พิมพ์

[แก้ว]

คือ มีเพื่อนอยู่ท่านหนึ่ง คะ เป้นเพื่อนร่วมงานกันในสถานที่ทำงาน มีอายุมากกว่า ปกติเราจะไม่ค่อยได้คบหากันคะ แต่ เพื่อนคนนี้ชอบเอาเรื่องที่เราปฏิบัติธรรม มาโพทะนาว่า เป็นเรื่องของคนโง่เขาทำกัน และก็พยายามชักชวนให้คนทำตรงกันข้าม ก็ประสบความสำเร็จดีคะ เพราะการชักชวนให้คนสนใจธรรมนั้น เป็นเรื่องยากนะคะ แต่เรื่องนี้เราก็พยายามคุยกับเขา เพื่อให้เกิดปัญญา อย่างเช่น ตอนที่เราไปบอกบุญเรื่องสร้างสถานธรรม เพื่อนคนนี้ก็โพทะนาไปว่า เราจะจัดทอดผ้าป่าซื้อรถ ซื้อนั่นซื้อนี่ อย่าไปร่วมทำ เป็นซะงั้นไป

      สรุป แล้ว คือคุยด้วยเหตุผลก็ไม่ฟัง คุยกันอย่างมิตรก็ไม่เอา

   อยากทราบว่าเพื่อน ๆ ชาวธรรมที่มีประสบการณ์แบบนี้ มีวิธีจัดการกับคนเหล่านี้อย่างไรคะ

 
  แต่ส่วนตัวก็จัดการตัวเองก่อนคะ คือ พยายามแผ่เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ให้แต่บางทีก็รู้สึกโมโห ปน น้อยใจเหมือนกันคะ

   

[saichol]

ถ้าเป็นเรา เลือก คือ อุเบกขา แล้วเราก็ทำหน้าที่เราต่อไป ส่วนใครจะไปเข้ากับ ใคร อยู่กับใครก็แล้วแต่สติปัญญาของแต่ละคน คะ

   

[Goodbye]

หลงทาง เสียเวลา หลงติดยา เสียอนาคต

   ทำเฉย ๆ ไปเถอะคะอย่าไปแบกทุกข์คนอื่นให้มากเลยคะ

 

[kobyamkala]

เราไม่ต้องจัดการอะไรกับ เขาคะ
  แต่เราจัดการกับตัวเราด้วยการวางอุเบกขา และ อุทิศบุญให้เทวดาประจำกายเราให้มีฤทธิ์เพิ่มขึ้นคะ

 

[ธรรมะ ปุจฉา]

ทำใจ

    ทำใจเรา  ให้ยังคงดีอยู่เหมือนเดิม
    ทำใจเรา  ให้เจริญๆ ยิ่งๆ ขึ้นไป
    ทำใจเรา  ไม่ให้ไปติด  อะไรกับเขา
    สุดท้าย   ใจเรา  ก็คือ  ใจเรา  มิใช่  ใจใคร

   ก็ถ้าจักเชื่อตามที่พระพุทธองค์ตรัส ปทปรมะ จัดเป็นอภัพพบุคคล  เป็นบุคคลผู้มีวาสนาบารยังไม่บริบูรณ์ถึงขั้นจะบรรลุธรรมได้  อีกทั้งหนาแน่นไปด้วยกิเลส  ไม่รู้จักเหตุและผล  ยากที่จะสั่งสอนได้  แม้จะได้สดับพระสัทธรรมทั้งโดยย่อและพิศดาร  อีกทั้งเพียรพยายามบำเพ็ญสมถวิปัสสนา  ก็ไม่สามารถจะตรัสรู้มรรคผลในชาตินี้ได้  แต่พระสัทธรรมพุทโธวาทที่ได้สดับนั้นมิได้สูญเปล่า  จะติดตามเป็นอุปนิสัยวาสนาบารมีในอนาคตกาลสืบไป  เปรียบด้วยดอกบัวที่งอกขึ้นใหม่ๆ ยังจมอยู่ใต้น้ำยังอยู่ในโคลนตม  ยากที่จะพ้นที่จะเป็นภักษาของปลาและเต่าทั้งหลาย  ไม่มีโอกาสจะบานได้เลย

   ก็ขนาดพระพุทธองค์ พระพุทธองค์เป็นเอกบุรุษมีความสามารถเหนือบุรุษอื่นผู้ใดในโลกยังไม่สามารถที่จะช่วยอีกหลายคนจำพวกนี้ไว้ได้เลย(เช่น พระเทวทัต พระเจ้าอชาตศัตรู พระฉันนะ นางจิญจาและอีกหลายคน)  แล้วจะประสาอะไรกับอย่างเราๆ (คนทุกคนมีกรรมเป็นของตนเอง)

[Admax]

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! จิตใจที่ไม่หวั่นไหวด้วยโลกธรรมคือ นินทาสรรเสริญนั้น เป็นจิตใจที่ประเสริฐยิ่ง ภิกษุทั้งหลาย ! ในหมู่มนุษย์นี้ผู้ใด ฝึกตนให้เป็นคนอดทนต่อคำล่วงเกินของผู้อื่นได้ จัดว่าเป็นผู้ประเสริฐสุด ม้าอัสไนย ม้าสินทบ พญาช้าง ตระกูลมหาราชที่ได้รับการฝึกดีแล้ว จัดเป็นสัตว์ที่ประเสริฐ แต่บุคคลที่ฝึกตนดีแล้วยังประเสริฐยิ่งกว่าสัตว์เหล่านั้น"

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! ผู้อดทนต่อคำกล่าวล่วงเกินของผู้สูงกว่า ก็เพราะความกลัว อดทนต่อคำล่วงเกินของผู้เสมอกันเพราะเห็นว่าพอสู้กันได้ แต่ผู้ใดอดทนต่อคำล่วงเกินของผู้ซึ่งด้อยกว่าตนได้ เราเรียกความอดทนนั้นว่าสูงสุด ผู้มีความอดทนมีเมตตา ย่อมเป็นผู้มีลาภ มียศอยู่เป็นสุข เป็นที่รักของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เปิดประตูแห่งความสุขความสงบได้โดยง่าย สามารถปิดมูลเหตุแห่งการทะเลาะวิวาทเสียได้ คุณธรรมทั้งมวล มีศีลและสมาธิเป็นต้น ย่อมเจริญงอกงามแก่ผู้มีความอดทนทั้งสิ้น ภิกษุทั้งหลาย ! เมตตากรุณาเป็นพรอันประเสริฐในตัวมนุษย์"


ลองอ่านข้อมูลตาม Link นี้ดูครับในหัวข้อที่ ๒. การยอมรับความจริงที่เป็นสัจจะธรรม

http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=7455.0

ลองอ่านอุบายและแนวทางแผ่เมตตาจิตดูได้จาก Link นี้ครับในข้อที่ 3.2 กรณีที่ประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รักที่พอใจยินดี

http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=8226.0

[winyuchon]

จัดการได้ ด้วย วิธี ละมุน ละม่อมครับ ต้องใช้กฏสังคม กฏหมายก่อนครับ กฏคุณธรรมว่ากันทีหลังครับ