ขึ้นกรรมฐาน ที่วัดราชสิทธาราม มา  4 ปีแล้ว

 

 

 

ขอบคุณกับน้ำใจ งาม ๆ  ของ พี่ ๆ ที่ไปเสียสละ กันครับ

 

๑. เมตตากายกรรม (ตั้งเมตตากายกรรมในเพื่อนพรหมจรรย์ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง คือ ช่วยเหลือกิจธุระของผู้ร่วมคณะด้วยความเต็มใจ แสดงกิริยาอาการสุภาพ เคารพนับถือกัน ทั้งต่อหน้าและลับหลัง — to be amiable in deed, openly and in private)

๒. เมตตาวจีกรรม (ตั้งเมตตาวจีกรรมในเพื่อนพรหมจรรย์ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง คือ ช่วยบอกแจ้งสิ่งที่เป็นประโยชน์ สั่งสอน แนะนำตักเตือนด้วยความหวังดี กล่าววาจาสุภาพ แสดงความเคารพนับถือกัน ทั้งต่อหน้าและลับหลัง — to be amiable in word, openly and in private)

๓. เมตตามโนกรรม (ตั้งเมตตามโนกรรม ในเพื่อนพรหมจรรย์ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง คือตั้งจิตปรารถนาดี คิดทำสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่กัน มองกันในแง่ดี มีหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสต่อกัน — to be amiable in thought, openly and in private)

เป็นธรรมที่สำคัญ มากนะคะ

   ตั้งแต่ข้อที่ 1 เลยนะคะ

    ตั้งความเมตตาปรารถนาดี ต่อเพื่อนร่วมทุกข์ ด้วยกัน ข้อนี้ก็สำคัญแล้ว ไม่ใช่เรื่องทำได้ง่าย ๆ นะคะเพราะว่ามันเกี่ยวกับความชอบและความไม่ชอบส่วนตัวด้วยคะ  เพราะไม่ชอบก็ไม่อยากช่วย เพราะเกลียดจึงไม่สงเคราะห์ เมตตาธรรม ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ที่จะภาวนากันได้

   ดังนั้นถ้าปรองดองกันได้ นับว่าเป็นเรื่องที่ดีคะ เพราะที่ไหนปรองดองกันที่นั้นก็สงบคะ

      ปรองดอง มีอยู่ สี่อย่างสำหรับชาวโลก คือ ปรองดองด้วยการทำดี  ( อันนี้ดี ) ปรองดองด้วยการทำชั่ว ( อันนี้แย่ ) ปรองดองด้วยการทำทั้งดีและชั่ว ( อันนี้ก็ยังเดือดร้อน) ปรองดองไม่ทำทั้งดีและชั่ว (คืออยู่เฉย ๆ)

    สำหรับสารา๊ณียธรรม น่าจะอยู่ประเภทที่ 1

   
           

อนุโมทนา ด้วยคะ อาจจะได้ไปร่วมปฏิบัติด้วยคะ รอบนี้

 

พระลักษณะ คือ อาการที่เกิดปีติขึ้นที่ฐานจิต
พระรัศมี คือ แสงของภาพที่นิมิตที่ฐาน จิต

 จำกัดความพอหรือไม่คะ

อนุโมทนา สาธุ ช่วยกันแจ้ง ต่อกันไปนะคะ
ว่าแต่ที่สระบุรี ไม่มีการจัดบ้างหรือ คะ เห็นระงับมาตั้งแต่ วันสิ้นปี แล้วนะะคะ

 

ปัญหา ระดับ นี้ต้องเป็น ทีมมัชฌิมา หรือ ลูกศิษย์ใกล้ ๆ แล้วถึงจะตอบได้
เราได้แต่อ่านปัญหา วันนี้รู้ว่าพระอาจารย์ ยังไม่ได้ตอบ

   อนุโมทนา กับทุกท่าน ที่ช่วยตอบด้วยนะคะ ตามอ่านเสมอคะ

 

จริงๆแล้วการที่จะปล่อยวาง หรือทิ้งสิ่งใดได้ จิตจะต้องเห็นทุกข์เห็นโทษของสิ่งนั้น ๑๐๐ % ว่าไม่มีอะไรดีเลย จิตจึงจะยอมปล่อย ถ้ายังเห็นว่ายังมีส่วนดีเหลืออยู่บ้าง หรือยังนำความสุขมาให้ได้บ้าง เราจะทิ้งไม่ลง

แต่สำหรับกรณีที่เป็นลูกสาวนั้น คงต้องใช้เหตุผลอื่นมาพิจารณาประกอบด้วย คงจะปล่อยวางอย่างเดียวไม่ได้

