันยังไม่เกิดขึ้น ผลก็คือถูกความทุกข์ท่วมทับจนมิอาจทานทนต่อไป
ได้

บ่อยครั้งเราเป็นทุกข์เพราะเรื่องที่ยังมาไม่ถึง
เช่น การสอบไม่ติดหรือตกงาน
โดยตัวมันเองไม่ก่อปัญหาแก่เรา มากเท่ากับใจที่ปรุงแต่งไปล่วงหน้า
ว่านับแต่นี้ไปชีวิตจะลำบากยากแค้นเพียงใด แล้วจะอยู่ดูโลกนี้ต่อไปได้
อย่างไร
แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็อาจพบว่าที่แท้เราตีตนก่อนไข้ไปเอง
เพราะปัญหาต่างๆ ที่ตามมาไม่ได้หนักหนาสาหัสอย่างที่คิด
สามารถแก้ไขให้ลุล่วงไปได้ในที่สุด

อย่างไรก็ตาม เราไม่ได้ปรุงแต่งเหตุการณ์ที่ยังมาไม่ถึงเท่านั้น
กับสิ่งที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า บางครั้งเราก็ปรุงแต่งให้เลวร้ายเกินจริง
เช่น อยู่รีสอร์ตคนเดียวกลางดึก ได้ยินเสียงผิดปกติ
ก็ปรุงแต่งไปทันทีว่าถูกผีหลอก หรือไม่ก็มีคนจะมาทำร้าย
เห็นคู่รักกำลังคุยอย่างสนิทสนมกับชายหนุ่มในร้านอาหาร
ก็คิดไปทันทีว่า เธอกำลังนอกใจ

การคิดปรุงแต่งที่คลาดเคลื่อนจากความเป็นจริงนั้น
เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ แต่เมื่อใดที่เราหลงยึดว่ามันเป็นเรื่องจริง
เราก็กำลังก่อทุกข์ให้กับตัวเอง
แถมยังสามารถสร้างปัญหาให้แก่คนอื่นได้ด้วย

วัยรุ่นนั่งกินอาหารอยู่หน้าร้าน เผอิญขี้นกหล่นใส่หัว
แต่เขากลับคิดว่าเจ้าของร้านถ่มน้ำลายใส่หัว
จึงทะเลาะกับเจ้าของร้านอย่างรุนแรง
สักพักก็ออกจากร้านแล้วกลับมาพร้อมกับพวกอีกหลายคน
ควักปืนออกมายิงกราด
ถูกภรรยาเจ้าของร้านซึ่งกำลังท้อง ๕ เดือนตายคาที่
กลายเป็นฆาตกรที่ถูกตำรวจหมายหัวทันที

การยึดติดสิ่งที่ปรุงแต่งขึ้นเอง
เป็นที่มาอีกประการหนึ่งของความทุกข์
ทีแรกเราเป็นฝ่ายปรุงแต่งมันขึ้นมา
แต่เผลอเมื่อใดมันก็กลับมาเป็นนายเรา
สามารถผลักใจของเราไปสู่ความทุกข์
และชักนำชีวิตของเราไปในทางเสื่อมได้ง่ายๆ

กี่ครั้งกี่หนที่เราทำร้ายตัวเองและทำร้ายซึ่งกันและกัน
เพียงเพราะหลงเชื่อ ความคิดที่เราปรุงแต่งขึ้นมา
พูดอย่างนี้ไม่ได้หมายความว่า สิ่งที่ไม่ได้ปรุงแต่งขึ้นมาเอง
แต่เป็นความจริงแท้ๆ จะไม่ก่อปัญหา

ปฏิเสธไม่ได้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างที่สร้างความทุกข์แก่เรา
เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ อยู่ในขณะนี้
เช่น รถเสีย เงินไม่พอใช้ ทะเลาะกับคนรัก ลูกคบเพื่อนไม่ดี งานไม่ก้าวหน้า
แต่ถ้าเรามัวแต่นึกถึงเรื่องเหล่านี้อยู่ตลอดเวลา
ไม่ว่าจะทำอะไร ก็กวาดเอาปัญหาต่างๆ มาครุ่นคิดด้วย
ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวกันเลย เช่น กำลังทำงานอยู่
ก็ไปกังวลถึงรถ ถึงลูก ถึงพ่อแม่ แล้วยังห่วงคู่รักอีก
อย่างนี้แล้วจะไม่ทุกข์ได้อย่างไร

ปัญหาเป็นเรื่องที่ต้องแก้ ไม่ได้มีไว้ให้กลุ้ม !
แต่เมื่อใดที่เรากวาดเอาปัญหาต่างๆ มาทับถมจิตใจ
ทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงเวลา (หรือไม่ใช่เวลา) ที่จะแก้ไข
ก็เตรียมตัวกลุ้มได้เลย นี้เป็นการยึดติดอีกแบบหนึ่ง

อันที่จริงแม้มีปัญหาแค่เรื่องเดียว
แต่ถ้าหมกมุ่นอยู่กับมันตลอดเวลา ก็ทำให้คลั่งได้
ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องเล็กแต่ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ง่ายๆ
เช่น หมกมุ่นกับสิวไม่กี่เม็ดบนใบหน้าวันแล้ววันเล่า
ก็อาจทำให้เจ็บป่วยหรือถึงกับทำร้ายตัวเองได้

การยึดเอาปัญหาต่างๆ มาทับถมใจ
บางครั้งก็ไปไกลถึงขนาดไปกวาดเอาปัญหาของคนอื่น
มาเป็นของเราเสียเอง เช่น เพื่อนมาปรึกษาปัญหาชีวิต
ก็เลยเอาปัญหาของเขามาเป็นของตนด้วย
จนกินไม่ได้นอนไม่หลับ

