พิมพ์

[นาตยา]

ความรู้สึก..ของการถูกปฏิเสธ





สวัสดีครับเพื่อนๆ





คง ไม่มีใครในโลกนี้ไม่เคยเจอกับความผิดหวัง ความล้มเหลว ไม่ได้ดั่งใจ โดนปฏิเสธ และก็เสียใจ.... เห้อๆ... เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยจะน่าเอามาพูดคุยกันสักเท่าไหร่ สำหรับช่วงเวลาดีๆ มีความสุข ในช่วงต้นปี...





ในวิชาชีพทางสายวิทยา ศาสตร์ หลายคนอาจจะไม่ทราบ ว่า การได้ตีพิมพ์ผลงานวิจัยที่ทุ่มเท ทำมานานปี ในวารสารวิทยาศาสตร์ ที่มีชื่อเสียง มีความหมายมากๆ.. เพราะมันแสดงถึงคุณภาพของงาน และการมีผลงานตีพิมพ์ในวารสารดีๆ มีชื่อเสียงเหล่านั้น ก็เหมือนเป็นการโรยกลีบกุหลาบในสายอาชีพ (ถึงแม้ว่า กว่าจะได้มาซึ่งผลงานวิจัยเหล่านั้นมันจะไม่โรยด้วยกลีบกุหลาบก็ตาม)...... ผมเองก็เป็นคนหนึ่ง ที่หวังจะได้ตีพิมพ์งานของตัวเองในวารสารดีๆเช่นกัน...





เวลา ทำงานวิจัยเสร็จ เราก็จะมาเขียนผลงานวิจัยสำหรับตีพิมพ์ เป็นต้นฉบับ แล้วส่งไปให้กองบรรณาธิการเค้าพิจารณาครับ.. คงไม่ต่างจากเหล่าบรรดานักเขียนทั้งหลาย ที่ต้องเขียนต้นฉบับแล้วส่งไปตามโรงพิมพ์ สำหรับผลงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ก็จะมีนักวิจัยในสาขาที่เกี่ยวข้อง อย่างน้อย 3 คน มาอ่านงานของเรา ให้ความเห็น ว่าจะรับเข้ามาตีพิมพ์หรือเปล่า... หลายต่อหลายครั้ง หลายๆงาน ถูกปฏิเสธ หลายต่อหลายงานได้รับให้เข้าตีพิมพ์ แต่มีเงื่อนไขว่าต้องแก้ไข และหลายงาน ต้องแก้ไขตั้งหลายครั้งกว่าจะได้รับตีพิมพ์




ผม เริ่มต้นชีวิตการเป็นนักวิทยาศาสตร์เต็มตัว เมื่อ 1 ปีที่ผ่านมาครับ... ผลงานของผมที่ตรากตรำทำงานอย่างเต็มที่ ก็เพียงหวังว่าจะได้ตีพิมพ์ มีชื่อของตัวเอง และงานของตัวเองในฐานข้อมูลที่เป็นที่ยอมรับในระดับนานาชาติ..... และสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ ก็คือ ความรู้สึกของการถูกปฏิเสธ....... เสียใจครับ...ยอมรับว่าผิดหวัง เสียใจ และหมดแรง.... และมันเกิดขึ้นแบบนี้ 3 ครั้งแล้วหล่ะครับ..... แต่ครั้งที่สุดท้ายที่ได้รับการปฏิเสธ ก็เริ่มทำใจได้.... และก็พยายามสู้ต่อไป... แก้ไขงาน และส่งไปวารสารที่มีชื่อเสียงในอันดับที่ลดลงมา... และหวังว่าวันหนึ่งคงจะได้รับการตอบรับ







อาจารย์ ของผมให้กำลังใจ และแลกเปลี่ยนประสบการณ์ว่า ปีแรกของการกลับมาเป็นอาจารย์ มาเริ่มงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ในบ้านเรานั้น....อาจารย์ผมก็เคยถูกปฏิเสธเช่น เดียวกัน และอาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ.... แต่ตอนนี้อาจารย์เป็นนักวิทยาศาสตร์ชั้นแนวหน้าของประเทศไทย.... และสิ่งที่ท่านบอกคือ...ต้องกัดไม่ปล่อย...สู้ๆให้เต็มที่.... ท่านบอกให้ผม จำความรู้สึกของการล้มเหลว และถูกปฏิเสธนี้ไว้ แล้วก็เก็บไว้เล่าให้ลูกศิษย์ หรือรุ่นน้องๆที่อาจจะท้อแท้ใจเหมือนผม.. ผมจำความรู้สึกนี้ได้ครับ และผมก็จะเก็บไว้เล่าให้น้องรุ่นหลังฟัง...
เอาหล่ะครับ..แค่มาบ่นให้ฟัง....ผมก็จะสู้ต่อไป..ไม่ถอยครับ





รักษาสุขภาพครับ



สิงห์นครพิงค์


Create Date : 09 มกราคม 2554
Last Update : 9 มกราคม 2554 11:15:41 น.