พ่อแม่เป็นพระพรหมของลูก จึงต้องใช้หลักพรหมวิหาร ๔ คือ
๑. เมตตา คือความอยากให้ลูกมีความสุข
๒. กรุณา คือช่วยให้เขาพ้นทุกข์ด้วยการสั่งสอน ส่งเสริม ช่วยเหลือ ให้เขามีชีวิตที่ดีขึ้น
๓. มุทิตา คือยินดีกับลูกเมื่อเขาได้ดี
๔. อุเบกขา เมื่อได้ทำข้อ ๑-๓ เต็มที่แล้วไม่ได้ผลก็ต้องวางเฉย

ข้อ ๑-๓ เป็นปฏิสัมพันธ์ของแม่และลูก ระหว่างมนุษย์ต่อมนุษย์ ส่วนข้อ ๔ นั้น เมื่อช่วยไม่ได้แล้วก็ต้องปล่อยให้ธรรมทำหน้าที่ต่อไปตามเหตุปัจจัยที่แต่ละคนสร้างเอาไว้

การทำใจปล่อยวาง ให้สงบสุขที่ต้องการนั้น เราสั่งให้จิตปล่อยวางไม่ได้หรอก เพราะจิตเป็นอนัตตา เราต้องเจริญวิปัสสนาจนเห็นว่าขันธ์ ๕ (คือกายกับใจ)ของเรานี้เป็นตัวทุกข์จริงๆจึงจะสามารถปล่อยวางกายใจได้ ถ้าเราปล่อยวางกายใจของเราได้แล้ว กายใจของคนอื่นก็ปล่อยวางได้แน่นอน

จากคุณ    : sspp1

ดังนั้น สากัจฉา ก็หมายถึงการร่ำเรียน กรรมฐาน ใช่หรือไม่คะ

 

พยายามอ่าน  วิเคราะห์ ตามนะคะ เพราะ อ่านแล้ว ก็ยัง งง ๆ กับสำนวน คะ

   1. เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง ที่ไม่ได้เจริญแล้วย่อมไม่ควรแก่การใช้งานเหมือนจิตนี้   
       
      จิตที่ไม่ได้เจริญแล้วย่อมไม่ควรแก่การใช้งาน ( ข้อนี้คือไม่ได้เจริญภาวนา )

   2.เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง  ที่ได้เจริญแล้วย่อมควรแก่การใช้งานเหมือนจิตนี้   
      จิตที่ได้เจริญแล้วย่อมควรแก่การใช้งาน ( ข้อนี้คือ จิตที่มีการภาวนา )

   3.เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง  ที่ไม่ได้เจริญแล้วย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์มากเหมือนจิตนี้   
      จิตที่ไม่ได้เจริญแล้วย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์มาก ( เมื่อไม่ภาวนา ก็ไม่มีประโยชน์ )

   4.เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง ที่ได้เจริญแล้วย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์มากเหมือนจิตนี้   
      จิตที่ได้เจริญแล้วย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์มาก  ( เมื่อภาวนาก็มีประโยชน์ )

    5.เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง ที่ไม่ได้เจริญไม่ปรากฏชัดแล้วย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์มากเหมือนจิตนี้    จิตที่ไม่ได้เจริญไม่ปรากฏชัดแล้วย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์มาก  ( ไม่ภาวนาก็ไม่ปรากฏชัด )

    6.เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่งที่ได้เจริญปรากฏชัดแล้วย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์มากเหมือนจินี้   
      จิตที่ได้เจริญปรากฏชัดแล้วย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์มาก   ( เมื่อภาวนาก็ปรากฏชัด )

    7.เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง ที่ไม่ได้เจริญไม่ทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์มากเหมือนจิตนี้    จิตที่ไม่ได้เจริญไม่ได้ทำให้มากแล้วย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์มาก  ( การภาวนา ถ้าไม่ทำให้บ่อย )

    8. เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง ที่ได้เจริญทำให้มากแล้วย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์มากเหมือนจิตนี้   
      จิตที่ได้เจริญทำให้มากแล้วย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์มาก ( เมื่อเจริญบ่อยก็ย่อมสมควร )

    9. เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่ง ที่ไม่ได้เจริญไม่ทำให้มากแล้วย่อมนำทุกข์มาให้เหมือนจิตนี้   
     จิตที่ไม่ได้เจริญไม่ได้ทำให้มากแล้วย่อมนำทุกข์มาให้ ( เมื่อไม่เจริญภาวนาก็ย่อมมีความทุกข์ )

    10.เราไม่เห็นธรรมอื่นแม้อย่างหนึ่งที่ได้เจริญทำให้มากแล้วย่อมนำสุขมาให้เหมือนจิตนี้   
     จิตที่ได้เจริญทำให้มากแล้วย่อมนำสุขมาให้  ( เมื่อเจริญก็ย่อมได้ความสุข )