เท่านั้นยังไม่พอบางคนถึงกับแบกปัญหาของประเทศมาไว้กับตัว
เลยเป็นเดือด เป็นแค้นกับสถานการณ์บ้านเมือง
ทะเลาะกับใครไปทั่วที่คิดต่างจากตน
สุดท้ายก็เลยกลายเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาบ้านเมืองไป

การยึดติดที่ลึกไป กว่านั้นคือ การยึดติดในตัวตน
สาเหตุที่เราทะเลาะกับคนที่คิดไม่เหมือนเรา
ก็เพราะเรายึดติดในความคิดของเรา

ความสำคัญมั่นหมายว่านี้เป็น " ความคิดของฉัน "
สะท้อนถึงความยึดติดในตัวตน
หรือที่ท่านพุทธทาสเรียกว่า ยึดติดใน " ตัวกู ของกู "

นอกจากความคิดแล้ว เรายังยึดติดสิ่งต่างๆ อีกมากมายว่า
เป็นตัวฉันของฉัน อาทิ สิ่งของ บุคคล ชุมชน ประเทศ ศาสนา
มีอะไรมากระทบกับสิ่งนั้น ก็เท่ากับว่ากระทบ " ตัวฉัน "
ด่าว่ารถของฉัน ก็เท่ากับด่าฉันด้วย
วิจารณ์ศาสนาของฉันก็เท่ากับวิจารณ์ฉันด้วย

เป็นเพราะเหตุนี้ เมื่อสิ่งของสูญหาย คนรักจากไป
เราจึงอดหวนนึกถึงไม่ได้ เพราะใจยังยึดว่าเป็นของฉันอยู่
จึงยังมีเยื่อใยที่ดึงให้ใจย้อนระลึกถึงอยู่เสมอ
เวลาให้ของแก่ใครไป ความยึดติดในของชิ้นนั้นก็ยังมีอยู่
จึงเฝ้าดูว่าเขาจะใช้ของชิ้นนั้นหรือไม่
ถ้าไม่ใช้ก็รู้สึกเป็นทุกข์ที่เขาไม่ได้ใช้ของ " ของฉัน "
ญาติโยมหลายคนจึงไม่สบายใจที่พระไม่ได้ฉันอาหารที่ตนถวาย

ยึดติดในตัว ตนอีกอย่างคือการยึดมั่นสำคัญหมายว่า
ฉันเก่ง ฉันหล่อ ฉันเป็นส.ส. ฯลฯ ไปไหนก็อดตัวพองไม่ได้
อยากแสดงบารมีให้ใครรู้ว่า " นี่กูนะ "
อยู่ที่ใดก็ต้องการให้คนชื่นชม สรรเสริญ เคารพ นบไหว้
แต่ถ้าไม่ได้รับการปฏิบัติดังกล่าว ก็จะโมโหขุ่นเคือง
จนอาจคำรามว่า " รู้ไหมว่ากูเป็นใคร ?"
ยิ่งเจอคำวิจารณ์ด้วยแล้ว ยิ่งทนไม่ได้เข้าไปใหญ่

การ ยึดติดใน " ตัวกู ของกู หรือนี่กูนะ " เป็นรากเหง้าแห่งความทุกข์
นานัปการ
นำไปสู่การกระทบกระทั่งขัดแย้งและทำร้ายกัน
ขณะเดียวกันก็ทำให้เกิดความเครียดบีบคั้นภายใน
เมื่อประสบกับสิ่งที่ไม่พึงปรารถนา
ใช่แต่เท่านั้น แม้ได้สิ่งที่พึงปรารถนา
ก็ยังทุกข์เพราะได้ไม่สมใจ หรือทุกข์ที่คนอื่นได้มากกว่า

ที่น่าแปลกก็คือเราไม่ได้ยึดเอาแค่สิ่งดีๆ ที่ถูกใจ
ว่าเป็นตัวกูของกูเท่านั้น สิ่งที่ไม่ดี ไม่ถูกใจ
เราก็ยังยึดเป็นตัวกูของกูอีกเช่นกัน
เช่น ความเจ็บปวด เมื่อเกิดกับกาย
แทนที่จะเห็นว่า กายปวดเท่านั้น กลับไปยึดเอาว่า " ฉันปวด "
ความปวดเป็นของฉัน

เมื่อความโกรธเกิดขึ้นกับใจ
ก็ยึดมั่นสำคัญหมายว่า " ฉันโกรธ " ความโกรธเป็นของฉัน
ความยึดมั่นดังกล่าวรุนแรงชนิดที่ใจไม่ยอมไปไหน
มัวจดจ่อวนเวียนอยู่กับความปวดหรือความโกรธนั้นๆ อย่างเดียว
ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะความเผลอของใจ
รู้ทั้งรู้ว่ายึดแล้วทุกข์แต่ก็ยังยึดเพราะขาดสติ
ถ้าใจมีสติ ก็จะไม่เผลอยึดต่อไป

ความปวดความโกรธยังมีอยู่ก็จริง แต่คราวนี้มันทำอะไรจิตใจไม่ได้
เพราะใจไม่โดดเข้าไปให้ความปวดความโกรธเผาลน
เหมือนกองไฟที่ยังลุกไหม้อยู่
แต่ตราบใดที่เราไม่โดดเข้าไปในกองไฟ
หากถอยออกมาห่างๆ เป็นแค่ผู้สังเกตเฉยๆ ไฟก็ทำอะไรเราไม่ได้

สติช่วยให้ใจแยกออกมาอยู่ห่างๆ
จากความเจ็บปวดและอารมณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น
กลายเป็น " ผู้ดู " มิใช่ " ผู้ปวด " หรือ " ผู้โกรธ "
จากความยึดติดกลายเป็นการปล่อยวาง

