พิมพ์

[malee]

อยากทราบว่า ในพระพุทธศาสนา มีกล่าวกับเรื่องวิญญาณที่ยังเวียนว่ายอยู่บนโลกมนุษย์ อย่างไรมีเรื่องเล่าหรือไม่ คือฟังจากหลาย คน มักบอกว่า ขีวิตของดิฉันที่ทุกข์อยู่ในขณะนี้ก็คือวิญญาณที่ไม่ได้ไปผุดไปเกิด คอยจองล้างจองผลาญดิฉันอยู่ ทำให้เป็นทุกข์ อยู่ในเรื่องต่าง ๆ จึงอยากทราบว่า พระพุทธศาสนาสอนเรื่องนี้ และวิธีรับมือกับสิ่วเหล่านี้อย่างไร จึงจะพ้นเคราะห์ พ้นเวรกรรม นี้เสียที

  ขอบคุณล่วงหน้าคะ

 

[วิชชุดา]

เป็นคำถามที่น่าสนใจ คะ เพราะนำไปสู่เหตุที่มีการทำบุญอุทิศให้แก่ผู้ท่ตายไปแล้ว ด้วยรูปแบบต่าง ๆ กันไปแต่เนื้อเรื่องในทางพระพุทธศาสนา นึกออกเพียงเรื่องเดียวคือ เปตรพระญาติของพระเจ้าพิมพิสาร แต่เปตรเหล่านั้นก็ไม่ได้ให้โทษแก่ พระเจ้าพิมพิสาร นะคะ

   

[หมิว]

เป็นเรื่องที่มองเห็นยาก คะ สำหรับ วิญญาณที่คอยจองล้างจองเวร เคยดูหนังเรื่อง 9 วัด สุดท้ายพระท่านก็ต้องไปตายที่่บ่อน้ำจุดเกิดเหตุ ด้วยกัน คนไทยมีความเชื่อเรื่องนี้นะคะ คือวิญญาณที่แค้นกลับมาล้างแค้น ประมาณนี้ดังนั้น ในหลักของพระพุทธศาสนา ท่านจึงสอนให้ยึดใน ปัจจุบันขณะ มีสติ แล้วระลึกกุศลในขณะปัจจุบัน ส่วนสิ่งใดจะเกิดก็ให้ระลึกไว้ว่าเป็นผลแห่งกรรม

  คิดว่าเรื่องวิญญาณ เป็นเรื่องที่เข้าใจยากคะ

   

[raponsan]

คู่เวร

จาก หนังสือกรรมลิขิต (ธมฺมวฑฺโฒ ภิกฺขุ)

            พระพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน สมัยนั้นมีพราหมณ์คนหนึ่งในหมู่บ้านคยา ได้ให้ธิดาแก่บุตรพราหมณ์คนหนึ่งในหมู่บ้านนั้น ธิดาพราหมณ์เป็นลูกสะใภ้แล้วได้ตั้งตัวเป็นใหญ่ในบ้าน นางเห็นลูกสาวของทาสีในบ้านนั้นแล้วไม่ชอบหน้า นับแต่เห็นมา นางก็แสดงอาการฮึดฮัดด่าว่าด้วยความโกรธ และชูกำปั้นแก่ลูกสาวทาสีนั้น เมื่อลูกสาวทาสีโตพอจะทำการงานได้ นางก็ใช้เข่า ศอก และกำปั้นทุบตีเหมือนผูกอาฆาตกันมาในชาติก่อนๆ หลายชาติทีเดียว

             เล่ากันมาว่า ในครั้งพระทศพลพระนามว่ากัสสปะ ทาสีนั้นได้เป็นนายและได้ทุบตีลูกสะใภ้ด้วยก้อนดินและชูกำปั้นให้เสมอๆ ลูกสะใภ้เหนื่อยหน่ายเพราะการกระทำนั้น ได้ทำบุญให้ทานตั้งความปรารถนาขอให้ได้เป็นนายบ้าง ในชาติปัจจุบันคนทั้งสองจึงมีสถานะกลับกัน

             วันหนึ่งโดยไม่มีเหตุสมควรเลย ลูกสะใภ้ได้จิกผมใช้ทั้งมือทั้งเท้าตบตีอย่างเต็มที่ ทาสีนั้นไปศาลาอาบน้ำ โกนผมเสียเกลี้ยง ลูกสะใภ้จึงกล่าวว่า อีทาสีชั่ว เพียงโกนผมเกลี้ยงก็จะพ้นหรือ แล้วเอาเชือกพันศีรษะ จับนางให้ก้มลงแล้วเฆี่ยน และไม่ให้นางเอาเชือกออก แต่นั้นมานางทาสีจึงได้ชื่อว่า รัชชุมาลา (รัชชุ = เชือก มาลา = หมวก)

