พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

คำสอนของครูฉันเมื่อฉันท้อแท้ ในขณะภาวนาเมื่อ 15 ปีที่แล้ว ท่านบอกว่า พระพุทธเจ้าตรัสไว้อย่างนี้
อันไม้จันทร์แม้จะแห้ง ก็ไม่ทิ้งกลิ่น
หัสดินแม้จะก้าวลงสู่สงคราม ก็ไม่ทิ้งลีลา
อ้อยแม้จะเข้าสู่หีบยนต์ ก็ไม่ทิ้งรสหวาน
อันบัณฑิตทั้งหลาย แม้จะประสบทุกข์เจียนตาย ก็ไม่ทิ้งธรรม
และบทธรรมแค่นี้ แหละที่ทำให้ฉัน มีความพยายามในการภาวนา บางครั้งการภาวนา ไปมองสังคมไม่ได้ บางทีไม่ได้มีใครชื่นชม ส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างนั้น ในการภาวนาของเรา เลย ดังนั้นถ้าเราเอาชีวิตไปแขวนไว้กับสังคมมาก ๆ การภาวนาจริง ๆ จะทำไม่ได้ เพราะถ้าเขาร้อนหนาวหิวกระหาย เขาก็ไม่เอากัน ในเรื่องการภาวนา โดยเฉพาะ เรื่อง อุปธิวิเวก นั้นมีความสำคัญมาก ต่อ ชีวิต พระจริง ๆ ก็คือ อันนี้
ดังนั้นขอให้ท่านทั้งหลายไม่ว่าจะประสบกับความทุกข์ ข่นแค้น อดอยากปากแห้ง คับข้องหมองใจเพียงใดแม้ทุกข์ที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าด้วยโรคที่จะทำให้ตาย และกำลังจะตาย ก็อย่าได้ท้อแท้ ต่อ การรักษากุศล ภาวนากุศล กันเลยจะมากจะน้อย ต้องรักษาไว้ ให้พันขอบ ของ อบายภูมิ 4 อย่าได้มีฐานะ ตกต่ำไปเป็นสัตว์นรก เปตร อสุรกาย และ สัตว์เดรัจฉาน เลย เพราะว่า โอกาสสร้างกุศลในเพศ มนุษย์ มีได้ยาก
ประโยคอื่น ฉันอาจจะไม่เข้าใจเลยในขณะนั้น แต่ประโยคนี้ เป็นประโยคที่ทำให้ฉันไม่ท้อถอย ในการภาวนา
"อันบัณฑิตทั้งหลาย แม้จะประสบทุกข์เจียนตาย ก็ไม่ทิ้งธรรม"
ขอดวงตาเห็นธรรม จงมีแก่ท่านเถิด
ขอความสำเร็จในธรรม จงมีแก่ท่านเถิด
ขอท่านทั้งหลาย จงถึงซึ่ง ความสวัสดี เถิด
เจริญพร

[PRAMOTE(aaaa)]

ขออนุโมทนาสาธุ