การปล่อยว างดังกล่าว
คือ หัวใจของการเป็นอิสระจากความทุกข์ทั้งหลาย
เพราะกล่าวอย่างถึงที่สุดแล้ว
ความทุกข์ทั้งมวลเกิดจากความยึดติด
ยึดติดอดีตกับอนาคต ยึดติดสิ่งที่ปรุงแต่งขึ้นเอง
ยึดติดปัญหาต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
รวมทั้งยึดเอาปัญหาต่างๆ มาเป็นของตน
ที่สำคัญคือ การยึดติดในตัวตน
เมื่อใดที่ปล่อยวางจากความยึดติดดังกล่าวได้
ความทุกข์ก็ไม่อาจทำอะไรเราได้อีกต่อไป

สติช่วยให้เรารู้ตัวเมื่อเผลอไปอาลัยอาวรณ์ในอดีต หรือวิตกกังวลกับอนาคต
พาจิตกลับมาอยู่กับปัจจุบันเมื่อรู้ตัวว่า
เผลอไปจมอยู่กับเหตุร้ายที่ผ่านไปแล้ว
คอยทักท้วงใจไม่ให้หลงเชื่อความคิดปรุงแต่ง
เพราะตระหนักว่า ความจริงอาจไม่เป็นอย่างที่คิด
ในยามที่เผลอกวาดเอาปัญหาต่างๆ มาทับถมใจจนหนักอึ้ง

สติช่วยให้เราแก้ปัญหาเป็นเปลาะๆ เป็นเรื่องๆ
ไม่เอาปัญหาใดมาครุ่นคิดหากยังไม่ถึงเวลา (หรือไม่ใช่เวลา) ที่จะแก้
เวลาพักผ่อน ก็พักผ่อนเต็มที่
เมื่อถึงเวลาแก้ปัญหา ก็ใช้ปัญญาอย่างเต็มที่
ไม่มามัวตีโพยตีพาย หรือน้อยเนื้อต่ำใจว่า " ทำไมถึงต้องเป็นฉัน ?"

ความทุกข์นั้นไม่ได้อยู่ที่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเรา
แต่อยู่ที่ว่าเรามีท่าทีหรือรู้สึกอย่างไรกับมันต่างหาก

แม้ปัญหาจะหนัก แต่ถ้าเริ่มต้นจากการยอมรับมันว่า
เป็นความจริงที่เกิดขึ้นแล้ว
ไม่ปฏิเสธผลักไสมันหรือก่นด่าชะตากรรม
ตั้งสติให้ได้แล้วหาทางแก้ไขมัน
แต่ขณะที่มันยังไม่หายไปไหน ก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน

ไม่หวนนึกถึงอดีตอันผาสุก หรือปรุงแต่งอนาคตไปในทางเลวร้าย
ขณะเดียวกันก็ไม่หมกมุ่นอยู่กับปัญหา
หากปล่อยวางมันบ้าง ความสุขก็หาได้ไม่ยาก

นายทหารผู้หนึ่งไปเฝ้าสมเด็จพระสังฆราชเจ้า
กรมหลวงวชิรญาณวงศ์ ในฐานที่ทรงเคยเป็นอุปัชฌาย์ของตนมาก่อน
พอ! ไปถึงประโยคแรกที่กราบทูลก็คือ " หนักครับ ช่วงนี้แย่มากเลยครับ "
ว่าแล้วเขาก็ทูลเล่าปัญหาต่างๆ ที่รุมเร้าเข้ามาในชีวิต

สมเด็จพระสังฆราชเจ้าทรงฟังอยู่นาน
แทนที่จะตรัสแนะนำหรือปลอบใจ
พระองค์กลับรับสั่งให้เขานั่งคุกเข่า ยื่นมือสองข้าง
แล้วพระองค์ก็เอากระดาษแผ่นหนึ่งวางบนฝ่ามือของเขา
" นั่งอยู่นี่แหละ อย่าไปไหนจนกว่าข้าจะกลับมา "

รับสั่งเสร็จพระองค์ก็เสด็จเข้าไปในตำหนัก
นายทหารนั่งในท่านั้นอยู่นาน จาก ๑๐ นาทีเป็น ๒๐ นาที
สมเด็จพระสังฆราชก็ยังไม่เสด็จออกมา
เขาเริ่มเหนื่อย มือและขาเริ่มสั่น กระดาษชิ้นเล็กๆ หนักขึ้นเรื่อยๆ
จนประคองแทบไม่ไหว พอสมเด็จพระสังฆราชเจ้าเสด็จกลับมา
ก็ทรงถามว่า " เป็นไง ?"

คำตอบของเขาคือ " หนักครับ พระเดชพระคุณ เมื่อยจนจะทนไม่ไหว "
" อ้าว ทำไมไม่วางมันลงเสียละ ?"
สมเด็จรับสั่ง " ก็ไปยอมให้มันอยู่อย่างนั้น มันก็หนักอยู่ยังงั้นนะซี
มันจะเป็นอื่นไปได้ยังไง "

กระดาษที่เบาหวิว แต่หากถือไว้นานๆ
ไม่ยอมปล่อย ก็กลายเป็นของหนักไปได้
แต่ปัญหาถึงจะใหญ่โตเพียงใด
ถ้าไม่ยึดถือเอาไว้ ก็ไม่ทำให้เรา! ทุกข์ได้

ใช่หรือไม่ว่าหินก้อนใหญ่จะกลายเป็นของหนัก
และสร้างทุกข์ให้แก่เราก็ต่อ เมื่อเราแบกมันเอาไว้เท่านั้น
เมื่อมีสติรักษาใจ รู้เท่าทันความคิด ไม่เผลอยึดติดจนจิตหนักอึ้ง
แม้งานจะยาก อุปสรรคจะเยอะ ก็ยังเป็นสุขอยู่ได้

คัดลอกจาก...ยึดติด [สารคดี กุมภาพันธ์ ๒๕๕๑]
โดย พระไพศาล วิสาโล

ทำไม เวลาปฏิบัติกรรมฐาน ต้องสมาทานศีลก่อน ครับ

ผมฟังในรายการ RDN เวลาภาวนากรรมฐาน ต้องรับศีลก่อน

ถ้าผมอยู่ที่บ้าน แล้วจะนั่งกรรมฐาน อย่างนี้ ผมจะรับศีลกับใครครับ ?