             วันหนึ่งเวลาใกล้รุ่ง พระพุทธเจ้าทรงตรวจดูสัตวโลก นางรัชชุมาลาได้ปรากฏในข่ายพระญาณ จึงเสด็จเข้าไปป่า ประทับนั่งที่โคนไม้แห่งหนึ่ง ฝ่ายนางรัชชุมาลาถูกรังแกทุกวัน จึงเบื่อหน่ายต่อชีวิต ประสงค์จะฆ่าตัวตาย ถือหม้อน้ำออกจากเรือนทำทีว่าไปตักน้ำ แล้ววางหม้อน้ำไว้ข้างทาง เข้าไปยังป่าชัฏ ผูกเชือกที่กิ่งของต้นไม้ซึ่งอยู่ใกล้ที่ ประทับ เพื่อทำเป็นบ่วงผูกคอตาย มองไปรอบทิศเห็นพระพุทธเจ้าประทับนั่งอยู่ ดูน่าพอใจและน่าเลื่อมใส เกิดความคิดว่า ทำไฉนพระพุทธเจ้าจะทรงแสดงธรรมโปรดคนเช่นเราให้พ้นความลำเค็ญ

             เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสเรียก นางรัชชุมาลาก็เข้าไปเฝ้า ถวายบังคมแล้วฟังธรรมได้บรรลุโสดาบัน จากนั้นนางก็นำหม้อไปตักน้ำแล้วกลับเรือน คนในเรือนรู้เรื่องนางรัชชุมาลา จึงนิมนต์พระพุทธเจ้ามาฉันที่เรือน เมื่อฟังธรรมแล้วก็ดำรงอยู่ในสรณะและศีล การจองเวรของสองนางก็สิ้นสุดลง เมื่อนางรัชชุมาลาตายก็ไปเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์
                                                                                  (อรรถกถารัชชุมาลาวิมาน)

          ต่อไปเป็นประสบการณ์ของจ่าสิบตรีหญิงชวนชื่น อุณหนันทน์ ที่ถูกวิญญาณพยาบาทเข้าสิง เจ้าตัวได้ให้สัมภาษณ์เรื่องนี้เมื่อวันพุธที่ ๑๓ สิงหาคม ๒๕๑๘ ที่วชิรพยาบาล ความว่า

             เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบกว่าปีมาแล้ว ขณะนั้นดิฉันอายุ ๑๕-๑๖ ปี ได้ไปร่วมงานทอดกฐินพระราชทาน ซึ่งกระทรวงศึกษาธิการนำไปทอดที่วัดป่าเลไลยก์ จ.สุพรรณบุรี คืนนั้นมีการแสดงลิเกและเล่นละครเพื่อฉลององค์กฐิน ตอนเช้ามีการทำบุญเลี้ยงพระ ตอนสายก็มีการแห่รอบโบสถ์ ดิฉันอุ้มไตรกฐินเดินรอบโบสถ์ ยังไม่ทันถึง ๒ รอบ ก็รู้สึกอ่อนเพลียเวียนศีรษะ จึงให้เพื่อนช่วยอุ้มไตรแทน

            ขณะนั้นใกล้เพลแล้ว ดิฉันตั้งใจจะเดินไปพักผ่อนบนรถที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก แต่แล้วก็หน้ามืดหมดความรู้สึก มารู้ตัวลืมตาขึ้นก็เห็นตัวมานอนอยู่บนศาลาวัด เป็นเวลาบ่ายมากแล้ว รู้สึกงงไปหมด เพื่อน ๆ และครูที่นั่งล้อมรอบต่างมีสีหน้าเศร้า ดิฉันสงสัยจึงร้องถามว่า นี่ดิฉันเป็นอะไรไป ทำไมจึงมานอนอยู่บนศาลานี้ เพื่อนเล่าให้ฟังว่า

             เมื่อดิฉันหมดสติไป มีวิญญาณผีผู้ชายมาเข้าสิง แสดงกิริยาท่าทางโกรธมาก พูดเสียงห้าวๆ ว่า มาคอยกินเลือดอยู่ที่ใต้ต้นพิกุลนี้หลายสิบปีแล้ว ดิฉันตกใจถามว่า ทำไมต้องมาเจาะจงคอยเอาเลือดดิฉัน เพื่อนๆ ก็เล่าว่า วิญญาณชายนี้บอกว่า เมื่อชาติก่อนดิฉันเกิดเป็นลูกเศรษฐี มีอารมณ์ฉุนเฉียว เอาแต่ใจตัวเอง บ่าวไพร่ในบ้านได้รับความเดือดร้อนจากดิฉันเสมอ เพราะดิฉันถือว่าพ่อรักมากและตามใจทุกอย่างเนื่องจากเป็นลูกคนเดียว

