พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

จะทิ้งของ ก็ต้องถือของอยู่
ถ้าไม่ถือของอยู่ ก็ทิ้งไม่ได้

จะสละตัณหา ต้อง รู้จัก ตัณหา
ถ้าไม่รู้จัก จะสละได้อย่างไร

สมุทัยอริยสัจจะ นั้น พระพุทธเจ้าสอนให้เรากำหนดรู้จัก ตัวตัณหา เพราะตัวตัณหา ทำให้เราวนเวียน ซ้ำอยู่ในวังวน

ตัณหาเหล่าใด เป็นเหตุนำมาซึ่งเพลิดเพลินติดข้อง กำหนัดย้อมใจให้มัวหมอง ตัณหานั้นมีสามอย่าง

กามตัณหา ความอยากในกามคุณ มี รูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ อารมณ์

ภวตัณหา ความอยากเป็นเจ้าของ ในรูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ อารมณ์

วิภวตัณหา ความไม่อยากมีไม่อยากเป็นใน รูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ อารมณ์

ตัณหา ทั้งสามนี้ ย่อมทำให้สัตว์ข้องอยู่กับ สังสารวัฏ ไม่จบไม่สิ้น เป็นเหตุ แห่ง ทุกข์อุปาทานขันธ์ ดังนั้น ตัณหา จึงเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ และการเวียนว่ายตายเกิด

แต่คนจะละตัณหาได้อย่างไร ?
ละตัณหาด้วยกำหนดรู้จักตัณหา เมื่อตัณหาครอบงำ จิตย่อมถูกย้อม ด้วยความสบายกาย ไม่สบายใจ ผู้ฝึกภาวนาพึงกำหนดรู้จักตัณหา ของตนเองก่อน และกำหนดรู้ว่า นี่คือ ตัณหา ที่ได้เกิดแล้ว กำลังเกิดอยู่ และตัณหาที่ดับไปแล้ว

เมื่อกำหนดรู้ ก็คือการรู้ทัน ก็กำหนดต่อไปว่า ต้องละจากตัณหา และ กระทำสิ่งที่เรียกว่า ภาวนา เพื่อละตัณหา นั้นให้ได้ เมื่อละได้แล้ว ก็กำหนดรู้ว่า ตัณหานั้น ได้สงบระงับดับไปแล้วอย่างนี้ ด้วยอาการยอมรับและดูผลที่ตัณหาระงับลงไป

เมื่อตัณหา ระงับลงไปแล้ว ก็กำหนดรู้ว่า ตัณหา ได้ดับลงไปแล้ว ด้วยวิธีการอย่างไร ผลของการระงับตัณหานั้นเป็นอย่างไร

นี่คือ บรรทัดฐานของผู้ภาวนา ที่เจริญรอยตาม องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ขอดวงตาเห็นธรรม จงปรากฏบังเกิดมีแก่ท่านทั้งทั้งหลาย
ขอความสวัสดีในธรรม จงมีแก่ท่านทั้งหลาย
ขอความสุขจงมีแก่ ทุกท่าน เทอญ เจริญพร

เจริญธรรม / เจริญพร