 

25 วิธีมีความสุข ไม่ใช่เรื่องยากหากต้องการใช้ชีวิตให้เต็มที่

ชีวิตคนเรามีทั้งขึ้นและลง ถ้าอยากมีความสุข คุณต้องรู้จักซึมซับความรู้สึกอื่นๆ ด้วย ไม่ว่าจะเป็นความโศกเศร้าหรือความโกรธที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน รวมทั้งยอมรับในสิ่งที่คุณมีและสถานภาพที่คุณเป็น เพื่อจะได้มีความสุขกับชีวิตมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

หากคุณหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมจึงไม่มีความสุขทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ลำบากยาก แค้นอะไร ลองอ่านข้อคิดต่อไปนี้เพื่อจะได้ระลึกว่า ?เราเองก็มีชีวิตที่ดีทีเดียว?

1 คิดใหม่ ใช้ชีวิตราวกับว่าวันนี้เป็นวันสุดท้าย คนที่ป่วยหนักหรือเผชิญกับอุบัติเหตุใกล้ตาย เห็นโศกนาฏกรรมหรือสูญเสียบุคคลผู้เป็นที่รักมักมีมุมมองชีวิตที่ต่างออกไป หลายคนบอกว่าจะไม่ปล่อยเวลาให้สายเกินไปอีกแล้ว จะท่องเที่ยวไปในโลกกว้างหรือติดต่อพบปะเพื่อนฝูง เราทุกคนก็ควรตระหนักว่าอาจไม่มี ?พรุ่งนี้? ก็ได้

2 จดบันทึก เขียนเล่าถึงสิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นกับคุณทุกวัน การจดบันทึกยังช่วยแก้ปัญหาและขจัดเรื่องไม่ดีที่รกสมองออกไปได้ด้วย ลองเริ่มเขียนตั้งแต่วันนี้ รับรองได้ผลแน่

3 มองในแง่มุมอื่นบ้าง ลองคิดว่าคุณอยากให้คนอื่นจดจำคุณในด้านใด หรือหากวันหนึ่งต้องเล่าเรื่องชีวิตตนเองให้หลานๆ ฟัง คุณจะเล่าอะไร คุณจำเป็นต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนทุกสัปดาห์และถูบ้านทุกวันหรือ แล้วที่คุณพลาดการแสดงละครของลูกที่โรงเรียนเมื่อปีที่แล้วเพราะติดประชุม เล่า ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้างเมื่อมองย้อนกลับไป

4 อย่าให้เรื่องเล็กน้อยกวนใจ ไม่คุ้มหรอกที่จะหัวเสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง หากคนขับรถคันข้างๆ ไม่ยอมให้คุณเบียดเข้าเลนก็ยิ้มและโบกมือให้เขาไปเลย แล้วจะหงุดหงิดไปทำไมหากพลาดรถเที่ยวเช้า หากาแฟดื่มขณะนั่งรอคันต่อไปดีกว่า

5 ทำงานยากให้เสร็จ ลงมือได้แล้วอย่าผัดวันประกันพรุ่ง โอ้เอ้ไปก็มีแต่ทำให้หนักใจเหนื่อยกาย ไหนๆ งานนี้ก็ต้องทำโดยไม่มีทางหลีกเลี่ยง ก็น่าจะทำให้เสร็จแทนที่จะมัวกังวลและคิดจนรกสมอง

6 เลิกทำตัวจำเจ ชีวิตคงหน้าเบื่อหากทำอะไรซ้ำซากทุกวันทุกสัปดาห์ เราน่าจะมีเรื่องแปลกใหม่มาทำให้หัวใจกระชุ่มกระชวยบ้าง ถ้าเอาแต่นอนตื่นสายทุกวันอาทิตย์ก็น่าจะลุกขึ้นมาแต่เช้าไปกินอาหารอร่อยๆ นอกบ้าน หรือไปตลาดแล้วจ่ายกับข้าวมาทำอาหารมื้ออร่อยกินกันที่บ้าน

7 อย่าเปรียบตัวเองกับคนอื่น ใครจะมีสระว่ายน้ำ เครื่องเสียงแพงๆ รุ่นล่าสุด หรือรถหรูใหม่เอี่ยมไม่ต้องสนใจ หากดูให้ดีๆ คุณอาจพบว่าคนพวกนี้ต้องทำงานสัปดาห์ละเจ็ดวัน ไม่มีเวลาเจอหน้าคนในบ้านหรือเพื่อนฝูง หรืออาจต้องผ่อนหนี้สินไปอีกหลายสิบปี แล้วชีวิตอย่างนี้ดีจริงหรือ

8 กำจัดข้าวของรกในบ้าน เสื้อผ้าที่ไม่เคยใส่มาเป็นปี เครื่องครัวที่ตั้งอยู่ตรงนั้นจนน้ำมันจับเป็นคราบหนา ไหนจะของเล่น หนังสือเก่า และเครื่องเรือน ยกไปบริจาคเถิด นอกจากจะได้บุญแล้ว ชั้นวางของและห้องต่างๆ ในบ้านจะโล่งและเป็นระเบียบมากขึ้น

9 รู้จักเอ่ยคำว่า ?ไม่? ไม่ต้องลงมือทำเองทุกเรื่องเพราะชีวิตคุณก็วุ่นวายพออยู่แล้ว ไหนจะต้องทำเรื่องโน้น สะสางเรื่องนี้ ปล่อยให้สมองมีที่ว่างเพื่อคิดหรือทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง

10 รดน้ำต้นรัก รักคู่ครองของคุณอย่างที่เขาเป็น ที่คุณคิดว่าเขาเปลี่ยนไปนั้นเป็นความจริงหรือ (คิดให้ดีก่อนตอบ) ของทุกอย่างเมื่อใช้งานไปได้ระยะหนึ่งก็ต้องบำรุงรักษาหรือซ่อมแซมเป็น ธรรมดา ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาก็เช่นกัน ต้องมีการดูแลใส่ใจกันบ้าง

11 อย่าให้ความคุ้นเคยกลายเป็นไม่ไว้หน้า หากคุณให้เกียรติเพื่อนหรือผู้อื่น คู่ครองหรือคนในครอบครัวคุณก็ควรได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกัน และคุณเองก็ควรได้เกียรติจากคนในครอบครัวเช่นกัน

12 มอบความรักให้ครอบครัวและเพื่อนๆ อย่าเขินที่จะบอกคนเหล่านี้ว่าคุณรักพวกเขาตรงไหน เมื่อเขาทำอะไรดีๆ ให้ก็กล่าวคำชื่นชมบ้าง คำชมเล็กๆ น้อยๆ ไม่เคยทำร้ายใคร

13 อย่ารับปรับทุกข์ทุกเรื่อง หากปัญหาของเพื่อนเริ่มมีผลกระทบต่อตัวคุณ ก็ไม่ต้องฝืนทำตัวเป็นเสาหลักให้เขาพิงอยู่เรื่อยไป ให้เพื่อนหัดแก้ปัญหาและก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยตัวเอง

14 ติดต่อเพื่อนเก่า คุณอาจขาดการติดต่อกับเพื่อนไปนาน แต่ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะโทรศัพท์ ส่งอีเมล์ หรือเขียนจดหมายถึงเขา และนานแค่ไหนแล้วที่คุณไม่ได้คุยกับป้า ท่านอยากได้ยินเสียงคุณจะแย่แล้ว

15 บำรุงอารมณ์ด้วยสีเขียว ดอกไม้สดจากสวน หรือตื่นแต่เช้าไปตลาดซื้อดอกไม้ ผักผลไม้ราคาไม่แพงมาแต่งบ้านให้สดใส คุณเคยมีสวนกระถางในบ้านไม่ใช่หรือ นำกลับมาอีกครั้ง แล้วบ้านคุณจะชุ่มชื่นมีชีวิตชีวาแน่นอน

16 ไปทะเลกันดีกว่า ทิวทัศน์กว้างไกล สายลม เกลียวคลื่น สองเท้าเปลือยเปล่าย่ำบนผืนทราย และแสงแดดระยับ ไม่มีอะไรทำให้จิตใจเริงรื่นชื่นบานได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

17 สร้างสรรค์ผลงาน จะเป็นภาพเขียน งานปั้น เย็บปักถักร้อย อบขนม จัดสวน หรืออะไรก็ได้

18 สูดอากาศบริสุทธิ์ ออกไปข้างนอกหรือเปิดหน้าต่างกว้างๆ สูดหายใจให้เต็มปอด คุณจะรู้สึกว่าอากาศเสียถูกขับออกจากตัว

19 ออกไปเดินเล่น การออกกำลังเบาๆ จะช่วยเติมชีวิตชีวาให้คุณทั้งร่างกายและจิตใจตั้งแต่เดินเล่นครั้งแรกเลยที เดียว การออกกำลังสม่ำเสมอจะทำให้คุณกระปรี้กระเปร่าและรู้สึกดีขึ้นทุกวัน

20 ดูหนังตลกและหัวเราะให้สบายใจ ร้านให้เช่าวิดีโอมีหนังเบาสมองให้เลือกมากมาย จะเป็นหนังไทยหรือฝรั่งไม่สำคัญ ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาบ้าง

21 ย้ายเครื่องเรือนและของแต่งบ้าน หรืออาจทาสีห้องและผนังใหม่ด้วย รับรองว่าบรรยากาศที่ได้คุ้มค่าไม่แพ้วันหยุดเลยทีเดียว

22 รอคอยสิ่งดีๆ เช่นวันหยุดพักร้อน  ออกไปเที่ยวกับเพื่อนฝูง หรือแม้แต่ไปนวดแผนโบราณ

23 ชวนเพื่อนมากินมื้อค่ำ จัดห้องและโต๊ะอาหารที่บ้านให้แปลกไปจากเดิม เสิร์ฟเครื่องดื่มค็อกเทลหรือแชมเปญ เปิดเพลงเสริมบรรยากาศ สนุกกับการเตรียมอาหาร ทุกคนจะปลาบปลื้มหากเห็นว่าคุณทุ่มสุดฝีมือ แล้วค่ำคืนนั้นก็จะครึกครื้น

24 ยิ้มไว้ ยิ้มเป็นโรคติดต่อ ไม่เชื่อก็ลองยิ้มดูสิ

25 ทำให้คนอื่นมีความสุขบ้าง ทำเพื่อตัวเองมามากแล้วก็น่าจะทำเพื่อคนอื่นบ้าง เริ่มจากอดกลั้นไม่บีบแตรไล่รถที่วิ่งเหมือนเต่าคลาน หรืออาสาช่วยงานกุศล เพียงเท่านี้ การใช้ชีวิตให้สุดคุ้มก็ไม่ยากอย่างที่คิด

เรียบเรียงจาก Nature & Health โดย Wendy McCready

บริหารสมองให้สมองใส (Health  Plus)

ลับสมองให้เฉียบคมด้วยแผนปฏิบัติต่อไปนี้  ฝึกทุกวันเพื่อให้สมองฉับไว  ลืมไปได้เลยอาการขี้หลงขี้ลืมเพราะวัยที่เพิ่มขึ้น...

           ผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่เชื่อว่า คนเราใช้ศักยภาพของสมองตนเองไม่ถึง 1%  เราสามารถจดจำสิ่งต่าง ๆ ได้ง่ายขึ้น หรือแม้แต่แก้ปัญหาซับซ้อนได้  ถ้าเรารู้จักดึงศักยภาพทั้งมวลของสมองออก ใช้  ข่าวดีคือเราสามารถบริหารสมองของเราให้เฉียบคมและฉับไวได้

           มีหลักฐานยืนยันว่า การบริหารสมองช่วยให้สมองทำหน้าที่ได้ดีขึ้น  เบอร์รี่กอร์ดอน ผู้อำนวยการ The Memory Clinic  และศาสตราจารย์ด้านประสาทวิทยา  และวิทยาศาสตร์การเรียนรู้แห่ง สถาบันการแพทย์จอห์น ฮอปกิ้นส์ สหรัฐฯ กล่าว "ไม่มีใครทราบเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้  แต่มีคำอธิบายหนึ่งที่น่าเป็นไปได้คือ การออกกำลังกายเป็นประจำ  จะช่วยให้การเชื่อมติดต่อกันของเซลล์สมองมีมาก ขึ้น มีการสร้างเซลล์สมองใหม่  และสามารถใช้เซลล์สมองที่มีอยู่แล้ว ให้เป็นประโยชน์มากขึ้น"

การบริหารสมองช่วยป้องกันโรคภัยไข้เจ็บได้  มีผลการศึกษาวิจัยมากมายระบุ ว่า  การที่ผู้สูงอายุรับเบี้ยบำนาญที่สมองยังเฉียบคมเหมือนใบมีดโกน  เป็น เพราะพวกเขามีชีวิตที่แอ็คทีฟ ใช้สมองเป็นประจำ การศึกษาวิจัย ครั้งล่าสุดในสหรัฐฯ เกี่ยวกับการฝึกฝนการรับรู้ ซึ่งดำเนินการโดยสถาบัน  The National Institute on Aging พบว่าการบริหารสมองสัปดาห์ละ 2 ชั่วโมง  เป็นเวลา 5 สัปดาห์ติดต่อกัน ทำให้คนอายุ 65 ปีขึ้นไปมีความจำและสมาธิ  มีทักษะในการแก้ปัญหาดีขึ้น ผลการวิจัยยังระบุด้วยการเล่นเกมลับสมอง เช่น  เล่นไพ่และหมากรุกจะช่วยให้สมองฉับไว

มีกลเม็ดเคล็ดลับมากมาย  ที่จะช่วยให้สมองของคุณแจ่มใสและตื่นตัว อยู่เป็นประจำ  วิธีบริหารสมองที่ทำได้ไม่ยากเหล่านี้ช่วยลับสมองให้เฉียบ คม  จำไว้ว่ายิ่งคุณลับสมองมากเท่าไร สมองของคุณก็จะยิ่งแหลมคมมากเท่านั้น

คิดว่า ตัวเองฉลาด

          หลายคนชอบตำหนิตัวเอง  โดยเฉพาะชอบว่าตัวเองโง่ ได้เวลาเปลี่ยนความคิดฝังหัวนั้นซะ  การตอกย้ำกับตัวเองบ่อย ๆ ว่าหัวทึบ คิดอะไรช้า  หรือสมองเสื่อมไม่ต่างอะไรกับการร่ายเวทมนตร์คาถาด้านลบ  มันจะ ทำให้สิ่งที่คุณพูดกลายเป็นความจริง  ทำไมไม่ลองสร้างสรรค์คำพูดที่ก่อ ประโยชน์และพลังดูบ้าง เช่น พูดว่า "ฉันมีมันสมองที่วิเศษและทรงประสิทธิภาพ"  หรือ "สมองของฉันทำหน้าที่ได้สุดยอด" บอก กับตัวเองเช่นนี้บ่อย ๆ แล้วคุณจะสังเกตเห็นถึงความแตกต่าง

เล่นคำ

           การเล่นกับภาษาเป็นเรื่องสนุกและท้าทายสติปัญญาไม่น้อย  ไม่เชื่อลองนำ พยัญชนะและสระที่กำหนดให้  มาผสมให้ได้คำที่มีความหมายมากที่สุดเช่น กำหนดพยัญชนะ ก น ย บ ด และสระ า ไ  เ-า โดยเล่นแข่งกันภายในเวลาที่กำหนด

พระอาจารย์ กล่าวชีวิตจริง ของคนดี น่าฟังมาก ที่จริงผมว่า น่าจะรวบรวมเรื่องที่พระอาจารย์

กล่าวแนะนำสั้น ๆ เป็นหนังสือในช่วง ครบปี ดีหรือป่าว ครับ

สมาชิกธรรม ทุกท่าน


 ไอเดียไปทับ คุณสมภพ หรือป่าว นี่ 

อนุโมทนา ด้วยครับ
 

เห็นด้วยว่า คุณ lastman ให้เหตุผล ชัดกว่ามาก

 

คำกลอนหลวงพ่อพุทธทาส

 มาร - ไม่มีมาร

มารไม่มี บารมี ยิ่งไม่แก่
จะมีแต่ ถอยถด หมดความหมาย
ไม่มีพลัง สร้างวิบาก ให้มากมาย
หรือสอบไล่ ให้เรา เข้าใจตัว

มารยิ่งมี บารมี ยิ่งแก่กล้า
ยิ่งรุดหน้า สามารถ ในธรรมทั่ว
สร้างวิบาก ได้มากมาย ไม่เนียนัว
ให้ดอกบัว เบ่งบาน สะท้านสะเทือน

แล้วประหัด ประหารมารร้าย ให้ตายเตียน
ได้แนบเนียน ไม่มี อะไรเหมือน
เมื่อมารมี ก็เหมือนมาร มาตักเตือน
ให้พบเงื่อน งำกล้า ฆ่ามารเอง ฯ
 

คำคมสั้นๆ..ของคนดัง (เรื่องที่ควรอ่าน)


ขงจื้อ
- ถ้ามีคนสองคนเดินผ่านมาทุกเรื่องราวสามารถสอนข้าพเจ้าได้ สำหรับคนดีข้าพเจ้าจะเอาอย่างเขา สำหรับคนเลวข้าพเจ้าจะไม่เอาอย่างเขา