 สรุป จากที่อ่านมานะคะ คือ ผู้ที่ภาวนา ต้องให้ภาวนาให้บ่อย ถึงจะได้ความสุข คะ


พยายาถอดใจความ ที่กล่าวว่าพระไตรปิฏก ที่อ่านยาก อยู่ คงเพราะเหตุีนี้ คะ


 

 

ดังนั้น ธรรมอันเป็นโคจร

 ก็หมายถึง สภาวะธรรมที่เป็นทางเดิน ของจิต ใช่หรือไม่คะ

  ทางเดินของจิต ก็คือ หลักปฏิบัติ ใช่หรือไม่คะ

   หลักปฏิบัติ ก็ตามแบบ กรรมฐาน นั้น ๆ ใช่หรือไม่คะ

   สำหรับ กรรมฐาน มัชฌิมา แบบลำดับ

    ก็หมายถึง บริกรรม ปัคคาหะ และ อุเบกขา ใช่หรือไม่คะ

     ก็สงสัย อยู่ แต่ก็ทำความเข้าใจ ตามด้วยคะ


   ส่วนอารมณ์ ก็หมายถึง สภาวะธรรมที่ได้ในขณะนั้น มี วิตก วิจาร ปีติ สุข สมาธิ ใช่หรือไม่ คะ

 

 

ขอบคุณที่มาภาพ http://www.ncswt.or.th

ขอจงทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน
 

การตรวจกรรม สามารถทำได้ใน ๓ ระดับด้วยกัน คือ

ระดับ พื้นๆ เป็นการใช้ความสามารถในระดับของซิกส์เซ้น(คือทิพย์จักขุญาณ) ไปจนถึงระดับของ วิชชาสาม(มโนภาพ)ผู้ใช้ความสามารถในระดับนี้จะสามารถทำได้แค่ การดู และการรู้สึกว่าเห็น แต่ไม่สามารถสื่อสารได้

ระดับกลาง เป็นการใช้ความสามารถในระดับของใจที่ใสบริสุทธิ์ในช่วงเวลาหนึ่ง(แค่ช่วง เวลาหนึ่ง) ไปจนถึงระดับของพลังจิตเข้มข้น(จนบางครั้งวิทยาศาสตร์อธิบายไม่ได้)
ผู้ใช้ความสามารถในระดับนี้ นอกจากจะสามารถดูหรือรู้สึกว่าเห็น แล้ว ยังสามารถฟัง หรือรู้สึกว่าได้ยิน ดมหรือรู้สึกว่าได้กลิ่น

และที่สำคัญคือ สามารถเจรจาถามไถ่หรือต่อรองกับสิ่งที่ไม่มีร่างกาย(สังขาร)ได้ เมื่อสามารถถามไถ่หรือเจรจาตต่อรองกันได้จึงเกิดการแก้ไขกรรมกันต่อมา แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะต้องสามารถแก้ไขได้หมดทุกๆกรรม รายละเอียดจะอธิบายต่อไป

ระดับ สูง เป็นการใช้ความสามารถในระดับพลังจิตที่เข้มข้น บวกกับ นิสัยส่วนตัวที่จะเป็นผู้ให้โดยไม่ขอเป็นผู้รับสิ่งตอบแทนชนิดที่เรียกว่า ปิดทองหลังพระกันเลยทีเดียว
ผู้ใช้ความสามารถระดับนี้ นอกจากจะสามารถเจรจาถามไถ่หรือต่อรองกับสิ่งที่ไม่มีร่างกายได้แล้ว ยังเจารจากับสิ่งที่มีร่างกายได้ จนบางครั้งเหมือนคนบ้าซะด้วยซ้ำไป
ส่วนรายละเอียดของระดับนี้ไม่สามารถอธิบายได้เพราะไม่เคยสัมผัสประสบการณ์ระดับนี้มาก่อน

ในทางภาษาพระ แบ่งกรรมออกเป็นหลายอย่าง อะไรบ้างก็คงไม่ต้องกล่าวถึงเพราะชวนให้ปวดหัว แต่โดยประสบการณ์แล้ว แบ่งกรรมออกเป็น ๓ อย่าง คือ กรรมที่แก้ไขได้ กรรมที่แก้ไขไม่ได้ และ กรรมที่ไม่จำเป็นต้องแก้ไข

