พิมพ์

[ธัมมะวังโส]

   พระสุตตันตปิฎก  สังยุตตนิกาย  สฬายตนวรรค  [๑.  สฬายตนสังยุต]
           ๒.  ทติยปัณณาสก์  ๕.  ฉฬวรรค  ๗.  ปฏิสัลลานสูตร
 
                  ๖. สมาธิสูตร
                  ว่าด้วยสมาธิ
            [๙๙]    “ภิกษุทั้งหลาย    เธอทั้งหลายจงเจริญสมาธิเถิด    ภิกษุผู้มีจิตตั้งมั่นย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริง    รู้ชัดอะไรเล่าตามความเป็นจริง    คือ
            รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า    ‘จักขุไม่เที่ยง’    รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า    ‘รูปไม่เที่ยง’    รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า    ‘จักขุวิญญาณไม่เที่ยง’    รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า‘จักขุสัมผัสไม่เที่ยง’    รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า    ‘แม้ความเสวยอารมณ์ที่เป็นสุขหรือทุกข์หรือมิใช่สุขมิใช่ทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะจักขุสัมผัสเป็นปัจจัยก็ไม่เที่ยง’    ฯลฯ
            รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า    ‘มโนไม่เที่ยง’    ฯลฯ    ธรรมารมณ์    ฯลฯ    มโน-วิญญาณ    ฯลฯ    มโนสัมผัส    ฯลฯ    รู้ชัดตามความเป็นจริงว่า    ‘แม้ความเสวยอารมณ์ที่เป็นสุขหรือทุกข์หรือมิใช่สุขมิใช่ทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะมโนสัมผัสเป็นปัจจัย
ก็ไม่เที่ยง’
            ภิกษุทั้งหลาย    เธอทั้งหลายจงเจริญสมาธิเถิด    ภิกษุผู้มีจิตตั้งมั่นย่อมรู้ชัดตามความเป็นจริง”
               สมาธิสูตรที่ ๖ จบ


รู้เห็นตามความเป็นจริง ว่า จักษุไม่เที่ยง รูปไม่เที่ยง
รู้เห็นตามความเป็นจริง ว่า หูไม่เที่ยง เสียงไม่เที่ยง
รู้เห็นตามความเป็นจริง ว่า จมูกไม่เที่ยง กลิ่นไม่เที่ยง
รู้เห็นตามความเป็นจริง ว่า ลิ้นไม่เที่ยง รสไม่เที่ยง
รู้เห็นตามความเป็นจริง ว่า กายไม่เที่ยง ผัสสะไม่เที่ยง
รู้เห็นตามความเป็นจริง ว่า ใจไม่เที่ยง ธรรมารมณืไม่เที่ยง

เมื่อจิตสมาธิ เป็นสมาธิ แล้วควรเห็นอย่างนี้ ตามความเป็นจริง


 

[ธรรมะ ปุจฉา]

แนะนำให้อ่านจ๊ะ