มหาตมะ คานธี
- จงเป็นคนที่ผลักดันให้โลกเปลี่ยน ในแบบที่คุณอยากเห็นมันเปลี่ยน


เซอร์ วินสตัน เชอร์ชิล
- ถ้าเรามัวทะเลาะด้วยเรื่องเมื่อวานนี้ เราจะสูญเสียวันพรุ่งนี้


ลีโอนาโด ดาวินชี
- ทำไมในยามฝัน เราจึงเห็นสิ่งต่างๆได้ชัดเจนยิ่งกว่าเมื่อนึกจินตนาการในยามตื่น


กาลิเลโอ กาลิเลอี
- ปรัชญาที่เขียนในหนังสือเล่มใหญ่ซึ่งวางอยู่เบื้องหน้าเราตลอดเวลา ข้าพเจ้าหมายถึงจักรวาล ทว่า เราไม่สามารถเข้าใจมันถ้าเราไม่เรียนภาษาเสียก่อนและจับความหมายของ สัญลักษณ์ที่ใช้เขียน


ราล์ฟ วัลโด เอเมอร์สัน (นักเขียนและนักปรัชญาชาวอเมริกัน)
- สิ่งที่สอนในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยไม่ใช่การศึกษา แต่เป็นวิธีการศึกษา


เบนจามิน แฟรงคลิน
- เมื่อคุณก้าวผิดพลาด คุณอาจตั้งตัวใหม่ได้ในไม่ช้า แต่ถ้าคุณกล่าววาจาผิดพลาด คุณอาจต้องเสียใจไปตลอดชั่วชีวิต


อัลเบิร์ต ไอสไตน์
- ระหว่างผู้ที่มีความรู้มีการศึกษามากที่สุด กับ ผู้ที่มีความรู้มีการศึกษาน้อยที่สุด มีความแตกต่างในระดับเล็กน้อยที่ไม่อาจเอ่ยอ้างถึงได้ เมื่อเทียบกับสิ่งต่างๆที่เรายังไม่รู้

วิธีปฎิบัติตัวก่อนการทำบุญวันเกิด
ทำบุญวันเกิด วันเกิดของเรานั้นสามารถเริ่มต้นทำบุญได้ง่ายโดยการบริจาค แค่นี้ก็เป็นการทำบุญวันเกิดแล้ว
วิธีปฏิบัติตัวก่อนการทำบุญวันเกิด

เพื่อนๆ อาจเลือกปฏิบัติอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่างก็ได้ค่ะแล้วแต่สะดวก เลย  แต่ถ้าเพื่อนๆจะใส่บาตรเฉยๆเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา อันนี้ก็ไม่ว่ากัน เป็นการทำบุญวันเกิดของเพื่อนๆเช่นเดียวกันค่ะ ถ้าพร้อมแล้วเรามาอ่านกันดีกว่า ว่ามีอะไรน่าทำบ้างในวันเกิดปีนี้

1. ตักบาตรพระสงฆ์เท่าอายุ
หรือ เกินอายุก็ได้ครับ จะกี่รูปก็ได้แล้วแต่เพื่อนๆสะดวกเลยค่ะ
2. บำเพ็ญกุศล อุทิศแก่บรรพบุรุษที่ล่วงลับ ที่เรียกว่า ทักษิณานุประทานก่อนแล้วจึงบำเพ็ญกุศลเนื่องในวันคล้ายวันเกิด
3. ทำบุญวันเกิด สวดมนต์ เลี้ยงพระ หรือมีพระธรรมเทศนาด้วย ยิ่งดีเลยค่ะ
4. ถวายสังฆทาน แด่พระ
5. ทำทานให้คนยากไร้ หรือ ช่วยชีวิตสัตว์ เช่น ปล่อยนก ปล่อยปลา ปล่อยเต่า ปล่อยสัตว์นานาชนิด หรือส่งเงินไปบำรุงโรงพยาบาล หรือจะทำบุญโรงศพก็ได้นะค่ะ หรือกิจกรรมด้านสังคมสงเคราะห์อื่นๆ
6. หมั่นรักษาศีล5 ในช่วงระหว่างทำบุญวันเกิดยิ่งดีเลย เป็นศีลที่รักษาได้ง่ายที่สุดแล้วค่ะ หรือบำเพ็ญภาวนาตั้งจิตอฐิษฐาน
7. กราบขอรับพรจากพ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย หรือผู้ที่ตนเคารพนับถือ ส่วนนี้คือส่วนสำคัญเลยค่ะ เพราะท่านเป็นบุคคลที่มีพระคุณกับเรา และเลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กๆค่ะ
8. บำเพ็ญคุณประโยชน์อื่นๆ โดยมุ่งที่การให้ มากกว่า เป็นการรับ อานิสงส์หรือผลดีของการทำบุญวันเกิด

หากเราสงสัยกันว่า ทำไมพระท่านถึงเรียกผู้หญิงว่าสีกา เป็นสีอื่นไม่ได้เหรอ มีคำตอบให้ว่า

เป็นสีอื่นไม่ได้หรอก ต้องเป็นสีกานั่นแหละ เพราะ คำนี้ตัดมาจากคำว่า อุบาสิกา ซึ่งเป็นคำที่บรรพชิตเรียกคฤหัสถ์ผู้หญิงที่นับถือพระพุทธศาสนาอย่างมั่นคง คำ อุบาสิกา คงจะยาว เรียกไม่สะดวกปาก จึงถูกตัดเหลือเพียง "สิกา" แล้วกลายเป็น "สีกา" ในที่สุด

เมื่อมีอุบาสิกาแล้วก็ต้องมีอุบาสก ซึ่งหมายถึงชายผู้แสดงตนเป็นคนนับถือพระพุทธศาสนา เรียกอย่างสั้นว่า "ประสก"