            ครั้งหนึ่งบ่าวผู้ชายคนนี้ ได้แอบมองดูเห็นปานขาวใต้ร่มผ้าเมื่อดิฉันนุ่งโจงกระเบน แล้วเที่ยวพูดไปทั่ว ดิฉันโกรธมากไปฟ้องพ่อขอให้ลงโทษบ่าวคนนี้ พ่อจึงสั่งให้จับตัวไปตีตรวนแล้วเฆี่ยน ชายผู้นี้ถูกเฆี่ยนจนบอบช้ำมาก ข้าวปลากินไม่ลง ก่อนตายได้กล่าวอาฆาตว่า จะขอจองเวรกินเลือดดิฉันให้ได้ เมื่อตายแล้วศพของเขาถูกฝังอยู่ข้างกำแพงโบสถ์ใต้ต้นพิกุล เพื่อนเล่าว่าวิญญาณชายนี้ยังได้ชี้ให้ดูที่ฝังศพของเขา และบอกว่าในชาตินี้ดิฉันก็ยังมีปานขาวใต้ร่มผ้า

             ท่านผู้ไปในงานส่วนใหญ่ไม่เชื่อเรื่องนี้ หมอที่อยู่ในที่นั้นก็หาว่าดิฉันเพ้อเพราะพิษไข้ แต่มีผู้ใหญ่บางท่านขอร้องให้ทางวัดช่วยหาเครื่องมือและคนมาขุดตรงที่วิญญาณชี้ เพื่อพิสูจน์ความจริง เมื่อขุดลงไปลึกไม่มาก ก็เห็นโครงกระดูกศพแต่ไม่มีหัว กระดูกท่อนขายังมีโซ่ตรวนสวมอยู่ แต่เหล็กถูกสนิมกินจนผุกร่อนแทบจะขาดจากกันแล้ว จริงตามที่วิญญาณบอก นับเป็นเรื่องแปลก เพราะแม้แต่เจ้าอาวาสและพระที่อยู่มานาน ก็ไม่รู้ว่ามีศพฝังอยู่ตรงนั้น และเมื่อเพื่อนหญิงถลกผ้าดูในขณะที่ดิฉันยังไม่รู้สึกตัว ก็มีปานขาวจริงอย่างที่วิญญาณบอก

             วิญญาณนั้นยังบอกว่าถ้าไม่เอาเลือดไปรดที่กระดูกของเขา ดิฉันจะไม่ได้กลับกรุงเทพ ท่านเจ้าอาวาสจึงบอกให้เอาเลือดทาใบไม้แล้วไปแตะที่กระดูกที่ขุดขึ้นมา ให้โครงกระดูกดูดเลือดจากใบไม้ โดยให้หมอเจาะเลือดที่แขนพับ เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้ว ก่อนวิญญาณจะออกจากร่างยังสั่งว่า ทุกวันขึ้น ๑๕ ค่ำให้ดิฉันใส่บาตรพระ ๙ องค์ แล้วอุทิศส่วนบุญไปให้จนกว่าเขาจะพอใจจึงจะเลิกจองเวร

             เมื่อกลับถึงกรุงเทพฯ ดิฉันใส่บาตรอุทิศส่วนกุศลไปให้วิญญาณนั้นทุกวันเพื่อใช้หนี้กรรมให้เสร็จสิ้นไปโดยเร็ว หลังจากกลับมาได้ ประมาณ ๒ เดือน เวลาประมาณ ๕-๖ โมงเย็น ดิฉันนั่งอยู่ในบ้าน ได้ยินเสียงหมาหอนก็กลัว และรู้สึกหนังตาหนักจะหลับ พอเคลิ้มๆ ไป

             ดิฉันก็เห็นร่างชายคนหนึ่ง เข้าใจว่าเป็นวิญญาณนั้นมาแสดงตัวให้เห็น เขาทำหน้าดุๆ ยิ้มแสยะอย่างเย้ยๆ แต่ก็ไม่แสดงท่าว่าจะทำร้ายดิฉัน ดิฉันกลัวมากนึกถึงเวรกรรมที่ทำไว้กับเขา จึงคิดว่า ต้องอดทนทำดีต่อไปจนกว่าเขาจะให้อโหสิกรรม หลังจากนั้นเขาก็มาเดือนละ ๑-๒ ครั้ง ส่วนมากมักมาเวลา ๕-๖ โมงเย็น ทำให้ดิฉันไม่กล้าอยู่คนเดียว