กรรมที่แก้ไขได้ คือ กรรมที่เจ้ากรรมนายเวรยอมยกโทษให้(ยอมอโหสิกรรมให้) หรือการใช้หนี้ในกรณีที่ติดหนี้อยู่กรรมที่เจ้ากรรมนายเวรยอมยกโทษให้ ก็ยกตัวอย่างเช่น คุณเคยติหนิ นินทา หรือทำไม่ดูกับพ่อแม่หรือผู้ที่เลี้ยงดูคุณมา ลองกราบขอโทษท่านซะสิ
หรือ หากในกรณีที่เจ้ากรรมนายเวรไม่ได้มีร่างกาย(เป็นผีหรือเทวดาหรืออะไรก็ตาม แต่) ที่สามารถเจรจาขอโทษ หรือต่อรองการชดใช้หนี้ได้ก็ทำตามวิธีที่ตกลงกันไว้ แต่ผู้ที่จะสามารถเจรจาต่อลองได้ก็ต้องเป็นผู้ที่ใช้ความสามารถระดับกลางถึง ระดับสูงเท่านั้น ส่วนกรรมที่ใช้หนี้ได้แต่ไม่มีเจ้ากรรมนายเวร สมัยนี้จะคุ้นเคยกันดีกับคำว่า ชำระหนี้สงฆ์ ซึ่งไม่จำเป็นต้องต่อรองกับเจ้ากรรมนายเวร(เพราะไม่มี)เพียงแค่ทำการชำระ หนี้สงฆ์ ก็เป็นอันพ้นกรรมตรงนี้ไป(สร้างใหม่ก็ชดใช้ใหม่)

กรรมที่แก้ไขไม่ได้ คือ กรรมที่เจ้ากรรมนายเวรไม่ยอมลดลาวาศอกให้ และที่ยุ่งที่สุดคือ เป็นกรรมที่ไม่มีเจ้ากรรมนายเวรที่ไม่มีเจ้ากรรมนายเวร เพราะผู้ที่ได้รับผลกระทบจากเรา เขาก็ไม่ได้ใส่ใจหรือติดใจเอาความอะไร แต่ระบบของกรรมมันดำเนินของมันไปแล้ว

กรรมที่ไม่จำเป็นต้องแก้ไข กรณีนี้มักไม่เกิดกับสามัญชน ส่วนใหญ่จะเกิดกับคนจำพวกหนึ่ง ที่ภาษาพระเรียกกันว่า พระอริยเจ้า สาเหตุที่ไม่จำเป็นต้องแก้ไข เพราะผู้ที่รับกรรมโดยส่วนใหญ่หรือแทบจะทั้งหมด ยินยอมรับชดใช้กรรมแต่โดยดีโดยถือว่า หมดแล้วก็หมดไป ตายก็ไม่เป็นไร ไม่แค้นเคืองเอาความใดๆต่อกันให้เป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาอีก
หรืออีก อย่างหนึ่งก็คือ ผลบุญกุศลที่สะสมไว้ มากพอที่จะบรรเทาผลของบาปกรรม ให้ผู้ที่รับกรรมได้รับความทรมานน้อยลงตามลำดับดังนั้นแล้ว ถ้าถามว่าการแก้กรรม เป็นไปได้หรือไม่ ก็ขอให้พิจารณาจากเหตุผลข้างต้นก็แล้วกันเพราะการแก้กรรม แท้ที่จริงแล้ว ก็คือการชดใช้หนี้สินนี่เอง แต่ต้องตั้งใจอธิษฐานด้วย

การอธิษฐานสำคัญอย่างไร ลองเปรียบเทียบง่ายๆกับกรณีสมมตินี้

หาก คุณรู้สึกปวดท้องคล้ายจะเป็นโรคกระเพราะ(กรรมกำลังส่งผล) คุณจึงหาเงินจำนวนหนึ่ง(บุญกุศล)ที่เพียงพอจะซื้อยารักษาโรคกระเพาะ แต่คุณไม่พูดไม่จาอะไร(ไม่อธิษฐาน) เอาแต่ยื่นเงินให้กับญาติผู้ใหญ่ที่ไว้ใจได้โดยหวังว่าเขาจะเป็นธุระซื้อยา มาให้คุณ เขาคงจะคิดว่าคุณฝากให้เขาช่วยนำเงินไปหยอดกระปุกให้คุณหน่อย และนำเงินไปหยอดกระปุกให้คุณแทนทั้งที่เงินในกระปุกเยอะจนสามารถซื้อยาแจกคน ได้ทั้งหมู่บ้านเลย
แต่คุณก็ไม่ได้ยาและปวดท้องต่อไป

แต่เชื่อหรือไม่ว่า ตราบใดที่กรรมเลวยังไม่อ่อนกำลังลงจนกรรมดีสามารถส่งผลได้ ยังไงก็ไม่สามารถแก้ไขกรรมได้ในเวลานั้นแต่เมื่อไหร่ก็ตาม กรรมเลวได้อ่อนกำลังลง และกรรมดีเข้ามาแทรก ก็ทำให้สามารถหาทางแก้ไขจนทำให้ชีวิตดีขึ้นได้ ต่างหาก