สนง.ส่งเสริมพระกรรมฐาน

คือเป็นคนที่ อยากดีสมบูรณ์พร้อม ก็พยายามสร้างความดี ต่าง ๆ แต่แล้ว ก็ต้องมาพังลงเพราะความผิดพลาดบางประการที่ตนเอง ตอนนั้นมีความรู้สึกแค้น คนรอบข้าง น้อยใจ และมีความต้องการอยากจะชนะ

 ก็ทราบอยู่คะ ว่าอารมณ์ทีี่ปรากฏตรงส่วนนี้เป็น อารมณ์ ที่ผิดปกติจึงอยากถามท่านใดมีประสบการณ์ อารมณ์แบบนี้แล้ว สามารถสยบอารมณ์ ก่อนที่เรื่องมันจะเลยเถิดออกไปมากกว่านี้บ้างหรือไม่คะ

  :'( :'( :'( :'(

แนะนำให้ใช้ธรรมะเข้ามาควบคุมจิตใจ ธรรมะสามารถช่วยได้ทุกสถานการณ์การทำความดีถูกต้องแล้วและจงทำต่อไป อย่าหยุด อย่าท้อ อย่าน้อยใจ วันนี้พรุ้งนี้อาจไม่เห็นผล แต่ควาดดีของคุณก็ไม่สูญไปไหนมันจะยังคงอยู่ติดตัวคุณตลอดเวลา และรอจังหวะที่จะส่งผล ไม่มีใครได้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรารถนา ไม่มีใครเกิดมา สมบรูณ์พร้อมหรอกค่ะ หวังมากผิดหวังมา เสียใจมาก หวังน้อยผิดหวังมา เสียใจน้อย ไม่หวังเลยผิดหวังมา ไม่เสียใจ คุณจะเลือกแบบไหน แนะนำได้เพียงเท่านี้แหละค่ะ :s_good: :s_good: :s_good: :s_hi:

อนุโมทนา สาุธุ กับคำแนะนำที่ดี มาก ๆ เลยนะจ๊ะ

 สาธุ สาธุ สาธุ

 :25: :25: :25:

ต้องมองเห็นความจริง ก่อนว่า

   เรามีความแก่ เป็นธรรมดา
   เรามีความเจ็บ เป็นธรรมดา
   เรามีความตาย เป็นธรรมดา
   เรามีความพรัดพราก เป็นธรรมดา
   เรามีความไม่สมหวัง เป็นธรรมดา
   เรามีความไม่ได้  เป็นธรรมดา
   เรามีกรรมเป็น กำเนิด เป็นเผ่าพันธ์ เป็นพวกพ้อง เป็นที่พึ่งพาอาศัย เป็นต้น

   ถ้าเห็นตรงนี้แล้ว ก็จะมีสติ ชนะความน้อยเนื้อต่ำใจ ได้ เพราะเห้นว่า เป็นธรรมดา นั่นเอง

  พระอาจารย์ ท่านจะพูดเสมอเรื่องการมองเห็น ความเป็นธรรมดา .... .ก็อย่างนี้ นี่เอง คะ

   :25: :88:

ความน้อยใจ เกิดจากการ ที่เราคิดว่า เราทำดี แล้ว ไม่มีใครเห็นใจ เอาใจ ชมเชย ช่วยเหลือ ซึ่งมีสาเหตุลึก ๆ ก็คือความยึดมั่น ถือมั่นในตัวตนเองมากว่าเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ ท้ายที่สุดก็คือ จะเป็นทุกข์มาก มี ทุกขปริเวทนาประการต่าง ๆ

  วิธีแก้ไข ก็คือ เจริญ มรณานุสสติ พุทธานุสสติ กายคตาสติ และ พรหมวิหาร 4 ประการ ซึ่งจะช่วยเยียวยาจิตแต่ปัญหาอยู่ที่ว่า จิต มีกำลังเพียงพออยู่หรือไม่ ที่จะมาเจริญสมาธิ ส่วนนี้ดังนั้น จึงต้องเริ่มจากมาตรการ เบา ไปหา หนัก คือ

   เริ่มจาก การทำดี ไปสู่การพูดี และ คิดดี ในที่สุด

  ก็ประมาณนี้แหละครับ สำหรับคนที่น้อยเนื้อต่ำใจ ประการต่าง ๆ นั้นมักจะยึดติดกับสังคม หรือตนเองมากเกินไป ต้องพยายามลด ละ เอาตัวเราออกให้มาก ๆ นะครับ ที่สำคัญมองให้เห็น ธรรมะ แก่นสารว่า

    กายนี้ไม่ใช่เรา เรานี้ไม่ใช่กาย กายนี้ไม่เป็นเรา เรานี้ไม่เป็นกาย กายนี้ไม่มีในเรา เรานี้ไม่มีในกาย เป็นต้นครับ 

    ( ส่วนหนึ่งก็ลอกมาจากเมล พระอาจารย์ นะครับ )

   :s_hi: :s_hi: :s_hi: :49:

พยายามให้ระลึก ถึงตามความเป็นจริง ให้มากคือ

  1.เรามีความแก่ เป็นธรรมดา เป็นต้น

    มีสติ รู้ว่า โลกธรรม มีทั้งฝ่ายสุข และ ฝ่ายทุกข์ มองใ้ห้เห็นว่าเป็นธรรมดา

  ธรรมดา ไป สู่ ตถาตา  ตถาตา ไปสู่การคลาย ทิฏฐิ การคลายทิฏฐิ ไปสู่ การ ปล่อยวาง จริง ๆ ก็น่าจะเป็นอย่างนี้ นะครับ