             หลังจากที่ดิฉันต้องอยู่อย่างหวาดหวั่นเป็นเวลาประมาณ ๑๑ เดือน เย็นวันหนึ่ง วิญญาณก็มาปรากฏตัวให้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายและชัดเจนกว่าทุกครั้ง วิญญาณได้พูดขอบใจที่ได้ทำตามทุกอย่าง ขอให้อโหสิกรรมและจะไม่มาให้เห็นอีก
                                                                (กฎแห่งกรรม ของ ท. เลียงพิบูลย์ เล่ม ๖)

             ประเด็นที่ควรกล่าวถึงมีดังนี้
            ๑. การที่เจ้านายเกลียดนางรัชชุมาลาทันทีที่เห็นหน้าครั้งแรก เนื่องจากเคยโกรธแค้นกันมาแต่ชาติก่อน นี้คือเหตุผลว่า ทำไมเราจึงไม่ชอบหน้าบางคนเพียงแรกเห็น

             ๒. นางรัชชุมาลาเคยเบียดเบียนทุบตีคนอื่นมาในชาติก่อน ชาตินี้จึงได้รับผลของบาปกรรมที่ตนทำไว้ ถูกเขารังแกจนทนไม่ไหว กลุ้มใจมากถึงกับคิดฆ่าตัวตาย จัดเป็นนรกในใจ การที่จ่าฯชวนชื่นต้องอยู่อย่างหวาดกลัว ก็จัดเป็นนรกในใจเช่นกัน

             ๓. เจ้ากรรมนายเวรมีอยู่จริง คงเป็นพวกเปรตหรืออสุรกายที่ผูกพยาบาท เพราะเราเคยสร้างกรรมเวรไว้กับเขา ดังนั้นเจ้ากรรมนายเวรที่แท้จริงก็คือตัวเราเอง
    ถึงแม้เจ้ากรรมนายเวรจะมีจริง แต่ก็ไม่อาจแก้แค้นได้ตามอำเภอใจ
    รู้จากการที่วิญญาณอาฆาตต้องรอนานหลายสิบปี จึงได้โอกาสเข้าสิง
    ถ้าจะถามว่า รออะไร
    คำตอบน่าจะเป็น รอกรรมเปิดโอกาสให้
    หมายความว่า ตราบใดที่กรรมยังไม่ให้ผล วิญญาณก็ไม่มีโอกาสเข้าสิง

             ๔. การเข้าสิงในกรณีนี้น่าจะจริง เพราะมีหลักฐานยืนยันคือ โครงกระดูกที่ขุดพบและเรื่องปานขาวในร่มผ้า ผู้เรียบเรียงเองก็เคยเห็นเรื่องทำนองนี้ที่วัดญาณสังวราราม เมื่อเดือนธันวาคม พ.ศ. ๒๕๒๙ ขณะกำลังทำวัตรค่ำ ผู้เรียบเรียงเห็นพระภิกษุองค์หนึ่งซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ (ถูกเข้าสิง) นั่งเท้าแขน ทำท่าเหมือนเล่นลิเกเป็นตัวเจ้า ไม่ได้พูดอะไร ทีแรกผู้เรียบเรียงรู้สึกตกใจกลัวถูกลูกหลง แต่พระอื่นไม่สนใจ (คงเห็นจนชิน) เลยทำเฉยเสีย ประมาณ ๒-๓ นาที (ก็ออก) ร่างนั้นก็ล้มหงายหลังลง

            ๕. เป็นการถูกต้องแล้วที่พยายามเอาชนะความชั่วด้วยความดี หมั่นใส่บาตรอุทิศส่วนกุศลไปให้จนวิญญาณนั้นยอมให้อโหสิ ทำให้การจองเวรระงับลง แต่การจองกรรมยังไม่แน่ หมายความว่าบาปกรรมที่ทำไว้อาจยังให้ผลต่อไปอีก ไม่กลายเป็นอโหสิกรรมไปด้วย สุดแล้วแต่ว่าบาปกรรมนั้นหนักเบาแค่ไหน

ที่มา http://www.dhammajak.net/book/kam/kam18.php
ขอบคุณภาพจาก http://www.bloggang.com/,http://www.newsplus.co.th/,http://i395.photobucket.com/

[Be-boy]