อุบาสิกาจึงคู่กับอุบาสก และสีกาก็คู่กับประสก







ข้อมูลสนับสนุนจากหนังสือ ๑๐๘ ซองคำถาม / สำนักพิมพ์สารคดี

วงเหล้าแห่งนึง คนขายล็อตเตอรี่เดินเข้ามาเร่ขาย ตามโต๊ะต่างๆ
เป็นภาพที่เรา ๆ ท่านชินตากันเป็นอย่างดี
และแล้วคนขายล็อตเตอรี่ก็มาหยุดที่โต๊ะของชายทั้ง 3

ชายศูนย์ " ไม่เอา น้อง พวกพี่จะกินเหล้า "

คนขายล็อตเตอรี่กำลังจะหันหลังเดินจากไป

ชายหนึ่ง : " เดี๋ยวๆน้อง พี่เอาใบหนึ่ง เลขอะไรก็ได้
หยิบมาให้พี่คู่นึง น้องขาย
คู่ละเท่าไหร่"

คนขายล็อตเตอรี่ : " 90 พี่ "

ชายสอง : " แกซื้อล็อตเตอรี่บ่อยเหรอวะ "

ชายหนึ่ง : " ก็ซื้องวดละใบ "

ชายศูนย์ : " เฮ้ย goo ถามอะไรหน่อย
ตั้งแต่มึงซื้อมาเคยถูกบ้างมั้ยว่ะ "

ชายสอง : " มึงเรียน stat มาก็น่าจะรู้นี่หว่า
ว่าโอกาสถูกมันน้อยจะตาย "

ชายหนึ่ง : " กู ก็รู้ ว่าโอกาสถูกมันน้อย ก็ตั้งแต่กูซื้อมาก็หลายปี กูก็ไม่เคยถูกเลยซักที แต่กูถือว่า กูเสียเงินไป 90 บาท แต่กูได้ฝันตั้งครึ่งเดือน ว่า....ถ้ากูถูกขึ้นมา กูจะเอาเงินไปใช้ในสิ่งที่กูอยากจะทำ มึงลองคิดดูง่ายๆ 15 วัน 90 บาท ก็ตกวันละ 6 บาท ซื้อฝันวันละ 6 บาท เป็นมึง มึงจะซื้อมั้ย "

-- - - - - - มีอยู่สิ่งนึงที่คนคิดที่จะฆ่าตัวตายไม่มีคือ ความฝัน - - - - -

จาก บล็อคหมูฟ้าใส

1.สอบให้ได้เกรดเฉลี่ย 4.00 สักครั้งในชีวิตนักเรียน

2.บอกรักรุ่นน้องที่เราแอบรักมานาน แล้วชวนไปเที่ยวด้วยกัน > < ( ถ้าไม่มี ดูข้อ 2.1 )
2.1 บอกรักเพื่อนรุ่นเดียวกันที่เราแอบชอบอยู่ เพราะปีหน้าก็จะจบแล้วน้ะจ้ะ      ( ถ้าเพื่อนร่วมห้อง ดูข้อ 2.2 )
2.2สารภาพ ความในใจเพื่อนร่วมห้องที่เราแอบชอบ ไม่ว่าเราจะรักเขาแบบไหน แล้วเขาเป็นเพศอะไรก็ตาม แต่ก็บอกความจริงในใจไม่เถอะ ถ้าไม่บอกออกไป โอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันอาจไม่หวนมาตลอดชีวิต แล้วจะมานั่งนึกเสียใจทีหลังน้ะ (อันนี้เคยเกิดกะหลายๆคนแล้ว)

3.โดดเรียนวิชาที่อาจารย์โหดหินสุดๆสักครั้ง   !!

4.  พาเพื่อนๆทั้งหลายแล้วนำพวงมาลัย มาขอขมาอาจารย์ที่พร่ำสอนสักครั้ง

5. นัดกับเพื่อนๆทั้งห้องไปเที่ยวและถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเอาไว้ เพราะอีกหน่อย เมื่อเราได้ไปในสถานที่แห่งนั้นอีกครั้ง ความทรงจำที่เราเคยมากับเพื่อนทั้งห้อง ไม่ว่าจะนานผ่านไป 1 2 3 5 10 ปีก็ยังอยู่ตรงนั้นตลอดไป

6. รีบเขียนเฟรนด์ชิพซะ !! ห้ามลืมเลยรู้มั้ย สำคัญมากๆ ข้อนี้สุดๆ

7.ขึ้น ไปนำร้องเพลงเคารพธงชาติ หน้าเสาธงสักครั้ง / หรือออกไปพูดหน้าเสาธงว่า "ผมรักเพื่อนๆ คุณครูทุกคน และ รร.นี้ครับ" กล้ามั้ยล่ะ ?

8.ถ่ายรูปกับคนที่เราแอบปลื้มในวันจบการศึกษา งานปัจฉิม

9. รวมพลคน ม.6 ทำความสะอาด รร. ครั้งใหญ่สักครั้ง เป็นการตอบแทนก่อน จะจบจากโรงเรียน ไป

10.ร้องเพลงเหล่านี้ กับเพื่อนๆสักครั้งก่อนจะอำลาจากกันไป (น้ำตาท่วม)   
กว่าจะรัก –XYZ (ซึ้งมากๆเพลงนี้) /
หัวใจผูกกัน – บอย  /
เราและนาย – เสก โลโซ /
highschool never end – Bowling for Soup  (ถ้าพวกอินเตอร์)

11.เก็บ รวบรวมความทรงจำดีๆ ที่ได้รู้จักกับเพื่อน อาจารย์ รวมทั้งประสบการณ์ที่ได้จากโรงเรียนแห่งนี้ ที่ได้รู้จักบทเรียนต่างๆ ได้สุข ได้ทุกข์ หัวเราะ และ ร้องไห้  แล้วเก็บมันไว้ในหัวใจตลอดไป