  คนที่น้อยใจ คับแค้นใจ คือคนที่ผูกตนว่ามีความสำคัญ ในโลก เป็นต้น ครับ

  ควรจะ ปล่อยวาง เสียบ้าง การปล่อยวาง เริ่มจาก ทาน คือ ให้อภัย ศีล คือ การไม่เบียดเบียน จิตใจ ภาวนา ละความเป็นเรา ของเรา ลงเสียบ้าง จิตจักปกติสุข ได้ครับ

  :s_hi:

 

ผมจับใจความสภาพที่เกิดกับคุณได้ดังนี้ว่า
1. สิ่งที่คุณพอใจยินดีนั้นคือการเป็นคนที่เพรียบพร้อมทั้ง กาย วาจา ใจ
2. แต่เพราะคุณกระทำไม่ได้หรือไม่ได้ผลตอบรับตามความปารถนาที่คุณตั้งความพอใจยินดีสำคัญมั่นหมายไว้ในใจจึงเกิดเป็นความไม่สมปารถนา เกิดเป็นความประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รักที่ไม่พอใจยินดีทั้งหลาย จนเกิดเป็นความทุกข์ เกิดอาการคับแค้นกาย-ใจ ทรมานกาย-ใจ อัดอั้นกาย-ใจ โศรกเศร้า ร่ำไร รำพัน ไม่สบายกาย-ใจทั้งหลาย สภาพที่เกิดขึ้นทั้งหลายนี้เรียกว่าความทุกข์ ถูกมั้ยครับ

นี่คือ เหตุแห่งทุกข์ ปัจจัยการดำเนินไปจนก่อเกิดเป็นความทุกข์ของคุณ ทีนี้ลองมาเรียนรู้ทางดับทุกข์กันมั้ยครับ

1. เมื่อเกิดความรู้สึกเช่นนี้ๆขึ้นให้คุณระลึกรู้ไว้เลยว่าคุณมีความติดข้องใจ ขุ่นมัวใจ ในสิ่งที่ชอบ ไม่ชอบ พอใจยินดี ไม่พอใจยินดี การละความติดข้องใจทั้งหลายนี้มีทางเดียวคือการวางใจกลางๆ ไม่หยิบจับยึดถือติดข้องในความพอใจยินดี ไม่พอใจยินดี
2. การจะเข้าถึงการวางใจกลางๆได้นั้น คุณต้องมาเริ่มเรียกรู้ คิด พิจารณาและย้อนหาเหตุที่คุณสำคัญมั่นหมายไว้ในใจด้วยตัวคุณเองก่อนว่า คุณพอใจยินดีสิ่งใดไว้ เช่น ต้องการทำดี เพื่อให้คนรักใคร่ คนชื่นชม เคารพ สรรเสริญ นิยมเมตตา หรือ ทำความดีเพราะเห็นว่าเป็นสิ่งที่มีค่าประกอบไปด้วยประโยชน์แก่ตนเองและคนรอบข้าง สามารถทำให้คนอื่นประสบพบเจอความสุขจากตนได้ หลุดจากความทุกข์ทรมานกาย-ใจ
3. เมื่อคุณรู้ว่าที่คุณตั้งความพอใจยินดี จนสำคัญมั่นหมายไว้ในใจคือสิ่งใด ที่ทำให้คุณตรึกถึง นึกถึง ตรองถึง คำนึงถึงในใจอยู่เนืองๆ จนก่อเกิดเป็นความปารถนา ทะยานอยาก ใคร่ได้ ต้องการประกอบกับความ รัก โลภ โกรธ หลง ที่ก่อให้เกิดผลออกมาเป็นทุกข์เมื่อทุกอย่างนั้นไม่เป้นตามความพอใจยินดี จากนั้นคุณก็ละความพอใจยินดีนั้นเสียไม่ตั้งความติดข้องใจกับสิ่งที่ชอบ หรือ ไม่ชอบ แล้วก็เข้าสู่การวางใจกลางๆ

ฟังดูง่ายนะครับ แต่ทำไม่ง่ายเลย หากทำได้คุณจะเข้าถึงอุเบกขาจิตซึ่งไม่มีความสุขหรือทุกข์ ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่มีความโกรธเกลียด ทะยานอยากได้ มีแต่ความสสงบ เบาบางผ่อนคลาย ไม่ติดข้องใจใดๆ

ดูเพิ่มเติมตาม Link นี้ครับ

http://www.watkoh.com/forum/index.php?topic=5467.0 (http://www.watkoh.com/forum/index.php?topic=5467.0)

http://www.watkoh.com/forum/index.php?topic=6516.0 (http://www.watkoh.com/forum/index.php?topic=6516.0)

ขอบคุณ Admax มากครับ คำแนะนำมีประโยชน์มาก โดยเฉพาะเรื่องการวาง อุเบกขา ครับ

เชิญช่วยแจกธรรม ในบอร์ดนี้ต่อไปเรื่อย ๆ นะครับ

 :25: :25: :25:

สาธุ ขออนุโมทนากับท่านอัจฉริยะ ด้วยครับ