อนุโมทนาสาธุ ครับ มีเกร็ดเรื่อง ให้อ่านประกอบ ดีครับ
แต่เรื่องของวิญญาณ จองเวร แล้ว เราจะติดต่อเขาอย่างไรดีครับ ถึงจะถูกใจ ครับ

   เคยอ่าน email พระอาจารย์ ท่านกล่าวว่า เป็นมนุษย์ ยังคุยกันลำบาก หรือ ไมยอมคุยด้วย
       ยิ่งถ้าเป็นสัมภะเวสี พอมีฤทธิ์บ้าง ก็ไม่ใช่ว่าจะคุยกันรู้เรื่อง นะครับ ท่านกล่าวว่า วิญญาณบางดวง อาจจะต้องอยู่อย่างนั้นไปเป็นชาติ เราเกิดแล้วตายอีกหลายชาติ ก็ยังไม่ยอมทำความเข้าใจเลยครับ

   ที่ผมสงสัยแล้ว จะทำอย่างไรถึงจะคุยกับวิญญาณเหล่านั้นได้รู้เรื่องครับ

   

[raponsan]

   
    อยากทราบว่า ในพระพุทธศาสนา มีกล่าวกับเรื่องวิญญาณที่ยังเวียนว่ายอยู่บนโลกมนุษย์อย่างไร
    มีเรื่องเล่าหรือไม่
   
    คือ ฟังจากหลายคน มักบอกว่า ขีวิตของดิฉันที่ทุกข์อยู่ในขณะนี้ ก็คือวิญญาณที่ไม่ได้ไปผุดไปเกิด
    คอยจองล้างจองผลาญดิฉันอยู่ ทำให้เป็นทุกข์ อยู่ในเรื่องต่าง ๆ

   จึงอยากทราบว่า พระพุทธศาสนาสอนเรื่องนี้ และวิธีรับมือกับสิ่วเหล่านี้อย่างไร
   จึงจะพ้นเคราะห์ พ้นเวรกรรม นี้เสียที

   ขอบคุณล่วงหน้าคะ

ขอบคุณภาพจาก http://uc.exteenblog.com/

   หากจะพูดในเชิงอภิธรรมแล้ว คำว่า "ไม่ผุดไม่เกิด" ไม่มีครับ
   เมื่อตายจากภพหนึ่ง ก็จะไปเกิดในอีกภพหนึ่งทันที
   จะไปเกิดที่ สวรรค์ มนุษย์ เดรัจฉาน นรก เปรต อสูรกาย หรือภพใดภพหนึ่ง ก็ขึ้นอยู่กับชนกกรรม
   ดวงจิต(วิญญาณ)ที่เวียนว่ายตายเกิดอยู่ใน ๓๑ ภพภูมินี้ บาลีเรียกว่า สัมภเวสี หมายถึง ผู้แสวงหาภพ
   ดวงจิตที่ข้ามพ้น ๓๑ ภพภูมินี้ไปได้ ไม่มีการเกิดอีก ก็คือ พระอรหันตผล

   ในสมัยพุทธกาล มีตัวอย่างของอริยบุคคล ๒ ท่าน ที่โดนวิญญาณนางยักษ์เข้าสิงวัว
   แล้ววิ่งเข้าขวิดท่านจนตาย สองท่านนั้นคือ
     ๑.พระทารุจีริยเถระ อ่านเรื่องนี้ได้ที่
       http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=18&p=2
     ๒.นายตัมพทาฐิกะ อ่านเรื่องนี้ได้ที่
       http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=18&p=1

   การจะพ้นจากอกุศลกรรมทั้งปวงได้ มีทางเดียวครับ คือ ปรินิพพาน
   การอยู่ในภพของมนุษย์ ไม่สามารถหลีกเลี่ยงเคราะห์กรรมต่างๆได้ ขอให้ดูพระพุทธเจ้าเป็นตัวอย่าง

   การจะรับมือกับเคราะห์ต่างๆได้นั้น ต้องรักษาจิตให้ผ่องใสอยู่เสมอด้วย "ทาน ศีล และภาวนา"
   แม้กายจะเป็นอย่างไร จะได้รับเวทนาอย่างไร 
   ทุกขเวทนาต่างๆทางกายที่เกิดขึ้น เราจะรับมือมันได้ "ด้วยจิตที่ปภัสสร"
   จิตปภัสสรจะช่วยให้ทุกข์ต่างๆทางกายและใจเบาบางลงไป
   และแน่นอน..จิตปภัสสร ต้องเกิดจาก "ทาน ศีล และภาวนา" เท่านั้น