« เมื่อ: เมษายน 26, 2013, 04:55:56 pm »
0
มีเรื่องเล่าค่ะ เป็นเรื่องเล่าจากทิเบต
สมัยก่อน มีตระกูลหนึ่งอยู่ในชนบทห่างไกล ที่บ้านนี้ แม่เป็นผู้มีความเคารพศรัทธาในพระพุทธศาสนาเป็นอย่างมาก และลูกชายเป็นพ่อค้า เดินทางไปทำการค้าบนระหว่างเนปาล อินเดียเสมอ และแม่ทราบมาว่า ทางเนปาลและอินเดีย มีพระธาตุของพระพุทธเจ้ามากกว่าทางทิเบต หากลูกชายเป็นผู้อุปถัมน์พระศาสนาที่วัดทิเบตในเนปาล หรืออินเดีย ท่านเจ้าอาวาสน่าจะ แบ่งพระธาตุมาให้บ้าง
ลูกชายก็รับปากแม่ ทุกครั้งที่ไปทำการค้าที่เนปาล อินเดีย ลูกชายในฐานะชาวพุทธทิเบตก็จะไปทำบุญ และก็ลืมขอพระธาตุจากท่านเจ้าอาวาสมาทุกครั้ง จนล่าสุดระหว่างรอนแรมกลับบ้าน ตั้งกองไฟ ก็ระลึกถึงแม่ คิดว่า คร่าวนี้ไม่มีพระธาตุพระพุทธเจ้ากลับไปด้วยทำไงดี
และแล้ว ลูกชายก็มองไปรอบๆตัว เจอเศษกระดูกเล็กๆ ก็จัดแจงใส่กล่องสวยงามทำงานเงินและทองที่เขาซื้อมา ห่อด้วยผ้าไหม เอาไปให้แม่แล้วบอกว่า ห้ามเปิดดู เพราะกลัวแม่จับได้ว่าเป็นเศษกระดูกดำๆ
วันเวลาผ่านไป นานสิบกว่าปี ทุกๆวันแม่จะสวดมนต์ภาวนาถึงพระพุทธเจ้า กราบเป็นแสนๆครั้ง ทำสมาธิถึงพุทธเกษตร จนกระทั่งวันหนึ่ง เพื่อนบ้านทราบข่าวว่าที่บ้านนี้มีพระธาตุของพระพุทธเจ้า จึงพากันมาเพื่อขอชม ทำเอาลูกชายอยู่ไม่สุข และไม่สามารถห้ามแม่ของเขาได้
เมื่อแม่เปิดกล่องที่บรรจุเศษกระดูก ลูกชายก็มองเห็นว่า ไม่มีเศษกระดูกในกล่องนั้นแล้ว กลายเป็นสิ่งที่เรียกว่า พระธาตุองค์เล็กใสเหมือนแก้วหลายองค์
เขาอดสงสัยไม่ได้ ถามแม่ว่า แม่เปิดกล่องนี้หรือเปล่า แม่ของเขาบอกว่าไม่เคยเปิดเลย
เขาเลยไปถามพระลามะ พระลามะที่เป็น Root guru ของเขาตอบว่า เป็นความอัศจรรย์ของพระพุทธเจ้า พระมหาโพธิสัตว์ ที่เห็นคุณแม่ของเธอมีศรัทธามั่นในศาสนา
ประเด็นอยู่ที่ เราคือปุถุชนที่มองสิ่งต่างแยกแยะแล้วให้ คุณค่า หรือ ไม่ให้คุณค่า
เมื่อสิ่งที่ไม่ให้คุณค่านั้น จะก่อเกิด อกุศลเช่นไม่สบายใจ ลำบากใจ ดูถูก ก็ไม่ควรจะเกิดปรากฏการณ์เหล่านี้ในใจ
ในทัศนคติของมหายานแล้ว เคารพในสิ่งต่างๆ แม้สิ่งนั้นเราจะทราบว่าเป็นของปลอม เราสิ้นศรัทธาต่อของปลอมเพราะไม่ใช่กระดูกพระพุทธเจ้า (คุณ จขกท ใช้คำนี้)
ขอยกตัวอย่าง เราทราบว่า การทำบุญกับพระพุทธเจ้านั้น ได้อานิสงค์มหาศาล มากกว่าพระอรหันต์สะอีก แล้วถ้าพระพุทธเจ้าท่านไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว เราจะทำยังไง
ในทัศนคติมหายาน เขามองถึงหลักธรรมที่ว่า ทุกสรรพชีวิตมีพุทธภาวะ ทุกคนมีคุณสมบัติของการถึงพุทธภูมิเท่ากัน และท้ายสุดทุกอย่างล้วนคือปรุงแต่ง
เมื่อเราทำทานให้ขอทาน เรามองเห็นขอทานคือขอทาน เราก็จะเกิดอารมณ์ที่จิตไปยึดติดในภาพของขอทาน
ทำทาน โดยที่เรา เข้าใจว่า เรากับขอทานไม่แตกต่างกัน มีเนื้อหาของการบรรลุธรรมเท่ากัน มีความเสมอภาคทางธรรมและกรรมเท่านกัน จิตจะไม่ติดกับภาพเดิมของขอทาน ไปอยู่ที่คุณลักษณะธรรม พ้นจากรูปภายนอก เราไม่ได้ยึดติดในผลของทานที่ทำกับขอทาน เคารพในทาน
ทำทาน โดยที่เข้าใจว่า เรากับขอทาน คือการปรุงแต่งของสิ่งต่างๆ ก่อนจะลงมือหย่อนเงิน เห็นการยึดติดในมือ ในเงิน ในความคิด ในขอทาน แล้ววางทุกอย่างลง เข้าถึงจิตที่กำลังจะปรุงแต่งเป็นมายาสิ่งต่างๆ
นี่เป็นการสอนเรื่อง ทาน ของมหายาน ที่เราเรียนมาค่ะ
ผู้เขียน
หัวข้อ: เรื่องเล่าจากธิเบต โดย พยัคฆ์น้อย ( เห็นว่าดี นำมาฝาก ) (อ่าน 1882 ครั้ง)